شرح اشعار عربی هاتف اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURشرح اشعار عربی هاتف اصفهانیJ1.jpg | عنوان =شرح اشعار عربی هاتف اصفهانی | عنوان‌های دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = محمدی مزرعه‌شاهی، مجتبی (نویسنده) هادیلو، بهمن (نویسنده) کریمی مزرعه‌شاه، مهناز (نویسنده) |ز...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' (ص)' به '(ص)') |
||
| (۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = | | زبان = | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =PIR ۶۸۳۷/م۳ش۴ ۱۴۰۰ | ||
| موضوع = | | موضوع =هاتف اصفهانی، احمد، - ۱۱۹۸ق. - نقد و تفسیر,شعر عربی - ایران - قرن ۱۲ق. - تا‌ریخ و نقد,oetryB Arabic - Iran - century th81 - criticism and History | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر =تفکر طلایی | | ناشر =تفکر طلایی | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''شرح اشعار عربی هاتف اصفهانی''' تألیف مجتبی محمدی | '''شرح اشعار عربی هاتف اصفهانی''' تألیف [[محمدی مزرعه‌شاهی، مجتبی|مجتبی محمدی مزرعه‌شاهی]]، [[هادیلو، بهمن|بهمن هادیلو]]، [[کریمی مزرعه‌شاه، مهناز|مهناز کریمی مزرعه‌شاه]]؛ مهم‌ترین اثر باقی‌مانده از [[هاتف اصفهانی، احمد|هاتف اصفهانی]]، دیوان اشعار اوست. در دیوان اشعار او سه قصیده به زبان عربی به چشم می‌خورد. قصیدۀ نخست در مدح میرزا محمدنصیر اصفهانی است. قصیدۀ دوم در غزل است و قصیدۀ سوم را در مدح پیامبر اکرم(ص) سروده است. در این کتاب به شرح و ترجمۀ این سه قصیده پرداخته شده است. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
[[هاتف اصفهانی، احمد|سید احمد حسینی]] متخلص به [[هاتف اصفهانی، احمد|هاتف]] از شعرای نامی ایران در عهد افشاریه و زندیه است. اصل خاندان او از اهل اردوباد آذربایجان بوده که در زمان پادشاهان صفوی از آن دیار به اصفهان مهاجرت کرده و در این شهر ساکن شده‌اند. تولد هاتف در نیمۀ اول قرن دوازدهم اتفاق افتاده و در زادگاهش اصفهان به تحصیل ریاضی و حکمت و طب پرداخته و گویا در این فنون از محضر میرزا محمدنصیر اصفهانی استفاده کرده و در شعر نیز مشتاق را راهنما و استاد خود اختیار نموده است. هاتف شاعری را از جوانی آغاز کرد و در طول زندگی آرام خود از مدح شاهان و روی‌آوردن به دربار سلاطین خودداری کرد و بیشتر به مطالعه و حکمت و عرفان مشغول بود. وی به سال 1198 هـ.ق درگذشت. | |||
هاتف اصفهانی شاعری توانا و مسلط به زبان و ادب فارسی بود. وی از سبک شعرای متقدم ایران به‌ویژه حافظ و سعدی پیروی می‌کرد و طبع خود را در سرایش تمامی قالب‌های شعری اعم از غزل، قطعه، قصیده، رباعی و ترجیع‌بند آزمود. شهرت عمدۀ او به سبب شاهکار بزرگ ادبی او (ترجیع‌بند عرفانی) است که در آن هم از حیث ترکیب الفاظ و هم از حیث توصیف معانی داد سخن داده است. وی مرثیه‌های زیبایی نیز با استفاده از ماده‌تاریخ در مرگ بزرگان و دوستان خود سرود که این اشعار از ارزش بالایی