دیوان رفیعالدین لنبانی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR104489J1.jpg | عنوان = دیوان رفیع الدین لنبانی (قرن ششم هجری) بر اساس نسخه مورخ 619 هجری و با مقابله دو نسخه خطی دیگر | عنوانهای دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = رفیع لنبانی، عبدالعزیز بن مسع...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ' به '') |
||
| (۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[رفیع لنبانی، عبدالعزیز بن مسعود]] (نويسنده) | [[رفیع لنبانی، عبدالعزیز بن مسعود]] (نويسنده) | ||
[[بینش، تقی ]] (مصحح) | [[بینش، تقی]] (مصحح) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =PIR۴۹۲۲/د۹ | ||
| موضوع =شعر فارسی - قرن 6ق. - عبدالعزيز بن مسعود، قرن 6ق. - سرگذشتنامه | | موضوع =شعر فارسی - قرن 6ق. - عبدالعزيز بن مسعود، قرن 6ق. - سرگذشتنامه | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان رفیعالدین لنبانی'''، مجموعه اشعار عبدالعزیز بن مسعود رفیع (رفیعالدین) لنبانی (احتمالا 550-630 تا 639ق) است که به اهتمام تقی | '''دیوان رفیعالدین لنبانی'''، مجموعه اشعار [[رفیع لنبانی، عبدالعزیز بن مسعود|عبدالعزیز بن مسعود رفیع (رفیعالدین) لنبانی]] (احتمالا 550-630 تا 639ق) است که به اهتمام [[بینش، تقی|تقی بینش]]، منتشر شده است. | ||
دیوان رفیع از لحاظ قالبهای شعری و تعداد ابیات، مشتمل بر قصیده، قطعه و چند غزل کوتاه و تعدادی رباعی و ترکیببند و در مجموع بالغ بر 1642 بیت است؛ 40 قطعه و قصیده: مشتمل بر 1351 بیت؛ 52 غزل یا تغزل: در مجموع 67 بیت؛ 50 رباعی: 100 بیت؛ 2 ترجیعبند و ترکیببند: 135 بیت و ملحقات: 45 بیت. اما بنا به اقوال برخی از | دیوان رفیع از لحاظ قالبهای شعری و تعداد ابیات، مشتمل بر قصیده، قطعه و چند غزل کوتاه و تعدادی رباعی و ترکیببند و در مجموع بالغ بر 1642 بیت است؛ 40 قطعه و قصیده: مشتمل بر 1351 بیت؛ 52 غزل یا تغزل: در مجموع 67 بیت؛ 50 رباعی: 100 بیت؛ 2 ترجیعبند و ترکیببند: 135 بیت و ملحقات: 45 بیت. اما بنا به اقوال برخی از تذکرهنویسان، احتمال میرود که تعدادی از اشعار وی بر اثر حوادث ایام از میان رفته باشد<ref>ر.ک: کوپا، فاطمه، ص104</ref>. | ||
از لحاظ کیفیت، شعر لنبانی یکی از آخرین نمونههای سبک خراسانی و طلیعه سبکی است که به دست سعدی و حافظ به اوج کمال خود رسیده است؛ ازهمینرو، آثار حماسه و ناهمواری سبک خراسانی در شعر وی کمرنگتر میشود و بقایای واژگان خشن و مردانه شعرای خراسانی در تغزلات او جای خود را به لطافتی شاعرانه میبخشد و در نهایت به ایجاد شعری منسجم، استوار، فصیح و منطبق بر موازین رسمی ادب میانجامد<ref>ر.ک: همان</ref>. | از لحاظ کیفیت، شعر [[رفیع لنبانی، عبدالعزیز بن مسعود|لنبانی]] یکی از آخرین نمونههای سبک خراسانی و طلیعه سبکی است که به دست سعدی و حافظ به اوج کمال خود رسیده است؛ ازهمینرو، آثار حماسه و ناهمواری سبک خراسانی در شعر وی کمرنگتر میشود و بقایای واژگان خشن و مردانه شعرای خراسانی در تغزلات او جای خود را به لطافتی شاعرانه میبخشد و در نهایت به ایجاد شعری منسجم، استوار، فصیح و منطبق بر موازین رسمی ادب میانجامد<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
هنر و مهارت رفیع، بیشتر در سرودن قصیده است و قطعههای او عمدتاً متضمن تکرار سادهتر همان مضامینی است که در قصاید او آمده است. قصاید او غالباً با تغزل یا تشبیب آغاز میشود و مقدمه یا تشبیب این قصاید غالباً درباره «آمدن بهار، بیان اوصاف معشوق، توصیف آسمان شب، باد صبا، شکوه و گلایه از ایام فراق و هجران، تقبیح زال عشوهگر دهر و...» است، اما تعداد محدودی از این قصاید، بدون مقدمه است و از همان ابتدا به مدح و ستایش ممدوح میپردازد<ref>ر.ک: همان، ص104-105</ref>. | هنر و مهارت رفیع، بیشتر در سرودن قصیده است و قطعههای او عمدتاً متضمن تکرار سادهتر همان مضامینی است که در قصاید او آمده است. قصاید او غالباً با تغزل یا تشبیب آغاز میشود و مقدمه یا تشبیب این قصاید غالباً درباره «آمدن بهار، بیان اوصاف معشوق، توصیف آسمان شب، باد صبا، شکوه و گلایه از ایام فراق و هجران، تقبیح زال عشوهگر دهر و...» است، اما تعداد محدودی از این قصاید، بدون مقدمه است و از همان ابتدا به مدح و ستایش ممدوح میپردازد<ref>ر.ک: همان، ص104-105</ref>. | ||
