دیوان حاجی محمدجان قدسی مشهدی: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'کـ' به 'ک') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ،' به '،') |
||
| (۹ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[قدسی مشهدی، ح‍اج محمدجان]] (نويسنده) | [[قدسی مشهدی، ح‍اج محمدجان]] (نويسنده) | ||
[[قهرمان، محمد ]] (مصحح) | [[قهرمان، محمد]] (مصحح) | ||
[[قهرمان، محمد]] ( | [[قهرمان، محمد]] (مقدمه‌نويس) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =PIR6511/د99ق | ||
| موضوع =شعر فارسی - قرن 11ق. | | موضوع =شعر فارسی - قرن 11ق. | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان حاجی محمدجان قدسی مشهدی'''، مجموعه اشعار حاجی محمدجان قدسی مشهدی است که با مقدمه، تصحیح و تعلیقات محمد | '''دیوان حاجی محمدجان قدسی مشهدی'''، مجموعه اشعار [[قدسی مشهدی، ح‍اج محمدجان|حاجی محمدجان قدسی مشهدی]] است که با مقدمه، تصحیح و تعلیقات [[قهرمان، محمد|محمد قهرمان]]، منتشر شده است. | ||
قدسی در جمیع فنون، صاحب قدرت است، خصوصا در قصیده و مثنوی<ref>ر.ک: مقدمه، ص15</ref>. قدسی در سرودن قصیده تواناست. توجه او، البته به شیوه خاص خود، بیشتر معطوف به انوری، خاقانی و عرفی است<ref>ر.ک: همان، ص14</ref>. | [[قدسی مشهدی، ح‍اج محمدجان|قدسی]] در جمیع فنون، صاحب قدرت است، خصوصا در قصیده و مثنوی<ref>ر.ک: مقدمه، ص15</ref>. [[قدسی مشهدی، ح‍اج محمدجان|قدسی]] در سرودن قصیده تواناست. توجه او، البته به شیوه خاص خود، بیشتر معطوف به [[انوری، محمد بن محمد|انوری]]، [[خاقانی شروانی|خاقانی]] و عرفی است<ref>ر.ک: همان، ص14</ref>. | ||
شعر او نمونه شاخص سبک هندی است که اغلب ویژگی‌های سبک هندی را دارا می‌باشد. اگرچه ویژگی‌هایی مانند ترکیب‌سازی، تصاویر پارادوکسی، حس‌آمیزی، وابسته‌های عددی و... در شعرش بسامد بالایی ندارند، اما دو ویژگی اصلی مضمون‌سازی و اسلوب معادله که بنیان سبک هندی بر آن استوار است، در شعر او بسیار چشمگیر است و همین امر موجب شده است تا شعر او، نمونه بارز این سبک باشد<ref>ر.ک: حائری، محمدحسن؛ دریاباری، نازگل، ص11</ref>. | شعر او نمونه شاخص سبک هندی است که اغلب ویژگی‌های سبک هندی را دارا می‌باشد. اگرچه ویژگی‌هایی مانند ترکیب‌سازی، تصاویر پارادوکسی، حس‌آمیزی، وابسته‌های عددی و... در شعرش بسامد بالایی ندارند، اما دو ویژگی اصلی مضمون‌سازی و اسلوب معادله که بنیان سبک هندی بر آن استوار است، در شعر او بسیار چشمگیر است و همین امر موجب شده است تا شعر او، نمونه بارز این سبک باشد<ref>ر.ک: حائری، محمدحسن؛ دریاباری، نازگل، ص11</ref>. | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
## ایجاز و ابهام؛ | ## ایجاز و ابهام؛ | ||
## رواج نوعی ایهام (استخدام)؛ | ## رواج نوعی ایهام (استخدام)؛ | ||
## اظهار دعاوی غریب | ## اظهار دعاوی غریب شاعرانه و غرابت در تشبیهات؛ | ||
## واقعه‌گویی<ref>ر.ک: همان، ص14</ref>. | ## واقعه‌گویی<ref>ر.ک: همان، ص14</ref>. | ||
دیوان قدسی مشتمل است بر قصیده، غزل، ترکیب و ترجیع‌بند، قطعه، | دیوان قدسی مشتمل است بر قصیده، غزل، ترکیب و ترجیع‌بند، قطعه، رباعی و مثنوی. قدسی سبک خود را «طرز تازه» نامیده و از مضامین خود با عنوان «گروه غریب» یاد کرده است: | ||
در شعر قدسی، نماد سوزندگی، یعنی شمع، دارای بالاترین بسامد تصویرآفرینی است؛ وجودی که در حالات سوختن آن، تصاویر متعددی آفریده شده است. شمع، محکوم است به سوختن | {{شعر}} | ||
