عراقی، عبدالنبی: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    (صفحه ای تازه حاوی «<div class='wikiInfo'> [[پرونده:NUR00208.jpg|بندانگشتی» ایجاد کرد.)
     
    جز (جایگزینی متن - 'عراقی (ابهام زدایی)' به 'عراقی (ابهام‌زدایی)')
     
    (۶۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱: خط ۱:
    <div class='wikiInfo'>
    <div class="wikiInfo">
    [[پرونده:NUR00208.jpg|بندانگشتی|عراقی، عبدالنبی]]
    [[پرونده:NUR00208.jpg|بندانگشتی|عراقی، عبدالنبی]]
    {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
    {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
    |-
    |-
    ! نام!! data-type='authorName'|عراقی، عبدالنبی
    ! نام!! data-type="authorName" |عراقی، عبدالنبی
    |-
    |-
    |نام های دیگر  
    |نام‌های دیگر  
    |data-type='authorOtherNames'| اراک‍ی‌ ن‍ج‍ف‍ی‌، ع‍ب‍دال‍ن‍ب‍ی‌
    | data-type="authorOtherNames" | اراک‍ی‌ ن‍ج‍ف‍ی‌، ع‍ب‍دال‍ن‍ب‍ی‌


    ع‍ب‍دال‍ن‍ب‍ی‌ ال‍ع‍راق‍ی‌
    ع‍ب‍دال‍ن‍ب‍ی‌ ال‍ع‍راق‍ی‌
    خط ۱۵: خط ۱۵:


    وف‍س‍ی‌ ال‍ع‍راق‍ی‌، ع‍ب‍دال‍ن‍ب‍ی‌
    وف‍س‍ی‌ ال‍ع‍راق‍ی‌، ع‍ب‍دال‍ن‍ب‍ی‌
    عبدالنبى اراکى نجفى
    عبدالنبى مجتهد عراقى
    |-
    |-
    |نام پدر  
    |نام پدر  
    |data-type='authorfatherName'|
    | data-type="authorfatherName" |
    |-
    |-
    |متولد  
    |متولد  
    |data-type='authorbirthDate'|1891 م
    | data-type="authorbirthDate" |1891 م
    |-
    |-
    |محل تولد
    |محل تولد
    |data-type='authorBirthPlace'|
    | data-type="authorBirthPlace" |
    |-
    |-
    |رحلت  
    |رحلت  
    |data-type='authorDeathDate'|1385 هـ.ق یا 1965 م
    | data-type="authorDeathDate" |1385 ق یا 1965 م
    |-
    |-
    |اساتید
    |اساتید
    |data-type='authorTeachers'|
    | data-type="authorTeachers" |[[آخوند خراسانی، محمدکاظم بن حسین|آخوند ملا محمد کاظم خراسانى]]
     
    [[یزدی، محمدکاظم بن عبدالعظیم|محمد کاظم طباطبایى یزدى]]
     
    [[شریعت اصفهانی، فتح‌‎الله بن محمدجواد|شیخ الشریعه اصفهانى]]
     
    [[عراقی، ضیاءالدین|آقا ضیاءالدین عراقى]]
     
    [[نایینی، محمدحسین|میرزا حسین نائینى]]
    |-
    |-
    |برخی آثار
    |برخی آثار
    |data-type='authorWritings'|
    | data-type="authorWritings" |
    |-class='articleCode'
    |- class="articleCode"
    |کد مولف
    |کد مؤلف
    |data-type='authorCode'|208
    | data-type="authorCode" |AUTHORCODE00208AUTHORCODE
    |}
    |}
    </div>
    </div>
    {{کاربردهای دیگر|عراقی (ابهام‌زدایی)}}


    '''عبدالنبى عراقى''' (1307-1385ق)، فقیه، اصولی، مجتهد، نویسنده، قرن چهاردهم و از  اساتید حوزه نجف و قم، و آثاری در فقه و کلام داشته است.


    == معرفى اجمالى:==
    == ولادت ==
     
    او سال 1307ق در شب مبعث پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در شهر اراک و در خانواده اى مذهبى دیده به جهان گشود.
     
    «عبدالنبى عراقى» كه با نام‌هاى ديگرى چون عبدالنبى اراكى نجفى يا عبد النبى مجتهد عراقى نيز معرفى شده است در شهر اراك به سال 1307ق به دنيا آمد.
     
    خواندن و نوشتن را در مكتب شخصى به نام سيد احمد و نيز نورعلى بگ مى‌آموزد. پس از آن، ادبيات را نزد ميرزا محمود، از بستگان پدرى خود و نزد مرحوم ميرزا هاشم و ميرزا رضى و... فرامى‌گيرد. وى سپس به شهر همدان هجرت مى‌كند و به مدت دو سال، در مدرسه مرحوم آخوند در اين شهر - واقع در سرگذر به تحصيل خود ادامه مى‌دهد. آن‌گاه به زادگاه خود اراك باز مى‌گردد و حدود چهار سال در درس اساتيد مشهور شهر خود شركت مى‌كند.
     
