سخنی پیرامون توسل: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ' به '') |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =/خ4س3 226/6 BP | ||
| موضوع =توسل - شفاعت | | موضوع =توسل - شفاعت | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
[[رده:مباحث خاص کلامی]] | [[رده:مباحث خاص کلامی]] | ||
[[رده:مباحث دیگر (ملائکه، شیطان و...)]] | [[رده:مباحث دیگر (ملائکه، شیطان و...)]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1404]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | |||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ تیر 1404 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ تیر 1404 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ تیر 1404 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ تیر 1404 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۹:۲۲
| سخنی پیرامون توسل | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | خرازی، محسن (نويسنده) امینزاده، محمدرضا (مترجم) |
| ناشر | برگزيده |
| مکان نشر | ایران - قم |
| سال نشر | 1385ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | - |
| موضوع | توسل - شفاعت |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /خ4س3 226/6 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
سخنی پیرامون توسل، ترجمهای است فارسی به قلم محمدرضا امینزاده از کتاب «كلمة حول التوسل» نوشته آیتالله سید محسن خرازى (متولد 1316ش).
کتاب با مقدمهای از مترجم آغاز شده که در آن، به موضوع، ساختار و اهمیت متن اصلی کتاب، اشاره شده است[۱].
متأسفانه در مقدمه مترجم، اطلاعاتی پیرامون ویژگی ترجمه و یا روش و رویکرد مترجم در ترجمه کلمات، واژگان و عبارات، ارائه نشده است.
مترجم سعی نموده است تا در حد امکان، اصل امانت در ترجمه را رعایت نموده و علاوه بر آن، ترجمهای روان و سلیس در اختیار خواننده قرار دهد.
بهمنظور آشنایی بیشتر با نوع و سبک ترجمه، به بخشی از آن اشاره میشود:
متن:
«الفصل الأول
أدلة مشروعية التوسل
البناء العرفي و الاجتماعي
لا يخفی أن التوسل أمر عقلاني، فإن السائل أو الخاطئ إذا رأی أن المولی أو سيده أو والده أو أستاذه لا يتوجه إليه، أو لا يرضی عنه، لكثرة تمرده عليه أو لعظمة مخالفته، توسل إليه بوسيلة شخص يكون عنده عزيزا و مكرما، لإنجاز مراده و مقصوده و من المعلوم أن مصلحة الإعطاء أو العفو و الإغماض حينئذ تتم و تكتمل بالتوسل و مع تكميل المصلحة، يتوجه أو يرضی المولی و السيد؛ إذ لا ينبغي للحكيم مع التكميل المذكور أن لا يتوجه أو لا يتقبل توبة عبده و عذره»[۲].
ترجمه:
«فصل اول
برهانهای شرعی بر توسل
ساختار عرفی و اجتماعی
واضح است که توسل، مطلبی است که مورد توجه عقلا است. همانا سؤالکننده یا فرد خطاکار آن هنگام که ملاحظه میکند که به جهت نافرمانی و بزرگ بودن مخالفتش، سرپرست، آقا، پدر و یا استادش به او اعتنا نمیکنند، یا از او راضی نیستند، به شخصی که نزد آنها گرامی و محترم است، متوسل میشود، برای اینکه به مراد و مقصودش برسد. روشن است که با توسل جستن، مصلحت اعطا، عفو و چشمپوشی (از خطا و گناه) کامل میشود و با کامل شدن مصلحت، سرپرست و آقا به آن شخص توجه کرده و روی خوش نشان میدهد؛ زیرا با تکمیل مصلحت، بر شخص حکیم و دانا سزاوار نیست که بیاعتنایی را ادامه دهد یا توبه و عذر بندهاش را نپذیرد»[۳].
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه و متن کتاب.
- خرازی، سید محسن، «كلمة حول التوسل»، قم، مركز الغدير للدراسات الإسلامية، الطبعة الأولی، 1422ق/ 2001م.