کلیات مولانا اقبال لاهوری: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'مقدمه نويس' به 'مقدمه‌نویس') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ]]' به ']]') |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[اقبال لاهوری، محمد]] (نويسنده) | [[اقبال لاهوری، محمد]] (نويسنده) | ||
[[شریعتی، علی ]] (مقدمه‌نویس) | [[شریعتی، علی]] (مقدمه‌نویس) | ||
[[اقبال، جاوید ]] (مقدمه‌نویس) | [[اقبال، جاوید]] (مقدمه‌نویس) | ||
[[اکبریان‌راد، عبدالله]] (گردآورنده) | [[اکبریان‌راد، عبدالله]] (گردآورنده) | ||
|زبان | |زبان | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''کلیات مولانا اقبال لاهوری'''، مجموعه اشعار محمد اقبال لاهوری (1294-1357ق/1877-1938م)، شاعر و متفکر مسلمان شبه قاره هند و پاکستان است که با مقدمه دکتر علی شریعتی و جاوید اقبال و به کوشش عبدالله | '''کلیات مولانا اقبال لاهوری'''، مجموعه اشعار [[اقبال لاهوری، محمد|محمد اقبال لاهوری]] (1294-1357ق/1877-1938م)، شاعر و متفکر مسلمان شبه قاره هند و پاکستان است که با مقدمه دکتر [[شریعتی، علی|علی شریعتی]] و [[اقبال، جاوید|جاوید اقبال]] و به کوشش [[اکبریان‌راد، عبدالله|عبدالله اکبریان‌راد]]، به چاپ رسیده است. | ||
اشعار [[اقبال لاهوری، محمد|اقبال]] با عناوین زیر، در این مجموعه گرد آمده است: | |||
«اسرار خودی»: (اثری است منظوم در قالب مثنوی)<ref>ر.ک: متن کتاب، ص37</ref>؛ «رموز بی‌خودی»: (دنباله‌ای بر منظومه اسرار خودی است)<ref>ر.ک: همان، ص77</ref>؛ «زبور عجم»: (که اشعار آن جنبه‌های فلسفی دارد)<ref>ر.ک: همان، ص127</ref>؛ «گلشن راز»<ref>ر.ک: همان، ص173</ref>؛ «بندگی‌نامه» <ref>ر.ک: همان، ص193</ref>؛ «پیام مشرق» (که در جواب دیوان گوته شاعر آلمانی است و اقبال آن را به حضور امیر امان‌الله خان، فرمانروای دولت وقت افغانستان تقدیم کرده است)<ref>ر.ک: همان، ص203</ref>؛ «لاله طور»<ref>ر.ک: همان، ص209</ref>؛ «افکار»<ref>ر.ک: همان، ص235</ref>؛ «می باقی»<ref>ر.ک: همان، ص265</ref>؛ «نقش فرنگ»<ref>ر.ک: همان، ص283</ref>؛ «جاویدنامه»<ref>ر.ک: همان، ص301</ref>؛ «افلاک»<ref>ر.ک: همان، ص317</ref>؛ «پس چه باید کرد ای اقوام شرق»<ref>ر.ک: همان، ص419</ref>«مثنوی مسافر»<ref>ر.ک: همان، ص445</ref> و «ارمغان حجاز»<ref>ر.ک: همان، ص461</ref>. | «اسرار خودی»: (اثری است منظوم در قالب مثنوی)<ref>ر.ک: متن کتاب، ص37</ref>؛ «رموز بی‌خودی»: (دنباله‌ای بر منظومه اسرار خودی است)<ref>ر.ک: همان، ص77</ref>؛ «زبور عجم»: (که اشعار آن جنبه‌های فلسفی دارد)<ref>ر.ک: همان، ص127</ref>؛ «گلشن راز»<ref>ر.ک: همان، ص173</ref>؛ «بندگی‌نامه» <ref>ر.ک: همان، ص193</ref>؛ «پیام مشرق» (که در جواب دیوان گوته شاعر آلمانی است و اقبال آن را به حضور امیر امان‌الله خان، فرمانروای دولت وقت افغانستان تقدیم کرده است)<ref>ر.ک: همان، ص203</ref>؛ «لاله طور»<ref>ر.ک: همان، ص209</ref>؛ «افکار»<ref>ر.ک: همان، ص235</ref>؛ «می باقی»<ref>ر.ک: همان، ص265</ref>؛ «نقش فرنگ»<ref>ر.ک: همان، ص283</ref>؛ «جاویدنامه»<ref>ر.ک: همان، ص301</ref>؛ «افلاک»<ref>ر.ک: همان، ص317</ref>؛ «پس چه باید کرد ای اقوام شرق»<ref>ر.ک: همان، ص419</ref>«مثنوی مسافر»<ref>ر.ک: همان، ص445</ref> و «ارمغان حجاز»<ref>ر.ک: همان، ص461</ref>. | ||
