ابن عريف، حسین بن ولید: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: واگردانی دستی |
||
(۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
| شهادت = | | شهادت = | ||
| مدفن = طلیطله؛ | | مدفن = طلیطله؛ | ||
| طول عمر = | | طول عمر = | ||
| نام همسر = | | نام همسر = | ||
خط ۳۰: | خط ۲۹: | ||
| اساتید = ابن قُوطیه، ابوطاهر دُهلى، ابن رشیق؛ | | اساتید = ابن قُوطیه، ابوطاهر دُهلى، ابن رشیق؛ | ||
| مشایخ = | | مشایخ = | ||
| معاصرین = منصور بن ابى عامر، صاعد بغدادی؛ | | معاصرین = منصور بن ابى عامر، صاعد بغدادی؛ | ||
| شاگردان = | | شاگردان = | ||
خط ۴۲: | خط ۴۰: | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
| امضا = | | امضا = | ||
| کد مؤلف = AUTHORCODE00000AUTHORCODE | | کد مؤلف =AUTHORCODE00000AUTHORCODE | ||
}} | }} | ||
{{کاربردهای دیگر|ابن عریف (ابهامزدایی)}} | |||
''' اِبْنِ عَریف، ابوالقاسم حسین بن ولید بن نصر''' (د رجب 390/ ژوئن 1000)، ادیب، نحوی و شاعر اواخر عصر امویان در اندلس. | ''' اِبْنِ عَریف، ابوالقاسم حسین بن ولید بن نصر''' (د رجب 390/ ژوئن 1000)، ادیب، نحوی و شاعر اواخر عصر امویان در اندلس. | ||
خط ۶۸: | خط ۶۶: | ||
2- مطالع الانوار و منابع الاسرار، اکنون در دست نیست، | 2- مطالع الانوار و منابع الاسرار، اکنون در دست نیست، | ||
اما مقری پارههایى از قصاید او را که در مدح رسول اکرم (ص) سروده، از آن نقل کرده است. | اما مقری پارههایى از قصاید او را که در مدح رسول اکرم(ص) سروده، از آن نقل کرده است. | ||
سه اثر دیگر نیز به وی منسوب است: | سه اثر دیگر نیز به وی منسوب است: | ||
خط ۸۹: | خط ۸۷: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
سپهری، کبری، | سپهری، کبری، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۰۴
اِبْنِ عَریف، ابوالقاسم حسین بن ولید بن نصر (د رجب 390/ ژوئن 1000)، ادیب، نحوی و شاعر اواخر عصر امویان در اندلس.
از جزئیات زندگى وی چندان اطلاعى در دست نیست.
تحصیلات
تنها مىدانیم که در قرطبه نزد ابن قُوطیه و دیگران دانش آموخت، سپس به شرق سفر کرد و چند سال در مصر اقامت گزید و از محضر استادانى چون ابوطاهر دُهلى و ابن رشیق بهره برد.
آنگاه به اندلس بازگشت و منصور بن ابى عامر او را در زمره نزدیکان خود درآورد و به آموزگاری فرزندانش گماشت.
منابع به برخى از مجالس منصور که ابن عریف در آن شرکت داشته و به خصوص به مناظرهها و رقابتهای ناموفق او با صاعد بغدادی در حضور منصور اشاره کردهاند.
آثار
ابن عریف را ادیبى بزرگ و شاعری «کثیر المدیح» خواندهاند.
تنها کتابى که از او برجای مانده:
1-شرحى است بر الجمل نوشته زَجّاجى که نسخههایى از آن در دارالکتب موجود است.
کتاب دیگر او:
2- مطالع الانوار و منابع الاسرار، اکنون در دست نیست،
اما مقری پارههایى از قصاید او را که در مدح رسول اکرم(ص) سروده، از آن نقل کرده است.
سه اثر دیگر نیز به وی منسوب است:
3-یکى در نحو که وی در آن به نقد آراء ابن نحاس در الکافى پرداخته است، 4- دیگری در معانى حروف و اقسام آن و 3- سومى در اِعراب.
ابیات پراکندهای نیز از وی در دست است.
وفات
ابن عریف در هنگامه نبرد جربیره در طلیطله درگذشت و در همان شهر به خاک سپرده شد. [۱].
پانویس
- ↑ سپهری، کبری، ج4، ص287
منابع مقاله
سپهری، کبری، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.