فرهنگ فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR105194J1.jpg | عنوان = فرهنگ فارسی | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = وفایی، حسین (نويسنده) ت‍نگ، ه‍وی‌ج‍و (ويراستار) |زبان | زبان = فارسی | کد کنگره = | موضوع =فارسی - واژه نامهها |ناشر | ناشر =...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'فرهنگ (ابهام زدایی)' به 'فرهنگ (ابهام‌زدایی)') |
||
| (۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره = | ||
| موضوع =فارسی - | | موضوع =فارسی - واژهنامهها | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر = دانشگاه تهران | | ناشر = دانشگاه تهران | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''فرهنگ فارسی''' اثر حسین | {{کاربردهای دیگر|فرهنگ (ابهام‌زدایی)}} | ||
'''فرهنگ فارسی''' اثر [[وفایی، حسین|حسین وفایی]]، فرهنگ لغت و اولین متن قدیم فارسی است که بر اساس نسخه‌های خطی موجود در چین، توسط خانم [[ت‍نگ، ه‍وی‌ج‍و|تن هوی جو]]، ایران‌شناس و استاد چینی زبان ادبیات فارسی، تصحیح شده و به چاپ رسیده است. | |||
ارزش فرهنگ وفایی که در اوایل قرن شانزدهم در سرزمین چین نوشته شده، فقط به عنوان فرهنگ لغت فارسی مطرح نیست. اهمیت اصلی این فرهنگ، بیشتر به عنوان سند زنده و معتبری از تاریخ زبان فارسی در چین است<ref>پیشگفتار، صفحه سه</ref>. | ارزش فرهنگ وفایی که در اوایل قرن شانزدهم در سرزمین چین نوشته شده، فقط به عنوان فرهنگ لغت فارسی مطرح نیست. اهمیت اصلی این فرهنگ، بیشتر به عنوان سند زنده و معتبری از تاریخ زبان فارسی در چین است<ref>پیشگفتار، صفحه سه</ref>. | ||
مؤلف روش خود در تألیف این فرهنگ را ضمن مقدمه کتاب، به‌طور مشروح بیان داشته است. بنابه نوشته او، این کتاب بر اساس کتاب | مؤلف روش خود در تألیف این فرهنگ را ضمن مقدمه کتاب، به‌طور مشروح بیان داشته است. بنابه نوشته او، این کتاب بر اساس کتاب «[[صحاح الفرس]]» [[شمس منشی، محمد بن هندوشاه|محمد هندوشاه نخجوانی]]، «فرهنگ‌نامه» کشمیری و بخش لغت از کتاب «معیار جمالی» تألیف شمس فخری، تدوین شده است. اما فرهنگ وفایی، بیش از سایر منابع، تحت تأثیر «[[صحاح الفرس]]» است. حتی مقدمه [[وفایی، حسین|وفایی]] بر این فرهنگ، همان‌طور که خود او اشاره می‌کند، تقریبا از «[[صحاح الفرس]]» گرفته شده است. البته وفایی فقط متکی به این منابع نبوده و از خود و کتاب‌های دیگر نیز موارد و واژه‌ها و شعرهایی اضافه کرده و در حقیقت، فرهنگ‌نامه‌های قدیم‌تر را متناسب با سلیقه ادبی و نیازهای زمان خود، ویراسته است<ref>همان، صفحه پانزده</ref>. | ||
وفایی به روش اسدی و هندوشاه و بعضی از فرهنگ‌نویسان قدیم، واژه‌ها را طبق ترتیب حرف آغاز و پایان و تاحدی حروف میانین، جایگاه‌بندی کرده است. توجه به حرف آخر واژه در بین فرهنگ‌نویسان قدیم، شاید بیشتر برای آسان‌سازی یافتن قافیه‌های شعر باشد که در سرودن شعر فارسی، اهمیت بسزایی دارد<ref>همان</ref>. | وفایی به روش اسدی و هندوشاه و بعضی از فرهنگ‌نویسان قدیم، واژه‌ها را طبق ترتیب حرف آغاز و پایان و تاحدی حروف میانین، جایگاه‌بندی کرده است. توجه به حرف آخر واژه در بین فرهنگ‌نویسان قدیم، شاید بیشتر برای آسان‌سازی یافتن قافیه‌های شعر باشد که در سرودن شعر فارسی، اهمیت بسزایی دارد<ref>همان</ref>. | ||
| خط ۴۹: | خط ۵۱: | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1401]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1401 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1401 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1401 توسط فریدون سبحانی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1401 توسط فریدون سبحانی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۴۹
| فرهنگ فارسی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | وفایی، حسین (نويسنده) ت‍نگ، ه‍وی‌ج‍و (ويراستار) |
| ناشر | دانشگاه تهران |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1995م |
| چاپ | 1 |
| موضوع | فارسی - واژهنامهها |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
فرهنگ فارسی اثر حسین وفایی، فرهنگ لغت و اولین متن قدیم فارسی است که بر اساس نسخه‌های خطی موجود در چین، توسط خانم تن هوی جو، ایران‌شناس و استاد چینی زبان ادبیات فارسی، تصحیح شده و به چاپ رسیده است.
