مناقب الصوفية: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' می ش' به ' می‌ش') |
||
| (۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
| زبان =فارسی | | زبان =فارسی | ||
| کد کنگره =/ع2م8 / 289/2 BP | | کد کنگره =/ع2م8 / 289/2 BP | ||
| موضوع = آداب طريقت - متون | | موضوع = آداب طريقت - متون قدیمی تا قرن 14 | ||
تصوف - متون | تصوف - متون قدیمی تا قرن 14 | ||
نثر فارسی - قرن 6ق. | نثر فارسی - قرن 6ق. | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
| سال نشر = 1403م. = 1362ش. | | سال نشر = 1403م. = 1362ش. | ||
| کد اتوماسیون = | | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE28725AUTOMATIONCODE،AUTOMATIONCODE10281AUTOMATIONCODE | ||
| چاپ =چاپ يکم | | چاپ =چاپ يکم | ||
| شابک = | | شابک = | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
'''مناقب الصوفیة''' عنوان اثری است یک جلدی به زبان فارسی از [[عبادی، مظفر بن اردشیر|قطب الدين ابو المظفر منصور بن اردشير عبادي مرزوي]] (491-547ق) با عنوان عرفان و تصوف. | '''مناقب الصوفیة''' عنوان اثری است یک جلدی به زبان فارسی از [[عبادی، مظفر بن اردشیر|قطب الدين ابو المظفر منصور بن اردشير عبادي مرزوي]] (491-547ق) با عنوان عرفان و تصوف. | ||
[[عبادی، مظفر بن اردشیر|قطب‌الدین ابومظفر منصور عبادی]]، از صوفیانی است که در روزگار خود به شهرت فراوان رسیده است. معروفیت او بیشتر در وعظ و سخنرانی بوده».<ref>ر.ک: عابدی، | [[عبادی، مظفر بن اردشیر|قطب‌الدین ابومظفر منصور عبادی]]، از صوفیانی است که در روزگار خود به شهرت فراوان رسیده است. معروفیت او بیشتر در وعظ و سخنرانی بوده».<ref>ر.ک: عابدی، کامیار، ص24</ref> عبادی در مناقب الصوفیه از مقامات و احوال و آداب عرفانی و سرانجام از سماع یاد می‌کند. از این رساله شیرین و خواندنی دو طبع انجام گرفته است: یکی به کوشش «[[دانش‌پژوه، محمدتقی|محمدتقی دانش‌پژوه]]» و «[[افشار، ایرج|ایرج افشار]]» و دیگری(نسخه حاضر) به وسیله «[[مایل هروی، نجیب|نجیب مایل هروی]]».<ref>ر.ک: همان، ص25</ref> | ||
عبّادى '''مناقب الصوفية''' و '''التصفية فى احوال المتصوفة''' را بدان‌جهت ساخته و پرداخته است كه از يكسو احوال و اقوال صوفيه را مستند به سنّت نبوى و مستخرج از نصّ كتاب الهى بنمايد، و از ديگر سو ناسره‌ها و طفيلي‌هاى طريقت را از سره‌ها و اصلي‌هاى آن ممتاز كند.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص21</ref> | عبّادى '''مناقب الصوفية''' و '''التصفية فى احوال المتصوفة''' را بدان‌جهت ساخته و پرداخته است كه از يكسو احوال و اقوال صوفيه را مستند به سنّت نبوى و مستخرج از نصّ كتاب الهى بنمايد، و از ديگر سو ناسره‌ها و طفيلي‌هاى طريقت را از سره‌ها و اصلي‌هاى آن ممتاز كند.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص21</ref> | ||
مقدمه | مقدمه مؤلف در دو باب تنظیم شده است: باب اول در تصوف و صوفی و باب دوم در فضل صوفی (از دیدگاه کتاب، سنت و عقل) و مطالب کتاب شامل دو رکن است: رکن اول در احوال و اعمال و رکن دوم در مناقب متصوفه و هر رکن دارای دو اصل و هر اصل دارای فصولی می‌باشد.<ref>ر.ک: همان، ص6-5</ref> | ||