برخوردارند. | [[هاتف اصفهانی، احمد|هاتف اصفهانی]] شاعری توانا و مسلط به زبان و ادب فارسی بود. وی از سبک شعرای متقدم ایران به‌ویژه [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] و [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]] پیروی می‌کرد و طبع خود را در سرایش تمامی قالب‌های شعری اعم از غزل، قطعه، قصیده، رباعی و ترجیع‌بند آزمود. شهرت عمدۀ او به سبب شاهکار بزرگ ادبی او (ترجیع‌بند عرفانی) است که در آن هم از حیث ترکیب الفاظ و هم از حیث توصیف معانی داد سخن داده است. وی مرثیه‌های زیبایی نیز با استفاده از ماده‌تاریخ در مرگ بزرگان و دوستان خود سرود که این اشعار از ارزش بالایی برخوردارند. | ||
هاتف جزء شاعران پارسی‌گویی است که به زبان و ادبیات عرب نیز تسلط داشته و افزون بر آن، آشنایی او با قرآن کریم و زبان قرآن سبب شده تا در این راه توفیق خاصی بیابد. او دواوین و اشعار شاعران عرب از دورۀ جاهلی تا زمان خود را از نظر گذرانده و با درنظرداشتن آنها در ذهن خود، به تقلید از سبک و سیاق معروف‌ترین شاعران عرب قصاید زیبایی را سروده است. او قصاید عربی خود را نیز به شیوۀ خاص تقلید خود سروده، به طوری که در سرودن آنها در هر موضوع بهترین شاهکارهای قصاید عربی را پیش چشم داشته و ترکیبات لغوی، توصیفات و تشبیهات را به تقلید و تحت تأثیر مستقیم آنها به کار برده است؛ اما همانند قصاید فارسی در سرودن آنها از ذوق و قریحۀ ذاتی خود نیز بهره گرفته و این الگوبرداری از شیوه و سبک و سیاق قصیده‌های مشهور عرب، نه‌تنها به تقلیدی صرف و تهی تبدیل نشده، بلکه موجبات زیبایی و تعالی آنها را فراهم کرده است. | [[هاتف اصفهانی، احمد|هاتف]] جزء شاعران پارسی‌گویی است که به زبان و ادبیات عرب نیز تسلط داشته و افزون بر آن، آشنایی او با قرآن کریم و زبان قرآن سبب شده تا در این راه توفیق خاصی بیابد. او دواوین و اشعار شاعران عرب از دورۀ جاهلی تا زمان خود را از نظر گذرانده و با درنظرداشتن آنها در ذهن خود، به تقلید از سبک و سیاق معروف‌ترین شاعران عرب قصاید زیبایی را سروده است. او قصاید عربی خود را نیز به شیوۀ خاص تقلید خود سروده، به طوری که در سرودن آنها در هر موضوع بهترین شاهکارهای قصاید عربی را پیش چشم داشته و ترکیبات لغوی، توصیفات و تشبیهات را به تقلید و تحت تأثیر مستقیم آنها به کار برده است؛ اما همانند قصاید فارسی در سرودن آنها از ذوق و قریحۀ ذاتی خود نیز بهره گرفته و این الگوبرداری از شیوه و سبک و سیاق قصیده‌های مشهور عرب، نه‌تنها به تقلیدی صرف و تهی تبدیل نشده، بلکه موجبات زیبایی و تعالی آنها را فراهم کرده است. | ||
