۱۴۶٬۷۱۱
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ابیعبدالله' به 'ابیعبدالله'
جز (جایگزینی متن - 'رده:25آذر الی 24 دی' به '') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ابیعبدالله' به 'ابیعبدالله') |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[بهایی لاهيجي، محمد بن محمدسعيد]] (نویسنده) | [[بهایی لاهيجي، محمد بن محمدسعيد]] (نویسنده) | ||
[[آشتیانی، جلالالدین]] (شارح) | [[آشتیانی، سید جلالالدین]] (شارح) | ||
|- | |- | ||
| data-type="language" | فارسی | | data-type="language" | فارسی | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
| چاپ =2 | | چاپ =2 | ||
| تعداد جلد =1 | | تعداد جلد =1 | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور =13855 | ||
| کتابخوان همراه نور =13855 | | کتابخوان همراه نور =13855 | ||
| کد پدیدآور = | | کد پدیدآور = | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
'''رساله نوریه در عالم مثال'''، اثر حکیم بهائی لاهیجی، از جمله آثار فلسفی است که به قلم [[آشتیانی، جلالالدین|جلالالدین آشتیانی]] به فارسی ترجمه و بههمراه مقدمه، تصحیح و تعلیقات ایشان منتشر شده است. این اثر، رساله مستقلی در مسئله عالم مثال و برزخ است. | '''رساله نوریه در عالم مثال'''، اثر حکیم بهائی لاهیجی، از جمله آثار فلسفی است که به قلم [[آشتیانی، سید جلالالدین|جلالالدین آشتیانی]] به فارسی ترجمه و بههمراه مقدمه، تصحیح و تعلیقات ایشان منتشر شده است. این اثر، رساله مستقلی در مسئله عالم مثال و برزخ است. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
کتاب مشتمل بر دو بخش است: | کتاب مشتمل بر دو بخش است: | ||
# مقدمهای 30 صفحهای و پیشگفتار کوتاه دیگری به قلم [[آشتیانی، جلالالدین|سید جلالالدین آشتیانی]]؛ همچنین مقدمهای بر رساله نوریه لاهیجی؛ | # مقدمهای 30 صفحهای و پیشگفتار کوتاه دیگری به قلم [[آشتیانی، سید جلالالدین|سید جلالالدین آشتیانی]]؛ همچنین مقدمهای بر رساله نوریه لاهیجی؛ | ||
# متن رساله نوریه در عالم مثال که در ضمن چهار نور، چهار اشراق، سه لمعه، خاتمه و مطلبی در معنای تناسخ و رد آن نگارش شده است. | # متن رساله نوریه در عالم مثال که در ضمن چهار نور، چهار اشراق، سه لمعه، خاتمه و مطلبی در معنای تناسخ و رد آن نگارش شده است. | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
لاهیجی در نور چهارم، حواس ظاهری و باطنی بدن مثالی را همانند بدن جسمانی دانسته و در عالم مثال متنعم بودن بهشتیان و معذب بودن دوزخیان را با جمیع انواع لذت و آلام جسمانی نیز متحقق میداند: «بدان که در عالم مثال جمیع مواعید نبوت که تنعیم اهل جنت و تعذیب اهل نیران است با جمیع انواع لذت و آلام جسمانیه نیز متحقّق است؛ چه، حکم بدن مثالى حکم بدن حسى عنصرى دارد در وجود حواس ظاهره و باطنه و مدرک بودن نفس ناطقه<ref>ر.ک: همان، ص193</ref>. | لاهیجی در نور چهارم، حواس ظاهری و باطنی بدن مثالی را همانند بدن جسمانی دانسته و در عالم مثال متنعم بودن بهشتیان و معذب بودن دوزخیان را با جمیع انواع لذت و آلام جسمانی نیز متحقق میداند: «بدان که در عالم مثال جمیع مواعید نبوت که تنعیم اهل جنت و تعذیب اهل نیران است با جمیع انواع لذت و آلام جسمانیه نیز متحقّق است؛ چه، حکم بدن مثالى حکم بدن حسى عنصرى دارد در وجود حواس ظاهره و باطنه و مدرک بودن نفس ناطقه<ref>ر.ک: همان، ص193</ref>. | ||
در لمعه اول کتاب به نقل از [[طوسی، محمد بن حسن|شیخ طوسی]] در «[[تهذيب الأحكام]]»، از یونس بن ظبیان از [[امام جعفر صادق(ع)]] به روایتی در رابطه با اثبات غیب محالی و اوضاع ارواح مؤمنین در عالم دیگر اشاره کرده است. نکته جالبی که نویسنده متذکر میشود عبارت است از اشتباه قاضی میر حسین میبدی در شرح دیوان منسوب به [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] که این روایت را به امام حسین(ع) نسبت داده؛ درحالیکه یونس بن ظبیان از راویان [[امام جعفر صادق(ع)]] است. به تعبیر نویسنده: «ظاهراً منشأ اشتباه او این است که چون در حدیث، تعبیر از [[امام جعفر صادق(ع)|حضرت صادق(ع)]] به | در لمعه اول کتاب به نقل از [[طوسی، محمد بن حسن|شیخ طوسی]] در «[[تهذيب الأحكام]]»، از یونس بن ظبیان از [[امام جعفر صادق(ع)]] به روایتی در رابطه با اثبات غیب محالی و اوضاع ارواح مؤمنین در عالم دیگر اشاره کرده است. نکته جالبی که نویسنده متذکر میشود عبارت است از اشتباه قاضی میر حسین میبدی در شرح دیوان منسوب به [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] که این روایت را به امام حسین(ع) نسبت داده؛ درحالیکه یونس بن ظبیان از راویان [[امام جعفر صادق(ع)]] است. به تعبیر نویسنده: «ظاهراً منشأ اشتباه او این است که چون در حدیث، تعبیر از [[امام جعفر صادق(ع)|حضرت صادق(ع)]] به ابیعبدالله(ع) کردهاند، گمان کرده که ابیعبدالله الحسین(ع) است<ref>ر.ک: همان، ص195</ref>. | ||
