الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم

ابن بابویه‌، ابوجعفر، محمد بن على بن حسین بن موسى بن بابویه قمى‌، ملقب به شیخ صدوق (ح 305-381ق‌/ح‌917-991م‌)، محدث و فقیه بزرگ شیعه امامیه.

ابن بابویه در قم، در خاندانى اهل دانش، پرورش یافت و در خردسالى از محضر مشایخ آن شهر استفاده کرد. دیری نپایید که استعداد او در فراگیری علم، زبان‌زد محافل علمى قم گردید. از مشایخ ابن بابویه در این دوره مى‌توان، پدرش على بن بابویه‌، محمد بن حسن بن احمد بن ولید، محمد بن على ماجیلویه و احمد بن على بن ابراهیم قمى را ذکر کرد، لیکن بررسى اسناد روایات ابن بابویه نشان مى‌دهد که در میان حدود 250 استاد شناخته شده خود، بیش از همه از پدرش و ابن ولید استفاده کرده و تحت تأثیر آنها بوده است‌.

در مورد مشایخ ابن بابویه، فهرست نسبتاً کامل و دقیقى بالغ بر 211 تن در «حیات الشیخ الصدوق‌» آمده که برخى از آنان در این مقاله، ذکر شده‌اند.

در مورد روایت و شاگردان وی فهرست ناقصى در دست است که از میان ایشان مى‌توان شیخ مفید محمد بن محمد بن نعمان‌، هارون بن موسى تلعکبری‌، على بن محمد خزاز و حسین بن عبیدالله بن غضائری را ذکر کرد.

معلوم نیست ابن بابویه که در نیشابور آرزوی بازگشت به وطنش ری را داشته، چه زمانى به ری بازگشته است‌، اما مى‌دانیم که تا پایان عمر در ری بوده‌، و در همان‌جا در سال 381ق‌ درگذشت و مقبره وی در ری، امروزه معروف و زیارتگاه است‌.ادامه ...