بيان الأديان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'مى داند' به 'می‌داند') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' مى گ' به ' می‌گ') |
||
| (۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
[[اقبال آشتیانی، عباس]] (مصحح) | [[اقبال آشتیانی، عباس]] (مصحح) | ||
[[ابوالمعالی، محمد بن | [[ابوالمعالی، محمد بن عبیدالله]] (نویسنده) | ||
[[دانش‌پژوه، محمدتقی]] (مصحح) | [[دانش‌پژوه، محمدتقی]] (مصحح) | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
ادیان - متون قدیمی تا قرن 14 | ادیان - متون قدیمی تا قرن 14 | ||
اسلام - | اسلام - فرقه‌ها - متون قدیمی تا قرن 14 | ||
| ناشر = | | ناشر = | ||
روزنه | روزنه | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
| سال نشر = 1376 ش | | سال نشر = 1376 ش | ||
| کد اتوماسیون = | | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE01183AUTOMATIONCODE | ||
| چاپ =1 | | چاپ =1 | ||
| شابک =964-90133-1-8 | | شابک =964-90133-1-8 | ||
| تعداد جلد =1 | | تعداد جلد =1 | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور =01183 | ||
| کتابخوان همراه نور =01183 | |||
| کد پدیدآور = | | کد پدیدآور = | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''بيان الأديان'''، [[ابوالمعالی، محمد بن عبیدالله|ابوالمعالی محمد حسینی علوی]]، و کوشش [[دبیرسیاقی، سید محمد|سید محمد دبیرسیاقی]]، از کتاب‌هاى قديمىِ درباره اديان و مذاهب است. به سبب شهرتِ اين كتاب، مؤلفِ آن را با عنوان صاحب بيان الاديان ياد كرده‌اند. اين كتاب كه به نثر فصيح فارسی تأليف شده، احتمالاً قديم‌ترين كتابى است كه اكنون دربارۀ ملل و نحل به زبان فارسی در دست است، البته در بخشى از كتاب السوادالاعظم تأليف حكيم سمرقندى كه ترجمۀ فارسی آن مربوط به سدۀ 4ق است، سخن از 73فرقه به ميان آمده است.از اين‌رو متن مذكور را بايد مقدم بر بيان‌الاديان دانست، اما تمامى آن كتاب به ملل و نحل اختصاص ندارد. | |||
غالباً ً در کتاب‌هاى ملل و نحل دو روش مشاهده می‌شود: يكى طرح آراى مختلف و گاه مخالف و سپس ردّ آن؛ ديگرى گزارشى مختصر از آراى گوناگون. بيان الاديان در دستۀ دوم می‌گنجد. ابوالمعالى، به تصريح خودش، در نقل مطالب به منابع مورد استفادۀ خود اشاره كرده است كه روش محققانۀ او را نشان می‌دهد. | |||
غالباً در کتاب‌هاى ملل و نحل دو روش مشاهده | |||
==ساختار و گزارش محتوا== | ==ساختار و گزارش محتوا== | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
باب چهارم | باب چهارم | ||
