عدة الداعي و نجاح الساعي: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    (۴۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱: خط ۱:
    <div class='wikiInfo'>
    {{جعبه اطلاعات کتاب
    [[پرونده:NUR01495J1.jpg|بندانگشتی|عدة الداعي و نجاح الساعي]]
    | تصویر =NUR01495J1.jpg
    {| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"
    | عنوان =عدة الداعي و نجاح الساعي
    |+ |
    | عنوان‌های دیگر =
    |-
    | پدیدآوران =  
    ! نام کتاب!! data-type='bookName'|عدة الداعي و نجاح الساعي
    [[ابن فهد حلی، احمد بن محمد]] (نویسنده)
    |-
    |نام های دیگر کتاب
    |data-type='otherBookNames'|
    |-
    |پدیدآورندگان
    |data-type='authors'|[[ابن فهد حلی، احمد بن محمد]] (نويسنده)


    [[موحدی قمی، احمد]] (مصحح و معلق)
    [[موحدی قمی، احمد]] (مصحح و معلق)
    |-
    | زبان =عربی
    |زبان  
    | کد کنگره =‏BP‎‏ ‎‏266‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏2‎‏ع‎‏4
    |data-type='language'|عربی
    | موضوع =
    |-
    اخلاق اسلامی
    |کد کنگره  
    |data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|‏BP‎‏ ‎‏266‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏2‎‏ع‎‏4
    |-
    |موضوع  
    |data-type='subject'|اخلاق اسلامی


    خدا - نامها
    خدا - نامها
    خط ۲۸: خط ۱۷:


    قرآن - قرائت - ثواب
    قرآن - قرائت - ثواب
    |-
    | ناشر =
    |ناشر  
    دار الکتاب الإسلامي
    |data-type='publisher'|دار الکتاب الإسلامي
    | مکان نشر =قم - ایران
    |-
    | سال نشر = 1407 ق یا 1987 م
    |مکان نشر  
    |data-type='publishPlace'|قم - ایران
    |-
    |سال نشر  
    |data-type='publishYear'| 1407 هـ.ق یا 1987 م
    |-class='articleCode'
    |کد اتوماسیون
    |data-type='automationCode'|1495
    |}
    </div>


     
    | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE01495AUTOMATIONCODE
    == معرفى اجمالى ==
    | چاپ =1
     
    | تعداد جلد =1
     
    | کتابخانۀ دیجیتال نور =01495
    «عدة الداعي و نجاح الساعي»، به زبان عربى، تأليف جمال الدين، احمد بن محمد بن فهد حلى، متوفاى 841ق، در موضوع عرفان عملى است و در سال 801ق، تأليف شده است.
    | کتابخوان همراه نور =01495
    | کد پدیدآور =
    | پس از =
    | پیش از =
    }}
    '''عدة الداعی و نجاح الساعی'''، به زبان عربى، تألیف [[ابن فهد حلی، احمد بن محمد|جمال‌الدین، احمد بن محمد بن فهد حلى]]، متوفاى 841ق، در موضوع عرفان عملى است و در سال 801ق، تألیف شده است.


    == ساختار ==
    == ساختار ==
     
    کتاب، داراى یک مقدمه، شش باب و یک مقدمه<ref>[https://noorlib.ir/book/view/1495?pageNumber=11&viewType=html ر.ک: همان، ص11]</ref> است. پیش از متن کتاب، مقدمه ناشر <ref>[https://noorlib.ir/book/view/1495?pageNumber=3&viewType=html ر.ک: همان، ص3]</ref>و مقدمه محقق<ref>[https://noorlib.ir/book/view/1495?pageNumber=7&viewType=html ر.ک: همان، ص7]</ref> واقع شده است.
     
    كتاب، داراى يك مقدمه، شش باب و يك مقدمه است. پيش از متن كتاب، مقدمه ناشر و مقدمه محقق واقع شده است.