    در بيست سالگى، دروس سطح را به اتمام مى‌رساند و درس خارج را آغاز مى‌نمايد. حدود دو سال در مجلس درس بزرگانى چون: آقا نور الدين عراقى، ميرزا محمد عليخان زانوى ادب مى‌زند و در اين مدت كوتاه، بهره وافر از محضر آنان مى‌برد.
     
    سال 1327ق، جهت تكميل اندوخته‌ها و طى مدارج علمى بالاتر، رهسپار نجف اشرف مى‌گردد و در حوزه نجف، گذشته از اين‌كه علوم رياضى و هيئت و نجوم را نزد شيخ شمس الدين بخارايى مى‌آموزد، در درس مراجع و علماى بزرگ حوزه هم شركت مى‌جويد.از ديگر اساتيد وى در نجف عبارتند از:
     
    1. سيد محسن عراقى (در كلام و حكمت)
     
    2. آخوند ملا محمد كاظم خراسانى، صاحب «كفاية الاصول» كه دو سال از درس ايشان استفاده برده است.
     
    3. آقا سيد محمد كاظم طباطبايى يزدى، صاحب «عروة الوثقى». آية اللّه اراكى در كتاب «خزائن» ضمن يادكردى از اين استاد، مى‌نويسد حدود يك سال از درس فقه ايشان بهره‌مند شده است.
     
    4. شيخ الشريعه اصفهانى، با اين‌كه ايشان بيش از پانزده سال، شيخ الشريعه اصفهانى را درك مى كند، ولى تنها در حدود هفت، هشت ماه در درس فقه وى حاضر مى‌شود.
     
    5. آقا ضياء الدين عراقى كه بيشترين تحصيلات وى نزد ايشان بوده است.
     
    6. آقا شيخ على قوچانى.
     
    7. آقا شيخ مهدى مازندرانى.
     
    8. ميرزا حسين نائينى.
     
    9. آيت الله شيخ على گون‌آبادى.
     
    آيت الله اراكى سه سال پس از جنگ جهانى، به جهت فوت پدر به ايران بازگشت و در زادگاه خود پنج ماه توقف كرد و به اقامه نماز جماعت، قضاوت و تدريس پرداخت. سپس مجدداً به نجف بازگشت و در مجموع، 45سال در آنجا اقامت گزيد. در اين مدت وى علاوه بر بهره جستن از درس اساتيد قبلى خود، به تدريس خارج فقه و اصول هم پرداخت و شاگردان بسيارى را تحت تربيت و تعليم قرار داد.
     
    آيت اللّه شيخ عبدالنبى اراكى در سال 1340ق، به قصد زيارت حضرت ثامن الائمه (ع) به ايران بازگشت و به اتفاق مرحوم حائرى رهسپار مشهد گرديد. به هنگام مراجعت، مرحوم آيت اللّه حائرى، مؤسس حوزه علميه، از ايشان براى اقامت در قم دعوت مى‌كنند؛ ولى ايشان بنا به دعوت متولى مدرسه سپهدار، راهى زادگاه خود مى گردد و در آنجا به مدت يك سال به تدريس مشغول مى‌شود و در رأس علماى اراك قرار مى‌گيرد.
     
    آيت اللّه اراكى به سال 1346ق بنا به دعوت مرحوم سيد ابوالحسن اصفهانى جهت تدريس در حوزه نجف، به عتبات هجرت مى‌كند و در مسجد هندى به تدريس مى‌پردازد. اين امر همچنان ادامه مى‌يابد تا در سال 1366ق كه فرزند ايشان (آقا نورالدين) مريض مى‌شود و طبق دستور اطباى نجف، به ايران باز مى‌گردد؛ اما اين بار در قم رحل اقامت مى‌فكند و در مسجد عشقعلى به اقامه جماعت و تدريس اشتغال مى‌ورزد و پس از آن در مسجد واقع در خيابان اعتضادالدوله، امامت و تدريس مى‌نمايد.
     
    وى علاوه بر آگاهى به فقه و اصول و كلام، در علوم غريبه و تعبير خواب نيز مهارت داشت.
     
    ايشان از بزرگان ذيل كه هر يك از مراجع يا فقهاى نامدار زمان خويش بوده‌اند، جواز اجتهاد دريافت كرده بودند:
     
    1. آيت اللّه آقا ضياء عراقى.


    2. آيت اللّه شيخ مهدى مازندرانى.
    ==تحصیلات==


    3. آيت اللّه كاظم شيرازى.
    خواندن و نوشتن را در مکتب شخصى به نام سید احمد و نیز نورعلى بگ مى‌آموزد. پس از آن، ادبیات را نزد میرزا محمود، از بستگان پدرى خود و نزد مرحوم میرزا هاشم و میرزا رضى و... فرا مى‌گیرد. وى سپس به شهر همدان هجرت مى‌کند و به مدت دو سال، در مدرسه مرحوم آخوند در این شهر - واقع در سرگذر به تحصیل خود ادامه مى‌دهد. آن‌گاه به زادگاه خود اراک باز مى‌گردد و حدود چهار سال در درس اساتید مشهور شهر خود شرکت مى‌کند.


