الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده: | [[پرونده:NUR12314J1.jpg|بیقاب|چپ|سنت عزاداری و منقبتخوانی در تاریخ شیعه امامیه|175px]] | ||
''' | '''سنت عزادارى و منقبتخوانى در تاريخ شيعه اماميه'''، كتابى است مشتمل بر دو مقاله فارسى كه توسط مؤسسه شيعهشناسى با مقدمه [[تقیزاده داوری، محمود|محمود تقىزاده داورى]] منتشر شده است: مقاله اول كه توسط دكتر [[آیینهوند، صادق|صادق آئينهوند]] براى مؤسسه شيعهشناسى ارسال شده، در واقع جزوه تحقيقى دوره دكترى دكتر حسين پوراحمدى مىباشد كه براى استاد ارجمندشان تهيه شده است. مقاله دوم نيز بخشى از كتاب «پويايى فرهنگ و تمدن اسلام و ايران»، نوشته دكتر [[ولایتی، علیاکبر|علىاكبر ولايتى]] است. | ||
نویسنده ابتدا به عزادارى در سيره رسولالله(ص) و گريه آن حضرت در مرگ فرزندش ابراهيم، گريه بر قبر مادرشان و نيز گريه بر مرگ فاطمه بنت اسد اشاره كرده است. ذكر داستان عزادارى بر حمزه سيدالشهداء و پس از آن عزادارى بر امام حسين(ع) از ديگر مراسمى است كه در منابع آمده است. | |||
شيوه معصومان(ع) در برگزارى عزادارى حسينى از جمله موضوعات مهم كتاب است كه مىتواند براى يك عزادار واقعى الگو و رهنما باشد. به گفته نویسنده، اهلبيت پيامبر(ص) و بهويژه امامان معصوم(ع) از دو طريق به گراميداشت حادثه عاشورا و نشر پيام آن مىپرداختند: نخست آنكه به مناسبتهاى مختلف و به شيوههاى متفاوت به تشويق عزادارى و ترويج ذكر مصيبت امام حسين(ع) و يارانش پرداختند، اجر و ثواب عزادارى براى امام حسين(ع) و پاداش گريه و حزن بر آن حضرت و يارانش را مرتب گوشزد مىنمودند؛ دوم آنكه آنان خود به عزادارى حسينى اقدام نموده، در عمل اهميت اين موضوع و ارزشمندى آن را به مسلمانان نشان مىدادند. | |||
در ادامه اين مقاله، نویسنده سعى كرده است كه شيوه عزادارى براى سالار شهيدان در اعصار مختلف را از منابع، استخراج و ارائه نمايد. بررسى شيوه عزادارى در اعصار آلبويه، غزنويان، تيموريان و قاجاريه مىتواند براى خواننده بسيار جذاب باشد.<span id="mp-more">[[سنت عزاداری و منقبتخوانی در تاریخ شیعه امامیه|'''ادامه ...''']]</span> | |||
نسخهٔ ۲۶ ژوئن ۲۰۲۵، ساعت ۰۱:۵۷
سنت عزادارى و منقبتخوانى در تاريخ شيعه اماميه، كتابى است مشتمل بر دو مقاله فارسى كه توسط مؤسسه شيعهشناسى با مقدمه محمود تقىزاده داورى منتشر شده است: مقاله اول كه توسط دكتر صادق آئينهوند براى مؤسسه شيعهشناسى ارسال شده، در واقع جزوه تحقيقى دوره دكترى دكتر حسين پوراحمدى مىباشد كه براى استاد ارجمندشان تهيه شده است. مقاله دوم نيز بخشى از كتاب «پويايى فرهنگ و تمدن اسلام و ايران»، نوشته دكتر علىاكبر ولايتى است.
نویسنده ابتدا به عزادارى در سيره رسولالله(ص) و گريه آن حضرت در مرگ فرزندش ابراهيم، گريه بر قبر مادرشان و نيز گريه بر مرگ فاطمه بنت اسد اشاره كرده است. ذكر داستان عزادارى بر حمزه سيدالشهداء و پس از آن عزادارى بر امام حسين(ع) از ديگر مراسمى است كه در منابع آمده است.
شيوه معصومان(ع) در برگزارى عزادارى حسينى از جمله موضوعات مهم كتاب است كه مىتواند براى يك عزادار واقعى الگو و رهنما باشد. به گفته نویسنده، اهلبيت پيامبر(ص) و بهويژه امامان معصوم(ع) از دو طريق به گراميداشت حادثه عاشورا و نشر پيام آن مىپرداختند: نخست آنكه به مناسبتهاى مختلف و به شيوههاى متفاوت به تشويق عزادارى و ترويج ذكر مصيبت امام حسين(ع) و يارانش پرداختند، اجر و ثواب عزادارى براى امام حسين(ع) و پاداش گريه و حزن بر آن حضرت و يارانش را مرتب گوشزد مىنمودند؛ دوم آنكه آنان خود به عزادارى حسينى اقدام نموده، در عمل اهميت اين موضوع و ارزشمندى آن را به مسلمانان نشان مىدادند.
در ادامه اين مقاله، نویسنده سعى كرده است كه شيوه عزادارى براى سالار شهيدان در اعصار مختلف را از منابع، استخراج و ارائه نمايد. بررسى شيوه عزادارى در اعصار آلبويه، غزنويان، تيموريان و قاجاريه مىتواند براى خواننده بسيار جذاب باشد.ادامه ...