دیوان سید حسن غزنوی ملقب به اشرف: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'فارسي ' به 'فارسی')
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۶: خط ۶:
| پدیدآوران =  
| پدیدآوران =  
[[حسن غزنوی، سید حسن بن محمد]] (نویسنده)
[[حسن غزنوی، سید حسن بن محمد]] (نویسنده)
[[مدرس رضوی، محمدتقی]] (مصحح)
[[مدرس رضوی، محمدتقی]] (مصحح)
|زبان  
|زبان  
| زبان = فارسی
| زبان = فارسی
| کد کنگره =‏/ 4863 PIR  
| کد کنگره =‏/ 4863 PIR  
| موضوع = شعر فارسي - قرن 6ق.
| موضوع = شعر فارسی- قرن 6ق.
|ناشر  
|ناشر  
| ناشر = اساطیر
| ناشر = اساطیر
خط ۱۹: خط ۲۰:
| شابک =
| شابک =
| تعداد جلد = 1
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =
| کتابخانۀ دیجیتال نور =28665
| کتابخوان همراه نور =
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =18561
| کد پدیدآور =18561

نسخهٔ کنونی تا ‏۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۴

دیوان سید حسن غزنوی ملقب به اشرف، مجموعه اشعار سید حسن غزنوی، ملقب به اشرف، از شاعران بلندپایه زبان و ادب فارسی در سده ششم هجری و از هم‌عصران سنایی غزنوی، عثمان مختاری و ابوالمعالی نصرالله بن محمد بن عبدالحمید مترجم کلیه و دمنه است که با تصحیح تقی مدرس رضوی به چاپ رسیده است.

دیوان سید حسن غزنوی ملقب به اشرف
دیوان سید حسن غزنوی ملقب به اشرف
پدیدآورانحسن غزنوی، سید حسن بن محمد (نویسنده) مدرس رضوی، محمدتقی (مصحح)
ناشراساطیر
مکان نشرایران- تهران
سال نشر1362
چاپدوم
موضوعشعر فارسی- قرن 6ق.
زبانفارسی
تعداد جلد1
کد کنگره
‏/ 4863 PIR
نورلایبمطالعه و دانلود pdf

اهمیت کتاب به آن است که شاعر آن، در عصر خود بسیار معروف بوده و آوازه شعر و شاعری او، به همه جا و همه کس رسیده و در شعر، مقام بلند و ارجمندی داشته و در سبک کلام و شیرینی زبان و فصاحت لفظ و بلاغت معنی، یکی از اساتید فن بشمار می‌رفته و خود او هم به بلندی اشعار و قوت طبع و سخنوری خویش در نظم فارسی و عربی، معتقد و به پایه و مرتبه خود در علم و حکمت فخر می‌کرده و در قصیده فخریه خود از آن یاد کرده است.

ویژگی این دیوان آن است که شاعر در تمام فنون سخن، از نسیب و حکمت و اعتذار و انذار و رثا و مخصوصا فخر و همچنین در قصیده و غزل و ترجیع، دست داشته و در همه آنها، شعر گفته و از عهده آنها به‌خوبی برآمده است و بااین‌حال که وی از اساتید فن و در شعر و شاعری، خود دارای سبک مخصوص می‌باشد، در ابتدا پیرو جمعی از شعرای زمان خود بوده و بر روش آنان شعر گفته و سبک آنان را تقلید کرده است و باآنکه در مقام مفاخرت و مباهات، خود را از معاصرین برتر می‌داند و خویشتن را بر آنان ترجیح می‌نهد، مسلم است که از گفته آنها متأثر و به طرز خیال و فکر ایشان، پرورش یافته است[۱].

پانویس

  1. ر.ک: متن کتاب، ص395- 396

منابع مقاله

مقدمه و متن کتاب.


وابسته‌ها