    == گزارش محتوا ==
    == گزارش محتوا ==
    ناشر، در مقدمه خود، نخست، اندکى از دعا و اهمیت آن سخن گفته و سپس به معرفى این کتاب پرداخته است.


    محقق ([[موحدی قمی، احمد|احمد موحدى قمى]])، در مقدمه خویش، از مؤلف، شخصیت علمى و عملى وى، مشایخ وى، روایت کنندگان از وى و آثار او سخن به میان آورده است.


    ناشر، در مقدمه خود، نخست، اندكى از دعا و اهميت آن سخن گفته و سپس به معرفى اين كتاب پرداخته است.
    مؤلف، در مقدمه، به تعریف دعا و ترغیب به آن پرداخته است. وى، پس از بیان تعریف لغوى و اصطلاحى دعا، به ذکر اخبار «من بلغ»، با این مضمون: «هر کس حدیثى را در استحباب چیزى بشنود و به آن عمل کند، ثواب آن را مى‌برد، اگر چه پیامبر(ص) آن را نگفته باشد»، همت نهاده است.


    محقق(احمد موحدى قمى)، در مقدمه خويش، از مؤلف، شخصيت علمى و عملى وى، مشايخ وى، روايت كنندگان از وى و آثار او سخن به ميان آورده است.
    ابواب کتاب:


    مؤلف، در مقدمه، به تعريف دعا و ترغيب به آن پرداخته است. وى، پس از بيان تعريف لغوى و اصطلاحى دعا، به ذكر اخبار«من بلغ»، با اين مضمون: «هر كس حديثى را در استحباب چيزى بشنود و به آن عمل كند، ثواب آن را مى‌برد، اگر چه پيامبر(ص) آن را نگفته باشد»، همت نهاده است.
    کتاب، در شش باب به ترتیب زیر تنظیم شده است:


    ابواب كتاب:
    #درباره ترغیب بر دعا توسط عقل و نقل<ref>[https://noorlib.ir/book/view/1495?pageNumber=15&viewType=html ر.ک: متن کتاب، ص15]</ref>: در این باب، ابتدا، دلیلى عقلى بر لزوم دعا کردن بنده آورده، پس از آن، روایات پیامبر(ص) و ائمه(ع) را در این باره ذکر کرده است. هم‌چنین آیات قرآن را آورده و با آنها استدلال نموده. مؤلف، در بین مطالب، اشکالات متعددى را که ممکن است به ذهن انسان خطور کند، مطرح کرده و به آنها جواب‌هاى کاملى داده است.
    #درباره اسباب اجابت دعا<ref>[https://noorlib.ir/book/view/1495?pageNumber=45&viewType=html ر.ک: همان، ص45]</ref>: ابن فهد، در این قسمت، اسباب مزبور را هفت قسم دانسته که برخى به خود دعا، برخى به زمان آن، برخى به مکان آن، برخى به حالات داعى، برخى به حالاتى که دعا در آن واقع مى‌شود و برخى به... بازمى‌گردد.
    #درباره دعا کننده<ref>[https://noorlib.ir/book/view/1495?pageNumber=131&viewType=html ر.ک: همان، ص131]</ref>: در این باب، از کسانى که دعایشان مستجاب مى‌شود و کسانى که دعایشان مستجاب نمى‌شود، بحث شده است.
    #درباره کیفیت دعا<ref>[https://noorlib.ir/book/view/1495?pageNumber=143&viewType=html ر.ک: همان، ص143]</ref>: در این باب، از آداب قبل از دعا (طهارت، استقبال قبله و...)، آداب مقارن با دعا (پافشارى نمودن در دعا، اجتماع در دعا، حالت خشوع به خود گرفتن و...)، آداب بعد از دعا (ملازمت بر دعا در صورت اجابت و عدم‌اجابت، کشیدن دست بر صورت، ختم کردن دعا با صلوات فرستادن بر پیامبر و آل او و...) و امورى که باعث نابودى عمل مى‌گردد(ریا و عجب)، سخن به میان آمده است.
    #درباره ذکر<ref>[https://noorlib.ir/book/view/1495?pageNumber=245&viewType=html ر.ک: همان، ص245]</ref>: ابن فهد، در ابتداى این باب، جملاتى را با این مضمون، مرقوم نموده است: «حال که فضل و اهمیت دعا بیان شد، بحثى پیرامون ذکر مى‌آوریم، زیرا ذکر، تمام فواید دعا را دارد و قائم مقام آن مى‌شود و همان‌طور که دعا رفع بلا و جلب نفع مى‌کند، ذکر نیز همین خصوصیات را دارا است».
    #:وى، در ادامه، شرایط و آداب ذکر و انواع آن را بیان کرده و ادعیه مربوط به اوقات خاص را آورده است.
    #درباره تلاوت قرآن<ref>[https://noorlib.ir/book/view/1495?pageNumber=285&viewType=html ر.ک: همان، ص285]</ref>: [[ابن فهد حلی، احمد بن محمد|ابن فهد]]، تلاوت قرآن را قائم مقام دعا و ذکر و واجد فواید آنها مى‌داند و مطالبى را در برترى قرآن بر دعا و ذکر، بیان مى‌فرماید. هم‌چنین از خواص قرآن و سور آن سخن مى‌گوید.