ابوالمعالى در باب چهارم، فرقه‌ها را به هشت فرقۀ عمده تقسيم مى‌كند: اهل سنت و جماعت، معتزله، شيعه، خوارج، مجبّره، مشبهه، صوفيه و مرجئه. وى - برخلاف روش عبدالقاهر بغدادى (متوفى 429) در [[الفرق بين الفرق و بيان فرقة الناجية منهم|الفرق بين الفرق]] كه ميان مذاهب فقهى و فرقه‌هاى كلامى تمايز قائل شده است - مذاهب فقهى اهل سنت را به عنوان فرقه ذكر مى‌كند و اشاعره را نيز جزو اين مذاهب می‌داند، و در معرفى آنها به همين قناعت مى‌كند كه ايشان پيرو [[اشعری، علی بن اسماعیل|ابوالحسن اشعرى]]اند اما در مورد معتزله شيوه‌اى ديگر در پيش | ابوالمعالى در باب چهارم، فرقه‌ها را به هشت فرقۀ عمده تقسيم مى‌كند: اهل سنت و جماعت، معتزله، شيعه، خوارج، مجبّره، مشبهه، صوفيه و مرجئه. وى - برخلاف روش عبدالقاهر بغدادى (متوفى 429) در [[الفرق بين الفرق و بيان فرقة الناجية منهم|الفرق بين الفرق]] كه ميان مذاهب فقهى و فرقه‌هاى كلامى تمايز قائل شده است - مذاهب فقهى اهل سنت را به عنوان فرقه ذكر مى‌كند و اشاعره را نيز جزو اين مذاهب می‌داند، و در معرفى آنها به همين قناعت مى‌كند كه ايشان پيرو [[اشعری، علی بن اسماعیل|ابوالحسن اشعرى]]اند اما در مورد معتزله شيوه‌اى ديگر در پيش می‌گیرد و به طرح اهمّ عقايد آنان می‌پردازد. احتمالاً تا آن زمان در اين ناحيه اصول و مبانى نظرى اشاعره به قدر كافى قوت و اقتدار نداشته است. او در معرفى شيعه می‌نويسد كه ايشان در عبادت با مذهب شافعى، و در اصول با مذهب معتزله برابرند. در ميان فرقه‌هاى پنجگانۀ شيعه، به اماميۀ اثناعشرى بيشتر نظر دارد و آن را بزرگترين گروه شيعى باقى مانده در عراق و خراسان می‌داند. در ميان فرقه‌هاى شيعه، ابوالمعالى به شفيعيه اشاره مى‌كند كه احتمالاً صورت تصحيف شدۀ سبعيه (قائلين به هفت امام يعنى اسماعيليه) است، و دو فرقۀ ناصريه و صبّاحيه را جزو آن ذكر مى‌كند. ابوالمعالى از معاصران ناصرخسرو بوده و بيان الاديان نزدیک ترين منبع از نظر زمانى در معرفى عقايد ناصرخسرو است. با توجه به مخالفت آشكار مؤلف در گزارش عقايد ناصرخسرو و از آنجا كه خاندان وى مقيم بلخ بوده‌اند، احتمالاً خود او يا كسانش در اخراج ناصرخسرو از آن شهر دخالت داشته‌اند.. وى فرقه‌هاى صوفيه را جزو فرقه‌هاى كلامى ذكر كرده و آنان را به دو فرقۀ نوريه و حلوليه تقسيم كرده است. او گروهى از صوفيه را اهل رياضت، برخى را اهل ملامت و گروهى ديگر را در سماع و حيرت دانسته، و بعضى را همچون ابوسعيد ابوالخير و حسین بن منصور حلاّ ج شوقى و كاهل پيشه خوانده است. | ||
باب پنجم | باب پنجم | ||
در باب پنجم، حكايات و نوادر مدعیان نبوت ذكرشده و مؤلف علم به اين موضوع را، براى جداساختن حد معجزه از خوارق عادات و شعبده، واجب می‌داند. در اين ميان، به بيان حكمت نبوت و هدايت | در باب پنجم، حكايات و نوادر مدعیان نبوت ذكرشده و مؤلف علم به اين موضوع را، براى جداساختن حد معجزه از خوارق عادات و شعبده، واجب می‌داند. در اين ميان، به بيان حكمت نبوت و هدايت انسه‌گانها می‌پردازد ومعجزه را موكِّد دعوت پيامبران برمی‌شمارد و از جملۀ افراد مدعى نبوت به شرح حال مُسَيلَمه، طُلَيحة بن خُوَيلد، سَجاح بنت سُوَيد، مختار ثَقَفى، بَيان بن سَمْعان و بابك خرم دين می‌پردازد. | ||
==تاريخ تألیف كتاب== | ==تاريخ تألیف كتاب== | ||
| خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