مهم‌ترین اثر باقی‌مانده از هاتف اصفهانی، دیوان اشعار اوست. در دیوان اشعار او سه قصیده به زبان عربی به چشم می‌خورد. قصیدۀ نخست در مدح میرزا محمدنصیر اصفهانی است. قصیدۀ دوم در غزل است و قصیدۀ سوم را در مدح پیامبر اکرم (ص) سروده است. در این کتاب به شرح و ترجمۀ این سه قصیده پرداخته شده است. شیوۀ کار بدین صورت است که ابتدا هر بیت به صورت اعراب‌گذاری‌شده ذکر گردیده، سپس نکات بلاغی و صرفی و نحوی آن بیت مورد بررسی قرار گرفته و در پایان به ترجمۀ واژگان دشوار و ترجمۀ بیت پرداخته شده است. | مهم‌ترین اثر باقی‌مانده از [[هاتف اصفهانی، احمد|هاتف اصفهانی]]، دیوان اشعار اوست. در دیوان اشعار او سه قصیده به زبان عربی به چشم می‌خورد. قصیدۀ نخست در مدح میرزا محمدنصیر اصفهانی است. قصیدۀ دوم در غزل است و قصیدۀ سوم را در مدح پیامبر اکرم(ص) سروده است. در این کتاب به شرح و ترجمۀ این سه قصیده پرداخته شده است. شیوۀ کار بدین صورت است که ابتدا هر بیت به صورت اعراب‌گذاری‌شده ذکر گردیده، سپس نکات بلاغی و صرفی و نحوی آن بیت مورد بررسی قرار گرفته و در پایان به ترجمۀ واژگان دشوار و ترجمۀ بیت پرداخته شده است. | ||
این سه قصیده در مجموع دارای 122 بیت است. قصیدۀ اول را در ستایش و پاسداشت استاد خود میرزا محمدنصیر اصفهانی سروده و به خدمت او فرستاده که در سراسر آن با مضامینی عاشقانه و تغزلانه به بیان عشق خود نسبت به او و غم و اندوه از فراق او پرداخته است. قصیدۀ دوم نیز قصیده‌ای کاملاً عاشقانه و غزل‌وارانه است که در آن به سبک و سیاق شاعران دورۀ جاهلی و صدر اسلام توجه مستقیم داشته است. ترکیبات لغوی، توصیفات و تشبیهاتی که هاتف در این قصیده به کار برده را می‌توان با اندکی تفاوت در شعر شاعرانی چون امرؤالقیس، طرفة بن العبد، عنترة بن شداد، کعب بن زهیر، عمر بن ابی ربیعه، حسان بن ثابث و اعشی به وفور مشاهده کرد. ولی در این قصیده تأثیر مستقیم او از قصیدۀ «عمر بن ابی ربیعه» شاعر بزرگ غزل‌سرای عرب صورت گرفته است. هاتف قصیدۀ سوم خود را در مدح حضرت رسول اکرم (ص) و اهل بیت (ع) در استقبال از قصیدۀ مشهور «بوصیری» یعنی «البردة» سروده است. گویی در سرودن آن همه جا قصیدۀ بوصیری را پیش روی خود داشته و از ترکیبات شعری و واژه‌های او بهرۀ فراوانی برده است.<ref> [https://literaturelib.com/books/5634 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | این سه قصیده در مجموع دارای 122 بیت است. قصیدۀ اول را در ستایش و پاسداشت استاد خود میرزا محمدنصیر اصفهانی سروده و به خدمت او فرستاده که در سراسر آن با مضامینی عاشقانه و تغزلانه به بیان عشق خود نسبت به او و غم و اندوه از فراق او پرداخته است. قصیدۀ دوم نیز قصیده‌ای کاملاً عاشقانه و غزل‌وارانه است که در آن به سبک و سیاق شاعران دورۀ جاهلی و صدر اسلام توجه مستقیم داشته است. ترکیبات لغوی، توصیفات و تشبیهاتی که هاتف در این قصیده به کار برده را می‌توان با اندکی تفاوت در شعر شاعرانی چون امرؤالقیس، طرفة بن العبد، عنترة بن شداد، کعب بن زهیر، عمر بن ابی ربیعه، حسان بن ثابث و اعشی به وفور مشاهده کرد. ولی در این قصیده تأثیر مستقیم او از قصیدۀ «عمر بن ابی ربیعه» شاعر بزرگ غزل‌سرای عرب صورت گرفته است. [[هاتف اصفهانی، احمد|هاتف]] قصیدۀ سوم خود را در مدح حضرت رسول اکرم(ص) و اهل بیت(ع) در استقبال از قصیدۀ مشهور «بوصیری» یعنی «البردة» سروده است. گویی در سرودن آن همه جا قصیدۀ بوصیری را پیش روی خود داشته و از ترکیبات شعری و واژه‌های او بهرۀ فراوانی برده است.