    كتاب، در شش باب به ترتيب زير تنظيم شده است:
    [[ابن فهد حلی، احمد بن محمد|ابن فهد حلى]]، در خاتمه کتاب، اسماء الله الحسنى را با ذکر روایتى از پیامبر(ص) بیان کرده، پس از آن، درباره هر یک از 99 اسم الهى توضیحى مختصر داده<ref>[https://noorlib.ir/book/view/1495?pageNumber=317&viewType=html ر.ک: همان، ص317]</ref> و در پایان، نکته ظریفى را در مورد تکثّر اسماء الهى و یگانه بودن ذات خداوند و وجه جمع بین این دو، بیان نموده است<ref>[https://noorlib.ir/book/view/1495?pageNumber=336&viewType=html ر.ک: همان، ص336]</ref>.


    1. در باره ترغيب بر دعا توسط عقل و نقل: در اين باب، ابتدا، دليلى عقلى بر لزوم دعا كردن بنده آورده، پس از آن، روايات پيامبر(ص) و ائمه(ع) را در اين باره ذكر كرده است. هم‌چنين آيات قرآن را آورده و با آنها استدلال نموده. مؤلف، در بين مطالب، اشكالات متعددى را كه ممكن است به ذهن انسان خطور كند، مطرح كرده و به آنها جواب‌هاى كاملى داده است.
    == وضعیت کتاب ==


    2. در باره اسباب اجابت دعا: ابن فهد، در اين قسمت، اسباب مزبور را هفت قسم دانسته كه برخى به خود دعا، برخى به زمان آن، برخى به مكان آن، برخى به حالات داعى، برخى به حالاتى كه دعا در آن واقع مى‌شود و برخى به... بازمى‌گردد.
    مؤلف، خود، این کتاب را با نام «نبذة الباغی فی ما لا بد منه من آداب الداعی» تلخیص کرده است.


    3. در باره دعا كننده: در اين باب، از كسانى كه دعايشان مستجاب مى‌شود و كسانى كه دعايشان مستجاب نمى‌شود، بحث شده است.
    ذکر پاره‌اى از ترجمه‌هاى کتاب:


    4. در باره كيفيت دعا: در اين باب، از آداب قبل از دعا(طهارت، استقبال قبله و...)، آداب مقارن با دعا(پافشارى نمودن در دعا، اجتماع در دعا، حالت خشوع به خود گرفتن و...)، آداب بعد از دعا(ملازمت بر دعا در صورت اجابت و عدم‌اجابت، كشيدن دست بر صورت، ختم كردن دعا با صلوات فرستادن بر پيامبر و آل او و...) و امورى كه باعث نابودى عمل مى‌گردد(ريا و عجب)، سخن به ميان آمده است.
    #ترجمه کتاب توسط على بن حسن زوارى، از شاگردان [[محقق کرکی، علی بن حسین|محقق کرکى]] و استاد [[کاشانی، فتح‌الله بن شکرالله|مولا فتح‌الله کاشانى]]، با نام «مفتاح النجاة»؛
    #ترجمه‌اى توسط نصیرالدین، محمد انصارى، در سال 967؛
    #ترجمه کتاب توسط سید صادق توشخانکى، در سال 1301.


