خلخالی، سید محمدکاظم: تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:شهریور (99)]] | |||
نسخهٔ ۲۶ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۲۱:۳۱
| نام | |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | سید زین‌العابدین |
| متولد | 1270ق |
| محل تولد | خلخال |
| رحلت | 1336ق |
| اساتید | میرزا حبیباللَّه رشتى |
| برخی آثار | فقه الامامیه، قسم الخیارات |
| کد مؤلف |
سید محمدكاظم خلخالى (1270-1336ق)، فرزند سید زین‌العابدین، یكى از اعلام بزرگ شیعه در قرن چهاردهم هجرى است.
ولادت
وى در سال 1270ق، در یكى از قراء خلخال متولد شد.
تحصیلات
در سن شانزده سالگى از خلخال براى تحصیل علوم دینى مهاجرت به شهرستان رشت و سپس به قزوین آمده و در مدرسه علمى قزوین دو سالى توقف نموده و شخص تاجرى ماهى سه تومان جهت مخارج ایشان مقرر داشت تا بعد از دو سال عزیمت به نجف اشرف نماید و پس از تكمیل متون فقه و اصول از محضر میرزا حبیباللَّه رشتى و آخوند خراسانى استفاده نمود و خود در زمره مجتهدین و مدرسین قرار گرفت.
آن مرحوم در مدت اقامت نجفش چند مسافرت به ایران نموده و از رشت و خلخال و اردبیل دیدن كرده و در همه جا مورد استقبال و احترام علماء و مردم شهرستانها بودند مخصوصا در شهرستان رشت مرحوم آیتاللَّه حاج مجتهد كه از علماء بزرگ رشت بودند مسجد خود را كه اكنون در كنار خیابان دائر و به مسجد حاج مجتهد معروف است به معظم له تفویض نمودند كه تا مدت اقامتشان در رشت مردم را از نماز جماعت و منبر خود بهرهمند فرمایند.
در سال 1319 ق بر حسب تقاضاى جمعى مخصوصا فرزند مرحوم آیتاللَّه حاج میرزا جواد آقاى مجتهدى براى اقامه جماعت و غیره به تبریز آمده و تا سال 1332 قمرى مرجع عالى روحانى بوده و به امامت و تدریس و حل و فصل امور قضائى و شرعى اهالى آذربایجان مشغول بودند. و در ابتداء مشروطه و انقلاب داخلى ایران در تبریز بودند و براى اصلاح امور مسلمین به تهران و شهر رى آمده و با مرحوم آیتاللَّه حاج شیخ فضل‌اللَّه شهید نورى ملاقات نموده سپس به نجف اشرف براى مذاكره با مراجع عالیقدر شیعه بالاخص مرحوم آیتاللَّه طباطبائى یزدى و آیتاللَّه آخوند خراسانى مسافرت نموده آنگاه به تبریز مراجعت و در سال 1332 ق مجددا با عائله خود از تبریز به نجف اشرف هجرت نموده به تدریس و مباحثات علمى پرداخته و منزلش مجمع فضلاء نجف گردیده و از كثرت علاقهاش به مذاكرات علمى در هر مجلسى كه شركت مىكردند، مباحثه علمى در میان آورده و فروعى را مطرح و به تحقیق آن مىپرداختند.
وفات
ایشان به‌واسطه علاقه به عتبات و صمیمیتى كه با علامه یزدى داشت، اواخر عمر را تا سال 1336ق، ساكن نجف اشرف بود، چند سال در جمله آیات بزرگ و مدرسین علماى نجف به تدریس اشتغال داشت و سرانجام در سال مذكور، همان جا، وفات نمود و در صحن مقدس علوى مدفون گردیدند. خاندان ایشان همگان از ساداتى جلیل‌القدر بودند. پدر و فرزندان او، همچنین برادرانش سید محمد، سید حسن، سید حسین و سید فاضل و اولاد و احفاد آن‌ها، از آیات معروف و حجج بزرگ اسلام بوده و هستند.
آثار
یكى از آثار مهم ایشان عبارت است از: «فقه الإمامیة، قسم الخیارات».