دیوان بیدل شیرازی: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ه ای ' به 'های ') |
||
| (۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان بیدل شیرازی''' اثر [[بیدل شیرازی، سید رحیم بن محمد|میرزا محمدرحیم بیدل شیرازی]]، این کتاب | '''دیوان بیدل شیرازی''' اثر [[بیدل شیرازی، سید رحیم بن محمد|میرزا محمدرحیم بیدل شیرازی]]، این کتاب مجموعهای است از اشعار [[بیدل شیرازی، سید رحیم بن محمد|میرزا محمدرحیم شیرازی]] از شاعران و طبیبان عصر قاجار که در شعر «بیدل» تخلص داشت. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
[[بیدل شیرازی، سید رحیم بن محمد|میرزا محمدرحیم]] فرزند میرزا | [[بیدل شیرازی، سید رحیم بن محمد|میرزا محمدرحیم]] فرزند میرزا سید محمد طبیب از سادات موسوی است که به حرفۀ پزشکی مشغول و مدتی از اطبای دربار فتحعلی شاه قاجار بود و در دیگر علوم نیز مهارتی داشت و در شعر «بیدل» تخلص میکرد. بیدل دارای اشعاری زیادی بوده که بر اثر حادثهای دیوانش از بین میرود و تنها بخشی از اشعارش برجای مانده است. | ||
اشعار [[بیدل شیرازی، سید رحیم بن محمد|بیدل شیرازی]]، سلیس و روان و دارای ابیات بلندی و بیشتر در مدح ائمۀ اطهار است. وی دارای ترکیببند ولایی و عاشورایی است که مشتمل بر 33 بند است و با مرثیۀ حضرت رسول (ص) آغاز میشود. وی در بند بیستوششم خطاب به جانب قبر رسول میسراید: | اشعار [[بیدل شیرازی، سید رحیم بن محمد|بیدل شیرازی]]، سلیس و روان و دارای ابیات بلندی و بیشتر در مدح ائمۀ اطهار است. وی دارای ترکیببند ولایی و عاشورایی است که مشتمل بر 33 بند است و با مرثیۀ حضرت رسول(ص) آغاز میشود. وی در بند بیستوششم خطاب به جانب قبر رسول میسراید: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|''کاین کشتۀ فتادۀ بیسر حسین توست''|2=''وین چاکچاک از دم خنجر حسین توست''}} | {{ب|''کاین کشتۀ فتادۀ بیسر حسین توست''|2=''وین چاکچاک از دم خنجر حسین توست''}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
که از دوازده بند معروف محتشم پیروی کرده است. | که از دوازده بند معروف [[محتشم، علی بن احمد|محتشم]] پیروی کرده است. | ||
او دیوانی مشتمل بر سی هزار بیت داشت که دربرگیرندۀ غزلیات و قصاید و مراثی و ... بود. در سفر مکه، جهاز ایشان طوفانی و برای حفظ جان، اغلب و اکثر اموال اهل جهاز را به دریا ریخته که جهاز سبک شود و از برهد، آن دیوان با سایر اموالشان به دریا رفت. در مراجعت از آنچه در نسخههای خطی باقی بود و اشعار بعد از آن سفر، دیوان دیگر را مرتب میکند. | او دیوانی مشتمل بر سی هزار بیت داشت که دربرگیرندۀ غزلیات و قصاید و مراثی و... بود. در سفر مکه، جهاز ایشان طوفانی و برای حفظ جان، اغلب و اکثر اموال اهل جهاز را به دریا ریخته که جهاز سبک شود و از برهد، آن دیوان با سایر اموالشان به دریا رفت. در مراجعت از آنچه در نسخههای خطی باقی بود و اشعار بعد از آن سفر، دیوان دیگر را مرتب میکند. | ||
[[عبدالرزاق دنبلی]] صاحب «نگارستان دارا» دربارۀ او مینویسد: «خطوط سبعه خصوصاً نستعلیق را نیکو مینویسد و گاهگاهی ابیات مثنوی به طرز ابیات عارف رومی آورد و معانی شیرین پرورد و در غزلپردازی طبعش به شیوۀ [[سعدی، مصلح بن عبدالله|شیخ سعدی شیرازی]] آشناست. غزل را صاف و نمکین میگوید و ... و جناب میرزا در همۀ فنون شعر مهارتی کامل دارد و فقیر سلیقۀ سخنسنجی ایشان را پسندیدهام». | [[عبدالرزاق دنبلی]] صاحب «نگارستان دارا» دربارۀ او مینویسد: «خطوط سبعه خصوصاً نستعلیق را نیکو مینویسد و گاهگاهی ابیات مثنوی به طرز ابیات عارف رومی آورد و معانی شیرین پرورد و در غزلپردازی طبعش به شیوۀ [[سعدی، مصلح بن عبدالله|شیخ سعدی شیرازی]] آشناست. غزل را صاف و نمکین میگوید و... و جناب میرزا در همۀ فنون شعر مهارتی کامل دارد و فقیر سلیقۀ سخنسنجی ایشان را پسندیدهام». | ||
