إثبات الوصية للإمام علي بن أبيطالب: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '↵↵|' به ' |') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'رده:علی بن ابیطالب(ع)' به 'رده:امام علی(ع)') برچسب: واگردانی دستی |
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۰۴
إثبات الوصية للإمام علي بن أبيطالب | |
---|---|
پدیدآوران | مسعودی، علی بن حسین (نویسنده) |
ناشر | انصاريان |
مکان نشر | قم - ایران |
سال نشر | 1417 ق یا 1996 م |
چاپ | 1 |
موضوع | امامت
پیامبران - سرگذشتنامه چهارده معصوم - سرگذشتنامه علی بن ابیطالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. - اثبات خلافت |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | BP 223/5 /م5الف2 |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
اثبات الوصية للامام على بن ابىطالب(ع)، تألیف ابوالحسن مسعودى، در موضوع اثبات امامت و دربردانده اطلاعاتى پيرامون زندگى پيامبر اعظم(ص) و دوازده امام است كه در قرن چهارم تدوین شده است.
ساختار و گزارش محتوا
همان گونه كه از نام کتاب پيداست، موضوع بحث دراين اثر، اثبات وصايت و جانشينى امام على(ع) از پيامبر(ص) اختصاص دارد؛ اما به مناسبت، از ساير ائمه هم سخن گفته و نيمى از کتاب را به آنان اختصاص داده است.
هدف مؤلف آن بوده كه تسلسل وصايت و جانشينى را در میان انبياء اثبات و به امیرالمؤمنين(ع) و امامان(ع) پس از او متصل نمايد. بدين جهت شرحى از زندگى پيامبران از آدم تا خاتم همراه جانشينان آنان ارائه مىدهد. اثبات الوصية در دو قسم تنظيم شده است: قسمت نخست درباره حجتهاى الهى از آدم تا محمد(ص) و قسمت دوم، درباره حجج الهى از پيامبر(ص) تا حضرت مهدى(عج) است.
مؤلف کتاب برای مطالب خود منبعى ذكر نكرده و غالباً ًً سلسله اسناد خود را نياورده است. البته در قسمت دوم تا حدودى به برخى راویان اشاره كرده، لیکن آن هم سند كاملى برای روايات به شمار نمىرود، بلكه فقط به چند نفر از راویان میانى اشاره مىكند. او داستان زندگى و معجزات انبيا و ائمه را به صورت پيوسته نقل مىكند و تنها گاهى با عبارت «روى» مطالب را از همديگر تفكیک كرده است.
مطالب اثبات الوصية در منابعى؛ همچون كافى و بصائر الدرجات و كتب مشابه حديثى يا تاريخ ائمه وجود دارد.
نویسندگان بعدى نيز به طور گستردهاى از او نقل كردهاند و این کتاب در میان كسانى چون صاحب الخرائج و الجرائح و مناقب نویسان بعدى رواج داشته و مجلسى نيز از آن در بحار فراوان بهره برده است.