الفراسة: دليلك إلی معرفة أخلاق الناس و طبائعهم و كأنهم كتاب مفتوح: تفاوت میان نسخه‌ها

[[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازی]] عوامل اجتماعی را‌ هم‌ تا‌ حدی وارد علم فراست کرده است؛ چنان‌که‌ گـوید‌: والاتباران‌، برتری‌طلب‌ و بلندجویند و گاه به سبب سرگرانی و غرور، از طلب دانش و آمـوختن حرفه‌ای سودمند، وامی‌مانند و خوار و نیازمند و ناتوان از کار درمی‌آیند، اما توانگران تسلط‌طلبند و دیگران را خوار‌ می‌شمرند و چون به کسب مـال نایل شوند، خود را فـایز به همه خیرات می‌انگارند و عموم مردمان را نسبت به خـویش‌ حسود‌ مـی‌پندارند‌ و در این میان مال‌داران ریشه‌دار‌ و اصیل‌ از‌ نودولتان نجیب‌ترند؛ چنان‌که [[امام علی علیه‌السلام|علی بن ابی‌طالب(ع)]] فرموده است: «عليكم ببطون شبعت ثم جاعت فإن آثار الكرم فيها باقية و إياكم‌ و بطونا‌ جاعت‌ ثم شبعت فإن آثار اللؤم فيها باقية». در‌ مجموع‌، توانگران ستمگر هستند و با این باور که مال داشتن، ایشان را از منع و مجازات مصون می‌دارد. کسانی که برحسب‌ اتفاق‌ بر‌ مالی دست‌ یافته‌اند، لذت‌جوی و لاابالی و برروی‌هم خوش‌بینند. جوان‌، جاه‌جوی است و چندان مال‌دوست نیست. خوش‌باور است و برروی‌هم دل‌نازک‌تر و خوش‌بین‌تر و آزرمگین‌تر؛ چراکه به فطرت نزدیک‌تر‌ است‌ و از‌ تجربت و سرد و گرمی‌ چشیدگی روزگار دورتر و به هـمین قیاس و برروی‌هم‌ پیران دیرباور هستند و محافظه‌کارتر و شکاک‌تر؛ یا حکمی نمی‌کنند و یا حکم به همان که بوده می‌کنند و غالبا‌ با‌ قید‌ اگـر و شـاید حرف می‌زنند؛ لذا چون جوان در حب و بغض تندرو نیستند‌ و نظر‌ به‌ آنکه سختی‌ها کشیده‌اند، به دست آوردن مال را از ثنای جمیل دوست‌تر دارند. و روی‌هم‌رفته‌ احساس‌ تعظیم کمتری نسبت به چیزها و کسان مـی‌کنند؛ چـراکه نظایر آن را بسیار دیده‌اند‌ و ترس‌ بر ایشان غالب است. عاقبت‌اندیش‌ترند و آرام‌تر؛ لذا عدالت و امیر عادل را خواهانند<ref>ر.ک: آذرنگ عبدالحسین و دیگران، ص132-133</ref>.