    4. آيت اللّه شيخ على خراسانى.
    در بیست سالگى، دروس سطح را به اتمام مى‌رساند و درس خارج را آغاز مى‌نماید. حدود دو سال در مجلس درس بزرگانى چون: آقا [[نورالدین عراقى]]، [[میرزا محمد علیخان زانوى]] ادب مى‌زند و در این مدت کوتاه، بهره وافر از محضر آنان مى‌برد.


    5. آيت اللّه سيد ابوالحسن اصفهانى
    سال 1327ق، جهت تکمیل اندوخته‌ها و طى مدارج علمى بالاتر، رهسپار نجف اشرف مى‌گردد و در حوزه نجف، گذشته از این‌که علوم ریاضى و هیئت و نجوم را نزد شیخ شمس‌الدین بخارایى مى‌آموزد، در درس مراجع و علماى بزرگ حوزه هم شرکت مى‌جوید.


    == شاگردان:==
    ==اساتید==


    از دیگر اساتید وى در نجف عبارتند از:


    1. حاج سيد محمد على كاظمينى بروجردى.
    #سید محسن عراقى (در کلام و حکمت)
    #[[آخوند خراسانی، محمدکاظم بن حسین|آخوند ملا محمد کاظم خراسانى]]، صاحب «کفایة الاصول» که دو سال از درس ایشان استفاده برده است.
    #آقا سید [[یزدی، محمدکاظم بن عبدالعظیم|محمد کاظم طباطبایى یزدى]]، صاحب «[[العروة الوثقی]]». آیت‌الله‌اراکى در کتاب «خزائن» ضمن یادکردى از این استاد، مى‌نویسد حدود یک سال از درس فقه ایشان بهره‌مند شده است.
    #[[شریعت اصفهانی، فتح‌‎الله بن محمدجواد|شیخ الشریعه اصفهانى]]، با این‌که ایشان بیش از پانزده سال، [[شریعت اصفهانی، فتح‌‎الله بن محمدجواد|شیخ الشریعه اصفهانى]] را درک مى‌کند، ولى #:تنها در حدود هفت، هشت ماه در درس فقه وى حاضر مى‌شود.
    # [[عراقی، ضیاءالدین|آقا ضیاءالدین عراقى]] که بیشترین تحصیلات وى نزد ایشان بوده است.
    # آقا شیخ [[على قوچانى]].
    # آقا شیخ مهدى مازندرانى.
    # [[نایینی، محمدحسین|میرزا حسین نائینى]].
    # آیت‌الله شیخ على گون‌آبادى.


    2. حاج سيد شفيع واحدى رشتى.
    آیت‌الله اراکى سه سال پس از جنگ جهانى، به جهت فوت پدر به ایران بازگشت و در زادگاه خود پنج ماه توقف کرد و به اقامه نماز جماعت، قضاوت و تدریس پرداخت. سپس مجدداً به نجف بازگشت و در مجموع، 45سال در آنجا اقامت گزید. در این مدت وى علاوه بر بهره جستن از درس اساتید قبلى خود، به تدریس خارج فقه و اصول هم پرداخت و شاگردان بسیارى را تحت تربیت و تعلیم قرار داد.  


    3. محمد حسين آل طاهر خمينى.
    آیت‌اللّه شیخ عبدالنبى اراکى در سال 1340ق، به قصد زیارت حضرت ثامن الائمه(ع) به ایران بازگشت و به اتفاق مرحوم حائرى رهسپار مشهد گردید. به هنگام مراجعت، مرحوم آیت‌اللّه حائرى، مؤسس حوزه علمیه، از ایشان براى اقامت در قم دعوت مى‌کنند؛ ولى ایشان بنا به دعوت متولى مدرسه سپهدار، راهى زادگاه خود می‌گردد و در آنجا به مدت یک سال به تدریس مشغول مى‌شود و در رأس علماى اراک قرار مى‌گیرد.


    4.سيد على اكبر موسوى (داماد معظم له).
    آیت‌اللّه اراکى به سال 1346ق بنا به دعوت مرحوم [[اصفهانی، سید ابوالحسن|سید ابوالحسن اصفهانى]] جهت تدریس در حوزه نجف، به عتبات هجرت مى‌کند و در مسجد هندى به تدریس مى‌پردازد. این امر همچنان ادامه مى‌یابد تا در سال 1366ق که فرزند ایشان (آقا نورالدین) مریض مى‌شود و طبق دستور اطباى نجف، به ایران باز مى‌گردد؛ اما این بار در قم رحل اقامت مى‌فکند و در مسجد عشقعلى به اقامه جماعت و تدریس اشتغال مى‌ورزد و پس از آن در مسجد واقع در خیابان اعتضادالدوله، امامت و تدریس مى‌نماید.


    5. حاج شيخ قدرت اللّه وجدانى فخر.
    وى علاوه بر آگاهى به فقه و اصول و کلام، در علوم غریبه و تعبیر خواب نیز مهارت داشت.


