مقامات شيخ ابوالحسن خرقانی: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'سرگذشت نامه' به 'سرگذشتنامه') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ابو الحسن' به 'ابوالحسن') |
||
خط ۹: | خط ۹: | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = /الف2ح7 278/8 BP | | کد کنگره = /الف2ح7 278/8 BP | ||
| موضوع = | | موضوع =ابوالحسن خرقانی، علی بن احمد، 352 - 420ق. - سرگذشتنامه - عارفان - سرگذشتنامه - عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر = کومش | | ناشر = کومش |
نسخهٔ ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۰۲
مقامات شيخ ابوالحسن خرقانی | |
---|---|
پدیدآوران | حقیقت، عبدالرفیع (نويسنده) |
عنوانهای دیگر | رساله خطی نمونه نثر عرفانی قرن ششم هجری |
ناشر | کومش |
مکان نشر | ایران - تهران |
سال نشر | 1383ش |
چاپ | 1 |
شابک | 964-7000-38-3 |
موضوع | ابوالحسن خرقانی، علی بن احمد، 352 - 420ق. - سرگذشتنامه - عارفان - سرگذشتنامه - عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | /الف2ح7 278/8 BP |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
مقامات شیخ ابوالحسن خرقانی (نمونه نثر عرفانی قرن ششم هجری) رسالهای خطی و منحصر به فرد از شیخ ابوالحسن خرقانی است که به کوشش و نگارش عبدالرفیع حقیقت (رفیع)، منتشر شده است.
اثر حاضر، نسخهای منحصر به فرد خطی، از رساله «ذکر قطبالسالکین» ابوالحسن خرقانی است که در مجموعه تحریرات خواجه عبدالله انصاری هروی، در کتابخانه مرادی ملای استانبول موجود بوده محمدرضا شفیعی کدکنی نیز در پایان تصحیح کتاب «حالات و سخنان ابوسعید ابوالخیر» نوشته جمالالدین ابوروح لطفالله بن ابی سعید بن ابیسعد از انتشارات آگاه، آن را تحت عنوان «مقامات خرقانی (ذکر قطبالسالکین ابوالحسن خرقانی)» از مؤلفی نامعلوم و متفاوت با «تذکرة الاولیاء» نام برده است. گردآورنده، این رساله را که مطالب جدیدی از مقامات شیخ ابوالحسن خرقانی ابرآگاه عرفان ایرانی در آن آمده و دارای اهمیت ویژهای متفاوت با «تذکرة الولیاء» شیخ محمدعطار نیشابوری است را منتشر کرده است[۱].
از مزایای این رساله منحصر به فرد خطی که مؤلف آن ناشناخته است، ولی به طور حتم از مریدان شیخ ابوالحسن خرقانی و از مردم دهستان(با توجه به لغتهای محلی که در متن رساله آمده) میباشد، این است که وقایع اموری را که از نسل دوم پیروان و مریدان خرقانی و خواجه عبدالله انصاری شنیده بوده، روایت کرده است و تاریخهایی به دست میدهد که به کمک آنها، میتوان عصری را که کتاب مذکور در آن زمان تألیف شده است، یقین کرد. از جمله نوشته است که برخی از آثار متبرک آن اولیاء، تا سال 566ق محفوظ مانده بودند و نیز حکایتی در چگونگی فوت خواجه عبدالله انصاری نقل کرده است. به این ترتیب، میتوان تاریخ تقریبی تألیف این رساله را اواخر قرن ششم هجری (دوازدهم میلادی) دانست[۲].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.