موضوع اصلی قصاید لنبانی مدیحه است که عمدتاً با اغراق و مبالغهای تعمدی همراه میشود: | موضوع اصلی قصاید [[رفیع لنبانی، عبدالعزیز بن مسعود|لنبانی]] مدیحه است که عمدتاً با اغراق و مبالغهای تعمدی همراه میشود: | ||
{{شعر}} | |||
که او به دست جهانداری تو چوگان داد''' | {{ب|''هنوز گوی فلک در عدم همی گردید''|2=''که او به دست جهانداری تو چوگان داد''}} | ||
{{پایان شعر}} | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|''تیغ تو چه برقی است که خورشید فلک را''|2=''در معرکه پوشیدهتر از جرم سها کرد''<ref>ر.ک: همان، ص105</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
از میان انواع صور خیال، آنچه در شعر رفیع برجستگی بیشتری دارد، تشبیه، استعاره، تشخیص و در نهایت کنایه است. وی در آرایهمند کردن کلام خود از هیچ کوششی فروگذار نکرده است<ref>ر.ک: همان، ص106</ref>. | |||
==پانويس == | |||
<references /> | |||
==منابع مقاله== | |||
[[:noormags:335836|کوپا، فاطمه، «سحبان ثانی: مضامین شعری و شیوه شاعری رفیعالدین لنبانی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، پیک نور، زمستان 1384- شماره 12]]. | |||
==وابستهها== | ==وابستهها== | ||
{{وابستهها}} | {{وابستهها}} | ||
[[کلیات رفیعالدین عبدالعزیر لنبانی]] | |||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:زبانشناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1402]] | |||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۱۵
دیوان رفیعالدین لنبانی، مجموعه اشعار عبدالعزیز بن مسعود رفیع (رفیعالدین) لنبانی (احتمالا 550-630 تا 639ق) است که به اهتمام تقی بینش، منتشر شده است.
| دیوان رفیع الدین لنبانی (قرن ششم هجری) بر اساس نسخه مورخ 619 هجری و با مقابله دو نسخه خطی دیگر | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | رفیع لنبانی، عبدالعزیز بن مسعود (نويسنده) بینش، تقی (مصحح) |
| سال نشر | 1369ش |
| چاپ | 1 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 6ق. - عبدالعزيز بن مسعود، قرن 6ق. - سرگذشتنامه |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR۴۹۲۲/د۹ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان رفیع از لحاظ قالبهای شعری و تعداد ابیات، مشتمل بر قصیده، قطعه و چند غزل کوتاه و تعدادی رباعی و ترکیببند و در مجموع بالغ بر 1642 بیت است؛ 40 قطعه و قصیده: مشتمل بر 1351 بیت؛ 52 غزل یا تغزل: در مجموع 67 بیت؛ 50 رباعی: 100 بیت؛ 2 ترجیعبند و ترکیببند: 135 بیت و ملحقات: 45 بیت. اما بنا به اقوال برخی از تذکرهنویسان، احتمال میرود که تعدادی از اشعار وی بر اثر حوادث ایام از میان رفته باشد[۱].
از لحاظ کیفیت، شعر لنبانی یکی از آخرین نمونههای سبک خراسانی و طلیعه سبکی است که به دست سعدی و حافظ به اوج کمال خود رسیده است؛ ازهمینرو، آثار حماسه و ناهمواری سبک خراسانی در شعر وی کمرنگتر میشود و بقایای واژگان خشن و مردانه شعرای خراسانی در تغزلات او جای خود را به لطافتی شاعرانه میبخشد و در نهایت به ایجاد شعری منسجم، استوار، فصیح و منطبق بر موازین رسمی ادب میانجامد[۲].
هنر و مهارت رفیع، بیشتر در سرودن قصیده است و قطعههای او عمدتاً متضمن تکرار سادهتر همان مضامینی است که در قصاید او آمده است. قصاید او غالباً با تغزل یا تشبیب آغاز میشود و مقدمه یا تشبیب این قصاید غالباً درباره «آمدن بهار، بیان اوصاف معشوق، توصیف آسمان شب، باد صبا، شکوه و گلایه از ایام فراق و هجران، تقبیح زال عشوهگر دهر و...» است، اما تعداد محدودی از این قصاید، بدون مقدمه است و از همان ابتدا به مدح و ستایش ممدوح میپردازد[۳].
موضوع اصلی قصاید لنبانی مدیحه است که عمدتاً با اغراق و مبالغهای تعمدی همراه میشود:
| هنوز گوی فلک در عدم همی گردید | که او به دست جهانداری تو چوگان داد |
| تیغ تو چه برقی است که خورشید فلک را | در معرکه پوشیدهتر از جرم سها کرد[۴] |
از میان انواع صور خیال، آنچه در شعر رفیع برجستگی بیشتری دارد، تشبیه، استعاره، تشخیص و در نهایت کنایه است. وی در آرایهمند کردن کلام خود از هیچ کوششی فروگذار نکرده است[۵].
پانويس
منابع مقاله