<ref> [https://literaturelib.com/books/5634 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | ||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[دیوان هاتف اصفهانی با مقابله نسخه تصحیح وحید دستگردی و نسخ خطی و چاپی دیگر]] | |||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | |||
[[رده:مقالات(شهریور) باقی زاده]] | [[رده:مقالات(شهریور) باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 شهریور 1403]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۳۵
| شرح اشعار عربی هاتف اصفهانی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | محمدی مزرعه‌شاهی، مجتبی (نویسنده)
هادیلو، بهمن (نویسنده) کریمی مزرعه‌شاه، مهناز (نویسنده) |
| ناشر | تفکر طلایی |
| مکان نشر | یزد |
| سال نشر | 1400 |
| چاپ | اول |
| شابک | 1ـ80ـ7208ـ964ـ978 |
| موضوع | هاتف اصفهانی، احمد، - ۱۱۹۸ق. - نقد و تفسیر,شعر عربی - ایران - قرن ۱۲ق. - تا‌ریخ و نقد,oetryB Arabic - Iran - century th81 - criticism and History |
| کد کنگره | PIR ۶۸۳۷/م۳ش۴ ۱۴۰۰ |
شرح اشعار عربی هاتف اصفهانی تألیف مجتبی محمدی مزرعه‌شاهی، بهمن هادیلو، مهناز کریمی مزرعه‌شاه؛ مهم‌ترین اثر باقی‌مانده از هاتف اصفهانی، دیوان اشعار اوست. در دیوان اشعار او سه قصیده به زبان عربی به چشم می‌خورد. قصیدۀ نخست در مدح میرزا محمدنصیر اصفهانی است. قصیدۀ دوم در غزل است و قصیدۀ سوم را در مدح پیامبر اکرم(ص) سروده است. در این کتاب به شرح و ترجمۀ این سه قصیده پرداخته شده است.
ساختار
کتاب در دو فصل به نگارش درآمده است.
گزارش کتاب
سید احمد حسینی متخلص به هاتف از شعرای نامی ایران در عهد افشاریه و زندیه است. اصل خاندان او از اهل اردوباد آذربایجان بوده که در زمان پادشاهان صفوی از آن دیار به اصفهان مهاجرت کرده و در این شهر ساکن شده‌اند. تولد هاتف در نیمۀ اول قرن دوازدهم اتفاق افتاده و در زادگاهش اصفهان به تحصیل ریاضی و حکمت و طب پرداخته و گویا در این فنون از محضر میرزا محمدنصیر اصفهانی استفاده کرده و در شعر نیز مشتاق را راهنما و استاد خود اختیار نموده است. هاتف شاعری را از جوانی آغاز کرد و در طول زندگی آرام خود از مدح شاهان و روی‌آوردن به دربار سلاطین خودداری کرد و بیشتر به مطالعه و حکمت و عرفان مشغول بود. وی به سال 1198 هـ.ق درگذشت.
هاتف اصفهانی شاعری توانا و مسلط به زبان و ادب فارسی بود. وی از سبک شعرای متقدم ایران به‌ویژه حافظ و سعدی پیروی می‌کرد و طبع خود را در سرایش تمامی قالب‌های شعری اعم از غزل، قطعه، قصیده، رباعی و ترجیع‌بند آزمود. شهرت عمدۀ او به سبب شاهکار بزرگ ادبی او (ترجیع‌بند عرفانی) است که در آن هم از حیث ترکیب الفاظ و هم از حیث توصیف معانی داد سخن داده است. وی مرثیه‌های زیبایی نیز با استفاده از ماده‌تاریخ در مرگ بزرگان و دوستان خود سرود که این اشعار از ارزش بالایی برخوردارند.