به طور کلی [[بیدل شیرازی، سید رحیم بن محمد|بیدل شیرازی]] از شاعران آیینی قرن سیزدهم است که اشعاری در مدح و مرثیۀ حضرت رسول (ص)، [[امام علی علیهالسلام|حضرت علی(ع)]]، [[امام حسین علیهالسلام|امام حسین(ع)]] و اشعاری در مدح و منقبت حضرت مهدی (عج) دارد. دیوان وی شامل قصیده، قطعه، غزل و ترکیببند است.<ref>[https://literaturelib.com/books/13257 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | به طور کلی [[بیدل شیرازی، سید رحیم بن محمد|بیدل شیرازی]] از شاعران آیینی قرن سیزدهم است که اشعاری در مدح و مرثیۀ حضرت رسول(ص)، [[امام علی علیهالسلام|حضرت علی(ع)]]، [[امام حسین علیهالسلام|امام حسین(ع)]] و اشعاری در مدح و منقبت حضرت مهدی(عج) دارد. دیوان وی شامل قصیده، قطعه، غزل و ترکیببند است.<ref>[https://literaturelib.com/books/13257 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | ||
==پانويس == | ==پانويس == | ||
<references /> | <references /> | ||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:زبانشناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | |||
[[رده:مقالات(بهمن) باقی زاده]] | [[رده:مقالات(بهمن) باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 بهمن 1403]] | ||
[[رده:فاقد اتوماسیون]] | [[رده:فاقد اتوماسیون]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژوئن ۲۰۲۵، ساعت ۱۸:۳۵
دیوان بیدل شیرازی اثر میرزا محمدرحیم بیدل شیرازی، این کتاب مجموعهای است از اشعار میرزا محمدرحیم شیرازی از شاعران و طبیبان عصر قاجار که در شعر «بیدل» تخلص داشت.
| دیوان بیدل شیرازی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | بیدل شیرازی، سید رحیم بن محمد (نویسنده) خورشیدی فرد، زهره سادات (مصحح) |
| ناشر | سمن سا |
| مکان نشر | کاشان |
| سال نشر | 1403 |
| شابک | 2ـ6ـ90175ـ622ـ978 |
| کد کنگره | |
ساختار
کتاب در چهار فصل تدوین شده است.
گزارش کتاب
میرزا محمدرحیم فرزند میرزا سید محمد طبیب از سادات موسوی است که به حرفۀ پزشکی مشغول و مدتی از اطبای دربار فتحعلی شاه قاجار بود و در دیگر علوم نیز مهارتی داشت و در شعر «بیدل» تخلص میکرد. بیدل دارای اشعاری زیادی بوده که بر اثر حادثهای دیوانش از بین میرود و تنها بخشی از اشعارش برجای مانده است.
اشعار بیدل شیرازی، سلیس و روان و دارای ابیات بلندی و بیشتر در مدح ائمۀ اطهار است. وی دارای ترکیببند ولایی و عاشورایی است که مشتمل بر 33 بند است و با مرثیۀ حضرت رسول(ص) آغاز میشود. وی در بند بیستوششم خطاب به جانب قبر رسول میسراید:
| کاین کشتۀ فتادۀ بیسر حسین توست | وین چاکچاک از دم خنجر حسین توست |
که از دوازده بند معروف محتشم پیروی کرده است.
او دیوانی مشتمل بر سی هزار بیت داشت که دربرگیرندۀ غزلیات و قصاید و مراثی و... بود. در سفر مکه، جهاز ایشان طوفانی و برای حفظ جان، اغلب و اکثر اموال اهل جهاز را به دریا ریخته که جهاز سبک شود و از برهد، آن دیوان با سایر اموالشان به دریا رفت. در مراجعت از آنچه در نسخههای خطی باقی بود و اشعار بعد از آن سفر، دیوان دیگر را مرتب میکند.
عبدالرزاق دنبلی صاحب «نگارستان دارا» دربارۀ او مینویسد: «خطوط سبعه خصوصاً نستعلیق را نیکو مینویسد و گاهگاهی ابیات مثنوی به طرز ابیات عارف رومی آورد و معانی شیرین پرورد و در غزلپردازی طبعش به شیوۀ شیخ سعدی شیرازی آشناست. غزل را صاف و نمکین میگوید و... و جناب میرزا در همۀ فنون شعر مهارتی کامل دارد و فقیر سلیقۀ سخنسنجی ایشان را پسندیدهام».
به طور کلی بیدل شیرازی از شاعران آیینی قرن سیزدهم است که اشعاری در مدح و مرثیۀ حضرت رسول(ص)، حضرت علی(ع)، امام حسین(ع) و اشعاری در مدح و منقبت حضرت مهدی(عج) دارد. دیوان وی شامل قصیده، قطعه، غزل و ترکیببند است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات