دیوان اشعار خواجو کرمانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان اشعار خواجو کرمانی'''، مجموعه اشعار کمال‌الدین ابوالعطاء محمود بن علی بن | '''دیوان اشعار خواجو کرمانی'''، مجموعه اشعار [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|کمال‌الدین ابوالعطاء محمود بن علی بن محمود]]، معروف به [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|خواجوی کرمانی]] (689-753ق) است که با تصحیح [[سهیلی خوانساری، احمد|احمد سهیلی خوانساری]]، منتشر شده است. | ||
طرز سخن خواجو در قصاید، مختلف است. برخی از قصاید او به اسلوب خاقانی مشابه است و خود نیز در دو سه قصیده، خود را با خاقانی برابر کرده: | طرز سخن [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|خواجو]] در قصاید، مختلف است. برخی از قصاید او به اسلوب خاقانی مشابه است و خود نیز در دو سه قصیده، خود را با خاقانی برابر کرده: | ||
'''لاف خاقانی زنم در ملک معنی زانک هست | '''لاف خاقانی زنم در ملک معنی زانک هست | ||
گرمی بازار شمس از انوری رای من | گرمی بازار شمس از [[انوری، محمد بن محمد|انوری]] رای من | ||
و گاه به سبک خراسانی نزدیک شده و بدین اسلوب سروده، لیکن به‌طور کلی، سبک وی عراقی بوده است<ref>ر.ک: مقدمه، ص32</ref>. | و گاه به سبک خراسانی نزدیک شده و بدین اسلوب سروده، لیکن به‌طور کلی، سبک وی عراقی بوده است<ref>ر.ک: مقدمه، ص32</ref>. | ||
خواجو در غزل شیوه خاص دارد. اصطلاحات و ترکیبات بیشتر غزل‌های | [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|خواجو]] در غزل شیوه خاص دارد. اصطلاحات و ترکیبات بیشتر غزل‌های [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|خواجو]]، در اشعار دیگران دیده نمی‌شود. سبک بعضی از غزل‌های او، به طرز سخن سعدی نزدیک است و این شباهت فقط از نظر الفاظ و معانی است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
خواجو وقتی به سخن حکیم سنایی توجه دارد و غزل او را تضمین و تخمیس کرده، کاملا به شیوه او سخن رانده و زمانی که اشعار کمال اسماعیل و عراقی را تتبع کرده، به طرز آنان نزدیک شده است<ref>ر.ک: همان، ص34</ref>. | [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|خواجو]] وقتی به سخن حکیم سنایی توجه دارد و غزل او را تضمین و تخمیس کرده، کاملا به شیوه او سخن رانده و زمانی که اشعار کمال اسماعیل و عراقی را تتبع کرده، به طرز آنان نزدیک شده است<ref>ر.ک: همان، ص34</ref>. | ||
در اشعار خواجو، گاه مصارعی پیدا می‌شود که در دیوان دیگران هم ملاحظه شده و پیداست، مانند «گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست» مثل سایر بوده و او نیز آورده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | در اشعار خواجو، گاه مصارعی پیدا می‌شود که در دیوان دیگران هم ملاحظه شده و پیداست، مانند «گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست» مثل سایر بوده و او نیز آورده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
قدرت نظم او در قصاید مشکل، به‌خوبی روشن می‌باشد و در ابداع مضامین پیداست توانا بوده است. در غزلیات، قوافی و ردیف مشکل اختیار کرده و به‌آسانی از عهده برآمده، چنان‌که گاه در اوزانی طبع‌آزمایی نموده که کمتر شاعری از معاصرین او، این‌گونه اشعار دارند. در اشعارش، صنایع لفظی و الفاظ مصنوع و تجنیس زیاد دیده می‌شود، لیکن تکرار الفاظ و مضامین، قدر سخنش را پایین آورده است<ref>ر.ک: همان، ص37</ref>. | قدرت نظم او در قصاید مشکل، به‌خوبی روشن می‌باشد و در ابداع مضامین پیداست توانا بوده است. در غزلیات، قوافی و ردیف مشکل اختیار کرده و به‌آسانی از عهده برآمده، چنان‌که گاه در اوزانی طبع‌آزمایی نموده که کمتر شاعری از معاصرین او، این‌گونه اشعار دارند. در اشعارش، صنایع لفظی و الفاظ مصنوع و تجنیس زیاد دیده می‌شود، لیکن تکرار الفاظ و مضامین، قدر سخنش را پایین آورده است<ref>ر.ک: همان، ص37</ref>. | ||
