خیالی، احمد بن موسی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۱ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۹:۲۲

احمد بن موسی خیالی

نام	احمد بن موسی خیالی
نام‌های دیگر	خيالي، شمس‌الدين احمد
نام پدر	موسی
متولد	/ 829ق
محل تولد
رحلت	862ق
اساتید	پدرش موسی خیالی خضر بن جلال‎الدین
برخی آثار	شرح العلامة الخيالي علی النونية
کد مؤلف	AUTHORCODE08161AUTHORCODE

احمد بن موسی خیالی، از عالمان حنفی و صاحب تألیفات متعدد (بیشتر حواشی و تعلیقات) در فقه، اصول، کلام و تفسیر می‎باشد.

نام، لقب، کنیه و نسب

تراجم‎نویسان بر اینکه نام وی احمد بن موسی است، اتفاق نظر دارند؛ چنان‎که اشاره دارند که لقبش شمس‎الدین است. او در میان اهل ‎علم به خیالی شهرت دارد. به دلیل مذهب حنفی‎اش او را «حنفی» و به دلیل نسبتش به روم وی را «رومی» نیز خوانده‎اند^[۱].

زادگاه و زادروز

در منابع، اشاره دقیق یا تقریبی به زادگاه وی نشده است و نهایت چیزی که درباره‎اش می‎توان گفت این است که وی از علمای ترک بوده و در دولت عثمانی زندگی کرده است^[۲].

به‎جز زرکلی در «الأعلام»، کسی به‎صراحت به سال تولد خیالی اشاره نکرده و سایرین (به‎جز طاش کبری‎زاده و شوکانی) تنها تاریخ وفات وی یا مدت عمرش را آورده‎اند. به‎‎هرحال، هم تاریخ ولادتش اختلافی است و هم تاریخ وفاتش و دستیابی به اطلاعات دقیق در این مورد نیازمند تحقیق است. وفاتش را در اوایل دهه 860 و سال‎های 862، 870 و 886ق، ذکر کرده‎اند. درباره سال ولادتش نیز میان سال‎های 829 و 823ق، اختلاف است. به نظر می‎رسد اگر به تصریح زرکلی به سال تولدش در 829ق/1425م و به قول لکنوی و دیگران در مورد سال وفاتش در 862ق/1458م اعتماد شود، عمر خیالی 33 سال شده و به‎نوعی بین اختلافات، جمع صورت می‎پذیرد^[۳].

عادات و خلقیات

او در روز یک ‎مرتبه غذا می‎خورد و به همین دلیل بسیار نحیف بود. شاگردش «غیاث‎الدین» می‎نویسد: من دو سال ملازم او بودم و در شهر «ازنیق» نزد او قرائت کردم. هیچ‎گاه ندیدم خوشحال باشد یا بخندد. دائم الصمت و همواره مشغول به عبادت و ملاحظه در دقائق علمی بود و جز در مباحثات علمی، صحبت نمی‌کرد^[۴]. احمد خیالی، همان طور که در علم‎آموزی می‌کوشید، در عمل به آداب سلوک نیز تلاش می‌کرد؛ وی تصوف و تلقین ذکر را به‎صورت عملی تجربه کرد. استاد او در تلقین ذکر، شیخ عبدالرحیم مرزیغونی بود^[۵].

تحصیل

پدر خیالی، قاضی بوده است. او اولین استاد احمد، بوده و مبانی علوم را به او آموخته است. احمد بن موسی، پس از آموزش مبانی به خدمت مولی خضر بن جلال‎الدین درآمد و به یادگیری معقول و منقول پرداخت. او پس از آن در برخی مدارس به تدریس پرداخت و سپس به مدرسه فلیپ منتقل شد. پس از وفات «تاج‎الدین» مشهور به ابن خطیب، مدرّس مدرسه «ازنیق»، محمود پاشای وزیر، خیالی را به سلطان محمد خان پیشنهاد نمود. سلطان گفت: آیا او همان نیست که بر «شرح العقائد» حاشیه نوشته و نام تو را در آن ذکر نموده؟ وزیر گفت: آری. سلطان گفت: او لایق چنین منصبی است؛ مدرسه مذکور را به او بسپار و روزی 130 درهم اجرت برای او معین کن. احمد در آن زمان در سفر حج بود و وقتی محمود پاشا به وی رسید و تکلیف این مسئولیت را برایش مطرح کرد، آن را نپذیرفت و در جواب اصرار وزیر بر این امر، به او گفت: اگر تو وزارتت و سلطان، سلطنتش را به من ببخشد، این سفر را وانمی‎گذارم... او پس از بازگشت از حج، آن مسئولیت را پذیرفت، ولی اجل بیش از چند سال بر انجام این کار مهلتش نداد^[۶].