در بخشی از کتاب می‌خوانیم: سمنون رحمة‌الله علیه گفت: تصوف آن است که هیچ چیز را ملک خود نکنی و خود ملک هیچ کس نشوی، از آنکه اگر چیزی ملک کنی تصرف کرده باشی و اگر ملک کسی شوی تکلف، و تکلف و تصرف، در تصوف محال است. کاری است ازلی تا به که دهند، جامه‌ای است بدین حدود تا در که پوشانند؟ | در بخشی از کتاب می‌خوانیم: سمنون رحمة‌الله علیه گفت: تصوف آن است که هیچ چیز را ملک خود نکنی و خود ملک هیچ کس نشوی، از آنکه اگر چیزی ملک کنی تصرف کرده باشی و اگر ملک کسی شوی تکلف، و تکلف و تصرف، در تصوف محال است. کاری است ازلی تا به که دهند، جامه‌ای است بدین حدود تا در که پوشانند؟<ref>ر.ک: عابدی، کامیار، ص25</ref> | ||
عبادی در «صوفی‌نامه» و این دفتر از مقامات و احوال و آداب صوفیانه سخن داشته و خواسته است که آنها را از روی قواعد روان‌شناسی عقلی و اخلاق و منطق دره‌بندی کند و پیوند آنها را با یکدیگر نشان دهد و از این راه به عرفان و تصوف که راهی سراسر ذوقی است نظمی فلسفی بدهد تا به کنه آن با قواعد منطقی تقسیم و تعریف و تحدید و ترکیب و تحلیل و استدلال بهتر بتوان پی برد. | |||
گویا ،ابن سینا (273-428ق) نخستین کسی است که در ایران به چنین کار عملی دست یازید و دو روش منطقی و فلسفی را در شناخت عرفان به کار برده است. | |||
ابن سینا در مقامات العارفین (نمط نهم الاشارات و التنبیهات) گفته است که عارفان را مقامات و درجاتی است که نخستین آنها ارادت است و ریاضت، تا سرانجام به معارفت برسد. رهروان در این جا احوالی را می گذرانند و همتها و خاطره ها دارند و دل آنان سرانجام آینه‌ای می‌شود در برابر حق و به برترین خوشیها و شادیها دست می یابند. به گفته او، در این راهسپری است که سخن شیوا و آوای خوش و عشق پارسایانه اثری به سزا دارد. | |||
عبادی در مقامات الصوفیه از مقامات و احوال و آداب عرفانی و سرانجام از سماع یاد می کند<ref>دانش‌پژوه، محمدتقی، ص11-12</ref> | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۴۵: | خط ۵۳: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
<nowiki>#</nowiki>مقدمه و متن کتاب | |||
<nowiki>#</nowiki>عابدی، کامیار، مناقب الصوفیه (آشنایی با متون کهن) (از میراث پیشینیان)، ادبستان فرهنگ و هنر» بهمن 1371 - شماره 38 (3 صفحه - از 24 تا 26). | |||
<nowiki>#</nowiki>دانش‌پژوه، محمدتقی، مقدمه مناقب الصوفیه، تهران، کتابفروشی منوچهری، چاپ اول، 1362ش. | |||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۰
| مناقب الصوفية | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | عبادی، مظفر بن اردشیر (نویسنده) مایل هروی، نجیب (محقق) |
| ناشر | مولي |
| مکان نشر | ايران - تهران |
| سال نشر | 1403م. = 1362ش. |
| چاپ | چاپ يکم |
| موضوع | آداب طريقت - متون قدیمی تا قرن 14
تصوف - متون قدیمی تا قرن 14 نثر فارسی - قرن 6ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ع2م8 / 289/2 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
مناقب الصوفیة عنوان اثری است یک جلدی به زبان فارسی از قطب الدين ابو المظفر منصور بن اردشير عبادي مرزوي (491-547ق) با عنوان عرفان و تصوف.