    6. حاج سيد محمد على روحانى قمى.
    ایشان از بزرگان ذیل که هر یک از مراجع یا فقهاى نامدار زمان خویش بوده‌اند، جواز اجتهاد دریافت کرده بودند:
    # آیت‌اللّه [[عراقی، ضیاءالدین|آقا ضیاء عراقى]].
    # آیت‌اللّه شیخ مهدى مازندرانى.
    # آیت‌اللّه کاظم شیرازى.
    # آیت‌اللّه شیخ على خراسانى.
    # آیت‌اللّه سید ابوالحسن اصفهانى


    7. ميرزا على اصغر باقرى همدانى.
    == شاگردان==


    8. حاج ميرزا نصرت بناربانى.
    # حاج سید محمد على کاظمینى بروجردى.
    # حاج سید شفیع واحدى رشتى.
    # محمدحسین آل طاهر خمینى.
    # سید على اکبر موسوى (داماد معظم له).
    # حاج شیخ قدرت اللّه وجدانى فخر.
    # حاج سید محمد على روحانى قمى.
    # میرزا على اصغر باقرى همدانى.
    # حاج میرزا نصرت بناربانى.
    # میرزا على اکبر فقیهى.
    # شیخ ابوالقاسم نحوى.


    9. ميرزا على اكبر فقيهى.
    ==وفات==


    10. شيخ ابوالقاسم نحوى.
    و پس از عمرى زهد و پارسایى، تلاش و کوشش و تبلیغ و ترویج فرهنگ ناب تشیع در رجب 1385ق مطابق با آبان 1344 چشم از جهان فروبست و به‌سوى دیار باقى شتافت. و در جوار کریمه اهل‌بیت فاطمه معصومه(س) به خاک سپرده شد.