اساتید

نویسندگان، به‎جز پدر خیالی و خضر بن جلال‎الدین و شیخ زین‎الدین خافی (استاد ذکرش)، از کس دیگری به‎عنوان استاد او نام نبرده‎اند^[۷].

شاگردان

شیخ امراللّه بن آق شمس‎الدین، نوه شیخ شهاب‎الدین سهروردی؛
غیاث‎الدین، پسر برادر شیخ شمس‎الدین؛
کمال‎الدین اسماعیل، مشهور به قره کمال^[۸].

آثار

حواش على شرح السعد على العقائد النسفية؛
حاشية على شرح الشريف الجرجاني للعقائد العضدية؛
حواش على أوائل شرح التجريد للطوسي؛
تعليقة على شرح المقاصد؛
حاشية على تفسير البيضاوي؛
شرح القصيدة النونية؛
حاشية على حاشية الجرجاني على شرح الإيجي على مختصر ابن الحاجب؛
حاشية على التلويح؛
حاشية على وقاية الرواية في مسائل الهداية^[۹].

پانویس

منابع مقاله

خضر بک، خضر بن جلال‎الدین، شرح العلامة الخيالي علی النونية، تحقیق عبدالنصیر ناتور ملیباری هندی، مكتبة وهبة، قاهره، 1429ق/2008م.

وابسته‌ها

شرح العلامة الخيالي علی النونية

شرح العلامة المحقق الحبر الفهامة المدقق سعد الدين التفتازاني علي العقائد النسفية

شرح العقاید النسفیة (خیالی)

[1] ر.ک: خضر بک، ص43

[2] ر.ک: همان، ص44

[3] ر.ک: همان، ص44-46

[4] ر.ک: همان، ص47

[5] ر.ک: همان، ص48

[6] ر.ک: همان، ص46-47

[7] ر.ک: همان، ص49

[8] ر.ک: همان، ص50-51

[9] ر.ک: همان، ص51-58

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

@@ خط ۴۷: / خط ۴۷: @@
 ==عادات و خلقیات==
-او در روز یک ‎مرتبه غذا می‎خورد و به همین دلیل بسیار نحیف بود. شاگردش «غیاث‎الدین» می‎نویسد: من دو سال ملازم او بودم و در شهر «ازنیق» نزد او قرائت کردم. هیچ‎گاه ندیدم خوشحال باشد یا بخندد. دائم الصمت و همواره مشغول به عبادت و ملاحظه در دقائق علمی بود و جز در مباحثات علمی، صحبت نمی‎کرد<ref>ر.ک: همان، ص47</ref>. احمد خیالی، همان طور که در علم‎آموزی می‎کوشید، در عمل به آداب سلوک نیز تلاش می‎کرد؛ وی تصوف و تلقین ذکر را به‎صورت عملی تجربه کرد. استاد او در تلقین ذکر، شیخ عبدالرحیم مرزیغونی بود<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/18368/1/48 ر.ک: همان، ص48]</ref>.
+او در روز یک ‎مرتبه غذا می‎خورد و به همین دلیل بسیار نحیف بود. شاگردش «غیاث‎الدین» می‎نویسد: من دو سال ملازم او بودم و در شهر «ازنیق» نزد او قرائت کردم. هیچ‎گاه ندیدم خوشحال باشد یا بخندد. دائم الصمت و همواره مشغول به عبادت و ملاحظه در دقائق علمی بود و جز در مباحثات علمی، صحبت نمی‌کرد<ref>ر.ک: همان، ص47</ref>. احمد خیالی، همان طور که در علم‎آموزی می‌کوشید، در عمل به آداب سلوک نیز تلاش می‌کرد؛ وی تصوف و تلقین ذکر را به‎صورت عملی تجربه کرد. استاد او در تلقین ذکر، شیخ عبدالرحیم مرزیغونی بود<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/18368/1/48 ر.ک: همان، ص48]</ref>.
 ==تحصیل==