مهم‌ترین قسمت اشعار | مهم‌ترین قسمت اشعار [[اقبال لاهوری، محمد|اقبال]]، مثنوی‌های اوست. غزل و دوبیتی و قطعه و ترکیب‌بند و مستزاد نیز دارد. وی بعضی تصرفات در قالب شعر کرده و آثاری نو به وجود آورده است. از انواع مختلف شعر فقط در قصیده‌سرایی زیاد وارد نشده و برروی‌هم [[اقبال لاهوری، محمد|اقبال]] را می‌توان از حیث انواع مختلف شعر نیز شاعری تمام و کامل‌عیار دانست<ref>ر.ک: خطیبی حسین، ص58</ref>. | ||
اما از نظر سبک شعر، اقبال به‌عکس آنچه در بادی امر ممکن است تصور شود، پیرو سبک هندی که در دوره او و قبل از او در هندوستان رواج داشته است، نیست، بلکه در اشعار خویش بیشتر به سبک‌های قدیم شعر فارسی متوجه بوده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | اما از نظر سبک شعر، [[اقبال لاهوری، محمد|اقبال]] به‌عکس آنچه در بادی امر ممکن است تصور شود، پیرو سبک هندی که در دوره او و قبل از او در هندوستان رواج داشته است، نیست، بلکه در اشعار خویش بیشتر به سبک‌های قدیم شعر فارسی متوجه بوده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
اقبال از نظر معانی و افکار که بیشتر ارزش شعری وی نیز از همین جهت است، شاعری است عمیق و مبتکر و از جهت سبک، قسمت زیادی از اشعارش تتبعی است در آثار قدیم شعر فارسی و قسمت دیگر آن از مبتکرات طبع اوست<ref>ر.ک: همان، ص60</ref>. | [[اقبال لاهوری، محمد|اقبال]] از نظر معانی و افکار که بیشتر ارزش شعری وی نیز از همین جهت است، شاعری است عمیق و مبتکر و از جهت سبک، قسمت زیادی از اشعارش تتبعی است در آثار قدیم شعر فارسی و قسمت دیگر آن از مبتکرات طبع اوست<ref>ر.ک: همان، ص60</ref>. | ||
در سراسر اشعار اقبال یک نکته را نباید از نظر دور داشت و آن این است که لفظ در شعر او همان‌قدر ارزش دارد که وسیله‌‌ای برای بیان مفاهیم و معانی وسیع و پرارزش شاعر باشد؛ به پیرایه‌های لفظی و صنایع شعری و تکلفاتی که معمولا شاعران و نویسندگان کم‌مایه برای پوشیده داشتن سستی افکار و نقص معانی در آثار خویش بدان توسل می‌جویند، بی‌تفاوت است<ref>ر.ک: همان، ص64</ref>. | در سراسر اشعار [[اقبال لاهوری، محمد|اقبال]] یک نکته را نباید از نظر دور داشت و آن این است که لفظ در شعر او همان‌قدر ارزش دارد که وسیله‌‌ای برای بیان مفاهیم و معانی وسیع و پرارزش شاعر باشد؛ به پیرایه‌های لفظی و صنایع شعری و تکلفاتی که معمولا شاعران و نویسندگان کم‌مایه برای پوشیده داشتن سستی افکار و نقص معانی در آثار خویش بدان توسل می‌جویند، بی‌تفاوت است<ref>ر.ک: همان، ص64</ref>. | ||
اقبال در اشعار خود بسیار روشن‌بین و با مظاهر عالم حیات آشناست و با آنچه این عالم را بر مردم آن تیره و تنگ کند، به مبارزه برمی‌خیزد<ref>ر.ک: همان، ص65</ref>. | [[اقبال لاهوری، محمد|اقبال]] در اشعار خود بسیار روشن‌بین و با مظاهر عالم حیات آشناست و با آنچه این عالم را بر مردم آن تیره و تنگ کند، به مبارزه برمی‌خیزد<ref>ر.ک: همان، ص65</ref>. | ||
