ابن خمیس، حسین بن نصر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== ' به '==') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ابن خمیس (ابهام زدایی)' به 'ابن خمیس (ابهام‌زدایی)') |
||
| (۱۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
| data-type="authorTeachers" |قاضى ابوبكر شامى، ابوالفوارس بن طِراز (يا طِراد) زينبى، ابن طلحۀ نَعالى، ابوعبدالله | | data-type="authorTeachers" |قاضى ابوبكر شامى، ابوالفوارس بن طِراز (يا طِراد) زينبى، ابن طلحۀ نَعالى، ابوعبدالله حمیدى | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|- class="articleCode" | |- class="articleCode" | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
| data-type="authorCode" | | | data-type="authorCode" |AUTHORCODE03735AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
{{کاربردهای دیگر|ابن خمیس (ابهام‌زدایی)}} | |||
'''ابن خمیس، ابوعبدالله تاج‌الاسلام مجد‌الدين حسین بن نصر كعبى جُهَنى موصلى''' (466-552ق1074/-1157م)، فقيه شافعى. جهنى منسوب به جُهَينه (روستایى بزرگ در نواحى موصل) و كعبى منسوب به قبيلۀ بنى كعب است. | |||
==اساتید== | |||
وى در موصل زاده شد و در آن شهر از ابونصر ابن وَدْعان حديث شنيد، سپس به بغداد رفت و در آن‌جا از قاضى ابوبكر شامى، ابوالفوارس بن طِراز (يا طِراد) زينبى، ابن طلحۀ نَعالى، ابوعبدالله حمیدى و... استماع حديث كرد و از [[غزالی، محمد بن محمد|ابوحامد غزالى]]، فقه آموخت. | |||
ابن خمیس مدتى قاضى رَحبۀ مالك بن طوق بود، سپس به زادگاه خود موصل بازگشت و به تأليف مشغول شد. پس از 540ق بار ديگر به بغداد رفت و به روايت حديث پرداخت. | |||
از او، سليمان و على فرزندان محمد موصلى، ابوالقاسم عبدالملك بن زيد دَوْلَعى، ابن حاجب صوفى، مشرَفْ بن مؤيّد همدانى و ابن مُحِبّ محمد بن محمد نيشابورى استماع حديث كرده‌اند. | از او، سليمان و على فرزندان محمد موصلى، ابوالقاسم عبدالملك بن زيد دَوْلَعى، ابن حاجب صوفى، مشرَفْ بن مؤيّد همدانى و ابن مُحِبّ محمد بن محمد نيشابورى استماع حديث كرده‌اند. | ||
==شاگردان == | ==شاگردان== | ||
از شاگردان وى در فقه، ابواسحاق | از شاگردان وى در فقه، ابواسحاق ابراهیم بن نصر موصلى قاضى سلامیّه، شرف‌الدين ابن ابى عصرون و رضى‌الدين ابوالفضل يونس بن محمد اربلى را نام برده‌اند. وى سرانجام در زادگاه خود درگذشت. | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
| خط ۵۰: | خط ۴۹: | ||
# مناقب الابرار و محاسن الاخيار، کتابى است در احوال بزرگان صوفيه؛ | # مناقب الابرار و محاسن الاخيار، کتابى است در احوال بزرگان صوفيه؛ | ||
# الموضح في الفرائض، در احكام ارث بنابر مذهب شافعى. | # الموضح في الفرائض، در احكام ارث بنابر مذهب شافعى. | ||
جز اين‌ها، [[ذهبى]] در سير | جز اين‌ها، [[ذهبى]] در سير کتاب‌هایى زير عناوین فرح الموضح على مذهب زيد بن ثابت، نيز اخبار المنامات، لؤلؤة المناسك، منهج التوحيد و منهج المريد به وى نسبت داده است.<ref>فکرت، محمدآصف، ج3، ص465.</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references /> | <references/> | ||
==منابع مقاله == | ==منابع مقاله== | ||
فکرت، محمدآصف، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374 | فکرت، محمدآصف، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374 | ||
==وابسته‌ها == | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | |||
[[مناقب الابرار و محاسن الاخیار فی طبقات الصوفیة]] | [[مناقب الابرار و محاسن الاخیار فی طبقات الصوفیة]] | ||
| خط ۶۷: | خط ۶۶: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۵۷
| نام | ابن خمیس، حسین بن نصر |
|---|---|
| نام‌های دیگر | ابن خمیس موصلی، حسین بن نصر بن محمد |
| نام پدر | نصر کعبی |
| متولد | 466ق |
| محل تولد | جهینه موصل |
| رحلت | 552 ق |
| اساتید | قاضى ابوبكر شامى، ابوالفوارس بن طِراز (يا طِراد) زينبى، ابن طلحۀ نَعالى، ابوعبدالله حمیدى |
| برخی آثار | ناقب الابرار و محاسن الاخیار فی طبقات الصوفیة |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03735AUTHORCODE |
ابن خمیس، ابوعبدالله تاج‌الاسلام مجد‌الدين حسین بن نصر كعبى جُهَنى موصلى (466-552ق1074/-1157م)، فقيه شافعى. جهنى منسوب به جُهَينه (روستایى بزرگ در نواحى موصل) و كعبى منسوب به قبيلۀ بنى كعب است.
اساتید
وى در موصل زاده شد و در آن شهر از ابونصر ابن وَدْعان حديث شنيد، سپس به بغداد رفت و در آن‌جا از قاضى ابوبكر شامى، ابوالفوارس بن طِراز (يا طِراد) زينبى، ابن طلحۀ نَعالى، ابوعبدالله حمیدى و... استماع حديث كرد و از ابوحامد غزالى، فقه آموخت.
ابن خمیس مدتى قاضى رَحبۀ مالك بن طوق بود، سپس به زادگاه خود موصل بازگشت و به تأليف مشغول شد. پس از 540ق بار ديگر به بغداد رفت و به روايت حديث پرداخت.
از او، سليمان و على فرزندان محمد موصلى، ابوالقاسم عبدالملك بن زيد دَوْلَعى، ابن حاجب صوفى، مشرَفْ بن مؤيّد همدانى و ابن مُحِبّ محمد بن محمد نيشابورى استماع حديث كرده‌اند.
شاگردان
از شاگردان وى در فقه، ابواسحاق ابراهیم بن نصر موصلى قاضى سلامیّه، شرف‌الدين ابن ابى عصرون و رضى‌الدين ابوالفضل يونس بن محمد اربلى را نام برده‌اند. وى سرانجام در زادگاه خود درگذشت.
آثار
- تحريم الغيبة و ما فيها من العقوبات؛
- مناقب الابرار و محاسن الاخيار، کتابى است در احوال بزرگان صوفيه؛
- الموضح في الفرائض، در احكام ارث بنابر مذهب شافعى.
جز اين‌ها، ذهبى در سير کتاب‌هایى زير عناوین فرح الموضح على مذهب زيد بن ثابت، نيز اخبار المنامات، لؤلؤة المناسك، منهج التوحيد و منهج المريد به وى نسبت داده است.[۱].
پانویس
- ↑ فکرت، محمدآصف، ج3، ص465.
منابع مقاله
فکرت، محمدآصف، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374