سیر تحول عرفان هندی: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان =فارسی | | زبان =فارسی | ||
| کد کنگره =BL | | کد کنگره =BL ۲۰۱۵/د۲س۹ ۱۳۹۴ | ||
| موضوع =عرفان هندى، عرفان بودايى | | موضوع =عرفان هندى، عرفان بودايى | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:فلسفه، مذهب و روانشناسی]] | |||
[[رده:ادیان، اسطورهشناسی، خردگرایی]] | |||
[[رده:مقالات(مرداد 1404) باقی زاده]] | [[رده:مقالات(مرداد 1404) باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 شهریور 1404]] | ||
[[رده:فاقد اتوماسیون]] | [[رده:فاقد اتوماسیون]] | ||
نسخهٔ ۲۴ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۱۶
| سیر تحول عرفان هندی | |
|---|---|
| پدیدآوران | داسگوپتا، سورندرانات (نویسنده) محمودی، ابوالفضل (مترجم) |
| عنوانهای دیگر | Hindu Mysticism |
| ناشر | سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت)، مرکز تحقیق و توسعۀ علوم انسانی؛ دانشگاه ادیان و مذاهب |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1392ش |
| شابک | 9786002201277 |
| موضوع | عرفان هندى، عرفان بودايى |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BL ۲۰۱۵/د۲س۹ ۱۳۹۴ |
سیر تحول عرفان هندی تألیف سورندرانات داسگوپتا (1885-1952م) فیلسوف و پژوهشگر هندی؛ ترجمه ابوالفضل محمودی؛ کتابی است که به بررسی سیر تاریخی و تحولات عرفان هندی از دوران ابتدایی تا شکل گیری مکاتب مختلف می پردازد. این اثر مهم ترین جنبه های عرفان هندو، بودایی، جین، یوگا و عرفان عاشقانه (بهکتی) را تحلیل می کند.
ساختار
کتاب از شش گفتار اصلی تشکیل شده است.
گزارش کتاب
کتاب سیر تحول عرفان هندی به بررسی نظام مند تحولات عرفان در شبه قاره هند می پردازد. گفتار اول به عرفان مرتبط با آیین قربانی اختصاص دارد که شکل ابتدایی و فروتر عرفان هندی محسوب می شود. در گفتار دوم، مؤلف به تحلیل عرفان اوپنیشدها می پردازد که نقطه عطفی در تاریخ عرفان هند به شمار می آید. در این بخش مفاهیم بنیادینی مانند وحدت وجود، آتمن و برهمن، و راه های معرفت بررسی شده است.
گفتار سوم به عرفان یوگه اختصاص دارد که ریشه در دوران پیش از آریایی ها دارد و بر اساس دوگانگی پوروشه (روح) و پرکریتی (ماده) شکل گرفته است. گفتار چهارم به تحلیل عرفان بودایی می پردازد که با نفی آتمن و تأکید بر رنج و راه های رهایی از آن شکل گرفته است. مؤلف تحولات این مکتب را از شکل اولیه تا مکتب مهایانه پیگیری می کند.
دو گفتار پایانی کتاب به عرفان عاشقانه (بهکتی) اختصاص دارد. گفتار پنجم گونه های کهن این عرفان را در متونی مانند بهگود گیتا بررسی می کند، در حالی که گفتار ششم به ظهور و گسترش این جریان در میان مردم و نقش شخصیت هایی مانند کبیر، میرابای و تولسیداس می پردازد. مؤلف به تأثیر احتمالی صوفیان مسلمان در شکل گیری این جریان نیز اشاره می کند.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات