دیوان کمالالدین مسعود خجندی: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ال الدین' به 'الالدین') |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات کتاب | {{جعبه اطلاعات کتاب | ||
| تصویر =NUR111641J1.jpg | | تصویر =NUR111641J1.jpg | ||
| عنوان = دیوان | | عنوان = دیوان کمالالدین مسعود خجندی | ||
| عنوانهای دیگر = دیوان کمال خجندی | | عنوانهای دیگر = دیوان کمال خجندی | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره = | ||
| موضوع = | | موضوع = | ||
|ناشر | |ناشر | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۳۷
دیوان کمالالدین مسعود خجندی، متنی انتقادی از دیوان اشعار کمالالدین مسعود خجندی، از شاعران پارسیگوی قرن هشتم هجری است که به اهتمام ک. شیدفر به چاپ رسیده است.
| دیوان کمالالدین مسعود خجندی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | خجندی، کمالالدین مسعود (نويسنده)
شیدفر، ک (محقق) براگینسکی، یوسیف سامویلوویچ (سایر) |
| عنوانهای دیگر | دیوان کمال خجندی |
| سال نشر | 1975م |
| چاپ | 0 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 2 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
در طبع متن انتقادی این دیوان، شش نسخه از این کتاب، مورد استفاده قرار گرفته و بدین ترتیب، دیوان حاضر، کاملترین و جامعترین دیوان کمال خجندی است که شامل 978 غزل، 4 قصیده، 101 قطعه، یک مستزاد، 27 رباعی، یک مثنوی، 11 معما و 7 تکبیت میباشد که مجموعا 7335 بیت شمرده شده است. از بررسی نسخ خطی کتاب، معلوم میشود که دیوان غزلهای خجندی، در حیات او مرتب و تدوین شده است و ازاینروی، بدیهی است که ترتیب و تدوین آنها مربوط به سالهای مختلف حیات شاعر باشد[۱].
خجندی از بزرگان شعرای عارفمشرب دوره تیموری و از معاصران حافظ و شاه نعمتالله ولی بوده است و چنانکه از دیوان شعر و تحقیق در سبک سخن او برمیآید، ظاهرا به وحدت وجود و اصول و مبانی تصوف و عرفان اعتقاد داشته و غزلیات و اشعاری در همینباره سروده است؛ از جمله در غزلی چنین گفته:
| قطرهای قطره ز دریا، چو به ساحلهایی | گر به دریا برسی قطره نیای دریایی | |
| گرنه با اویی، اگر پادشهی درویشی | ورنه بیخویشی اگر با همهای تنهایی[۲] |
در بسیاری از اشعار و غزلهای کمال، کشش و جذبه و عشق عارفانه نمودار بوده[۳] و در دیوان وی، اشعاری یافت میشود که حاکی از ارادت و اخلاص او به عارفان بزرگ ادوار پیشین است[۴].
حق این است که خجندی، اگرچه در زمره شعرای طراز اول نیست، ولی بر اثر ذوق خاص عرفانی و تتبع در دیوان بزرگان شعرای پیشین مانند نظامی، عطار، کمالالدین اسماعیل اصفهانی، مولوی، سعدی، امیرخسرو و امیرحسن دهلوی، بهویژه توجه به سبک سخن بعضی از شاعران نامدار معاصر خویش چون حافظ شیرازی، سلمان ساوجی و عماد فقیه کرمانی، شعرش طبعا نغز و دلنشین و حاوی نکات و مضامین تازه و اصطلاحات بدیع و جالب است که پس از گذشت قرنها هنوز هم کموبیش، بهعنوان مثل در سخن فارسی بهکار میرود[۵].