ارزش فرهنگ وفایی که در اوایل قرن شانزدهم در سرزمین چین نوشته شده، فقط به عنوان فرهنگ لغت فارسی مطرح نیست. اهمیت اصلی این فرهنگ، بیشتر به عنوان سند زنده و معتبری از تاریخ زبان فارسی در چین است[۱].
مؤلف روش خود در تألیف این فرهنگ را ضمن مقدمه کتاب، به‌طور مشروح بیان داشته است. بنابه نوشته او، این کتاب بر اساس کتاب «صحاح الفرس» محمد هندوشاه نخجوانی، «فرهنگ‌نامه» کشمیری و بخش لغت از کتاب «معیار جمالی» تألیف شمس فخری، تدوین شده است. اما فرهنگ وفایی، بیش از سایر منابع، تحت تأثیر «صحاح الفرس» است. حتی مقدمه وفایی بر این فرهنگ، همان‌طور که خود او اشاره می‌کند، تقریبا از «صحاح الفرس» گرفته شده است. البته وفایی فقط متکی به این منابع نبوده و از خود و کتاب‌های دیگر نیز موارد و واژه‌ها و شعرهایی اضافه کرده و در حقیقت، فرهنگ‌نامه‌های قدیم‌تر را متناسب با سلیقه ادبی و نیازهای زمان خود، ویراسته است[۲].
وفایی به روش اسدی و هندوشاه و بعضی از فرهنگ‌نویسان قدیم، واژه‌ها را طبق ترتیب حرف آغاز و پایان و تاحدی حروف میانین، جایگاه‌بندی کرده است. توجه به حرف آخر واژه در بین فرهنگ‌نویسان قدیم، شاید بیشتر برای آسان‌سازی یافتن قافیه‌های شعر باشد که در سرودن شعر فارسی، اهمیت بسزایی دارد[۳].
مؤلف به ضبط واژه‌های گویشی و محلی، مخصوصا واژه‌های شیرازی و منطقه فارس که شاید زادگاه او بوده، توجه زیادی داشته است[۴]. وی به آماردهی و شمارش واژه در هر فصل نیز توجه مخصوص نشان داده است[۵].
فرهنگ وفایی از نظر بعضی از نادرست‌خوانی (تصحیف)ها و ضبط بعضی از تلفظ‌ها و معنی‌های نادرست، همان مسائل و مشکلاتی را دارد که همه فرهنگ‌های قدیمی فارسی، دچار آن هستند[۶].
با آنکه هدف مؤلف از تدوین این فرهنگ، بنابه نوشته خود، گردآوری واژه‌های فارسی و تصحیح لغات فرس بوده، تعدادی از مدخل‌ها فارسی نیست. منابع وفایی و فرهنگ‌های مشابه نیز دچار همین اشکال می‌باشند. چند ماده از مدخل‌های کتاب نیز عربی است[۷].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.