آشتیانی، احمد: تفاوت میان نسخه‌ها

جز (جایگزینی متن - 'ضياءالدين عراقى' به 'ضياءالدين عراقى ')
جز (جایگزینی متن - 'آشتیانی (ابهام زدایی)' به 'آشتیانی (ابهام‌زدایی)')
 
(۶۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
<div class='wikiInfo'>
<div class="wikiInfo">
[[پرونده:NUR10459.jpg|بندانگشتی|آشتیانی، احمد]]
[[پرونده:NUR10459.jpg|بندانگشتی|آشتیانی، احمد]]
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
|-
|-
! نام!! data-type='authorName'|آشتیانی، احمد
! نام!! data-type="authorName" |آشتیانی، احمد
|-
|-
|نام های دیگر  
|نام‌های دیگر  
|data-type='authorOtherNames'| آشتیانی، میرزا احمد
| data-type="authorOtherNames" | آشتیانی، میرزا احمد
Mirza Ahmad Ashtiani
|-
|-
|نام پدر  
|نام پدر  
|data-type='authorfatherName'|
| data-type="authorfatherName" |میرزا حسن مجتهد آشتيانى
|-
|-
|متولد  
|متولد  
|data-type='authorbirthDate'|1261 هـ.ش
| data-type="authorbirthDate" |1261 ش
|-
|-
|محل تولد
|محل تولد
|data-type='authorBirthPlace'|
| data-type="authorBirthPlace" |تهران
|-
|-
|رحلت  
|رحلت  
|data-type='authorDeathDate'|1353 هـ.ش یا 1395 هـ.ق
| data-type="authorDeathDate" |1353ش یا 1395ق
|-
|-
|اساتید
|اساتید
|data-type='authorTeachers'|
| data-type="authorTeachers" |[[نایینی، محمدحسین|میرزاى نائينى]]
آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]،
|-
|-
|برخی آثار
|برخی آثار
|data-type='authorWritings'|
| data-type="authorWritings" |[[بیست رساله]]
|-class='articleCode'
 
 
[[لوامع الحقائق في أصول العقائد]]
|- class="articleCode"
|کد مؤلف
|کد مؤلف
|data-type='authorCode'|AUTHORCODE10459AUTHORCODE
| data-type="authorCode" |AUTHORCODE10459AUTHORCODE
|}
|}
</div>
</div>
 
{{کاربردهای دیگر|آشتیانی (ابهام‌زدایی)}}
==ولادت==
'''میرزا احمد آشتيانى''' (۱۲۶۱ - ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران
 
==ولادت ==
«ميرزا احمد آشتيانى»، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، چهارمين و كوچك‌ترين فرزند ميرزا حسن مجتهد آشتيانى، فقيه سرشناس روزگار ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه قاجار، در حدود سال 1261-1300ش در تهران به دنيا آمد.
او چهارمین و كوچك‌ترين فرزند میرزا حسن مجتهد آشتيانى، فقيه سرشناس روزگار ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه قاجار، در حدود سال 1261-1300ش در تهران به دنيا آمد.
 


==تحصیلات==
==تحصیلات==
 
وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد‌ ‎محمد يزدى، میرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، میرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد‌ ‎عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون [[نایینی، محمدحسین|میرزاى نائينى]] و آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت.
وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد محمد يزدى، ميرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، ميرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون [[نایینی، محمدحسین|ميرزاى نائينى]] و آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]] ]] ، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت.
ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ایران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. میرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى میرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]، [[اصفهانی، سید ابوالحسن|سيد‌ ‎ابوالحسن اصفهانى]] و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت.
 
ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ايران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشكى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نيكويى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. ميرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى ميرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]] ]] ، [[اصفهانی، ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]] و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت.


==شاگردان==
==شاگردان==
از شاگردان ايشان مى‌توان به: [[آشتیانی، سید جلال‌الدین|سيد‌ ‎جلال‌الدين آشتيانى]]، میرزا محمدباقر آشتيانى، حسن [[حسن‌زاده آملی، حسن|حسن‌زاده آملى]] و سيد‌ ‎عباس طباطبايى اشاره نمود.


از شاگردان ايشان مى‌توان به: [[آشتیانی، جلال‎‌الدین|سيد جلال‌الدين آشتيانى]]، ميرزا محمدباقر آشتيانى، حسن [[حسن‌زاده آملی، حسن|حسن‌زاده آملى]] و سيد عباس طباطبايى اشاره نمود.
==وفات==
 
وى در سوم تيرماه 1354 برابر با 14 جمادى‌الثانى 1395 در نودوپنج سالگى در تهران درگذشت و در صحن حرم عبدالعظيم حسنى در رى به خاک سپرده شد.
 
== آثار==
 
از ميرزا احمد آشتيانى جمعاً 62 کتاب و رساله و حاشيه باقى‌مانده كه بيش از 27 کتاب و رساله آن به چاپ نرسيده است. از تأليفات چاپ نشده وى 32 حاشيه است كه ميرزا احمد آنها را بر کتاب‌هاى معتبر فقه، اصول، حكمت، معانى و بيان، عرفان، صرف و نحو عربى، هيئت و منطق نوشته است.