قطب‌الدین ابومظفر منصور عبادی، از صوفیانی است که در روزگار خود به شهرت فراوان رسیده است. معروفیت او بیشتر در وعظ و سخنرانی بوده».[۱] عبادی در مناقب الصوفیه از مقامات و احوال و آداب عرفانی و سرانجام از سماع یاد می‌کند. از این رساله شیرین و خواندنی دو طبع انجام گرفته است: یکی به کوشش «محمدتقی دانش‌پژوه» و «ایرج افشار» و دیگری(نسخه حاضر) به وسیله «نجیب مایل هروی».[۲]
عبّادى مناقب الصوفية و التصفية فى احوال المتصوفة را بدان‌جهت ساخته و پرداخته است كه از يكسو احوال و اقوال صوفيه را مستند به سنّت نبوى و مستخرج از نصّ كتاب الهى بنمايد، و از ديگر سو ناسره‌ها و طفيلي‌هاى طريقت را از سره‌ها و اصلي‌هاى آن ممتاز كند.[۳]
مقدمه مؤلف در دو باب تنظیم شده است: باب اول در تصوف و صوفی و باب دوم در فضل صوفی (از دیدگاه کتاب، سنت و عقل) و مطالب کتاب شامل دو رکن است: رکن اول در احوال و اعمال و رکن دوم در مناقب متصوفه و هر رکن دارای دو اصل و هر اصل دارای فصولی می‌باشد.[۴] در بخشی از کتاب می‌خوانیم: سمنون رحمة‌الله علیه گفت: تصوف آن است که هیچ چیز را ملک خود نکنی و خود ملک هیچ کس نشوی، از آنکه اگر چیزی ملک کنی تصرف کرده باشی و اگر ملک کسی شوی تکلف، و تکلف و تصرف، در تصوف محال است. کاری است ازلی تا به که دهند، جامه‌ای است بدین حدود تا در که پوشانند؟[۵]
عبادی در «صوفی‌نامه» و این دفتر از مقامات و احوال و آداب صوفیانه سخن داشته و خواسته است که آنها را از روی قواعد روان‌شناسی عقلی و اخلاق و منطق دره‌بندی کند و پیوند آنها را با یکدیگر نشان دهد و از این راه به عرفان و تصوف که راهی سراسر ذوقی است نظمی فلسفی بدهد تا به کنه آن با قواعد منطقی تقسیم و تعریف و تحدید و ترکیب و تحلیل و استدلال بهتر بتوان پی برد.
گویا ،ابن سینا (273-428ق) نخستین کسی است که در ایران به چنین کار عملی دست یازید و دو روش منطقی و فلسفی را در شناخت عرفان به کار برده است.
ابن سینا در مقامات العارفین (نمط نهم الاشارات و التنبیهات) گفته است که عارفان را مقامات و درجاتی است که نخستین آنها ارادت است و ریاضت، تا سرانجام به معارفت برسد. رهروان در این جا احوالی را می گذرانند و همتها و خاطره ها دارند و دل آنان سرانجام آینه‌ای می‌شود در برابر حق و به برترین خوشیها و شادیها دست می یابند. به گفته او، در این راهسپری است که سخن شیوا و آوای خوش و عشق پارسایانه اثری به سزا دارد.
عبادی در مقامات الصوفیه از مقامات و احوال و آداب عرفانی و سرانجام از سماع یاد می کند[۶]
پانویس
منابع مقاله
#مقدمه و متن کتاب
#عابدی، کامیار، مناقب الصوفیه (آشنایی با متون کهن) (از میراث پیشینیان)، ادبستان فرهنگ و هنر» بهمن 1371 - شماره 38 (3 صفحه - از 24 تا 26).
#دانش‌پژوه، محمدتقی، مقدمه مناقب الصوفیه، تهران، کتابفروشی منوچهری، چاپ اول، 1362ش.