رباعیات اقبال نمودار کاملی است از سوز درون شاعر که در ضمن آن از پریشانی احوال مردم هند و سایر ملل اسلامی می‌نالد و به فرنگ و آداب و عادات مردم آنجا که متأسفانه توجه مسلمانان جهان را به خود جلب کرده و ظاهر آن را می‌نگرد و به باطنش توجه نمی‌کند، سخت خرده‌گیری و انتقاد می‌کند. سراسر اشعار او، پر است از تشویق مردم به کار و حرکت و جنبش و اینکه باید ملل اسلامی با نهایت شهامت و استقامت گره کار خویش را به دست هنرمند خود بگشایند<ref>ر.ک: همان، ص65-66</ref>. | رباعیات [[اقبال لاهوری، محمد|اقبال]] نمودار کاملی است از سوز درون شاعر که در ضمن آن از پریشانی احوال مردم هند و سایر ملل اسلامی می‌نالد و به فرنگ و آداب و عادات مردم آنجا که متأسفانه توجه مسلمانان جهان را به خود جلب کرده و ظاهر آن را می‌نگرد و به باطنش توجه نمی‌کند، سخت خرده‌گیری و انتقاد می‌کند. سراسر اشعار او، پر است از تشویق مردم به کار و حرکت و جنبش و اینکه باید ملل اسلامی با نهایت شهامت و استقامت گره کار خویش را به دست هنرمند خود بگشایند<ref>ر.ک: همان، ص65-66</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۴۹: | خط ۵۰: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
# متن کتاب. | # متن کتاب. | ||
# خطیبی، حسین، «مختصری راجع به آثار و سبک اشعار دکتر محمد اقبال لاهوری شاعر پارسی‌گوی پاکستان»، پایگاه مجلات تخصصی نور، دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، مهر 1332، سال اول - شماره | #[[:noormags:413272|خطیبی، حسین، «مختصری راجع به آثار و سبک اشعار دکتر محمد اقبال لاهوری شاعر پارسی‌گوی پاکستان»، پایگاه مجلات تخصصی نور، دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، مهر 1332، سال اول - شماره 1]]. | ||
| خط ۵۷: | خط ۵۸: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 مهر 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ شهریور 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ شهریور 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ شهریور 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ شهریور 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۰۰
کلیات مولانا اقبال لاهوری، مجموعه اشعار محمد اقبال لاهوری (1294-1357ق/1877-1938م)، شاعر و متفکر مسلمان شبه قاره هند و پاکستان است که با مقدمه دکتر علی شریعتی و جاوید اقبال و به کوشش عبدالله اکبریان‌راد، به چاپ رسیده است.
| کلیات مولانا اقبال لاهوری | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | اقبال لاهوری، محمد (نويسنده)
شریعتی، علی (مقدمه‌نویس) اقبال، جاوید (مقدمه‌نویس) اکبریان‌راد، عبدالله (گردآورنده) |
| عنوان‌های دیگر | کلیات |
| ناشر | الهام |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1384ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 964-6077-72-4 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 14 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /الف7 9239 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
اشعار اقبال با عناوین زیر، در این مجموعه گرد آمده است:
«اسرار خودی»: (اثری است منظوم در قالب مثنوی)[۱]؛ «رموز بی‌خودی»: (دنباله‌ای بر منظومه اسرار خودی است)[۲]؛ «زبور عجم»: (که اشعار آن جنبه‌های فلسفی دارد)[۳]؛ «گلشن راز»[۴]؛ «بندگی‌نامه» [۵]؛ «پیام مشرق» (که در جواب دیوان گوته شاعر آلمانی است و اقبال آن را به حضور امیر امان‌الله خان، فرمانروای دولت وقت افغانستان تقدیم کرده است)[۶]؛ «لاله طور»[۷]؛ «افکار»[۸]؛ «می باقی»[۹]؛ «نقش فرنگ»[۱۰]؛ «جاویدنامه»[۱۱]؛ «افلاک»[۱۲]؛ «پس چه باید کرد ای اقوام شرق»[۱۳]«مثنوی مسافر»[۱۴] و «ارمغان حجاز»[۱۵].
