سنجر کاشانی، م‍ح‍م‍ده‍اش‍م‌ب‍ن حیدر: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (ویرایش Hashemi (بحث) به آخرین تغییری که Hbaghizadeh انجام داده بود واگردانده شد) برچسب: واگردانی |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
| اساتید = | | اساتید =[[محتشم کاشانی]] | ||
| مشایخ = | | مشایخ = | ||
| معاصرین = | | معاصرین = | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
| کد مؤلف = AUTHORCODE75926AUTHORCODE | | کد مؤلف = AUTHORCODE75926AUTHORCODE | ||
}} | }} | ||
'''میر محمدهاشم بن حیدر طباطبایی''' (981- 1021ق) متخلص به سنجر کاشانی، از شاعران اواخر قرن دهم و اوایل قرن یازدهم هجری قمری و از شاگردان محتشم کاشانی است. | '''میر محمدهاشم بن حیدر طباطبایی''' (981- 1021ق) متخلص به سنجر کاشانی، از شاعران اواخر قرن دهم و اوایل قرن یازدهم هجری قمری و از شاگردان [[محتشم کاشانی]] است. | ||
==ولادت== | ==ولادت== | ||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
==مسافرت‌ها== | ==مسافرت‌ها== | ||
سنجر مسافرت‌هایی به بعضی نقاط از جمله اصفهان داشته و سرانجام رهسپار هند گردیده است. درباره شهرت سنجر باید گفت که پس از مرگ نیز از این شهرت برخوردار بوده و برخی از سخنوران پس از وی، به مناسبت‌هایی از او یاد کرده‌اند. از جمله صائب در روزگاری که در هند بود، قصیده‌ای سرود که در ضمن ستایش از سخن خود، از سنجر، نوعی و عرفی، بدین‌گونه یاد می‌کند: | سنجر مسافرت‌هایی به بعضی نقاط از جمله اصفهان داشته و سرانجام رهسپار هند گردیده است. درباره شهرت سنجر باید گفت که پس از مرگ نیز از این شهرت برخوردار بوده و برخی از سخنوران پس از وی، به مناسبت‌هایی از او یاد کرده‌اند. از جمله [[صائب، محمدعلی|صائب]] در روزگاری که در هند بود، قصیده‌ای سرود که در ضمن ستایش از سخن خود، از سنجر، نوعی و عرفی، بدین‌گونه یاد می‌کند: | ||
{{شعر}} | |||
که قوت سخن و لطف طبع می‌دیدند | {{ب|''هزار حیف که عرفی و نوعی و سنجر''|2=''نیند جمع به دارالعباد برهان‌‌پور''}} | ||
{{ب|''که قوت سخن و لطف طبع می‌دیدند''|2=''نمی‌شدند به طبع بلند خود مغرور''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
==ممدوحان== | ==ممدوحان== | ||
سنجر، ستایشگر اکبر و گذشته از او میرزا جانی‌بیگ، والی تته و فرزندش میرزا غازی‌بیگ ترخان متخلص به وقاری بود. دیگر ممدوحان سنجر عبارتند از: شاهنواز خان شیرازی، ابراهیم عادلشاه حکمران بیجاپور و شاه عباس اول صفوی<ref>همان</ref>. | سنجر، ستایشگر اکبر و گذشته از او میرزا جانی‌بیگ، والی تته و فرزندش میرزا غازی‌بیگ ترخان متخلص به وقاری بود. دیگر ممدوحان سنجر عبارتند از: شاهنواز خان شیرازی، ابراهیم عادلشاه حکمران بیجاپور و شاه عباس اول صفوی<ref>همان</ref>. | ||
| خط ۷۴: | خط ۷۵: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۲۵
| سنجر کاشانی، م‍ح‍م‍ده‍اش‍م‌ب‍ن حیدر | |
|---|---|
 | |
| نام پدر | رفیع‌الدین حیدر |
| ولادت | ٩٨١ق |
| محل تولد | کاشان |
| رحلت | ١٠٢١ق |
| اطلاعات علمی | |
| اساتید | محتشم کاشانی |
میر محمدهاشم بن حیدر طباطبایی (981- 1021ق) متخلص به سنجر کاشانی، از شاعران اواخر قرن دهم و اوایل قرن یازدهم هجری قمری و از شاگردان محتشم کاشانی است.
ولادت
وی در سال ٩٨١ق در شهر کاشان بدنیا آمد. خانواده سنجر اهل فضل و شعر و ادب بودند. پدر او رفیع‌الدین حیدر نام داشت که خود از بزرگان و شاعران عصر صفوی (دوره شاه طهماسب و شاه عباس اول) بود و در شعر تخلص رفیعی داشته است. همچنین به حیدر معمایی شهرت داشت که همانگونه که از عنوانش پیداست بیشتر در فن معما و لغز معروف بوده است[۱].
تحصیلات
وی در زادگاه خویش به کسب دانش و ادب پرداخت و بیشتر از فضایل و کمالات پدر خود بهره‌مند گردید و در مراحل دیگر، از محضر استادان بزرگ این شهر، مانند محتشم و دیگر شاعرانی که با پدرش دوستی داشته‌اند، بهره وافی برد و به تکمیل فنون شاعری پرداخت و تا بدان پایه رسید که به تربیت طالبان وادی شعر و ادب روی آورد[۲].
مسافرت‌ها
سنجر مسافرت‌هایی به بعضی نقاط از جمله اصفهان داشته و سرانجام رهسپار هند گردیده است. درباره شهرت سنجر باید گفت که پس از مرگ نیز از این شهرت برخوردار بوده و برخی از سخنوران پس از وی، به مناسبت‌هایی از او یاد کرده‌اند. از جمله صائب در روزگاری که در هند بود، قصیده‌ای سرود که در ضمن ستایش از سخن خود، از سنجر، نوعی و عرفی، بدین‌گونه یاد می‌کند:
| هزار حیف که عرفی و نوعی و سنجر | نیند جمع به دارالعباد برهان‌‌پور | |
| که قوت سخن و لطف طبع می‌دیدند | نمی‌شدند به طبع بلند خود مغرور |
ممدوحان
سنجر، ستایشگر اکبر و گذشته از او میرزا جانی‌بیگ، والی تته و فرزندش میرزا غازی‌بیگ ترخان متخلص به وقاری بود. دیگر ممدوحان سنجر عبارتند از: شاهنواز خان شیرازی، ابراهیم عادلشاه حکمران بیجاپور و شاه عباس اول صفوی[۳].
وفات
سنجر در سال ١٠٢١ق که قصد مراجعت به ایران داشت، در بیجاپور دچار بیماری شد و درگذشت و در آنجا به خاک سپرده شد[۴].
پانویس
منابع مقاله