۱۰۶٬۶۸۰
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' .' به '.'
جز (جایگزینی متن - 'رده:مقالات دی موسوی' به '') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' .' به '.') |
||
| خط ۶۳: | خط ۶۳: | ||
#مبارزه پیامبر(ص) با ناسیونالیسم قریش. | #مبارزه پیامبر(ص) با ناسیونالیسم قریش. | ||
بخش هشتم، «مبانی ملی‌گرایی از دیدگاه قرآن و حدیث» نامگذاری شده است. نویسنده معتقد است اساس ناسیونالسیم بر اصالت دادن واحدهای ملی و نژادی است، و هدف نهایی آن، استقرار جامعه جهانی نیست، بلکه جوامع ملی است؛ درحالی‌که مخاطب اسلام تمام انسان‌هاست و اسلام کل بشریت را یک «واحد» تلقی می‌کند. در تأیید این مطلب، نویسنده آیات و روایاتی را نیز ذکر می‌کند. با توجه به آیات و روایات در اسلام، عامل وحدت، عقیده است؛ اما در ملی‌گرایی، ملیت اصل است. اسلام همچنین با پایه‌های خاک، خون، نژاد و تاریخ به عنوان ملی‌گرایی مخالف است و بر این مطلب تأکید دارد که تمام افراد انسان - زن و مرد، سیاه و سفید و. .. – از نظر آفرینش به یک اصل و ریشه برمی‌گردند. این امر با تأمل در آیات و روایات ذکر شده به دست می‌آید. | بخش هشتم، «مبانی ملی‌گرایی از دیدگاه قرآن و حدیث» نامگذاری شده است. نویسنده معتقد است اساس ناسیونالسیم بر اصالت دادن واحدهای ملی و نژادی است، و هدف نهایی آن، استقرار جامعه جهانی نیست، بلکه جوامع ملی است؛ درحالی‌که مخاطب اسلام تمام انسان‌هاست و اسلام کل بشریت را یک «واحد» تلقی می‌کند. در تأیید این مطلب، نویسنده آیات و روایاتی را نیز ذکر می‌کند. با توجه به آیات و روایات در اسلام، عامل وحدت، عقیده است؛ اما در ملی‌گرایی، ملیت اصل است. اسلام همچنین با پایه‌های خاک، خون، نژاد و تاریخ به عنوان ملی‌گرایی مخالف است و بر این مطلب تأکید دارد که تمام افراد انسان - زن و مرد، سیاه و سفید و... – از نظر آفرینش به یک اصل و ریشه برمی‌گردند. این امر با تأمل در آیات و روایات ذکر شده به دست می‌آید. | ||
در انتها مؤلف می‌نویسد که ناسیونالیسم و اسلام، دو ایدئولوژی و مکتب و آرمان مستقل، و دارای روش و اهداف متفاوت و متضاد هستند. لذا یک فرد نمی‌تواند هم مسلمان باشد و هم ناسیونالیست.<ref>حقیقت، سید صادق، ص72-76</ref> | در انتها مؤلف می‌نویسد که ناسیونالیسم و اسلام، دو ایدئولوژی و مکتب و آرمان مستقل، و دارای روش و اهداف متفاوت و متضاد هستند. لذا یک فرد نمی‌تواند هم مسلمان باشد و هم ناسیونالیست.<ref>حقیقت، سید صادق، ص72-76</ref> | ||