    5. در باره ذكر: ابن فهد، در ابتداى اين باب، جملاتى را با اين مضمون، مرقوم نموده است: «حال كه فضل و اهميت دعا بيان شد، بحثى پيرامون ذكر مى‌آوريم، زيرا ذكر، تمام فوايد دعا را دارد و قائم مقام آن مى‌شود و همان‌طور كه دعا رفع بلا و جلب نفع مى‌كند، ذكر نيز همين خصوصيات را دارا است».
    کتاب، بارها در ایران و هند به زیور طبع آراسته شده و بسیار مورد علاقه و توجه مردم قرار گرفته است.


    وى، در ادامه، شرايط و آداب ذكر و انواع آن را بيان كرده و ادعيه مربوط به اوقات خاص را آورده است.
    در چاپ حاضر، مقدمه‌اى در شرح حال مؤلف و کتاب‌هاى او و فهرست‌هایى شامل مطالب و کتب اشاره شده در متن، به کتاب افزوده شده است.


    6. در باره تلاوت قرآن: ابن فهد، تلاوت قرآن را قائم مقام دعا و ذكر و واجد فوايد آنها مى‌داند و مطالبى را در برترى قرآن بر دعا و ذكر، بيان مى‌فرمايد. هم‌چنين از خواص قرآن و سور آن سخن مى‌گويد.
    هم‌چنین پاورقى و تعلیقات مفصلى شامل ترجمه لغات مشکل متن، توضیحات ضرورى و نافع و استخراج روایات و آیات، در کتاب به چشم مى‌خورد.


    ابن فهد حلى، در خاتمه كتاب، اسماء الله الحسنى را با ذكر روايتى از پيامبر(ص) بيان كرده، پس از آن، در باره هر يك از 99 اسم الهى توضيحى مختصر داده و در پايان، نكته ظريفى را در مورد تكثّر اسماء الهى و يگانه بودن ذات خداوند و وجه جمع بين اين دو، بيان نموده است.
    ==پانويس ==
    <references />


    == وضعيت كتاب ==
    ==منابع مقاله==
    مقدمه و متن کتاب


    ==وابسته‌ها==
    {{وابسته‌ها}}


    مؤلف، خود، اين كتاب را با نام«نبذة الباغي في ما لا بد منه من آداب الداعي» تلخيص كرده است.
    [[آيين بندگى و نيايش: ترجمه عدة الداعى]]


    ذكر پاره‌اى از ترجمه‌هاى كتاب:
    [[ترجمه فارسی کتاب نفیس عدة الداعی]]


    1. ترجمه كتاب توسط على بن حسن زوارى، از شاگردان محقق كركى و استاد مولا فتح الله كاشانى، با نام«مفتاح النجاة»؛
    [[آداب راز و نیاز به درگاه بی نیاز]]
     
    2. ترجمه‌اى توسط نصير الدين، محمد انصارى، در سال 967؛
     
    3. ترجمه كتاب توسط سيد صادق توشخانكى، در سال 1301.
     
    كتاب، بارها در ايران و هند به زيور طبع آراسته شده و بسيار مورد علاقه و توجه مردم قرار گرفته است.
     
    در چاپ حاضر، مقدمه‌اى در شرح حال مؤلف و كتاب‌هاى او و فهرست‌هايى شامل مطالب و كتب اشاره شده در متن، به كتاب افزوده شده است.
     
    هم‌چنين پاورقى و تعليقات مفصلى شامل ترجمه لغات مشكل متن، توضيحات ضرورى و نافع و استخراج روايات و آيات، در كتاب به چشم مى‌خورد.
     
