عامری، محمد بن یوسف: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' :' به ': ') |
|||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
| data-type="authorOtherNames" | | | data-type="authorOtherNames" |ابوالحسن محمد بن ابي ذر يوسف عامري نيشابوري | ||
عامري نيشابوري، | عامري نيشابوري، ابوالحسن محمد بن يوسف | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
| data-type="authorfatherName" | | | data-type="authorfatherName" |یوسف | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
| data-type="authorBirthPlace" | | | data-type="authorBirthPlace" |نیشابور | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
| data-type="authorDeathDate" | | | data-type="authorDeathDate" |۲۷ شوال ۳۸۱ش | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
| data-type="authorTeachers" | | | data-type="authorTeachers" |[[ابوزید، احمد بن سهل|ابوزید بلخی]] | ||
[[ابوبکر قفال]] | |||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| data-type="authorWritings" |[[رسائل | | data-type="authorWritings" |[[رسائل ابوالحسن عامری]] | ||
|- class="articleCode" | |- class="articleCode" | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۶: | ||
</div> | </div> | ||
'''ابوالحسن محمد بن یوسف عامری نیشابوری''' ( | '''ابوالحسن محمد بن یوسف عامری نیشابوری''' (300-۳۸۱ق) از فلاسفه بزرگ سده چهارم هجری، به‌رغم عظمت و آثار ارزشمند فلسفی و اسلامی خود چندان شناخته و پرآوازه نیست. اغلب آثار مهم او از بین رفته و یا تاکنون ناشناخته مانده است<ref>ر.ک: شکوری، ابوالفضل، ص2</ref>. | ||
از جمله آثار او | |||
از جمله آثار او «[[الأمد علی الأبد]]» است. | |||
==ولادت== | |||
طبق مبنای اشتهاریافته از مرحوم [[مینوی، مجتبی|مجتبی مینوی]]، «ابوالحسن محمد بن ابی‌ذر یوسف عامری نیشابوری» در سال 300ق در نیشابور به دنیا آمد. | |||
== | == تحصیلات == | ||
در همان جا به تحصیل علوم دینی پرداخت و سپس در بلخ نزد [[ابوزید، احمد بن سهل|ابوزید بلخی]] فلسفه آموخت. پس از مرگ استاد به چاچ رفت و نزد [[ابوبکر قفال]]، فقه و کلام را تحصیل نمود و سپس به بخارا بازگشت و کتاب معروف خود «[[السعادة والإسعاد]]» را نوشت. در فاصله سال‌های ۳۵۲-۳۴۲ق، در نیشابور ساکن بود و در حدود سال ۳۵۳ق، ۵ سال ساکن ری شد و به آموزش و نوشتن مشغول بود. ظاهراً در همین شهر ابوعلی مسکویه، مورخ نامدار در خدمت او بوده است. ابوالحسن در ری از حمایت ابوالفضل بن عمید وزیر آل بویه و فرزند و جانشین او ابوالفتح برخوردار بود<ref>ر.ک: وب‌گاه زندگی‌نامه فلاسفه</ref>. | |||
==سفر به بغداد== | ==سفر به بغداد== | ||
| خط ۴۵: | خط ۵۱: | ||
==اساتید== | ==اساتید== | ||
# ابوزید | # [[ابوزید، احمد بن سهل|ابوزید بلخی]]؛ | ||
# ابوالفضل بن عمید. | # ابوالفضل بن عمید. | ||
==شاگردان== | ==شاگردان== | ||
# ابوعلی | # [[مسکویه، احمد بن محمد|ابوعلی مسکویه]]؛ | ||
# ابوحیان | # [[ابوحیان توحیدی، علی بن محمد|ابوحیان توحیدی]]؛ | ||
# مانی | # [[مانی مجوسی]]؛ | ||
# ابوالقاسم | # [[ابوالقاسم کاتب]]؛ | ||
# علی بن حسین | # [[علی بن حسین هندو]]؛ | ||
==مذهب== | ==مذهب== | ||
برخی ابوالحسن را به دلیل مشرب زیدی استادش - | برخی ابوالحسن را به دلیل مشرب زیدی استادش - [[ابوزید، احمد بن سهل|ابوزید بلخی]] - فیلسوف زیدی یاد می‌کنند که فلسفه و دیانت را ملازم و مساوق یکدیگر می‌دانست<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
