دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۷: خط ۲۷:
| پیش از =  
| پیش از =  
}}
}}
'''دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة'''، نوشته حفنی ناصف، محمد دیاب، سلطان محمد و مصطفی طموم -از نویسندگان ادیب دانشگاه الازهر- است که به دست ابو الافضال محمد فضل حق رامفوری شرح شده است. این کتاب اصول و قاعده‌های فن بلاغت را توضیح داده است در عین حال، در آن از بحث و جدل‌های اضافی پرهیز شده است. کتاب بر اسلوب نیکویی تدوین گشته است و به عنوان کتاب درسی در مدارس علمیه -بویژه در هند- تدریس می‌شود.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص 7</ref>
''''''دروس البلاغة مع شرحه شموس البراعة'''، نوشته حفنی ناصف، محمد دیاب، سلطان محمد و مصطفی طموم -از نویسندگان ادیب دانشگاه الازهر- است که به دست ابو الافضال محمد فضل حق رامفوری شرح شده است. این کتاب اصول و قاعده‌های فن بلاغت را توضیح داده است در عین حال، در آن از بحث و جدل‌های اضافی پرهیز شده است.  
 
کتاب بر اسلوب نیکویی تدوین گشته است و به عنوان کتاب درسی در مدارس علمیه -بویژه در هند- تدریس می‌شود.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص 7</ref>
 
این اثر در سه محور فن بلاغت شکل گرفته است. در علوم بلاغی، سخن از جملهٔ فنون ادبی و شاخه‌های سه‌گانهٔ معانی، بیان و بدیع است. علم‌ معانی‌ از بلاغت‌، دانشی است که در آن، حالاتی از واژه‌های عربی شناخته می‌شود که این واژه‌ها توسط این حالات با مقتضای حال مطابقت می‌کنند. آنگاه، هر جمله‌ با اختلاف آن احوال، صورت‌های گوناگونی می‌یابد.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 28</ref>بیان‌ دانشی‌ است‌ که‌ از آوردن‌ یک‌ معنی‌ با اسلوب‌های‌ گوناگون‌ بحث‌ می‌کند. از این‌رو، در این علم به تشبیه، مجاز و کنایه پرداخته می‌شود. <ref>ر.ک: همان، ص 141</ref>و بدیع‌ علمی‌ است‌ که‌ به‌ واسطه آن،‌ ویژگی‌هایی‌ که‌ به مقتضای حال بر زیبایی‌ و ظرافت‌ کلام‌ می‌افزاید، شناخته‌ می‌شود.<ref>ر.ک: همان، ص 183</ref>
 
مؤلفان این کتاب همه زیرمجموعه های این فنون سه‌گانه را به اختصار توضیح داده اند. آنان بیشتر از شواهد قرآنی نسبت به شواهد دیگر برای توضیح قاعده‌ها بهره گرفته‌اند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 113</ref>پایانبخش کتاب نیز پرسش‌هایی برای محصلان علوم دینی است.<ref>ر.ک: همان، ص 235</ref>
 
فهرست محتوا در آغاز کتاب آمده است


این کتاب در سه محور فن بلاغت شکل گرفته است. علوم بلاغی، -یا زیباشناسی سخن یا دانش شیوا- سخنی از جملهٔ فنون ادبی است و شاخه‌های سه‌گانهٔ معانی، بیان و بدیع را دربرمی‌گیرد. علم‌ معانی‌ از بلاغت‌، یعنی‌ سخن‌گفتن‌ به‌ مقتضای‌ حال‌ و نیز معانی‌ ثانوی‌ کلام‌ گفت‌وگو می‌کند. بیان‌ دانشی‌ است‌ که‌ از آوردن‌ یک‌ معنی‌ با اسلوب‌های‌ گوناگون‌ بحث‌ می‌کند و بدیع‌ علمی‌ است‌ که‌ به‌ واسطه آن‌ ویژگی‌هایی‌ که‌ بر زیبایی‌ و ظرافت‌ کلام‌ می‌افزاید، شناخته‌ می‌شود.<ref>ر.ک: سکاکی، ص 6</ref>مؤلفان این کتاب همه زیرمجموعه های این فنون سه‌گانه را به اختصار توضیح داده اند. آنان بیشتر از شواهد قرآنی نسبت به شواهد دیگر برای توضیح قاعده‌ها بهره گرفته‌اند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 113</ref>پایانبخش کتاب نیز پرسش‌هایی برای محصلان علوم دینی است.<ref>ر.ک: همان، ص 235</ref>


==پانویس ==
==پانویس ==
خط ۳۵: خط ۴۲:
==منابع مقاله==
==منابع مقاله==
# مقدمه کتاب
# مقدمه کتاب
# سکاکی‌، یوسف‌، «مفتاح‌ العلوم»‌، ج۱، ص۶، بیروت‌، دارالکتب‌ العلمیه‌.
# متن کتاب


==وابسته‌ها==
==وابسته‌ها==
خط ۴۱: خط ۴۸:
[[رده:کتاب‌شناسی]]
[[رده:کتاب‌شناسی]]
[[رده:مقالات شهریور 01 حسینی هاشمی]]
[[رده:مقالات شهریور 01 حسینی هاشمی]]
[[رده:مقالات رد شده1]]  
[[رده:مقالات بازبینی شده1]]  
[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
[[رده:فاقد تصویر روی جلد1]]
[[رده:فاقد تصویر روی جلد1]]
۱٬۵۹۵

ویرایش