هاتف جزء شاعران پارسی‌گویی است که به زبان و ادبیات عرب نیز تسلط داشته و افزون بر آن، آشنایی او با قرآن کریم و زبان قرآن سبب شده تا در این راه توفیق خاصی بیابد. او دواوین و اشعار شاعران عرب از دورۀ جاهلی تا زمان خود را از نظر گذرانده و با درنظرداشتن آنها در ذهن خود، به تقلید از سبک و سیاق معروف‌ترین شاعران عرب قصاید زیبایی را سروده است. او قصاید عربی خود را نیز به شیوۀ خاص تقلید خود سروده، به طوری که در سرودن آنها در هر موضوع بهترین شاهکارهای قصاید عربی را پیش چشم داشته و ترکیبات لغوی، توصیفات و تشبیهات را به تقلید و تحت تأثیر مستقیم آنها به کار برده است؛ اما همانند قصاید فارسی در سرودن آنها از ذوق و قریحۀ ذاتی خود نیز بهره گرفته و این الگوبرداری از شیوه و سبک و سیاق قصیده‌های مشهور عرب، نه‌تنها به تقلیدی صرف و تهی تبدیل نشده، بلکه موجبات زیبایی و تعالی آنها را فراهم کرده است.
مهم‌ترین اثر باقی‌مانده از هاتف اصفهانی، دیوان اشعار اوست. در دیوان اشعار او سه قصیده به زبان عربی به چشم می‌خورد. قصیدۀ نخست در مدح میرزا محمدنصیر اصفهانی است. قصیدۀ دوم در غزل است و قصیدۀ سوم را در مدح پیامبر اکرم(ص) سروده است. در این کتاب به شرح و ترجمۀ این سه قصیده پرداخته شده است. شیوۀ کار بدین صورت است که ابتدا هر بیت به صورت اعراب‌گذاری‌شده ذکر گردیده، سپس نکات بلاغی و صرفی و نحوی آن بیت مورد بررسی قرار گرفته و در پایان به ترجمۀ واژگان دشوار و ترجمۀ بیت پرداخته شده است.
این سه قصیده در مجموع دارای 122 بیت است. قصیدۀ اول را در ستایش و پاسداشت استاد خود میرزا محمدنصیر اصفهانی سروده و به خدمت او فرستاده که در سراسر آن با مضامینی عاشقانه و تغزلانه به بیان عشق خود نسبت به او و غم و اندوه از فراق او پرداخته است. قصیدۀ دوم نیز قصیده‌ای کاملاً عاشقانه و غزل‌وارانه است که در آن به سبک و سیاق شاعران دورۀ جاهلی و صدر اسلام توجه مستقیم داشته است. ترکیبات لغوی، توصیفات و تشبیهاتی که هاتف در این قصیده به کار برده را می‌توان با اندکی تفاوت در شعر شاعرانی چون امرؤالقیس، طرفة بن العبد، عنترة بن شداد، کعب بن زهیر، عمر بن ابی ربیعه، حسان بن ثابث و اعشی به وفور مشاهده کرد. ولی در این قصیده تأثیر مستقیم او از قصیدۀ «عمر بن ابی ربیعه» شاعر بزرگ غزل‌سرای عرب صورت گرفته است. هاتف قصیدۀ سوم خود را در مدح حضرت رسول اکرم(ص) و اهل بیت(ع) در استقبال از قصیدۀ مشهور «بوصیری» یعنی «البردة» سروده است. گویی در سرودن آن همه جا قصیدۀ بوصیری را پیش روی خود داشته و از ترکیبات شعری و واژه‌های او بهرۀ فراوانی برده است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات