رسائل سیدي أبي الحسن الشاذلي: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR119145J1.jpg | عنوان = رسائل سیدي أبي الحسن الشاذلي | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = شاذلی، علی بن عبدالله (نويسنده) زرهون، ودیع (محقق) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = 5ر2ش 291/8 BP |...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' (ص)' به '(ص)') |
||
| (۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[ | [[شاذلی، ابوالحسن]] (نويسنده) | ||
[[زرهون، ودیع]] (محقق) | [[زرهون، ودیع]] (محقق) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = عربی | | زبان = عربی | ||
| کد کنگره = 5ر2ش 291/8 BP | | کد کنگره = 5ر2ش 291/8 BP | ||
| موضوع =شاذلیه - تصوف - | | موضوع =شاذلیه - تصوف - فرقهها - عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 - تصوف - متون قدیمی تا قرن 14 | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر = | | ناشر = | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
}} | }} | ||
'''رسائل | '''رسائل سیدي أبي الحسن الشاذلي'''، اثر [[شاذلی، ابوالحسن|نورالدین ابوالحسن علی بن عبدالله بن عبد الجباربن تمیم بن هرمز]] معروف به [[شاذلی، ابوالحسن|ابوالحسن شاذلی مغربی]] (591-656 ق)، بنیان‌گذار طریقت شاذلیه است. او از حسن مثنی، امام حسن مجتبی(ع) و امیر مؤمنان(ع) نسب می‌برد. این رسائل را ودیع زرهون گرد‌آوری کرده است. | ||
رساله‌های کتاب موضوع‌های متنوعی را دربردارند که با اسلوب عرفانی نوشته شده‌اند؛ معرفت‌های عرفانی، آداب تصوف و مجموعه‌ای از گزاره‌ها‌ی حکمت‌آمیز، سفارش‌ها و سخنان جامع و فراگیر در آن دیده می‌شود. زرهون می‌گوید که دعاها و دیوان شاذلی در جلد دیگری خواهد آمد.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص8-7</ref> | رساله‌های کتاب موضوع‌های متنوعی را دربردارند که با اسلوب عرفانی نوشته شده‌اند؛ معرفت‌های عرفانی، آداب تصوف و مجموعه‌ای از گزاره‌ها‌ی حکمت‌آمیز، سفارش‌ها و سخنان جامع و فراگیر در آن دیده می‌شود. زرهون می‌گوید که دعاها و دیوان شاذلی در جلد دیگری خواهد آمد.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص8-7</ref> | ||
البته شاذلی کتابی ننوشت و هر چه هست، گفته‌های او است که بر شاگردانش عرضه کرده است. شاذلی گفته است: کتاب‌های من شاگردان و یاران من‌اند.<ref>ر.ک: همان، ص8</ref>شایان ذکر است که فرقه شاذلیه پنج اصل را از شاذلی برگرفته‌اند: تقوا در راه خدا به صورت آشکار و نهان، پیروی از سنت رسول خدا (ص) در گفتار و کردار، اعراض از خلق در خوشبختی و بدبختی، خوشنود بودن به خوشنودی خداوند در کم و بیش و برابر بودن مسلمانان با نصارا و یهود (تسامح در امر دین). <ref>ر.ک: مشکور، محمد جواد، ص247</ref> | البته [[شاذلی، ابوالحسن|شاذلی]] کتابی ننوشت و هر چه هست، گفته‌های او است که بر شاگردانش عرضه کرده است. [[شاذلی، ابوالحسن|شاذلی]] گفته است: کتاب‌های من شاگردان و یاران من‌اند.<ref>ر.ک: همان، ص8</ref>شایان ذکر است که فرقه شاذلیه پنج اصل را از شاذلی برگرفته‌اند: تقوا در راه خدا به صورت آشکار و نهان، پیروی از سنت رسول خدا(ص) در گفتار و کردار، اعراض از خلق در خوشبختی و بدبختی، خوشنود بودن به خوشنودی خداوند در کم و بیش و برابر بودن مسلمانان با نصارا و یهود (تسامح در امر دین). <ref>ر.ک: مشکور، محمد جواد، ص247</ref> | ||
سخن شاذلی در متن، حالت خطابی دارد و در آن، نام برخی عارفان و برخی نکته‌های عرفانی‌شان به زبان وی آمده است؛ کسانی چون اویس قرنی، جنید بغدادی، سهل بن عبدالله، ابو یزید، قشیری، فضیل بن عیاض، ابراهیم بن ادهم، در این شمارند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص72و73و74و87</ref>همچنین، نامه‌هایی از شاذلی به ابن مخلوف | سخن شاذلی در متن، حالت خطابی دارد و در آن، نام برخی عارفان و برخی نکته‌های عرفانی‌شان به زبان وی آمده است؛ کسانی چون اویس قرنی، [[جنید بغدادی، جنید بن محمد|جنید بغدادی]]، سهل بن عبدالله، ابو یزید، [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]]، فضیل بن عیاض، ابراهیم بن ادهم، در این شمارند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص72و73و74و87</ref>همچنین، نامه‌هایی از [[شاذلی، ابوالحسن|شاذلی]] به [[ابن مخلوف صقلی]]، محمد بن سلامه، جمیل حبیبی و ابن مشیش در متن درج شده است.