وی در | وی در ۲۷ شوال ۳۸۱ش در نیشابور دارفانی را وداع گفت<ref>ر.ک: حکمت، نصرالله</ref>. | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۹: | ||
و...<ref>ر.ک: وب‌گاه زندگی‌نامه فلاسفه</ref>. | و...<ref>ر.ک: وب‌گاه زندگی‌نامه فلاسفه</ref>. | ||
لازم به یادآوری است که مرحوم مینوی در سفری که به آلمان می‌رود کتابی را به نام | لازم به یادآوری است که مرحوم [[مینوی، مجتبی|مینوی]] در سفری که به آلمان می‌رود کتابی را به نام «[[السعادة والإسعاد]]» پیدا می‌کند که به نام فردی به نام ابوالحسن بن ابی‌ذر بوده است. مرحوم مینوی اولاً از روی این نسخه استنساخ می‌کند؛ یعنی با خط خودش از روی آن یک نسخه برمی‌دارد و آن را به ایران می‌آورد. یک مقدمه کوتاه و یک فهرست اعلامی بر آن افزوده است. ایشان در اسم این نویسنده یک تصرف می‌کند؛ چون این نویسنده ناشناخته و مجهول است. ایشان به‌نحو استحسانی و اجتهادی و به‌خاطر شباهت اسمی حدس می‌زند که این کتاب باید از آن ابوالحسن عامری باشد<ref>ر.ک: حکمت، نصرالله</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references/> | <references /> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
# شکوری، ابوالفضل، «اندیشه سیاسی ابوالحسن عامری»، پایگاه مجلات تخصصی نور، آیینه پژوهش، آذر و دی 1377، شماره 53، ص12- | #[[:noormags:30726|شکوری، ابوالفضل، «اندیشه سیاسی ابوالحسن عامری»، پایگاه مجلات تخصصی نور، آیینه پژوهش، آذر و دی 1377، شماره 53، ص12-2]]. | ||
# [http://zendegi-falasefeh.blog.ir/1395/01/19/%D8%A7%D8%A8%D9%88%D8%A7%D9%84%D8%AD%D8%B3%D9%86-%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D8%B9%D8%A7%D9%85%D8%B1%DB%8C وب‌گاه زندگی‌نامه فلاسفه] | |||
# | # [https://www.cgie.org.ir/popup/fa/system/contentprint/178278 حکمت، نصرالله، «تفاوت ماهوی فلسفه اسلامی و فلسفه یونانی»، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، به تاریخ 15 آبان 1399] | ||
# | |||
https://www.cgie.org.ir/popup/fa/system/contentprint/178278 | |||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
| خط ۹۳: | خط ۹۶: | ||
[[الأمد علی الأبد]] | [[الأمد علی الأبد]] | ||
[[الفكر السياسي و الأخلاقي عند العامري : دراسة و تحقیق کتاب السعادة و الإسعاد في السیرة الإنسانیة]] | [[الفكر السياسي و الأخلاقي عند العامري: دراسة و تحقیق کتاب السعادة و الإسعاد في السیرة الإنسانیة]] | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:اردیبهشت (1400)]] | [[رده:اردیبهشت (1400)]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۰۳
| نام | عامری، محمد بن یوسف |
|---|---|
| نامهای دیگر | ابوالحسن محمد بن ابي ذر يوسف عامري نيشابوري
عامري نيشابوري، ابوالحسن محمد بن يوسف |
| نام پدر | یوسف |
| متولد | 300ق |
| محل تولد | نیشابور |
| رحلت | ۲۷ شوال ۳۸۱ش |
| اساتید | ابوزید بلخی |
| برخی آثار | رسائل ابوالحسن عامری |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00732AUTHORCODE |
ابوالحسن محمد بن یوسف عامری نیشابوری (300-۳۸۱ق) از فلاسفه بزرگ سده چهارم هجری، به‌رغم عظمت و آثار ارزشمند فلسفی و اسلامی خود چندان شناخته و پرآوازه نیست. اغلب آثار مهم او از بین رفته و یا تاکنون ناشناخته مانده است[۱].