    و پس از عمرى زهد و پارسايى، تلاش و كوشش و تبليغ و ترويج فرهنگ ناب تشيع در رجب 1385ق مطابق با آبان 1344 چشم از جهان فروبست و به‌سوى ديار باقى شتافت. و در جوار كريمه اهل بيت فاطمه معصومه(س) به خاك سپرده شد.
    == آثار ==
    {{ستون-شروع|2}}
    # «رساله عمليه»، كه در سال 1366 قمرى، پس از رحلت آيت الله سيد ابوالحسن اصفهانى در نجف به چاپ رسيد.
    # «معالم الزلفى»، در شرح كتاب «عروة الوثقى»، كه 25 جلد مى باشد و تاكنون يك جلد آن چاپ شده است.
    # «افاضة القدير» در طهارت عصير.
    # «انيس المقلدين»، رساله عمليه، طبع قم، 1372.
    # «غوالى اللئالى»؛ در فروع علم اجمالى - اين كتاب، تقريرات بحث ايشان به قلم مرحوم آقا ميرزا محمود اراكى است كه در سال 1369 چاپ شده و يك صد و پنجاه و هشت فرع دارد.
    # «روح الايمان»؛ فقط يك جلد است كه در سال 1350 در نجف به چاپ رسيده است و در قم نيز به سعى و اهتمام حاج محمدعلى نمازيخواه تجديد طبع شد. اين كتاب در روانشناسى و نفسانيات انسان است و حقيقت ايمان را آن طورى كه دين مقدس اسلام دستور داده، معرفى مى نمايد.
    # «اعلام العامة فى صحة الحج مع ابناء العامة»، كه در سال 1354 به طبع رسيده است.
    # «كتاب المحاكمات»؛ دو جلد است. اين اثر، به نقد و بررسى آراء و نظريات مرحوم ميرزا نايينى، و مقايسه آن با آراى برخى علماى ديگرى می‌پردازد. به قلم استاد آيت الله ملكوتى است.
    # «رسالة زيارت عاشورا»؛ به «نام كنز مخفى» در سال 1372 در تهران چاپ شده كه فعلاً كمياب است.
    # «حاشيه بر وسيله»؛
    # «حاشيه بر تبصره علامه»؛
    # «حاشية فتوائيه بر عروه»؛
    # «كتاب طهارة»؛
    # «كتاب صلوة»؛
    # «كتاب بيع»؛
    # «كتاب الخيارات»؛
    # «رساله فى قبول توبة المرتد مطلقا»؛
    # «رسالة فارسیة و شرائط المراجع العامة»؛
    # «رسالة فى الحيض».
    # «رسالة درر المنظومة فى الحقائق»؛ در «خزائن نبويه»، جلد اول، ص 171 درباره اين كتاب می‌گويد: «در «دررالمنظومه» سى و نه دليل اقامه نمودم بر وجود امام زمان روحى له الفداه.» و در ص 172 مى نويسد: «در «درر المنظومه» حدود صد دليل عقلى و نقلى اقامه نمودم بر رسالت محمد بن عبدالله صلی‌الله‌علیه‌وآله».
    # «ارشاد الامّة فى عدم اجزاء صلاة الجمعة» كه در سال 1356 در نجف به طبع رسيده است.
    # «رسالة فى قاعدة لاضرر» و رساله ديگرى در اين قاعده.
    # «كتاب الاقرار».
    # «رسالة فى النفاس».
    # «رسالة فى الرضاع».
    # «رسالة فى الاستحاضة».
    # «رسالة فى حكم تلقيح النسوان».
    # «رسالة منية الطالب فى لزوم القيام عند ذكر الغائب روحى له الفداه».
    # «رسالة فى حكم راديو».
    # «رسالة الثانوية».
    # «رسالة فى حكم سترالنسوان».
    # «رسالة فى الدرهم و الدينار الشرعى».
    # «رسالة فى مناسك الحج على نمط مخصوص».
    # «رسالة فى حكم حلق اللحية».
    # «رسالة فى صلوة ذوى الاعذار».
    # «رسالة فى اعجاز القرآن».
    # «رسالة غريبة فى حقيقة النفس».
    # «رسالة فى فضيلة العلم و بيان المراد منه».
    # «رسالة فى الدعاء سيفى».
    # «رسالة فى الهيئة و رسالة الحساب».
    # «كتاب فى شرح الفية ابن مالك».
    # «كتاب درر المنطقيه».
    # «كتاب اعتقادات الاثنى عشريه فى الكلام».
    # «رسالة فى نبذة من الآيات والاخبار».
    # «رسائل متفرقة فى الفقه والاصول».
    # «كتاب شهاب العتيد فى ردّ ابن ابى الحديد».
    # «كتاب الحاشية على المكاسب الشيخ».
    # «حاشية صغير على المكاسب».
    # «كتاب تحف العقول»؛ كه سه جلد و يك دوره اصول است.
    # «كتاب نهاية المأمول فى شرح كفاية الاصول»؛ اين كتاب دو جلد و هر جلد آن معادل صلوة جواهر است.
    # «حاشية على الكفاية».
    # «رسالة فى شرح عدة اشعار حكماء و عرفاء».
    # «حاشية استدلالية»؛ حاشيه بر جلد اول عروه.
    # «حاشية على تقريرات استاد النائينى فى دورة الاصول».
    # «كتاب فوائد قميه»؛ تقرير بحث ايشان است و در 1373 در قم طبع شده است.
    # «رسالة الهداية فى ان الشهادة بالولاية جزء فى الاذان والاقامة».
    # «حاشية على مصباح الانوار فى حل مشكلات الاخبار»؛ اثر سيد عبدالله شبر.
    # «حاشيه بر جلد دوم عروة».
    # «رسالة فى اربعين حديث».
    # رسالة فى كون المنجزات من الاصل».
    # «رسالة فى ارث الزوج والزوجة».
    # «رسالة فى الجبر والتفويض».
    # «رسالة فى اليد المضمونة».
    # «رسالة فى المعاد».
    # «رسالة فى اثبات الحجة علیهم‌السلام».
    # «رسالة فى الترتب».
    # «رسالة فى البرزخ».
    # «رسالة فى الاجتهاد والتقليد».
    # «رسالة فى اثبات الصانع».
    # «رسالة فى الولاية».
    # «رسالة فى اتصال اجازات المشايخ بالمعصومين».
    # «رسالة فى الرسالة».
    # «رسالة فى شرعية افعال الصبى».
    # «رسالة فى جبل قاف و اسراره المكنونة».
    # «رسالة فى اليد المسموعة».
    # «رسالة فى حقيقة الانسان».
    # «رسالة فى الحسن والقبح».
    # «رسالة فى حكم النسوان عند الاجانب».
    # «رسالة فى حكم تلقيح النسوان».
    # «رسالة فى شرح بعض اشعار العرفاء».
    # «روح الايمان»؛ در كلام و حقيقت انسان. طبع نجف، خرداد 1350 وى در كشكول مى نويسد: «فانه كتاب لم يسبق مثله فى الاسلام كتاب كريم».
    # «ايقاظ البشر فى اجزاء اضطرارى المشعر»؛ طبع نجف، 1355.
    # «منهج الرشاد فى الاصول الدين»؛ رساله عمليه است. طبع تهران، 1375.
    # «ذخيرة العباد»؛ رساله عمليه است. چاپ قم، 1368.
    {{پایان}}


    == منابع مقاله:==
    == منابع مقاله==


    پایگاه حوزه


    پايگاه حوزه


    ==وابسته‌ها==
    {{وابسته‌ها}}


    == وابسته‌ها ==
    [[المعالم الزلفی في شرح العروة الوثقی]]  
    [[المعالم الزلفی في شرح العروة الوثقی]] / نوع اثر: کتاب / نقش: شارح


    [[الغوالی اللئالی في فروع العلم الإجمالی]] / نوع اثر: کتاب / نقش: محاضر
    [[الغوالی اللئالی في فروع العلم الإجمالی]]  


    [[التقریرات المسمی بالمحاکمات بین الأعلام]] / نوع اثر: کتاب / نقش: محاضر
    [[التقریرات المسمی بالمحاکمات بین الأعلام]]  


    [[رده:زندگی‌نامه]]
    [[رده:زندگی‌نامه]]
    [[رده:فروردین(1400)]]
    [[رده:فقیهان شیعه]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۰۲

