دیوان اشعار فارسی مولانا حکیم ملامحمد فضولی بیاتلی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
| عنوانهای دیگر = | | عنوانهای دیگر = | ||
|پدیدآورندگان | |پدیدآورندگان | ||
حکیم ملا محمد بن سلیمان فضولی بغدادی | |پدیدآوران = | ||
[[حکیم ملا محمد بن سلیمان فضولی بغدادی]] (نویسنده) | |||
[[]] (محقق) | [[حسین محمدزاده صدیق]] (محقق) | ||
[[]] (مترجم) | [[]] (مترجم) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | |||
| کد کنگره = | | کد کنگره =/9د / 6064 PIR | ||
| موضوع = | | موضوع = | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر = | | ناشر = مؤسسه انتشارات ياران | ||
| مکان نشر = | | مکان نشر = تبریز | ||
| سال نشر = | | سال نشر = 1387ش | ||
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE28632AUTOMATIONCODE | | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE28632AUTOMATIONCODE | ||
| چاپ = | | چاپ = اول | ||
| شابک = | | شابک = 978-964-8863-65-2 | ||
| تعداد جلد = | | تعداد جلد = | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور = | ||
| کتابخوان همراه نور = | | کتابخوان همراه نور = | ||
| کد پدیدآور = | | کد پدیدآور =18546 | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| پیش از = | | پیش از = |
نسخهٔ ۲۶ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۲
دیوان اشعار فارسی مولانا حکیم ملامحمد فضولی بیاتلی | |
---|---|
![]() | |
پدیدآوران | حکیم ملا محمد بن سلیمان فضولی بغدادی (نویسنده)
حسین محمدزاده صدیق (محقق) [[]] (مترجم) |
ناشر | مؤسسه انتشارات ياران |
مکان نشر | تبریز |
سال نشر | 1387ش |
چاپ | اول |
شابک | 978-964-8863-65-2 |
زبان | فارسی |
کد کنگره | /9د / 6064 PIR |
دیوان اشعار فارسی مولانا حکیم ملامحمد فضولی بیاتلی مجموعه اشعار حکیم ملا محمد بن سلیمان فضولی بغدادی،(متوفی 990ق) شاعر سه زبانهای است که تأثیر عمیقی در تاریخ ادبیات ترکی، عربی و فارسی بر جای گذاشته با مقدمه، تصحیح و تحشیه حسین محمدزاده صدیق، به چاپ رسیده است.
اهمیت دیوان فضولی در آن است که زمینه و گستره مساعدی برای شهرو صائب تبریزی و پیدایش سبک معروف به هندی، داشته است[۱].
دیوان فارسی فضولی، در میان دواوین فارسی، از بلیغترین آنها بهشمار میرود و در تاریخ شعر فارسی، در واقع پلی میان سبک عراقی و سبک معروف به هندی شناخته میشود. وی پیش از صائب تبریزی، به این سبک روی آورده و در وی تأثیر گذاشته و در واقع آن شیوه را از امیر علیشیر نوایی اخذ کرده و به میرزا محمد علی صائب، دل سپرده است[۲].
از جمله ویژگیهای دیوان فضولی آن است که مضامین فلسفی عمیق در سراسر آن یافت میشود. وی در رباعیات، این مضامین را به صورت بسیار لطیفی میپرورد:
روزی که ز هرچه هست آثار نبود
وز خواب عدم زمانه بیدار نبود
نورم ششر و نار و گلم خار نداشت
من بودم و یار بود و اغیار نبود[۳].
فضولی مانند جامی و دیگر شاعران فارسیسرای پیش از خود، مضامین اندیشگی فلسفی را به طور تصادفی وارد شعر نکرده است. او یک شاعر صددرصد مذهبی است، اما مذهبی اندیشمند که عقاید کلامی و فلسفی عمیقی دارد:
هیچ فردی را مدان بیهوده در سلک وجود
کاین گمان، الطلاق افعال عبث بر فاعل است
نگو اگر نگری، هیچ خلقتی بد نیست
تفاوت بد و نیکی که هست، در نظر است[۴].
ویژگی دیگر این دیوان، آن است که فضولی در علم طب ید طولایی داشته است و احتمالا در روزگار خود به طبابت مشغول بوده و یا در عطاری و دارالشفاء کار میکرده است. در قصیده دوم به مطلع:
نیست اهل درد را جز درگهت دارالشفاء
بیدوا در وی کز این درگه نمییابد شفا
از اشارههای ضمنی میتوان دریافت که سراینده مطلع، از دقایق علم طب آگاه است[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.
پانویس