موسوی زنجانی، سید محمد بن ابوالقاسم: تفاوت میان نسخهها
(←آثار) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'زنجانی (ابهام زدایی)' به 'زنجانی (ابهامزدایی)') |
||
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
{{کاربردهای دیگر|موسوی زنجانی (ابهامزدایی)}} | |||
'''میرزا ابوطالب (محمد) زنجانى''' (1259-1329ق)، ملقب به فخرالدین، فقیه | '''میرزا ابوطالب (محمد) زنجانى''' (1259-1329ق)، ملقب به فخرالدین، فقیه اصولی، از شاگردان [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شیخ مرتضى انصارى]] | ||
== ولادت == | == ولادت == | ||
خط ۹۱: | خط ۹۲: | ||
[[رده:زندگینامه]] | [[رده:زندگینامه]] | ||
[[رده:مهر(1400)]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۱۷
میرزا ابوطالب (محمد) زنجانى (1259-1329ق)، ملقب به فخرالدین، فقیه اصولی، از شاگردان شیخ مرتضى انصارى
نام | موسوی زنجانی، سید محمد بن ابوالقاسم |
---|---|
نامهای دیگر | زنجانی، ابوطالب محمد بن ابوالقاسم
موسوی، ابوطالب محمد بن ابوالقاسم |
نام پدر | میرزا ابوالقاسم |
متولد | 18 ذىالقعده 1259ق، برابر با 1219ش |
محل تولد | زنجان |
رحلت | 15 ربیعالاول 1329ق، برابر با 1289ش |
اساتید | شیخ مرتضى انصارى |
برخی آثار | إیضاح السبل فی الترجیح و التعادل |
کد مؤلف | AUTHORCODE02498AUTHORCODE |
ولادت
او فرزند دوم میرزا ابوالقاسم زنجانى، در 18 ذىالقعده 1259ق، برابر با 1219ش، در زنجان متولد شد. خاندان پدرى او از دوره صفویه مقام مرجعیت و قضاوت شهر زنجان را داشتند.
تحصیلات
تحصیلات مقدماتى را در زادگاهش آغاز کرد و سپس رهسپار قزوین شد. در سال 1278 به نجف رفت و در درس شیخ مرتضى انصارى و شیخ راضى شرکت کرد.
او، همراه با دو برادرش، آیتالله میرزا ابوالمکارم و آیتالله آمیرزا ابوعبدالله از برجستهترین شاگردان آیتالله سید حسین کوهکمرى تبریزى بود. چهار سال از درس وى بهره برد و از او اجازه اجتهاد گرفت. در سنّ چهل سالگى به ایران بازگشت و در تهران اقامت گزید. جایگاه علمى و تبحر او در شاخههاى متفاوت علوم دینى، سبب شد در اندک مدتى در زمره علماى مشهور تهران درآید.
او، علاوه بر فارسى و آذرى، با زبانهاى فرانسه، عربى و ترکى استامبولى آشنایى داشت. وى، با نظریات متفکران اروپایى همعصر خود، از جمله توماس مالتوس و داروین آشنا بود و در نوشتههاى خود از آراء این متفکران استفاده مىکرد. محکمه شرعى او در تهران معتبر بود و اغلب پروندههاى قضایى سفارت بریتانیا در محکمه او رسیدگى مىشد.
او، بیشتر وقت خود را به تألیف کتاب و تربیت شاگرد گذراند.
وفات
وى، در 15 ربیعالاول 1329ق، برابر با 1289ش، در سن شصت و نه سالگى، در تهران درگذشت و در مشهد در کنار مزار شیخ بهایى دفن شد.
آثار
- «احکام اوانى الذهب و الفضة»
- «ایضاح السبل» در ترجیح و تعادل
- «تحفة القاصد»
- «رشحة الخواطر» در احتیاط و توقف
- «التنقید» در احکام تقلید
- «غایة المرام» در احکام صیام
- «مرآة العصر»
- «الکفایة» در درایه
- «المقابیس فى اصول الفقه»
- «مناسک الحج»
- «حکم الربا» در جمیع ادیان
- «التسامح»
- «الذخیرة» در علم درایه
- «رشحة الخاطر» در فساد مقالات اخباریّه
- «الحق المصاب»
- «مقابس الأنوار» در اصول
- «المقلة العبراء» در مقتل خامس اصحاب کساء
- «طیف الخیال»
- «کیمیاى سعادت»(ترجمه آزاد از «طهارة الاعراق» اثر ابن مسکویه، از زبان عربى به زبان فارسى)
- «سیاحتنامه»(ترجمه از زبان فرانسه به زبان فارسى).