۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'خطيب بغدادى' به 'خطيب بغدادى'
جز (جایگزینی متن - '== وابسته‌ها == [[' به '== وابسته‌ها == {{وابسته‌ها}} [[') |
جز (جایگزینی متن - 'خطيب بغدادى' به 'خطيب بغدادى') |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
وى در حدود 140ق در بيضاء از توابع شيراز به دنيا آمد. منابع كهن وى را از موالى بنى حارث بن كعب و آل ربيع بن زياد حارثى دانسته‌اند. بيشتر منابع برآنند كه سيبويه به معناى بوى سيب است كه در اين صورت بايد اصل كلمه «سيب بويه» باشد. اما ابن خالويه اين كلمه را مشتق از «سى» و «بويه» مى‌داند. يعنى كسى كه سى بوى خوش از او برآيد و در تفسير آن گفته است كه چون سيبويه هميشه عطرآگين بوده او را اين لقب داده‌اند. برخى نيز سِيبَوَيه را مركب از «سيب» و « ويه» به معنى سيب وش يا مانند سيب دانسته، برآنند كه چون وى زيبا روى و گونه‌هايش به سرخى سيب بوده او را اين لقب داده‌اند. برخى مستشرقان نيز اشتقاق سيبويه از سيب را پذيرفته‌اند و برآنند كه اين كلمه در اصل «سِيبُو» به معنى سيب كوچك و نامى تحبيبى بوده است. | وى در حدود 140ق در بيضاء از توابع شيراز به دنيا آمد. منابع كهن وى را از موالى بنى حارث بن كعب و آل ربيع بن زياد حارثى دانسته‌اند. بيشتر منابع برآنند كه سيبويه به معناى بوى سيب است كه در اين صورت بايد اصل كلمه «سيب بويه» باشد. اما ابن خالويه اين كلمه را مشتق از «سى» و «بويه» مى‌داند. يعنى كسى كه سى بوى خوش از او برآيد و در تفسير آن گفته است كه چون سيبويه هميشه عطرآگين بوده او را اين لقب داده‌اند. برخى نيز سِيبَوَيه را مركب از «سيب» و « ويه» به معنى سيب وش يا مانند سيب دانسته، برآنند كه چون وى زيبا روى و گونه‌هايش به سرخى سيب بوده او را اين لقب داده‌اند. برخى مستشرقان نيز اشتقاق سيبويه از سيب را پذيرفته‌اند و برآنند كه اين كلمه در اصل «سِيبُو» به معنى سيب كوچك و نامى تحبيبى بوده است. | ||
منابع كهن سال ولادت وى را ذكر نكرده‌اند.اما وفات او را به اختلاف در 180ق، 177ق، 194ق، 161ق دانسته‌اند. به روايت ابن دريد وى در شيراز وفات يافته است. اصمعى قبر وى را در شيراز ديده و ابياتى را كه بر روى آن نوشته شده بوده، نقل كرده است. با اين حال ابن قانع در روايتى وفات وى را در بصره و ابن جوزى آن را در ساوه دانسته‌اند. به گفته خطيب بغدادى وى در 32 سالگى و به روايت مرزبانى در 38 سالگى وفات يافته است. اما برخى منابع روايت ثعلب را كه گفته است وى بيش از 40 سال زيسته، ترجيح داده‌اند. از آغاز زندگى وى آگاهى زيادى در دست نيست. وى در روزگار خلافت هارون الرشيد به عراق رفت و پس از فراگيرى فقه و حديث به نحو و لغت روى آورد و نزد عيسى بن عمر ثقفى (د.150ق) كه از نخستين نحويان به شمار مى‌آيد، كتاب «الجامع فى النحو» او را خواند. سيبويه علاوه بر عيسى بن عمر از بزرگترين دانشمندان روزگار خود همچون خليل بن احمد، يونس بن حبيب، حماد بن سلمه و ابوالخطاب اخفش (معروف به اخفش اكبر) صرف، نحو، شعر، ادب و لغت فراگرفت. | منابع كهن سال ولادت وى را ذكر نكرده‌اند.اما وفات او را به اختلاف در 180ق، 177ق، 194ق، 161ق دانسته‌اند. به روايت ابن دريد وى در شيراز وفات يافته است. اصمعى قبر وى را در شيراز ديده و ابياتى را كه بر روى آن نوشته شده بوده، نقل كرده است. با اين حال ابن قانع در روايتى وفات وى را در بصره و ابن جوزى آن را در ساوه دانسته‌اند. به گفته [[خطيب بغدادى]] وى در 32 سالگى و به روايت مرزبانى در 38 سالگى وفات يافته است. اما برخى منابع روايت ثعلب را كه گفته است وى بيش از 40 سال زيسته، ترجيح داده‌اند. از آغاز زندگى وى آگاهى زيادى در دست نيست. وى در روزگار خلافت هارون الرشيد به عراق رفت و پس از فراگيرى فقه و حديث به نحو و لغت روى آورد و نزد عيسى بن عمر ثقفى (د.150ق) كه از نخستين نحويان به شمار مى‌آيد، كتاب «الجامع فى النحو» او را خواند. سيبويه علاوه بر عيسى بن عمر از بزرگترين دانشمندان روزگار خود همچون خليل بن احمد، يونس بن حبيب، حماد بن سلمه و ابوالخطاب اخفش (معروف به اخفش اكبر) صرف، نحو، شعر، ادب و لغت فراگرفت. | ||
ابوزيد انصارى با افتخار فراوان وى را از شاگردان خود دانسته و مدعى است كه هر جا سيبويه در كتابش عبارت « اَخبَرنى ثقة» را به كار برده است، مقصودش من بوده‌ام. | ابوزيد انصارى با افتخار فراوان وى را از شاگردان خود دانسته و مدعى است كه هر جا سيبويه در كتابش عبارت « اَخبَرنى ثقة» را به كار برده است، مقصودش من بوده‌ام. | ||