    عراقی، عبدالنبی
    نام عراقی، عبدالنبی
    نام‌های دیگر اراک‍ی‌ ن‍ج‍ف‍ی‌، ع‍ب‍دال‍ن‍ب‍ی‌

    ع‍ب‍دال‍ن‍ب‍ی‌ ال‍ع‍راق‍ی‌

    م‍ج‍ت‍ه‍د ع‍راق‍ی‌، ع‍ب‍دال‍ن‍ب‍ی‌

    ن‍ج‍ف‍ی‌ ع‍راق‍ی‌، ع‍ب‍دال‍ن‍ب‍ی

    وف‍س‍ی‌ ال‍ع‍راق‍ی‌، ع‍ب‍دال‍ن‍ب‍ی‌

    عبدالنبى اراکى نجفى

    عبدالنبى مجتهد عراقى

    نام پدر
    متولد 1891 م
    محل تولد
    رحلت 1385 ق یا 1965 م
    اساتید آخوند ملا محمد کاظم خراسانى

    محمد کاظم طباطبایى یزدى

    شیخ الشریعه اصفهانى

    آقا ضیاءالدین عراقى

    میرزا حسین نائینى

    برخی آثار
    کد مؤلف AUTHORCODE00208AUTHORCODE
    برای دیگر کاربردها، عراقی (ابهام‌زدایی) را ببینید.

    عبدالنبى عراقى (1307-1385ق)، فقیه، اصولی، مجتهد، نویسنده، قرن چهاردهم و از اساتید حوزه نجف و قم، و آثاری در فقه و کلام داشته است.

    ولادت

    او سال 1307ق در شب مبعث پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در شهر اراک و در خانواده اى مذهبى دیده به جهان گشود.

    تحصیلات

    خواندن و نوشتن را در مکتب شخصى به نام سید احمد و نیز نورعلى بگ مى‌آموزد. پس از آن، ادبیات را نزد میرزا محمود، از بستگان پدرى خود و نزد مرحوم میرزا هاشم و میرزا رضى و... فرا مى‌گیرد. وى سپس به شهر همدان هجرت مى‌کند و به مدت دو سال، در مدرسه مرحوم آخوند در این شهر - واقع در سرگذر به تحصیل خود ادامه مى‌دهد. آن‌گاه به زادگاه خود اراک باز مى‌گردد و حدود چهار سال در درس اساتید مشهور شهر خود شرکت مى‌کند.

    در بیست سالگى، دروس سطح را به اتمام مى‌رساند و درس خارج را آغاز مى‌نماید. حدود دو سال در مجلس درس بزرگانى چون: آقا نورالدین عراقى، میرزا محمد علیخان زانوى ادب مى‌زند و در این مدت کوتاه، بهره وافر از محضر آنان مى‌برد.

    سال 1327ق، جهت تکمیل اندوخته‌ها و طى مدارج علمى بالاتر، رهسپار نجف اشرف مى‌گردد و در حوزه نجف، گذشته از این‌که علوم ریاضى و هیئت و نجوم را نزد شیخ شمس‌الدین بخارایى مى‌آموزد، در درس مراجع و علماى بزرگ حوزه هم شرکت مى‌جوید.

    اساتید

    از دیگر اساتید وى در نجف عبارتند از:

    1. سید محسن عراقى (در کلام و حکمت)
    2. آخوند ملا محمد کاظم خراسانى، صاحب «کفایة الاصول» که دو سال از درس ایشان استفاده برده است.
    3. آقا سید محمد کاظم طباطبایى یزدى، صاحب «العروة الوثقی». آیت‌الله‌اراکى در کتاب «خزائن» ضمن یادکردى از این استاد، مى‌نویسد حدود یک سال از درس فقه ایشان بهره‌مند شده است.
    4. شیخ الشریعه اصفهانى، با این‌که ایشان بیش از پانزده سال، شیخ الشریعه اصفهانى را درک مى‌کند، ولى #:تنها در حدود هفت، هشت ماه در درس فقه وى حاضر مى‌شود.
    5. آقا ضیاءالدین عراقى که بیشترین تحصیلات وى نزد ایشان بوده است.
    6. آقا شیخ على قوچانى.
    7. آقا شیخ مهدى مازندرانى.
    8. میرزا حسین نائینى.
    9. آیت‌الله شیخ على گون‌آبادى.

    آیت‌الله اراکى سه سال پس از جنگ جهانى، به جهت فوت پدر به ایران بازگشت و در زادگاه خود پنج ماه توقف کرد و به اقامه نماز جماعت، قضاوت و تدریس پرداخت. سپس مجدداً به نجف بازگشت و در مجموع، 45سال در آنجا اقامت گزید. در این مدت وى علاوه بر بهره جستن از درس اساتید قبلى خود، به تدریس خارج فقه و اصول هم پرداخت و شاگردان بسیارى را تحت تربیت و تعلیم قرار داد.