مهم‌ترین قسمت اشعار اقبال، مثنوی‌های اوست. غزل و دوبیتی و قطعه و ترکیب‌بند و مستزاد نیز دارد. وی بعضی تصرفات در قالب شعر کرده و آثاری نو به وجود آورده است. از انواع مختلف شعر فقط در قصیده‌سرایی زیاد وارد نشده و برروی‌هم اقبال را می‌توان از حیث انواع مختلف شعر نیز شاعری تمام و کامل‌عیار دانست[۱۶].
اما از نظر سبک شعر، اقبال به‌عکس آنچه در بادی امر ممکن است تصور شود، پیرو سبک هندی که در دوره او و قبل از او در هندوستان رواج داشته است، نیست، بلکه در اشعار خویش بیشتر به سبک‌های قدیم شعر فارسی متوجه بوده است[۱۷].
اقبال از نظر معانی و افکار که بیشتر ارزش شعری وی نیز از همین جهت است، شاعری است عمیق و مبتکر و از جهت سبک، قسمت زیادی از اشعارش تتبعی است در آثار قدیم شعر فارسی و قسمت دیگر آن از مبتکرات طبع اوست[۱۸].
در سراسر اشعار اقبال یک نکته را نباید از نظر دور داشت و آن این است که لفظ در شعر او همان‌قدر ارزش دارد که وسیله‌‌ای برای بیان مفاهیم و معانی وسیع و پرارزش شاعر باشد؛ به پیرایه‌های لفظی و صنایع شعری و تکلفاتی که معمولا شاعران و نویسندگان کم‌مایه برای پوشیده داشتن سستی افکار و نقص معانی در آثار خویش بدان توسل می‌جویند، بی‌تفاوت است[۱۹].
اقبال در اشعار خود بسیار روشن‌بین و با مظاهر عالم حیات آشناست و با آنچه این عالم را بر مردم آن تیره و تنگ کند، به مبارزه برمی‌خیزد[۲۰].
رباعیات اقبال نمودار کاملی است از سوز درون شاعر که در ضمن آن از پریشانی احوال مردم هند و سایر ملل اسلامی می‌نالد و به فرنگ و آداب و عادات مردم آنجا که متأسفانه توجه مسلمانان جهان را به خود جلب کرده و ظاهر آن را می‌نگرد و به باطنش توجه نمی‌کند، سخت خرده‌گیری و انتقاد می‌کند. سراسر اشعار او، پر است از تشویق مردم به کار و حرکت و جنبش و اینکه باید ملل اسلامی با نهایت شهامت و استقامت گره کار خویش را به دست هنرمند خود بگشایند[۲۱].
پانویس
- ↑ ر.ک: متن کتاب، ص37
- ↑ ر.ک: همان، ص77
- ↑ ر.ک: همان، ص127
- ↑ ر.ک: همان، ص173
- ↑ ر.ک: همان، ص193
- ↑ ر.ک: همان، ص203
- ↑ ر.ک: همان، ص209
- ↑ ر.ک: همان، ص235
- ↑ ر.ک: همان، ص265
- ↑ ر.ک: همان، ص283
- ↑ ر.ک: همان، ص301
- ↑ ر.ک: همان، ص317
- ↑ ر.ک: همان، ص419
- ↑ ر.ک: همان، ص445
- ↑ ر.ک: همان، ص461
- ↑ ر.ک: خطیبی حسین، ص58
- ↑ ر.ک: همان
- ↑ ر.ک: همان، ص60
- ↑ ر.ک: همان، ص64
- ↑ ر.ک: همان، ص65
- ↑ ر.ک: همان، ص65-66
منابع مقاله