هلالی جغتایی، بدرالدین: تفاوت میان نسخه‌ها

    جز (جایگزینی متن - 'ی‎ت' به 'ی‌ت')
    برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
    جز (جایگزینی متن - 'ه‎ه' به 'ه‌ه')
    خط ۵۰: خط ۵۰:


    ==نام، نژاد، سال و محل تولد و رشد==
    ==نام، نژاد، سال و محل تولد و رشد==
    نام او را در اکثر تذکره‎ها بدرالدین و در کتاب تاریخی حبيب السير، «نورالدین» آورده‌اند. بدرالدین هلالی در اصل از نژاد ترکان جغتایی بود، اما در استرآباد (گرگان کنونی) به دنیا آمد و در همین شهر رشد کرد<ref>ر.ک: عابدی، کامیار، ص42</ref>.  
    نام او را در اکثر تذکره‌ها بدرالدین و در کتاب تاریخی حبيب السير، «نورالدین» آورده‌اند. بدرالدین هلالی در اصل از نژاد ترکان جغتایی بود، اما در استرآباد (گرگان کنونی) به دنیا آمد و در همین شهر رشد کرد<ref>ر.ک: عابدی، کامیار، ص42</ref>.  


    سال تولد هلالی در مراجع قید نشده و آنچه مسلم است این است که در اواخر قرن نهم متولد شده و در موقع مرگ در سنین میانین عمر بوده است<ref>همان، ص43</ref>.
    سال تولد هلالی در مراجع قید نشده و آنچه مسلم است این است که در اواخر قرن نهم متولد شده و در موقع مرگ در سنین میانین عمر بوده است<ref>همان، ص43</ref>.
    خط ۸۲: خط ۸۲:
    # گوش‎نوازی و خوش‎آهنگی اوزان مورد استفاده در شعرهای او (اکثر شعرهایش در وزن‎هایی است که حافظ در آنها شعر گفته است)؛
    # گوش‎نوازی و خوش‎آهنگی اوزان مورد استفاده در شعرهای او (اکثر شعرهایش در وزن‎هایی است که حافظ در آنها شعر گفته است)؛
    # خواری در برابر معشوق که گاهی در قالب تشبیه به سگ بیان می‌گردد (که از خصوصیات عمده شعر دوران او هم هست)؛
    # خواری در برابر معشوق که گاهی در قالب تشبیه به سگ بیان می‌گردد (که از خصوصیات عمده شعر دوران او هم هست)؛
    # کوشش در به‎کارگیری لحن عامیانه و روزمره در شعر، به جهت پیوند زبان شعر با زبان مردم و نفوذ هرچه بیشتر آن در میان لایه‎های مختلف آنان؛
    # کوشش در به‎کارگیری لحن عامیانه و روزمره در شعر، به جهت پیوند زبان شعر با زبان مردم و نفوذ هرچه بیشتر آن در میان لایه‌های مختلف آنان؛
    # میراث‎دار سبک عراقی بودن، مانند حافظ و سعدی شیرازی؛
    # میراث‎دار سبک عراقی بودن، مانند حافظ و سعدی شیرازی؛
    # وقوع‎گویی، که در اشعار او هست، اما به اندازه شعر شاعرانی چون بابافغانی و وحشی بافقی و دیگران نیست؛
    # وقوع‎گویی، که در اشعار او هست، اما به اندازه شعر شاعرانی چون بابافغانی و وحشی بافقی و دیگران نیست؛