آرتیمانی، رضی‌الدین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (+ناو) |
||
| خط ۶۰: | خط ۶۰: | ||
{{شعر و شاعری}} | |||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
نسخهٔ ۲۳ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۹
| نام | آرتیمانی، رضی‌الدین |
|---|---|
| نامهای دیگر | آرتيماني، رضي الدين
ارتيماني، محمد رضي الدين |
| نام پدر | |
| متولد | 978ق |
| محل تولد | روستای آرتیمان از توابع تویسرکان |
| رحلت | 1037ق |
| اساتید | میر مرشد بروجردی |
| برخی آثار | دیوان رضی‌الدین ارتیمانی |
| کد مؤلف | AUTHORCODE14705AUTHORCODE |
میرزا رضی‌الدین آرتیمانی (978- 1037ق) متخلص به رضی، مشهور به میرمحمد، مجتهد، شاعر و عارف دوره صفوی.
ولادت
سید محمد در سال 978ق، در روستای آرتیمان از توابع تویسرکان متولد شد.
تحصیلات
ایام کودکی‌اش در همان محل نزد پدرش سپری شد و در اوان شباب برای تحصیل علوم دینی به همدان رفته و پس از چندی به جرگه شاگردان میر مرشد بروجردی (متوفی 1030ق) در آمد. ظاهراً مقام عرفانی و علمی مرشد، او را شیفته کرده و مدت‌ها در سلک مریدان و روزگار می‌گذراند.
مسافرت به اصفهان
چون مرشد در حوالی سال 1000ق آهنگ مسافرت کرده و عازم شیراز می‌شود، او نیز تاب هجران مراد خود نیاورده، دل از یار و دیار بر می‌کند و عزم اصفهان که آن زمان مجمع ارباب شعر و دانش و ادب بوده می‌کند[۱]. میررضی به علت شایستگی وافری که داشت، زود موردتوجه شاه‌عباس صفوی قرار گرفت و در جمع منشیان و میرزایان شاه در آمد و به همین دلیل بود که داماد خاندان بزرگ صفوی شد[۲].
وفات
او پس از چندی به زادگاهش بازگشت و در سال 1037ق از دنیا رفت و در محل خانقاهش در تویسرکان به خاک سپرده شد.
آثار
از او 1200 بیت شعر به‌جا مانده که معروف‌ترین آن‌ها ساقی‌نامه است[۳].
پانویس
منابع مقاله
- امامی، محمدعلی، دیوان رضی‌الدین آرتیمانی، تهران، انتشارات خیام، چاپ اول.
- پایگاه اینترنتی گنجور
- پارسا تویسرکانی، عبدالرحمن، «میررضی آرتیمانی و پسرش ادهم»، ارمغان، آذر و دی 1317، دوره نوزدهم، شماره 9 و 10.