الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده اول: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class="boxTitle"><big>'''[[ | <div class="boxTitle"><big>'''[[بروجردی، حسین]]'''</big></div> | ||
[[پرونده: | [[پرونده:NUR00363.jpg|بندانگشتی|بروجردی، حسین|175px]] | ||
''' | '''آيت‌الله سيد حسين بروجردى''' فرزند سيد على، در آخرين روزهاى ماه صفر 1292ق، در خاندان طباطبايى، در بروجرد، ديده به جهان گشود. | ||
پدر ايشان، عالمى جليل القدر، مرجع حوائج مردم و عارف به نسب بيت شريف خويش بود. مادرش نيز سيده آغابيگم، دختر سيد محمدعلى طباطبائى است كه بانويى متدينه، عالمه و پاكدامن بود. | |||
ايشان در هفت سالگى وارد مكتب‌خانه شد و «جامع المقدمات» را به خوبى آموخت و در ميان شاگردان از امتياز مخصوصى برخورددار شد، به طورى كه ذكاوت و تيزهوشى و متانت وى زبانزد خاص و عام گرديد. | |||
<div class="mw-ui-button">[[ | پدرش چون پيشرفتش را ديد، او را به حوزه علميه نوربخش بروجرد برد و از معلم خواست تا بقيه علوم مقدماتى را به پسرش بياموزد. بدين‌گونه صرف و نحو، معانى بيان، بديع و منطق، فقه و اصول را در بروجرد آموخت و در سال ۱۳۱۰ق به اصفهان مهاجرت كرد. | ||
سيد محمد باقر درچه‌اى، ميرزا ابوالمعالى كلباسى، سيد محمد تقى مدرس، آخوند كاشى، [[قشقایی، جهانگیر|جهانگيرخان قشقايى]] از اساتيد ايشان بوده‌اند. | |||
ايشان در ربيع الاول ۱۳۱۹ق، به بروجرد بازگشت و در 27سالگى به همراه برادر كوچكش سيد اسماعيل، روانه نجف شدند. پس از ورود به نجف، از محضر علمايى چون آيات عظام: [[آخوند خراسانی، محمدکاظم بن حسین|آخوند ملا محمد كاظم خراسانى]]، [[یزدی، محمدکاظم بن عبدالعظیم|سيد كاظم يزدى]] و [[شریعت اصفهانی، فتح‌الله بن محمدجواد|شريعت اصفهانى]] در فقه و اصول و رجال كسب فيض كرد. | |||
ايشان اجازه اجتهاد از آقايان [[آخوند خراسانی، محمدکاظم بن حسین|آخوند خراسانى]]، [[شریعت اصفهانی، فتح‌الله بن محمدجواد|شيخ الشريعه اصفهانى]] و [[دهکری، ابوالقاسم|سيد ابوالقاسم دهكردى]] داشته است. | |||
ايشان در سال ۱۳۲۸ق به وطن خويش مراجعت و حدود 33سال در آنجا اقامت داشتند. و در تمام اين مدت به طور مستمر مشغول به تحصيل، تألیف، تدريس فقه واصول بودند. اكثر آثار مكتوب و ابتكارات علمى ايشان در فقه مانند حاشيه بر عروةالوثقى، اصول، حديث و رجال، حاصل تلاش اين دوره اقامت در بروجرد است. | |||
<div class="mw-ui-button">[[بروجردی، حسین|'''ادامه''']]</div> | |||
نسخهٔ ۶ ژوئیهٔ ۲۰۱۷، ساعت ۱۰:۴۷
آيت‌الله سيد حسين بروجردى فرزند سيد على، در آخرين روزهاى ماه صفر 1292ق، در خاندان طباطبايى، در بروجرد، ديده به جهان گشود.
پدر ايشان، عالمى جليل القدر، مرجع حوائج مردم و عارف به نسب بيت شريف خويش بود. مادرش نيز سيده آغابيگم، دختر سيد محمدعلى طباطبائى است كه بانويى متدينه، عالمه و پاكدامن بود.
ايشان در هفت سالگى وارد مكتب‌خانه شد و «جامع المقدمات» را به خوبى آموخت و در ميان شاگردان از امتياز مخصوصى برخورددار شد، به طورى كه ذكاوت و تيزهوشى و متانت وى زبانزد خاص و عام گرديد.
پدرش چون پيشرفتش را ديد، او را به حوزه علميه نوربخش بروجرد برد و از معلم خواست تا بقيه علوم مقدماتى را به پسرش بياموزد. بدين‌گونه صرف و نحو، معانى بيان، بديع و منطق، فقه و اصول را در بروجرد آموخت و در سال ۱۳۱۰ق به اصفهان مهاجرت كرد.
سيد محمد باقر درچه‌اى، ميرزا ابوالمعالى كلباسى، سيد محمد تقى مدرس، آخوند كاشى، جهانگيرخان قشقايى از اساتيد ايشان بوده‌اند.
ايشان در ربيع الاول ۱۳۱۹ق، به بروجرد بازگشت و در 27سالگى به همراه برادر كوچكش سيد اسماعيل، روانه نجف شدند. پس از ورود به نجف، از محضر علمايى چون آيات عظام: آخوند ملا محمد كاظم خراسانى، سيد كاظم يزدى و شريعت اصفهانى در فقه و اصول و رجال كسب فيض كرد.
ايشان اجازه اجتهاد از آقايان آخوند خراسانى، شيخ الشريعه اصفهانى و سيد ابوالقاسم دهكردى داشته است.
ايشان در سال ۱۳۲۸ق به وطن خويش مراجعت و حدود 33سال در آنجا اقامت داشتند. و در تمام اين مدت به طور مستمر مشغول به تحصيل، تألیف، تدريس فقه واصول بودند. اكثر آثار مكتوب و ابتكارات علمى ايشان در فقه مانند حاشيه بر عروةالوثقى، اصول، حديث و رجال، حاصل تلاش اين دوره اقامت در بروجرد است.