اهلی شیرازی، محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «<div class="wikiInfo"> بندانگشتی| {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
| data-type="authorfatherName" | | | data-type="authorfatherName" |محمد | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
| data-type="authorbirthDate" | | | data-type="authorbirthDate" |حدود 858ق | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
| data-type="authorBirthPlace" | | | data-type="authorBirthPlace" |شیراز | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
| data-type="authorDeathDate" | | | data-type="authorDeathDate" |942ق | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
| data-type="authorTeachers" | | | data-type="authorTeachers" |[[دوانی، محمد بن اسعد|جلال‌الدین محمد دوانى]] | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| data-type="authorWritings" | | | data-type="authorWritings" | [[دیوان اشعار اهلی شیرازی]] | ||
|- class="articleCode" | |- class="articleCode" | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۶: | ||
</div> | </div> | ||
''' | '''محمدبن یوسف بن شهاب شیرازی''' (درگذشته 942ق/1535م)، متخلص به اهلی، ادیب و شاعر سده 10ق/16م. | ||
او از شاگردان دوانی بود و بااینکه به دربار شاهان راه یافت، تا آخر عمر در تنگ‌دستی زیست. مزار اهلی در کنار تربت حافظ شیرازی در شیراز است. | |||
او از شاگردان دوانی بود و بااینکه به دربار شاهان راه یافت، تا آخر عمر در تنگ‌دستی زیست. مزار اهلی در کنار تربت [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ شیرازی]] در شیراز است. | |||
= ولادت = | |||
در حدود سال ۸۵۸ق در شیراز متولد شد. | |||
= | = اساتید= | ||
وی از شاگردان جلال‌الدین محمد دوانى (درگذشته 908ق) بود | وی از شاگردان [[دوانی، محمد بن اسعد|جلال‌الدین محمد دوانى]] (درگذشته 908ق) بود. | ||
==وفات | = ارتباط با پادشاهان = | ||
و در جوانى به دربار سلطان حسین بایقرا در هرات راه یافت و در آنجا قصیده معروف خود را به تتبع از سلمان ساوجى برای امیر علی‌شیر نوایى سرود. اهلى از هرات، به آذربایجان رفت و به دربار سلطان یعقوب، سومین پادشاه آق قویونلو راه یافت و در ستایش او اشعاری سرود. اهلى به هنگام جلوس شاه اسماعیل صفوی به دربار او روی آورد و در آنجا منزلت بسیار یافت. بااین‌حال، گویند که وی همواره در فقر و تنگ‌دستى زیست<ref>ر.ک: غلامیان سیمین، ج10، ص481</ref>. | |||
=وفات= | |||
اهلى در 84 سالگى در شیراز درگذشت و در کنار تربت خواجه حافظ به خاک سپرده شد<ref>ر.ک: همان</ref>. | اهلى در 84 سالگى در شیراز درگذشت و در کنار تربت خواجه حافظ به خاک سپرده شد<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
=ویژگی‌های شعری= | |||
اهلى را پیرو سبک عراقى دانسته‌اند. او در قصیده از انوری، ظهیر | اهلى را پیرو سبک عراقى دانسته‌اند. او در قصیده از انوری، [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیر فاریابى]]، [[خاقانی شروانی|خاقانى]] و جامى و در غزل از [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]] و [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] پیروی مى‌کرده است. اشعار وی که در قالب‌های مختلف شعری سروده شده، آکنده از صنایع ادبى است. او به‌ویژه در ساختن ماده تاریخ، چیره‌دست بود. اهلى، قصاید بسیار و نیز چند ترکیب‌بند در منقبت پیامبر(ص)، [[امام على(ع)|حضرت على(ع)]] و اهلبیت(ع) سروده است. از او 3 قصیده، در پاسخ سلمان ساوجى برجای مانده است. مثنوی شمع و پروانه او تمثیلى از عشق و جذبات آن است که در 894ق، برای سلطان یعقوب به تقلید از نظامى و جامى، سروده شده است. این مثنوی یک بار بهطور مستقل، به کوشش احمد صدرنیا کازرونى، در شیراز (1312ق) و بار دیگر همراه با کلیات او به چاپ رسیده است. مثنوی دیگر او با عنوان سحر حلال در 520 بیت نیز بارها به چاپ رسیده است. | ||