از جمله آثار او «الأمد علی الأبد» است.
ولادت
طبق مبنای اشتهاریافته از مرحوم مجتبی مینوی، «ابوالحسن محمد بن ابی‌ذر یوسف عامری نیشابوری» در سال 300ق در نیشابور به دنیا آمد.
تحصیلات
در همان جا به تحصیل علوم دینی پرداخت و سپس در بلخ نزد ابوزید بلخی فلسفه آموخت. پس از مرگ استاد به چاچ رفت و نزد ابوبکر قفال، فقه و کلام را تحصیل نمود و سپس به بخارا بازگشت و کتاب معروف خود «السعادة والإسعاد» را نوشت. در فاصله سال‌های ۳۵۲-۳۴۲ق، در نیشابور ساکن بود و در حدود سال ۳۵۳ق، ۵ سال ساکن ری شد و به آموزش و نوشتن مشغول بود. ظاهراً در همین شهر ابوعلی مسکویه، مورخ نامدار در خدمت او بوده است. ابوالحسن در ری از حمایت ابوالفضل بن عمید وزیر آل بویه و فرزند و جانشین او ابوالفتح برخوردار بود[۲].
سفر به بغداد
دو گزارش از سفر او به بغداد در تذکره‌ها آمده است؛ در سفر نخست که پیش از ۳۳۵ق، بود، وی در بغداد با بی‌اعتنایی دانشمندان روبه‌رو شد و آزرده‌خاطر به زادگاهش بازگشت. در سفر دوم، در مصاحبت ابوالفتح بن عمید، مناظره‌ای میان ابوالحسن و ابوسعید سیرافی اتفاق افتاد. وی در مجلسی که علمای بسیاری حاضر بودند آغاز سخن کرد و از ابوسعید درباره «طبیعت باء بسم‌الله» پرسید و ابوسعید که در پاسخ فرومانده بود، سخت بر ابوالحسن تاخت[۳].
اساتید
- ابوزید بلخی؛
- ابوالفضل بن عمید.
شاگردان
مذهب
برخی ابوالحسن را به دلیل مشرب زیدی استادش - ابوزید بلخی - فیلسوف زیدی یاد می‌کنند که فلسفه و دیانت را ملازم و مساوق یکدیگر می‌دانست[۴].
وفات
وی در ۲۷ شوال ۳۸۱ش در نیشابور دارفانی را وداع گفت[۵].
آثار
- الإعلام بمناقب الإسلام؛
- الأمد علی الأبد؛
- التقرير لأوجه التقدير؛
- الفصول في المعالم الإلهية؛
- القول في الإبصار والمبصر؛
- الإتمام لفضائل الأنام؛
- الفصول الربانية في المباحث النفسانية؛
- النُّسك العقلي؛
- شروح علی كتب أرسطو؛
و...[۶].
لازم به یادآوری است که مرحوم مینوی در سفری که به آلمان می‌رود کتابی را به نام «السعادة والإسعاد» پیدا می‌کند که به نام فردی به نام ابوالحسن بن ابی‌ذر بوده است. مرحوم مینوی اولاً از روی این نسخه استنساخ می‌کند؛ یعنی با خط خودش از روی آن یک نسخه برمی‌دارد و آن را به ایران می‌آورد. یک مقدمه کوتاه و یک فهرست اعلامی بر آن افزوده است. ایشان در اسم این نویسنده یک تصرف می‌کند؛ چون این نویسنده ناشناخته و مجهول است. ایشان به‌نحو استحسانی و اجتهادی و به‌خاطر شباهت اسمی حدس می‌زند که این کتاب باید از آن ابوالحسن عامری باشد[۷].
پانویس
منابع مقاله
- شکوری، ابوالفضل، «اندیشه سیاسی ابوالحسن عامری»، پایگاه مجلات تخصصی نور، آیینه پژوهش، آذر و دی 1377، شماره 53، ص12-2.
- وب‌گاه زندگی‌نامه فلاسفه
- حکمت، نصرالله، «تفاوت ماهوی فلسفه اسلامی و فلسفه یونانی»، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، به تاریخ 15 آبان 1399