    آیت‌اللّه شیخ عبدالنبى اراکى در سال 1340ق، به قصد زیارت حضرت ثامن الائمه(ع) به ایران بازگشت و به اتفاق مرحوم حائرى رهسپار مشهد گردید. به هنگام مراجعت، مرحوم آیت‌اللّه حائرى، مؤسس حوزه علمیه، از ایشان براى اقامت در قم دعوت مى‌کنند؛ ولى ایشان بنا به دعوت متولى مدرسه سپهدار، راهى زادگاه خود می‌گردد و در آنجا به مدت یک سال به تدریس مشغول مى‌شود و در رأس علماى اراک قرار مى‌گیرد.

    آیت‌اللّه اراکى به سال 1346ق بنا به دعوت مرحوم سید ابوالحسن اصفهانى جهت تدریس در حوزه نجف، به عتبات هجرت مى‌کند و در مسجد هندى به تدریس مى‌پردازد. این امر همچنان ادامه مى‌یابد تا در سال 1366ق که فرزند ایشان (آقا نورالدین) مریض مى‌شود و طبق دستور اطباى نجف، به ایران باز مى‌گردد؛ اما این بار در قم رحل اقامت مى‌فکند و در مسجد عشقعلى به اقامه جماعت و تدریس اشتغال مى‌ورزد و پس از آن در مسجد واقع در خیابان اعتضادالدوله، امامت و تدریس مى‌نماید.

    وى علاوه بر آگاهى به فقه و اصول و کلام، در علوم غریبه و تعبیر خواب نیز مهارت داشت.

    ایشان از بزرگان ذیل که هر یک از مراجع یا فقهاى نامدار زمان خویش بوده‌اند، جواز اجتهاد دریافت کرده بودند:

    1. آیت‌اللّه آقا ضیاء عراقى.
    2. آیت‌اللّه شیخ مهدى مازندرانى.
    3. آیت‌اللّه کاظم شیرازى.
    4. آیت‌اللّه شیخ على خراسانى.
    5. آیت‌اللّه سید ابوالحسن اصفهانى

    شاگردان

    1. حاج سید محمد على کاظمینى بروجردى.
    2. حاج سید شفیع واحدى رشتى.
    3. محمدحسین آل طاهر خمینى.
    4. سید على اکبر موسوى (داماد معظم له).
    5. حاج شیخ قدرت اللّه وجدانى فخر.
    6. حاج سید محمد على روحانى قمى.
    7. میرزا على اصغر باقرى همدانى.
    8. حاج میرزا نصرت بناربانى.
    9. میرزا على اکبر فقیهى.
    10. شیخ ابوالقاسم نحوى.

    وفات

    و پس از عمرى زهد و پارسایى، تلاش و کوشش و تبلیغ و ترویج فرهنگ ناب تشیع در رجب 1385ق مطابق با آبان 1344 چشم از جهان فروبست و به‌سوى دیار باقى شتافت. و در جوار کریمه اهل‌بیت فاطمه معصومه(س) به خاک سپرده شد.