خواجو به اشعار خود، علاقه زیاد داشته؛ ازاین‌رو آنچه از آغاز تا پایان عمر به نظم درآورده، همه را در دیوان، ثبت فرموده و به انتخاب، نپرداخته است. در دیوان او، ترکیبات و لغات تازه و صحیح و اصطلاحات مفید، بسیار می‌باشد. روح مذهب در اکثر اشعار او پدیدارست و در قصایدش معانی حدیث و اخبار و تفسیر، ملاحظه می‌گردد. وی از شعرایی است که ضمن غزل‌سرایی، مدح‌گو و قصیده‌سراست<ref>ر.ک: همان، ص39</ref>. | [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|خواجو]] به اشعار خود، علاقه زیاد داشته؛ ازاین‌رو آنچه از آغاز تا پایان عمر به نظم درآورده، همه را در دیوان، ثبت فرموده و به انتخاب، نپرداخته است. در دیوان او، ترکیبات و لغات تازه و صحیح و اصطلاحات مفید، بسیار می‌باشد. روح مذهب در اکثر اشعار او پدیدارست و در قصایدش معانی حدیث و اخبار و تفسیر، ملاحظه می‌گردد. وی از شعرایی است که ضمن غزل‌سرایی، مدح‌گو و قصیده‌سراست<ref>ر.ک: همان، ص39</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
نسخهٔ ۲۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۳۴
| دیوان اشعار ابو العطا کمال الدین محمود بن علی بن محمود المدعو بخواجو المرشدي الکرماني | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | خواجوی کرمانی، محمود بن علی (نويسنده) سهیلی خوانساری، احمد (مصحح) |
| عنوان‌های دیگر | دیوان اشعار خواجو کرمانی بر اساس نسخه مورخ بسال 750 و 829 هجری |
| سال نشر | 1369ش |
| چاپ | 1 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 8ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان اشعار خواجو کرمانی، مجموعه اشعار کمال‌الدین ابوالعطاء محمود بن علی بن محمود، معروف به خواجوی کرمانی (689-753ق) است که با تصحیح احمد سهیلی خوانساری، منتشر شده است.
طرز سخن خواجو در قصاید، مختلف است. برخی از قصاید او به اسلوب خاقانی مشابه است و خود نیز در دو سه قصیده، خود را با خاقانی برابر کرده: لاف خاقانی زنم در ملک معنی زانک هست گرمی بازار شمس از انوری رای من و گاه به سبک خراسانی نزدیک شده و بدین اسلوب سروده، لیکن به‌طور کلی، سبک وی عراقی بوده است[۱].
خواجو در غزل شیوه خاص دارد. اصطلاحات و ترکیبات بیشتر غزل‌های خواجو، در اشعار دیگران دیده نمی‌شود. سبک بعضی از غزل‌های او، به طرز سخن سعدی نزدیک است و این شباهت فقط از نظر الفاظ و معانی است[۲].
خواجو وقتی به سخن حکیم سنایی توجه دارد و غزل او را تضمین و تخمیس کرده، کاملا به شیوه او سخن رانده و زمانی که اشعار کمال اسماعیل و عراقی را تتبع کرده، به طرز آنان نزدیک شده است[۳].
در اشعار خواجو، گاه مصارعی پیدا می‌شود که در دیوان دیگران هم ملاحظه شده و پیداست، مانند «گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست» مثل سایر بوده و او نیز آورده است[۴].
قدرت نظم او در قصاید مشکل، به‌خوبی روشن می‌باشد و در ابداع مضامین پیداست توانا بوده است. در غزلیات، قوافی و ردیف مشکل اختیار کرده و به‌آسانی از عهده برآمده، چنان‌که گاه در اوزانی طبع‌آزمایی نموده که کمتر شاعری از معاصرین او، این‌گونه اشعار دارند. در اشعارش، صنایع لفظی و الفاظ مصنوع و تجنیس زیاد دیده می‌شود، لیکن تکرار الفاظ و مضامین، قدر سخنش را پایین آورده است[۵].
خواجو به اشعار خود، علاقه زیاد داشته؛ ازاین‌رو آنچه از آغاز تا پایان عمر به نظم درآورده، همه را در دیوان، ثبت فرموده و به انتخاب، نپرداخته است. در دیوان او، ترکیبات و لغات تازه و صحیح و اصطلاحات مفید، بسیار می‌باشد. روح مذهب در اکثر اشعار او پدیدارست و در قصایدش معانی حدیث و اخبار و تفسیر، ملاحظه می‌گردد. وی از شعرایی است که ضمن غزل‌سرایی، مدح‌گو و قصیده‌سراست[۶].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.