{{ب|''قدسی به طرز تازه ثنا می‌کند تو را''|2=''یا رب نیفتدش به زبان ثنا گره''<ref>ر.ک: همان، ص15</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
در شعر قدسی، نماد سوزندگی، یعنی شمع، دارای بالاترین بسامد تصویرآفرینی است؛ وجودی که در حالات سوختن آن، تصاویر متعددی آفریده شده است. شمع، محکوم است به سوختن برای آنکه زنده بماند و هنگامی می‌میرد که خاموش باشد<ref>ر.ک: همان</ref>. | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۷: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
# مقدمه. | # مقدمه. | ||
# حائری، محمدحسن؛ دریاباری، نازگل، «خلق تصاویر متعدد از یک موتیو در شعر قدسی مشهدی و مقایسه بسامد موتیوهای مشترک در شعر وی و صائب | #[[:noormags:983617| حائری، محمدحسن؛ دریاباری، نازگل، «خلق تصاویر متعدد از یک موتیو در شعر قدسی مشهدی و مقایسه بسامد موتیوهای مشترک در شعر وی و صائب تبریزی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، عرفانیات در ادب فارسی، بهار 1391- شماره 10]]. | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
| خط ۶۲: | خط ۶۴: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۲۴
| دیوان حاجی محمد جان قدسی مشهدی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | قدسی مشهدی، ح‍اج محمدجان (نويسنده)
قهرمان، محمد (مصحح) قهرمان، محمد (مقدمه‌نويس) |
| ناشر | دانشگاه فردوسی مشهد |
| مکان نشر | ایران - مشهد مقدس |
| سال نشر | 1375ش |
| چاپ | 1 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 11ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR6511/د99ق |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان حاجی محمدجان قدسی مشهدی، مجموعه اشعار حاجی محمدجان قدسی مشهدی است که با مقدمه، تصحیح و تعلیقات محمد قهرمان، منتشر شده است.
قدسی در جمیع فنون، صاحب قدرت است، خصوصا در قصیده و مثنوی[۱]. قدسی در سرودن قصیده تواناست. توجه او، البته به شیوه خاص خود، بیشتر معطوف به انوری، خاقانی و عرفی است[۲].
شعر او نمونه شاخص سبک هندی است که اغلب ویژگی‌های سبک هندی را دارا می‌باشد. اگرچه ویژگی‌هایی مانند ترکیب‌سازی، تصاویر پارادوکسی، حس‌آمیزی، وابسته‌های عددی و... در شعرش بسامد بالایی ندارند، اما دو ویژگی اصلی مضمون‌سازی و اسلوب معادله که بنیان سبک هندی بر آن استوار است، در شعر او بسیار چشمگیر است و همین امر موجب شده است تا شعر او، نمونه بارز این سبک باشد[۳].
ویژگی‌های سبک هندی در شعر وی را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد.
- ویژگی‌های زبانی: که به‌کار بردن اصطلاحات عامیانه، وابسته‌های عددی، ترکیب‌سازی، تصویرهای پارادوکسی، استفاده از شبکه تصویرها (موتیو) و حس‌آمیزی از جمله ویژگی‌های زبانی شعر اوست.
- ویژگی‌های فکری و ادبی که عبارتند از:
- الهام گرفتن از تجارب روزمره و امور محسوس؛
- مضمون‌یابی؛
- خیال‌پردازی؛
- اسلوب معادله؛
- ایجاز و ابهام؛
- رواج نوعی ایهام (استخدام)؛
- اظهار دعاوی غریب شاعرانه و غرابت در تشبیهات؛
- واقعه‌گویی[۴].
دیوان قدسی مشتمل است بر قصیده، غزل، ترکیب و ترجیع‌بند، قطعه، رباعی و مثنوی. قدسی سبک خود را «طرز تازه» نامیده و از مضامین خود با عنوان «گروه غریب» یاد کرده است:
| قدسی به طرز تازه ثنا می‌کند تو را | یا رب نیفتدش به زبان ثنا گره[۵] |
در شعر قدسی، نماد سوزندگی، یعنی شمع، دارای بالاترین بسامد تصویرآفرینی است؛ وجودی که در حالات سوختن آن، تصاویر متعددی آفریده شده است. شمع، محکوم است به سوختن برای آنکه زنده بماند و هنگامی می‌میرد که خاموش باشد[۶].
پانویس
منابع مقاله