بررسی عقول عرضیه یا مثل نوریه مطلبی است که در خاتمه کتاب آمده است. در میان عقول عرضیه بین فلاسفه اختلاف است. اشراقیون آن را ثابت و مشائین آن را انکار میکنند. مراد از عقول عرضیه این است که هر نوع مادی، علاوه بر اینکه افرادی مادی دارد، یک فرد مجرد از جمیع جهات هم دارد که ذاتاً و فعلاً مجرد است؛ مثلاً انسان در این عالم، نوعی است که افرادی مادی دارد، ولی یک فرد مجرد از هر جهت هم دارد که عقل است و مدبر تمام افراد این نوع میباشد و به اذن الله خالق و مدبر آنها میباشد؛ «معلوم باشد که کبار حکماى متألهین مثل افلاطن و هرمس و فیثاغورس و حکماى فرس، معتقدند بر آنکه هرنوع از افلاک کواکب و بسایط عنصرى و اجسام را ربى مجرد در عالم قدس و نور هست که عقل مدبر آن نوع است. اما اعراض و اوصاف را اجناساً و انواعاً، رب مدبر نیست، بلکه هر وصفى و عرضى که قائم به جسم و غیر جسم است، رب آن تربیت آن با اعراض و اوصاف آن خواهد کرد؛ چنانکه الوان غریبه و نقوش عجیبه در پر طاوس و غیر او ظلال اشراقات نوریه رب النوع اوست»<ref>ر.ک: همان، ص210-209</ref>. | بررسی عقول عرضیه یا مثل نوریه مطلبی است که در خاتمه کتاب آمده است. در میان عقول عرضیه بین فلاسفه اختلاف است. اشراقیون آن را ثابت و مشائین آن را انکار میکنند. مراد از عقول عرضیه این است که هر نوع مادی، علاوه بر اینکه افرادی مادی دارد، یک فرد مجرد از جمیع جهات هم دارد که ذاتاً و فعلاً مجرد است؛ مثلاً انسان در این عالم، نوعی است که افرادی مادی دارد، ولی یک فرد مجرد از هر جهت هم دارد که عقل است و مدبر تمام افراد این نوع میباشد و به اذن الله خالق و مدبر آنها میباشد؛ «معلوم باشد که کبار حکماى متألهین مثل افلاطن و هرمس و فیثاغورس و حکماى فرس، معتقدند بر آنکه هرنوع از افلاک کواکب و بسایط عنصرى و اجسام را ربى مجرد در عالم قدس و نور هست که عقل مدبر آن نوع است. اما اعراض و اوصاف را اجناساً و انواعاً، رب مدبر نیست، بلکه هر وصفى و عرضى که قائم به جسم و غیر جسم است، رب آن تربیت آن با اعراض و اوصاف آن خواهد کرد؛ چنانکه الوان غریبه و نقوش عجیبه در پر طاوس و غیر او ظلال اشراقات نوریه رب النوع اوست»<ref>ر.ک: همان، ص210-209</ref>. | ||
خاتم الخاتم، مطلب انتهایی کتاب در رد اعتقاد به تناسخ است. نویسنده بدفهمی کلام فیثاغورس و سقراط و افلاطون از سوی گروهی را اینگونه توضیح میدهد: بنابراین مدبر صایبالفکر را | خاتم الخاتم، مطلب انتهایی کتاب در رد اعتقاد به تناسخ است. نویسنده بدفهمی کلام فیثاغورس و سقراط و افلاطون از سوی گروهی را اینگونه توضیح میدهد: بنابراین مدبر صایبالفکر را مىسزد که آنچه منسوب به قدماى حکماست، مثل «هرمس الهرامسه مصرى» که معروف به ادریس نبى(ع) و مدون نجوم و طلسمات و بسیارى از عجایب است و «آغاثازیمون» که او را شیث(ع) میدانند و فیثاغورس و سقراط و افلاطون که ایشان گفتهاند که: نفوس ناقصه در ابدان انسانیه مترددند و از بدنى به بدنى منتقل میشوند تا کامل شوند، به این نوع تأویل کنند که مراد قدما و مطلب حکما آن بوده که هر نفس را در آخرت، بدنى مکتسب مثالى هست، مناسب اعمال و اخلاق او، بعضى بهصورت انسان و بعضى به هیئت حیوان؛ از این است که اهل اشراق گویند که انواع حیوانات عالم مثال را نفوس ناطقه است و اتباع ایشان پنداشتهاند که سخن در بدن عنصرى است و به تناسخ حمل کردهاند<ref>ر.ک: همان، ص214</ref>. | ||
==وضعیت کتاب== | ==وضعیت کتاب== | ||
فهرست مطالب در ابتدای کتاب ذکر شده است. | فهرست مطالب در ابتدای کتاب ذکر شده است. | ||
[[آشتیانی، جلالالدین|جلالالدین آشتیانی]]، حواشی مفیدی بر کتاب نوشته و برخی دیدگاههای نویسنده و مراد او در برخی عبارات را شرح و گاه نقد کرده است. | [[آشتیانی، سید جلالالدین|جلالالدین آشتیانی]]، حواشی مفیدی بر کتاب نوشته و برخی دیدگاههای نویسنده و مراد او در برخی عبارات را شرح و گاه نقد کرده است. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
==وابستهها== | ==وابستهها== | ||
{{وابستهها}} | |||