    آثار

    1. «رساله عمليه»، كه در سال 1366 قمرى، پس از رحلت آيت الله سيد ابوالحسن اصفهانى در نجف به چاپ رسيد.
    2. «معالم الزلفى»، در شرح كتاب «عروة الوثقى»، كه 25 جلد مى باشد و تاكنون يك جلد آن چاپ شده است.
    3. «افاضة القدير» در طهارت عصير.
    4. «انيس المقلدين»، رساله عمليه، طبع قم، 1372.
    5. «غوالى اللئالى»؛ در فروع علم اجمالى - اين كتاب، تقريرات بحث ايشان به قلم مرحوم آقا ميرزا محمود اراكى است كه در سال 1369 چاپ شده و يك صد و پنجاه و هشت فرع دارد.
    6. «روح الايمان»؛ فقط يك جلد است كه در سال 1350 در نجف به چاپ رسيده است و در قم نيز به سعى و اهتمام حاج محمدعلى نمازيخواه تجديد طبع شد. اين كتاب در روانشناسى و نفسانيات انسان است و حقيقت ايمان را آن طورى كه دين مقدس اسلام دستور داده، معرفى مى نمايد.
    7. «اعلام العامة فى صحة الحج مع ابناء العامة»، كه در سال 1354 به طبع رسيده است.
    8. «كتاب المحاكمات»؛ دو جلد است. اين اثر، به نقد و بررسى آراء و نظريات مرحوم ميرزا نايينى، و مقايسه آن با آراى برخى علماى ديگرى می‌پردازد. به قلم استاد آيت الله ملكوتى است.
    9. «رسالة زيارت عاشورا»؛ به «نام كنز مخفى» در سال 1372 در تهران چاپ شده كه فعلاً كمياب است.
    10. «حاشيه بر وسيله»؛
    11. «حاشيه بر تبصره علامه»؛
    12. «حاشية فتوائيه بر عروه»؛
    13. «كتاب طهارة»؛
    14. «كتاب صلوة»؛
    15. «كتاب بيع»؛
    16. «كتاب الخيارات»؛
    17. «رساله فى قبول توبة المرتد مطلقا»؛
    18. «رسالة فارسیة و شرائط المراجع العامة»؛
    19. «رسالة فى الحيض».
    20. «رسالة درر المنظومة فى الحقائق»؛ در «خزائن نبويه»، جلد اول، ص 171 درباره اين كتاب می‌گويد: «در «دررالمنظومه» سى و نه دليل اقامه نمودم بر وجود امام زمان روحى له الفداه.» و در ص 172 مى نويسد: «در «درر المنظومه» حدود صد دليل عقلى و نقلى اقامه نمودم بر رسالت محمد بن عبدالله صلی‌الله‌علیه‌وآله».
    21. «ارشاد الامّة فى عدم اجزاء صلاة الجمعة» كه در سال 1356 در نجف به طبع رسيده است.
    22. «رسالة فى قاعدة لاضرر» و رساله ديگرى در اين قاعده.
    23. «كتاب الاقرار».
    24. «رسالة فى النفاس».
    25. «رسالة فى الرضاع».
    26. «رسالة فى الاستحاضة».
    27. «رسالة فى حكم تلقيح النسوان».
    28. «رسالة منية الطالب فى لزوم القيام عند ذكر الغائب روحى له الفداه».
    29. «رسالة فى حكم راديو».
    30. «رسالة الثانوية».
    31. «رسالة فى حكم سترالنسوان».
    32. «رسالة فى الدرهم و الدينار الشرعى».
    33. «رسالة فى مناسك الحج على نمط مخصوص».
    34. «رسالة فى حكم حلق اللحية».
    35. «رسالة فى صلوة ذوى الاعذار».
    36. «رسالة فى اعجاز القرآن».
    37. «رسالة غريبة فى حقيقة النفس».
    38. «رسالة فى فضيلة العلم و بيان المراد منه».
    39. «رسالة فى الدعاء سيفى».
    40. «رسالة فى الهيئة و رسالة الحساب».
    41. «كتاب فى شرح الفية ابن مالك».
    42. «كتاب درر المنطقيه».
    43. «كتاب اعتقادات الاثنى عشريه فى الكلام».
    44. «رسالة فى نبذة من الآيات والاخبار».
    45. «رسائل متفرقة فى الفقه والاصول».
    46. «كتاب شهاب العتيد فى ردّ ابن ابى الحديد».
    47. «كتاب الحاشية على المكاسب الشيخ».
    48. «حاشية صغير على المكاسب».
    49. «كتاب تحف العقول»؛ كه سه جلد و يك دوره اصول است.
    50. «كتاب نهاية المأمول فى شرح كفاية الاصول»؛ اين كتاب دو جلد و هر جلد آن معادل صلوة جواهر است.
    51. «حاشية على الكفاية».
    52. «رسالة فى شرح عدة اشعار حكماء و عرفاء».
    53. «حاشية استدلالية»؛ حاشيه بر جلد اول عروه.
    54. «حاشية على تقريرات استاد النائينى فى دورة الاصول».
    55. «كتاب فوائد قميه»؛ تقرير بحث ايشان است و در 1373 در قم طبع شده است.
    56. «رسالة الهداية فى ان الشهادة بالولاية جزء فى الاذان والاقامة».
    57. «حاشية على مصباح الانوار فى حل مشكلات الاخبار»؛ اثر سيد عبدالله شبر.
    58. «حاشيه بر جلد دوم عروة».
    59. «رسالة فى اربعين حديث».
    60. رسالة فى كون المنجزات من الاصل».
    61. «رسالة فى ارث الزوج والزوجة».
    62. «رسالة فى الجبر والتفويض».
    63. «رسالة فى اليد المضمونة».
    64. «رسالة فى المعاد».
    65. «رسالة فى اثبات الحجة علیهم‌السلام».
    66. «رسالة فى الترتب».
    67. «رسالة فى البرزخ».
    68. «رسالة فى الاجتهاد والتقليد».
    69. «رسالة فى اثبات الصانع».
    70. «رسالة فى الولاية».
    71. «رسالة فى اتصال اجازات المشايخ بالمعصومين».
    72. «رسالة فى الرسالة».
    73. «رسالة فى شرعية افعال الصبى».
    74. «رسالة فى جبل قاف و اسراره المكنونة».
    75. «رسالة فى اليد المسموعة».
    76. «رسالة فى حقيقة الانسان».
    77. «رسالة فى الحسن والقبح».
    78. «رسالة فى حكم النسوان عند الاجانب».
    79. «رسالة فى حكم تلقيح النسوان».
    80. «رسالة فى شرح بعض اشعار العرفاء».
    81. «روح الايمان»؛ در كلام و حقيقت انسان. طبع نجف، خرداد 1350 وى در كشكول مى نويسد: «فانه كتاب لم يسبق مثله فى الاسلام كتاب كريم».
    82. «ايقاظ البشر فى اجزاء اضطرارى المشعر»؛ طبع نجف، 1355.
    83. «منهج الرشاد فى الاصول الدين»؛ رساله عمليه است. طبع تهران، 1375.
    84. «ذخيرة العباد»؛ رساله عمليه است. چاپ قم، 1368.

    منابع مقاله

    پایگاه حوزه


    وابسته‌ها

    برگرفته از «https://fa.wikinoor.ir/w/index.php?title=عراقی،_عبدالنبی&oldid=765635»