==آثار==
از میرزا احمد آشتيانى جمعاً 62 کتاب و رساله و حاشيه باقى‌مانده كه بيش از 27 کتاب و رساله آن به چاپ نرسيده است. از تأليفات چاپ نشده وى 32 حاشيه است كه میرزا احمد آنها را بر کتاب‌هاى معتبر فقه، اصول، حكمت، معانى و بيان، عرفان، صرف و نحو عربى، هيئت و منطق نوشته است.
از جمله آثار اوست:
از جمله آثار اوست:
 
# رساله قول ثابت (فارسی
# رساله قول ثابت (فارسى
# نامه رهبران (فارسی
# نامه رهبران (فارسى
# مقالات احمديه (فارسی
# مقالات احمديه (فارسى
# طرائف الحكم (عربى)؛
# طرائف الحكم (عربى)؛
# لوامع الحقايق فى اصول العقايد (عربى)؛
# لوامع الحقايق في اصول العقايد (عربى)؛
# چهارده رساله (فارسى
# چهارده رساله (فارسی
# صدوبيست حديث و چهار رساله عرفانى و فلسفى (عربى)؛
# صدوبيست حديث و چهار رساله عرفانى و فلسفى (عربى)؛
# رساله سرمايه سعادت (فارسى).
# رساله سرمايه سعادت (فارسی).


==منابع مقاله==
آشتيانى، احمد، چهارده رساله فارسی، به كوشش [[استادی، رضا|رضا استادى]]، ص18-24، چهل‌ستون، تهران، 1403ق.


==وفات==
==وابسته‌ها==
{{وابسته‌ها}}
[[سر سلوک ترجمه و شرح رسالة الولاية]]
[[بیست رساله]]
 
 
[[لوامع الحقائق في أصول العقائد]]


وى در سوم تيرماه 1354 برابر با 14 جمادى‌الثانى 1395 در نودوپنج سالگى در تهران درگذشت و در صحن حرم عبدالعظيم حسنى در رى به خاك سپرده شد.


== منبع مقاله==
[[طرایف الحکم یا اندرزهای ممتاز]]




آشتيانى، احمد، چهارده رساله فارسى، به كوشش [[استادی، رضا|رضا استادى]] ، ص 18-24، چهل‌ستون، تهران، 1403ق.
[[مقالات احمديه]]




== وابسته‌ها ==
[[رساله قول ثابت]]
{{وابسته‌ها}}
[[طرایف الحکم یا اندرزهای ممتاز]]  


[[بیست رساله]]


[[طرائف الحکم (اندرزهای ممتاز)]]  
[[سرمايه سعادت]]


[[مقالات احمديه]]


[[رساله قول ثابت]]  
[[نامه ي رهبران]]


[[سرمايه سعادت]]


[[نامه ي رهبران]]  
[[طرائف الحکم يا اندرزهای ممتاز (3 جلدي)]]


[[طرائف الحکم يا اندرزهاي ممتاز (3 جلدي)]]


[[لوامع الحقائق في أصول العقائد]]  
[[117حديث از مکارم الاخلاق]]


[[117حديث از مکارم الاخلاق]]


[[رده:زندگی‌نامه]]
[[رده:زندگی‌نامه]]
[[رده:فقیهان شیعه]]
[[رده:فیلسوفان]]
[[رده:نویسندگان جدید و معاصر فلسفه اسلامی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۶ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۱۹

میرزا احمد آشتيانى (۱۲۶۱ - ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران

آشتیانی، احمد
نام آشتیانی، احمد
نام‌های دیگر آشتیانی، میرزا احمد

Mirza Ahmad Ashtiani

نام پدر میرزا حسن مجتهد آشتيانى
متولد 1261 ش
محل تولد تهران
رحلت 1353ش یا 1395ق
اساتید میرزاى نائينى

آقاضياءالدين عراقى،

برخی آثار بیست رساله


لوامع الحقائق في أصول العقائد

کد مؤلف AUTHORCODE10459AUTHORCODE

ولادت

او چهارمین و كوچك‌ترين فرزند میرزا حسن مجتهد آشتيانى، فقيه سرشناس روزگار ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه قاجار، در حدود سال 1261-1300ش در تهران به دنيا آمد.

تحصیلات

وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد‌ ‎محمد يزدى، میرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، میرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد‌ ‎عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون میرزاى نائينى و آقاضياءالدين عراقى، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت. ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ایران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. میرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى میرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقاضياءالدين عراقى، سيد‌ ‎ابوالحسن اصفهانى و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت.

شاگردان

از شاگردان ايشان مى‌توان به: سيد‌ ‎جلال‌الدين آشتيانى، میرزا محمدباقر آشتيانى، حسن حسن‌زاده آملى و سيد‌ ‎عباس طباطبايى اشاره نمود.

وفات

وى در سوم تيرماه 1354 برابر با 14 جمادى‌الثانى 1395 در نودوپنج سالگى در تهران درگذشت و در صحن حرم عبدالعظيم حسنى در رى به خاک سپرده شد.

آثار

از میرزا احمد آشتيانى جمعاً 62 کتاب و رساله و حاشيه باقى‌مانده كه بيش از 27 کتاب و رساله آن به چاپ نرسيده است. از تأليفات چاپ نشده وى 32 حاشيه است كه میرزا احمد آنها را بر کتاب‌هاى معتبر فقه، اصول، حكمت، معانى و بيان، عرفان، صرف و نحو عربى، هيئت و منطق نوشته است. از جمله آثار اوست:

  1. رساله قول ثابت (فارسی)؛
  2. نامه رهبران (فارسی)؛
  3. مقالات احمديه (فارسی)؛
  4. طرائف الحكم (عربى)؛
  5. لوامع الحقايق في اصول العقايد (عربى)؛
  6. چهارده رساله (فارسی)؛
  7. صدوبيست حديث و چهار رساله عرفانى و فلسفى (عربى)؛
  8. رساله سرمايه سعادت (فارسی).

منابع مقاله

آشتيانى، احمد، چهارده رساله فارسی، به كوشش رضا استادى، ص18-24، چهل‌ستون، تهران، 1403ق.

وابسته‌ها