<ref>ر.ک: همان، ص157-144</ref>برخی آداب فردی و اجتماعی عارفان،<ref>ر.ک: همان، ص23-9</ref>تفسیر برخی آیه‌های قرآن و گفتار عارفان،<ref>ر.ک: همان، ص73-68</ref>سفارش‌های عرفانی و اخلاقی با عنوان «وصیت» از دیگران به [[شاذلی، ابوالحسن|شاذلی]] و یا از خود او به شاگردانش محورهای بحث‌ها را شکل داده است.<ref>ر.ک: همان، ص305-287</ref> | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[أبوالحسن الشاذلي]] | |||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
| خط ۵۱: | خط ۵۲: | ||
[[رده:خاکساریه، خلوتیه، دسوقیه (برهانیه)، ذهبیه، رفاعیه، زکیه، سنوسیه، سهروردیه، شاذلیه، شطاریه، شیخیه]] | [[رده:خاکساریه، خلوتیه، دسوقیه (برهانیه)، ذهبیه، رفاعیه، زکیه، سنوسیه، سهروردیه، شاذلیه، شطاریه، شیخیه]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 بهمن 1401]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1401 توسط سید | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1401 توسط سید حمیدرضا حسینی هاشمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1401 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1401 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۴۳
| رسائل سیدي أبي الحسن الشاذلي | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | شاذلی، ابوالحسن (نويسنده) زرهون، ودیع (محقق) |
| سال نشر | 2023م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-9923-44-165-7 |
| موضوع | شاذلیه - تصوف - فرقهها - عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 - تصوف - متون قدیمی تا قرن 14 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 5ر2ش 291/8 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
رسائل سیدي أبي الحسن الشاذلي، اثر نورالدین ابوالحسن علی بن عبدالله بن عبد الجباربن تمیم بن هرمز معروف به ابوالحسن شاذلی مغربی (591-656 ق)، بنیان‌گذار طریقت شاذلیه است. او از حسن مثنی، امام حسن مجتبی(ع) و امیر مؤمنان(ع) نسب می‌برد. این رسائل را ودیع زرهون گرد‌آوری کرده است.
رساله‌های کتاب موضوع‌های متنوعی را دربردارند که با اسلوب عرفانی نوشته شده‌اند؛ معرفت‌های عرفانی، آداب تصوف و مجموعه‌ای از گزاره‌ها‌ی حکمت‌آمیز، سفارش‌ها و سخنان جامع و فراگیر در آن دیده می‌شود. زرهون می‌گوید که دعاها و دیوان شاذلی در جلد دیگری خواهد آمد.[۱]
البته شاذلی کتابی ننوشت و هر چه هست، گفته‌های او است که بر شاگردانش عرضه کرده است. شاذلی گفته است: کتاب‌های من شاگردان و یاران من‌اند.[۲]شایان ذکر است که فرقه شاذلیه پنج اصل را از شاذلی برگرفته‌اند: تقوا در راه خدا به صورت آشکار و نهان، پیروی از سنت رسول خدا(ص) در گفتار و کردار، اعراض از خلق در خوشبختی و بدبختی، خوشنود بودن به خوشنودی خداوند در کم و بیش و برابر بودن مسلمانان با نصارا و یهود (تسامح در امر دین). [۳]
سخن شاذلی در متن، حالت خطابی دارد و در آن، نام برخی عارفان و برخی نکته‌های عرفانی‌شان به زبان وی آمده است؛ کسانی چون اویس قرنی، جنید بغدادی، سهل بن عبدالله، ابو یزید، قشیری، فضیل بن عیاض، ابراهیم بن ادهم، در این شمارند.[۴]همچنین، نامه‌هایی از شاذلی به ابن مخلوف صقلی، محمد بن سلامه، جمیل حبیبی و ابن مشیش در متن درج شده است.[۵]برخی آداب فردی و اجتماعی عارفان،[۶]تفسیر برخی آیه‌های قرآن و گفتار عارفان،[۷]سفارش‌های عرفانی و اخلاقی با عنوان «وصیت» از دیگران به شاذلی و یا از خود او به شاگردانش محورهای بحث‌ها را شکل داده است.[۸]
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه محقق و متن کتاب.
- مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، آستان قدس رضوی، مشهد، چاپ دوم، ۱۳۷۲ش.