جعفری تبریزی، محمدتقی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۵ ژوئن ۲۰۱۶، ساعت ۱۰:۳۷

جعفری تبریزی، محمد تقی

نام	جعفری تبریزی، محمد تقی
نام های دیگر	علامه جعفری جعفری، محمد تقی
نام پدر	کریم جعفری تبریزی
متولد	1304 هـ.ش
محل تولد	تبریز
رحلت	1377 هـ.ش یا 1419 هـ.ق یا 1998 م
اساتید	سید محسن حکیم ، میرزا حسن موسوی بجنوردی، سید محمد هادی میلانی، سید جمال الدین گلپایگانی، سید محمود شاهرودی، سيد عبدالهادى شيرازى
برخی آثار	تکاپوی اندیشه‌ها، عرفان اسلامی ، بررسی افکار هیوم و راسل ، حقوق جهانی بشر و کاوش‌های فقهی
کد مولف	112

«محمدتقى جعفرى»، در سال 1304ش، در شهر تبريز به دنيا آمد. قرائت قرآن را از مادرش آموخت. او قرائت قرآن را چنان خوب فراگرفته بود كه وقتى در شش سالگى، براى اولين بار وارد مدرسه «اعتماد» تبريز شد، از همان آغاز، او را براى كلاس سوم پذيرفتند.

او هرچند به‌خاطر فقر مالى، در هشت سالگى درس را ترك كرد و به‌عنوان كارگر كفاش مشغول به كار شد، ولى بعد از آن، محمدتقى و برادرش - محمدجعفر - تصميم گرفتند نصف روز را كار كنند و نصف ديگر را مشغول تحصيل علم شوند. در اين زمان، آن‌ها وارد مدرسه طالبيه شدند. محمدتقى در آن مدرسه نخست «امثله» و «صرف مير» را نزد استاد سيد حسن شربيانى و «البهجة المرضية» و «المطول» را نزد استاد ميرزا على‌اكبر اهرى فراگرفت.

او در سال 1319ش، براى ادامه تحصيل، تبريز را به مقصد تهران ترك كرد. او در «مدرسه فيلسوف»، از استاد آيت‌الله حاج شيخ محمدرضا تنكابنى، «مكاسب» و «كفايه» و از آيت‌الله ميرزا مهدى آشتيانى، حكمت «منظومه» حكيم ملا هادى سبزوارى و بخشى از امور عامه «اسفار» را ياد گرفت.

او بعد از مدتى، براى ادامه تحصيل به قم رفت و در مدرسه دارالشفاء اقامت كرد و معقول را از آيت‌الله شيخ مهدى مازندرانى و عرفان را از آيت‌الله شيخ محمدتقى زرگر فراگرفت و از درس اخلاق امام خمينى بهره گرفت.

او در سال 1326 با خانم «جميله فرش‌باف انتظار» ازدواج كرد. وى بعد از مدتى در درس‌هاى آيت‌الله ميرزا فتاح شهيدى شركت كرد. محمدتقى در سال 1363ق، وارد نجف شد. او با جديت مشغول تحصيل شد و در درس‌هاى استادان بزرگى شركت كرد و از آنان بهره‌ها برد؛ از جمله حضرات آيات: شيخ محمدكاظم شيرازى (طهارت و مكاسب محرمه)؛ سيد ابوالقاسم خويى (اصول فقه و مكاسب محرمه)؛ سيد محمود شاهرودى (صيد و ذباحه)؛ سيد جمال گلپايگانى (قاعده فراغ و تجاوز)؛ محمدهادى ميلانى (فقه و اصول)؛ صدرا قفقازى (اسفار و شوارق الإلهام)؛ مرتضى طالقانى (حكمت و عرفان)؛ سيد محسن حكيم و سيد عبدالهادى شيرازى.

او در 23 سالگى از آيت‌الله محمدكاظم شيرازى اجازه اجتهاد دريافت كرد و اولين كتابش را در همان زمان به نام «الأمر بين الأمرين» (تقرير درس‌هاى آيت‌الله سيد ابوالقاسم خويى) نشر داد. او در مسجد هندى تدريس «مكاسب» را نيز آغاز كرد.

همچنين با مشورت آيت‌الله شيرازى، درسى را در باره مباحث فلسفى و سؤالات و شبهات روز، از جمله ارتباط انسان و جهان، وجدان، جبر و اختيار، براى طلاب نجف شروع كرد. شهيد سيد محمدباقر صدر جزو شاگردان او بود.

استاد جعفرى، حدود 11 سال در نجف اشرف بود و سرانجام به تهران مهاجرت كرد و حدود 4 سال در مدرسه مروى به تدريس «منظومه» و «عروة الوثقى» پرداخت. به‌درخواست مردم، به سخنرانى در مدرسه سپهسالار نيز پرداخت. به‌تدريج، استاد جعفرى براى اقشار گوناگون مردم در دانشگاه‌ها و مساجد و... به سخنرانى پرداخت.

او از سال 1344، مجلس تفسيرى براى شرح و نقد مثنوى تشكيل داد. وى در مجامع مختلف علمى و دانشگاهى نيز به سخنرانى مى‌پرداخت. او همچنين از حدود سال 1340 تا پايان زندگى، با شخصيت‌هاى علمى متعددى مصاحبه كرده است. او شاگردان بسيارى تربيت كرد؛ از جمله: «دكتر عبدالرحيم گواهى» و «دكتر عبدالله نصرى». او بيش از صد كتاب نوشته است كه مى‌توان به «ترجمه و تفسير نهج البلاغة»، «تفسير و نقد و تحليل مثنوى»، «فلسفه زيبايى و هنر از ديدگاه اسلام»، «حكمت اصول سياسى اسلام» و «اعلاميه جهانى حقوق بشر از ديدگاه اسلام و غرب و تطبيق آن دو بر يكديگر» اشاره كرد. او سرانجام در 25 آبان 1377ش، درگذشت.