یکى دیگر از آثار وی که بهطور مستقل نیز منتشر شده، منظومه گنجفه نام دارد. وی بر این منظومه نیز دیباچه‌ای منثور نگاشته و سبب نظم آن را بیان داشته است<ref>ر.ک: همان</ref>. | یکى دیگر از آثار وی که بهطور مستقل نیز منتشر شده، منظومه گنجفه نام دارد. وی بر این منظومه نیز دیباچه‌ای منثور نگاشته و سبب نظم آن را بیان داشته است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
=پانویس= | |||
<references /> | <references/> | ||
=منابع مقاله= | |||
غلامیان، سیمین، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، 1380ش. | غلامیان، سیمین، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، 1380ش. | ||
{{شعر و شاعری}} | |||
=وابسته‌ها= | |||
{{وابسته‌ها}} | |||
[[دیوان اشعار اهلی شیرازی]] | |||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:شاعران]] | |||
[[رده: | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۱۲
| نام | |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | محمد |
| متولد | حدود 858ق |
| محل تولد | شیراز |
| رحلت | 942ق |
| اساتید | جلال‌الدین محمد دوانى |
| برخی آثار | دیوان اشعار اهلی شیرازی |
| کد مؤلف | AUTHORCODE45751AUTHORCODE |
محمدبن یوسف بن شهاب شیرازی (درگذشته 942ق/1535م)، متخلص به اهلی، ادیب و شاعر سده 10ق/16م.
او از شاگردان دوانی بود و بااینکه به دربار شاهان راه یافت، تا آخر عمر در تنگ‌دستی زیست. مزار اهلی در کنار تربت حافظ شیرازی در شیراز است.
ولادت
در حدود سال ۸۵۸ق در شیراز متولد شد.
اساتید
وی از شاگردان جلال‌الدین محمد دوانى (درگذشته 908ق) بود.
ارتباط با پادشاهان
و در جوانى به دربار سلطان حسین بایقرا در هرات راه یافت و در آنجا قصیده معروف خود را به تتبع از سلمان ساوجى برای امیر علی‌شیر نوایى سرود. اهلى از هرات، به آذربایجان رفت و به دربار سلطان یعقوب، سومین پادشاه آق قویونلو راه یافت و در ستایش او اشعاری سرود. اهلى به هنگام جلوس شاه اسماعیل صفوی به دربار او روی آورد و در آنجا منزلت بسیار یافت. بااین‌حال، گویند که وی همواره در فقر و تنگ‌دستى زیست[۱].
وفات
اهلى در 84 سالگى در شیراز درگذشت و در کنار تربت خواجه حافظ به خاک سپرده شد[۲].
ویژگی‌های شعری
اهلى را پیرو سبک عراقى دانسته‌اند. او در قصیده از انوری، ظهیر فاریابى، خاقانى و جامى و در غزل از سعدی و حافظ پیروی مى‌کرده است. اشعار وی که در قالب‌های مختلف شعری سروده شده، آکنده از صنایع ادبى است. او به‌ویژه در ساختن ماده تاریخ، چیره‌دست بود. اهلى، قصاید بسیار و نیز چند ترکیب‌بند در منقبت پیامبر(ص)، حضرت على(ع) و اهلبیت(ع) سروده است. از او 3 قصیده، در پاسخ سلمان ساوجى برجای مانده است. مثنوی شمع و پروانه او تمثیلى از عشق و جذبات آن است که در 894ق، برای سلطان یعقوب به تقلید از نظامى و جامى، سروده شده است. این مثنوی یک بار بهطور مستقل، به کوشش احمد صدرنیا کازرونى، در شیراز (1312ق) و بار دیگر همراه با کلیات او به چاپ رسیده است. مثنوی دیگر او با عنوان سحر حلال در 520 بیت نیز بارها به چاپ رسیده است.
یکى دیگر از آثار وی که بهطور مستقل نیز منتشر شده، منظومه گنجفه نام دارد. وی بر این منظومه نیز دیباچه‌ای منثور نگاشته و سبب نظم آن را بیان داشته است[۳].
پانویس
منابع مقاله
غلامیان، سیمین، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، 1380ش.