     
    == وابسته‌ها ==
    [[آيين بندگى و نيايش: ترجمه عدة الداعى]]


    [[آداب راز و نیاز به درگاه بی نیاز]]
    == پیوندها ==
    [http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Text/11342 مطالعه کتاب عدة الداعي و نجاح الساعي در پایگاه کتابخانه دیجیتال نور]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:اسلام، عرفان، غیره]]
    [[رده:اسلام، عرفان، غیره]]
    خط ۱۱۴: خط ۹۴:
    [[رده:مباحث خاص آداب و رسوم]]
    [[رده:مباحث خاص آداب و رسوم]]
    [[رده:ادعیه، اذکار، اوراد، اعمال]]
    [[رده:ادعیه، اذکار، اوراد، اعمال]]
    [[رده:بهمن (1400)]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۲۷

    عدة الداعي و نجاح الساعي
    عدة الداعي و نجاح الساعي
    پدیدآورانابن فهد حلی، احمد بن محمد (نویسنده) موحدی قمی، احمد (مصحح و معلق)
    ناشردار الکتاب الإسلامي
    مکان نشرقم - ایران
    سال نشر1407 ق یا 1987 م
    چاپ1
    موضوعاخلاق اسلامی

    خدا - نامها

    دعاها

    قرآن - قرائت - ثواب
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏BP‎‏ ‎‏266‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏2‎‏ع‎‏4
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    عدة الداعی و نجاح الساعی، به زبان عربى، تألیف جمال‌الدین، احمد بن محمد بن فهد حلى، متوفاى 841ق، در موضوع عرفان عملى است و در سال 801ق، تألیف شده است.

    ساختار

    کتاب، داراى یک مقدمه، شش باب و یک مقدمه[۱] است. پیش از متن کتاب، مقدمه ناشر [۲]و مقدمه محقق[۳] واقع شده است.

    گزارش محتوا

    ناشر، در مقدمه خود، نخست، اندکى از دعا و اهمیت آن سخن گفته و سپس به معرفى این کتاب پرداخته است.

    محقق (احمد موحدى قمى)، در مقدمه خویش، از مؤلف، شخصیت علمى و عملى وى، مشایخ وى، روایت کنندگان از وى و آثار او سخن به میان آورده است.

    مؤلف، در مقدمه، به تعریف دعا و ترغیب به آن پرداخته است. وى، پس از بیان تعریف لغوى و اصطلاحى دعا، به ذکر اخبار «من بلغ»، با این مضمون: «هر کس حدیثى را در استحباب چیزى بشنود و به آن عمل کند، ثواب آن را مى‌برد، اگر چه پیامبر(ص) آن را نگفته باشد»، همت نهاده است.

    ابواب کتاب:

    کتاب، در شش باب به ترتیب زیر تنظیم شده است:

