ديوان فهمی استرآبادی: تفاوت میان نسخه‌ها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR34701J1.jpg | عنوان = ديوان فهمی استر آبادی | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = فهمی استر آبادی (نويسنده) كرمی، محمدحسين (مصحح) كرمی، محمدحسين ( مقدمه نويس) |زبان | زبان = فارسی | کد کنگره = /د...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[فهمی استر آبادی]] (نويسنده) | [[فهمی استر آبادی]] (نويسنده) | ||
[[كرمی، محمدحسين ]] (مصحح) | [[كرمی، محمدحسين]] (مصحح) | ||
[[كرمی، محمدحسين ]] ( | [[كرمی، محمدحسين]] (مقدمه‌نويس) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان فهمی استرآبادی''' مجموعه اشعار فهمی استرآبادی (زنده تا 948ق)، از شعرای خوب قرن دهم هجری است که با تصحیح محمدحسین کرمی منتشر شده است. | '''دیوان فهمی استرآبادی''' مجموعه اشعار [[فهمی استرآبادی]] (زنده تا 948ق)، از شعرای خوب قرن دهم هجری است که با تصحیح [[كرمی، محمدحسين|محمدحسین کرمی]] منتشر شده است. | ||
در این دیوان، به ترتیب 1 ترجیع‌بند، 6 ترکیب‌بند، 389 غزل، 16 قطعه و 30 رباعی، آمده است که هریک از آنها در برسی تحولات تاریخی و سبک‌شناسانه شعر فارسی، بسیار پراهمیت است<ref>درآمد، صفحه ده</ref>. | در این دیوان، به ترتیب 1 ترجیع‌بند، 6 ترکیب‌بند، 389 غزل، 16 قطعه و 30 رباعی، آمده است که هریک از آنها در برسی تحولات تاریخی و سبک‌شناسانه شعر فارسی، بسیار پراهمیت است<ref>درآمد، صفحه ده</ref>. | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
برخی از ویژگی‌های شعر فهی، به شرح زیر می‌باشد: | برخی از ویژگی‌های شعر فهی، به شرح زیر می‌باشد: | ||
*ردیف‌داری اشعار: به جرئت می‌توان گفت که بیش از 90 درصد اشعار فهمی، مردّف است و گویی در نظر او، شعری که ردیف نداشته باشد، چیزی کم دارد. ردیف‌های اشعار او، اغلب کوتاه و معمولی است؛ اما گاهی نیز واژه‌های دشواری را برای ردیف شعر خود انتخاب کرده است، به عنوان مثال: | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|''می‌رود یار و من خسته گرفتار مرض''|2=''آن از آن دم که غم هجر شود یار مرض''<ref>همان، صفحه سی‌ونه</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
*به کار بردن مصوت بلند «ای» به جای مصوت کوتاه، مانند: | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|''عالمی دون بر قرار خود نمی‌آید دمی''|2=''ظاهراً بر بیقراری یافته عالم قرار''<ref>همان، صفحه چهل</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«دست و گریبان» به جای «دست به گریبان»: | «دست و گریبان» به جای «دست به گریبان»: | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|''دامن وصل خود از دست من خسته ربود''|2=''باز با بخت سیه دست و گریبانم ساخت''<ref>همان، صفحه چهل‌ویک</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
*استفاده از مصدر جعلی «نزاکت» در معنی «نازکی»، مانند: | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|''اگرچه پیرهنش هست همچو گل نازک''|2=''ولی ز روی نزاکت نمی‌رسد به تنش''<ref>همان</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
*کاربرد فراوان واژه «سگ»: در دیوان فهمی، صدها بار واژه «سگ» به کار رفته و او خود را سگ معشوق یا [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] و.. خوانده است، مانند: | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|''زین سبب شاها که در عالم دعاگوی توام''|2=''پادشاه عالمم، اما سگ کوی توام''<ref>همان</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references /> | <references /> | ||
| خط ۵۵: | خط ۶۴: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 بهمن 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۵۲
| ديوان فهمی استر آبادی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | فهمی استر آبادی (نويسنده)
كرمی، محمدحسين (مصحح) كرمی، محمدحسين (مقدمه‌نويس) |
| ناشر | مرکز پژوهشی ميراث مکتوب |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1389ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-964-8700-93-0 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 10ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /د9 6069 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان فهمی استرآبادی مجموعه اشعار فهمی استرآبادی (زنده تا 948ق)، از شعرای خوب قرن دهم هجری است که با تصحیح محمدحسین کرمی منتشر شده است.
در این دیوان، به ترتیب 1 ترجیع‌بند، 6 ترکیب‌بند، 389 غزل، 16 قطعه و 30 رباعی، آمده است که هریک از آنها در برسی تحولات تاریخی و سبک‌شناسانه شعر فارسی، بسیار پراهمیت است[۱].
بسیاری از اشعار فهمی، به‌ویژه ترکیب‌بندها و غزل‌های او، نمونه اعلای سبک وقوع هستند، هرچند نام و اشعار این شاعر خوش‌ذوق، از ذهن و قلم پژوهشگران به‌دور مانده است. شعر او، زبانی زلال و صمیمی دارد، عاری از تکلفات بارد و بی‌ارزش که در عین حال، گاهی از صنایع زیبا و طبیعی، خالی نیست و در برخی از اشعار، به‌ویژه قصاید، از چاشنی آرایه‌های زیبای معنوی برخوردر است و دانش‌ها و مهارت‌های شاعر نیز گاهی در اشعارش، آشکار شده است[۲].
برخی از ویژگی‌های شعر فهی، به شرح زیر می‌باشد:
- ردیف‌داری اشعار: به جرئت می‌توان گفت که بیش از 90 درصد اشعار فهمی، مردّف است و گویی در نظر او، شعری که ردیف نداشته باشد، چیزی کم دارد. ردیف‌های اشعار او، اغلب کوتاه و معمولی است؛ اما گاهی نیز واژه‌های دشواری را برای ردیف شعر خود انتخاب کرده است، به عنوان مثال:
| می‌رود یار و من خسته گرفتار مرض | آن از آن دم که غم هجر شود یار مرض[۳] |
- به کار بردن مصوت بلند «ای» به جای مصوت کوتاه، مانند:
| عالمی دون بر قرار خود نمی‌آید دمی | ظاهراً بر بیقراری یافته عالم قرار[۴] |
«دست و گریبان» به جای «دست به گریبان»:
| دامن وصل خود از دست من خسته ربود | باز با بخت سیه دست و گریبانم ساخت[۵] |
- استفاده از مصدر جعلی «نزاکت» در معنی «نازکی»، مانند:
| اگرچه پیرهنش هست همچو گل نازک | ولی ز روی نزاکت نمی‌رسد به تنش[۶] |
- کاربرد فراوان واژه «سگ»: در دیوان فهمی، صدها بار واژه «سگ» به کار رفته و او خود را سگ معشوق یا امام رضا(ع) و.. خوانده است، مانند:
| زین سبب شاها که در عالم دعاگوی توام | پادشاه عالمم، اما سگ کوی توام[۷] |
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.