روح الأرواح: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR107751J1.jpg | عنوان = روح الأرواح | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = ابن‌جوزی، عبدالرحمن بن علی (نويسنده) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = | موضوع = |ناشر | ناشر = دار الکتب العلمية | مکان نشر = لبنان - بی...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
}} | }} | ||
'''روح الأرواح'''، نوشته أبوالفرج عبدالرحمن بن علی بن محمد بن علی بن الجوزی(508 یا 510 - 597ق) ، مشهور به [[ابن جوزی]] است در مباحث اخلاقی-عرفانی. | '''روح الأرواح'''، نوشته [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|أبوالفرج عبدالرحمن بن علی بن محمد بن علی بن الجوزی]](508 یا 510 - 597ق) ، مشهور به [[ابن جوزی]] است در مباحث اخلاقی-عرفانی. | ||
این اثر در 18 فصل تدوین شده است. شیوۀ نگارش ابن جوزی این‌گونه است که هر فصل را با خطبه‌ای آغاز می‌کند و در آن، پس از ستایش پروردگار، مقدمه‌ای را به تناسب موضوع فصل در چند جمله می‌نویسد.<ref>ر.ک: همان، ص 13،14</ref>سپس، داستان‌های کوتاهی از پیامبرانی همچون حضرت عیسی، اولیا، قدیسان، زاهدان و عابدانی که ضمیرشان از مادیت زمین خالی گشته و به شفافیت آسمان رسیده‌اند همچون ذوالنون مصری، اویس قرنی، فضیل بن عیاض و عارفان دیگر می‌آورد تا ضمن معرفی نمونه‌های عالی عرفانی، ضمیر خواننده را با بحث هر فصل پیوند بزند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص13،21،59،77</ref>او از آیه‌های قرآن، احادیث و بویژه از اشعار، برای تفهیم مقصودش بسیار بهره می‌برد.<ref>ر.ک: همان، ص37،44،46،47</ref> | این اثر در 18 فصل تدوین شده است. شیوۀ نگارش [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]] این‌گونه است که هر فصل را با خطبه‌ای آغاز می‌کند و در آن، پس از ستایش پروردگار، مقدمه‌ای را به تناسب موضوع فصل در چند جمله می‌نویسد.<ref>ر.ک: همان، ص 13،14</ref>سپس، داستان‌های کوتاهی از پیامبرانی همچون حضرت عیسی، اولیا، قدیسان، زاهدان و عابدانی که ضمیرشان از مادیت زمین خالی گشته و به شفافیت آسمان رسیده‌اند همچون ذوالنون مصری، اویس قرنی، فضیل بن عیاض و عارفان دیگر می‌آورد تا ضمن معرفی نمونه‌های عالی عرفانی، ضمیر خواننده را با بحث هر فصل پیوند بزند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص13،21،59،77</ref>او از آیه‌های قرآن، احادیث و بویژه از اشعار، برای تفهیم مقصودش بسیار بهره می‌برد.<ref>ر.ک: همان، ص37،44،46،47</ref> | ||
ابن جوزی مضمون روح الارواح را این‌گونه به زبان آورده است که؛ سخنم تن‌ها و جان‌ها را روبه‌راه می‌کند. پس، برای عارفان محفل انس و برای تائبان مجلس اندوه است و برای رسیدگان به پایان راه (منتهیان) اشارات است و برای نوپایان راه (مبتدیان) عبارات است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 39-38</ref> | [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]] مضمون روح الارواح را این‌گونه به زبان آورده است که؛ سخنم تن‌ها و جان‌ها را روبه‌راه می‌کند. پس، برای عارفان محفل انس و برای تائبان مجلس اندوه است و برای رسیدگان به پایان راه (منتهیان) اشارات است و برای نوپایان راه (مبتدیان) عبارات است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 39-38</ref> | ||
بر این کتاب، محمود نصار مقدمه‌ای نوشته است او با نگاه اجمالی به فصل اول و دوم کتاب، شیوۀ ابن جوزی را توصیف کرده است.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص 9</ref> | بر این کتاب، [[محمود نصار]] مقدمه‌ای نوشته است او با نگاه اجمالی به فصل اول و دوم کتاب، شیوۀ ابن جوزی را توصیف کرده است.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص 9</ref> | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
نسخهٔ ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۵۵
| روح الأرواح | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابن‌جوزی، عبدالرحمن بن علی (نويسنده) |
| ناشر | دار الکتب العلمية |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1410ق - 1990م |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
روح الأرواح، نوشته أبوالفرج عبدالرحمن بن علی بن محمد بن علی بن الجوزی(508 یا 510 - 597ق) ، مشهور به ابن جوزی است در مباحث اخلاقی-عرفانی.
این اثر در 18 فصل تدوین شده است. شیوۀ نگارش ابن جوزی این‌گونه است که هر فصل را با خطبه‌ای آغاز می‌کند و در آن، پس از ستایش پروردگار، مقدمه‌ای را به تناسب موضوع فصل در چند جمله می‌نویسد.[۱]سپس، داستان‌های کوتاهی از پیامبرانی همچون حضرت عیسی، اولیا، قدیسان، زاهدان و عابدانی که ضمیرشان از مادیت زمین خالی گشته و به شفافیت آسمان رسیده‌اند همچون ذوالنون مصری، اویس قرنی، فضیل بن عیاض و عارفان دیگر می‌آورد تا ضمن معرفی نمونه‌های عالی عرفانی، ضمیر خواننده را با بحث هر فصل پیوند بزند.[۲]او از آیه‌های قرآن، احادیث و بویژه از اشعار، برای تفهیم مقصودش بسیار بهره می‌برد.[۳]
ابن جوزی مضمون روح الارواح را این‌گونه به زبان آورده است که؛ سخنم تن‌ها و جان‌ها را روبه‌راه می‌کند. پس، برای عارفان محفل انس و برای تائبان مجلس اندوه است و برای رسیدگان به پایان راه (منتهیان) اشارات است و برای نوپایان راه (مبتدیان) عبارات است.[۴]
بر این کتاب، محمود نصار مقدمه‌ای نوشته است او با نگاه اجمالی به فصل اول و دوم کتاب، شیوۀ ابن جوزی را توصیف کرده است.[۵]
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه کتاب
- متن کتاب.