۱۴۴٬۷۳۸
ویرایش
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR149436J1.jpg | عنوان = ديوان مهيار الديلمي | عنوانهای دیگر = دیوان | پدیدآورندگان | پدیدآوران = مهیار دیلمی، مهیار بن مرزوبه (نويسنده) نسیم، احمد (مصحح) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = 1379 9د 3997 PJA | موضوع =شعر عربی - قر...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ]]' به ']]') |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
نویسندگان و تاریخنویسان معاصر چون جرجی زیدان نیز به شرححالی از زندگی، بررسی شعر و جـایگاه ادبـی مهیار دیلمی در آثار خود اشاره کردهاند. مـهیار، متعلق به ملوک بویه و وزیران آنها بود و قـسمت اعـظم این مدایح را در تهنیت نوروز و مهرگان سرود؛ کمی هم در اعیاد دینی چون عید فطر سروده است. اشـعار وی، علاوه بر مدیحهها و تـغزلات، مـتضمن مسائل کـلامی شـیعه اسـت. مهیار اگرچه از مصیبتهـایی کـه بر شیعه بعد از حادثه کربلا رخ داد، سخن نگفت؛ اما صریحاً میگوید که سـقیفه و غـصب حق حضرت علی (ع)، تندباد کربلا را بـرپا کرد. <ref>ر.ک: نجاریان، محمدرضا؛ شاهین، فردین، ص291-290 </ref> | نویسندگان و تاریخنویسان معاصر چون جرجی زیدان نیز به شرححالی از زندگی، بررسی شعر و جـایگاه ادبـی مهیار دیلمی در آثار خود اشاره کردهاند. مـهیار، متعلق به ملوک بویه و وزیران آنها بود و قـسمت اعـظم این مدایح را در تهنیت نوروز و مهرگان سرود؛ کمی هم در اعیاد دینی چون عید فطر سروده است. اشـعار وی، علاوه بر مدیحهها و تـغزلات، مـتضمن مسائل کـلامی شـیعه اسـت. مهیار اگرچه از مصیبتهـایی کـه بر شیعه بعد از حادثه کربلا رخ داد، سخن نگفت؛ اما صریحاً میگوید که سـقیفه و غـصب حق حضرت علی (ع)، تندباد کربلا را بـرپا کرد. <ref>ر.ک: نجاریان، محمدرضا؛ شاهین، فردین، ص291-290 </ref> | ||
[[باخرزی، علی بن حسن| ابوالحسن باخرزی ]] (متوفی 467ق) در کتاب «دمیة القصر (و عصره اهل العصر)» چنین گفته است: «او شاعری است که مناسک فضیلت در اشعارش محسوس است و نویسندهای است که در زیر هر کلمه از کلماتش، یک برجستگی و شکوهی قرار دارد. و در قصاید او، بیتی یافت نمیشود که با کلماتی چون «لو» (اگر) یا «لیت» (ای کاش) مورد ایراد یا نقد قرار گیرد؛ و قصاید او در قالبهای دلها فروریخته شده است، و با مانند آن قصاید است که گناهکار از گناهان خود عذرخواهی میکند.» <ref>ر.ک: زراقط، عبدالمجید؛ ص252</ref> | [[باخرزی، علی بن حسن| ابوالحسن باخرزی]] (متوفی 467ق) در کتاب «دمیة القصر (و عصره اهل العصر)» چنین گفته است: «او شاعری است که مناسک فضیلت در اشعارش محسوس است و نویسندهای است که در زیر هر کلمه از کلماتش، یک برجستگی و شکوهی قرار دارد. و در قصاید او، بیتی یافت نمیشود که با کلماتی چون «لو» (اگر) یا «لیت» (ای کاش) مورد ایراد یا نقد قرار گیرد؛ و قصاید او در قالبهای دلها فروریخته شده است، و با مانند آن قصاید است که گناهکار از گناهان خود عذرخواهی میکند.» <ref>ر.ک: زراقط، عبدالمجید؛ ص252</ref> | ||
از دیگر مختصههای شعر مهیار دیلمی، توجه بـه اعـیاد ایرانی و تفاخر او نسبت به مذهب تـشیع و سـرزمین ایران است. مـهیار دیلمـی در اشـعارش به کاربرد اسطورههـای ایران باستان، اخوانیات و دلتنگی برای وطنش، دیلم و فارس و اعیاد ملی همچون نـوروز، سده و مهرگان پرداخته و با این مـوضوعات بخشهای مهمی از فرهنگ ایرانی را بـه نـسلهـای آینـده مـعرفی نموده است. | از دیگر مختصههای شعر مهیار دیلمی، توجه بـه اعـیاد ایرانی و تفاخر او نسبت به مذهب تـشیع و سـرزمین ایران است. مـهیار دیلمـی در اشـعارش به کاربرد اسطورههـای ایران باستان، اخوانیات و دلتنگی برای وطنش، دیلم و فارس و اعیاد ملی همچون نـوروز، سده و مهرگان پرداخته و با این مـوضوعات بخشهای مهمی از فرهنگ ایرانی را بـه نـسلهـای آینـده مـعرفی نموده است. | ||