    1. درباره ترغیب بر دعا توسط عقل و نقل[۴]: در این باب، ابتدا، دلیلى عقلى بر لزوم دعا کردن بنده آورده، پس از آن، روایات پیامبر(ص) و ائمه(ع) را در این باره ذکر کرده است. هم‌چنین آیات قرآن را آورده و با آنها استدلال نموده. مؤلف، در بین مطالب، اشکالات متعددى را که ممکن است به ذهن انسان خطور کند، مطرح کرده و به آنها جواب‌هاى کاملى داده است.
    2. درباره اسباب اجابت دعا[۵]: ابن فهد، در این قسمت، اسباب مزبور را هفت قسم دانسته که برخى به خود دعا، برخى به زمان آن، برخى به مکان آن، برخى به حالات داعى، برخى به حالاتى که دعا در آن واقع مى‌شود و برخى به... بازمى‌گردد.
    3. درباره دعا کننده[۶]: در این باب، از کسانى که دعایشان مستجاب مى‌شود و کسانى که دعایشان مستجاب نمى‌شود، بحث شده است.
    4. درباره کیفیت دعا[۷]: در این باب، از آداب قبل از دعا (طهارت، استقبال قبله و...)، آداب مقارن با دعا (پافشارى نمودن در دعا، اجتماع در دعا، حالت خشوع به خود گرفتن و...)، آداب بعد از دعا (ملازمت بر دعا در صورت اجابت و عدم‌اجابت، کشیدن دست بر صورت، ختم کردن دعا با صلوات فرستادن بر پیامبر و آل او و...) و امورى که باعث نابودى عمل مى‌گردد(ریا و عجب)، سخن به میان آمده است.
    5. درباره ذکر[۸]: ابن فهد، در ابتداى این باب، جملاتى را با این مضمون، مرقوم نموده است: «حال که فضل و اهمیت دعا بیان شد، بحثى پیرامون ذکر مى‌آوریم، زیرا ذکر، تمام فواید دعا را دارد و قائم مقام آن مى‌شود و همان‌طور که دعا رفع بلا و جلب نفع مى‌کند، ذکر نیز همین خصوصیات را دارا است».
      وى، در ادامه، شرایط و آداب ذکر و انواع آن را بیان کرده و ادعیه مربوط به اوقات خاص را آورده است.
    6. درباره تلاوت قرآن[۹]: ابن فهد، تلاوت قرآن را قائم مقام دعا و ذکر و واجد فواید آنها مى‌داند و مطالبى را در برترى قرآن بر دعا و ذکر، بیان مى‌فرماید. هم‌چنین از خواص قرآن و سور آن سخن مى‌گوید.

    ابن فهد حلى، در خاتمه کتاب، اسماء الله الحسنى را با ذکر روایتى از پیامبر(ص) بیان کرده، پس از آن، درباره هر یک از 99 اسم الهى توضیحى مختصر داده[۱۰] و در پایان، نکته ظریفى را در مورد تکثّر اسماء الهى و یگانه بودن ذات خداوند و وجه جمع بین این دو، بیان نموده است[۱۱].

    وضعیت کتاب

    مؤلف، خود، این کتاب را با نام «نبذة الباغی فی ما لا بد منه من آداب الداعی» تلخیص کرده است.

    ذکر پاره‌اى از ترجمه‌هاى کتاب:

    1. ترجمه کتاب توسط على بن حسن زوارى، از شاگردان محقق کرکى و استاد مولا فتح‌الله کاشانى، با نام «مفتاح النجاة»؛
    2. ترجمه‌اى توسط نصیرالدین، محمد انصارى، در سال 967؛
    3. ترجمه کتاب توسط سید صادق توشخانکى، در سال 1301.

    کتاب، بارها در ایران و هند به زیور طبع آراسته شده و بسیار مورد علاقه و توجه مردم قرار گرفته است.

    در چاپ حاضر، مقدمه‌اى در شرح حال مؤلف و کتاب‌هاى او و فهرست‌هایى شامل مطالب و کتب اشاره شده در متن، به کتاب افزوده شده است.

    هم‌چنین پاورقى و تعلیقات مفصلى شامل ترجمه لغات مشکل متن، توضیحات ضرورى و نافع و استخراج روایات و آیات، در کتاب به چشم مى‌خورد.

    پانويس

    1. ↑ ر.ک: همان، ص11
    2. ↑ ر.ک: همان، ص3
    3. ↑ ر.ک: همان، ص7
    4. ↑ ر.ک: متن کتاب، ص15
    5. ↑ ر.ک: همان، ص45
    6. ↑ ر.ک: همان، ص131
    7. ↑ ر.ک: همان، ص143
    8. ↑ ر.ک: همان، ص245
    9. ↑ ر.ک: همان، ص285
    10. ↑ ر.ک: همان، ص317
    11. ↑ ر.ک: همان، ص336

    منابع مقاله

    مقدمه و متن کتاب

    وابسته‌ها

    برگرفته از «https://fa.wikinoor.ir/w/index.php?title=عدة_الداعي_و_نجاح_الساعي&oldid=739901»