از ویژگی‌هاى بيان‌الاديان اطلاعات و | از ویژگی‌هاى بيان‌الاديان اطلاعات و گزارشهایى است كه مؤلف از برخى وقايع زمان خود به دست داده است.ابوالمعالى كه معاصر ناصرخسرو بوده، از وى و فعاليتها و آثارش با دشمنى ياد مى‌كند.بيان‌الاديان اولين اثرى است كه در آن از ناصرخسرو و فرقۀ ناصريه سخن به ميان مى‌آيد و اطلاعاتى كه مؤلف در اين باره مى‌دهد، با گزارشهاى خود ناصرخسرو هماهنگى دارد. وى همچنين از حسن صباح و فرقۀ صباحيه سخن به ميان مى‌آورد، اما از قلعۀ الموت ذكرى نمى‌كند.تأثير گزارشهاى ابوالمعالى دربارۀ دو فرقۀ ناصريه و صباحيه را در منابع پس از او مى‌توان مشاهده كرد. | ||
ابوالمعالى آشكارا به مخالفت با اسماعيليه مى‌پردازد و در معرفى آنان، در مواردى تحت تأثير منابع ضداسماعيلى است و در مواردى از كتب خود اسماعيليان بدون اينكه صريحاً متذكر شود، بهره مى‌گيرد.در اين باب وى به خصوص آثار ناصرخسرو را مورد توجه قرار داده است؛ به عنوان مثال در مورد تفسير آيۀ شريفۀ'''«والتين والزيتون»'''،. | ابوالمعالى آشكارا به مخالفت با اسماعيليه مى‌پردازد و در معرفى آنان، در مواردى تحت تأثير منابع ضداسماعيلى است و در مواردى از كتب خود اسماعيليان بدون اينكه صريحاً متذكر شود، بهره مى‌گيرد.در اين باب وى به خصوص آثار ناصرخسرو را مورد توجه قرار داده است؛ به عنوان مثال در مورد تفسير آيۀ شريفۀ'''«والتين والزيتون»'''،. | ||
| خط ۷۶: | خط ۷۶: | ||
نسخۀ ناقصى از بيان‌الاديان را كه فاقد باب پنجم بود، نخستين بار شارل شفر در 1883م در مجموعۀ «منتخبات فارسی1»چاپ كرد.سپس در 1312ش، عباس اقبال با مقدمه و تعليقاتى، آن را از روى نسخۀ ناقص شفر در تهران به چاپ رسانيد.«باب پنجم» کتاب را محمدتقى دانش‌پژوه يافت و در مجلۀ فرهنگ ایران زمين منتشر كرد، و سرانجام در 1342ش، هاشم رضى هر 5باب كتاب را يكجا چاپ كرد.نسخه‌هاى كاملى از بيان‌الاديان نيز در دست است كه با نسخۀ به چاپ رسيده، | نسخۀ ناقصى از بيان‌الاديان را كه فاقد باب پنجم بود، نخستين بار شارل شفر در 1883م در مجموعۀ «منتخبات فارسی1»چاپ كرد.سپس در 1312ش، عباس اقبال با مقدمه و تعليقاتى، آن را از روى نسخۀ ناقص شفر در تهران به چاپ رسانيد.«باب پنجم» کتاب را محمدتقى دانش‌پژوه يافت و در مجلۀ فرهنگ ایران زمين منتشر كرد، و سرانجام در 1342ش، هاشم رضى هر 5باب كتاب را يكجا چاپ كرد.نسخه‌هاى كاملى از بيان‌الاديان نيز در دست است كه با نسخۀ به چاپ رسيده، تفاوتهایى دارد در اين ميان نسخۀ وحيد قريشى در شهر لاهور از اعتبار بيشترى برخوردار است.از اين كتاب ترجمه‌هایى به زبان فرانسه توسط هانرى ماسه و به زبان عربى توسط يحيى خشاب صورت گرفته است. | ||
نسخه حاضر در برنامه به كوشش آقاى دكتر [[دبیر سیاقی، محمد|سيد محمد دبیر سیاقی]] و با مقدمه‌اى از مرحوم [[اقبال آشتیانی، عباس|عباس اقبال آشتيانى]] در قطع وزيرى با جلد شوميز در 136 صفحه براى بار نخست در سال 1376 ش، توسط انتشارات روزنه، تهران منتشر شده است. | نسخه حاضر در برنامه به كوشش آقاى دكتر [[دبیر سیاقی، محمد|سيد محمد دبیر سیاقی]] و با مقدمه‌اى از مرحوم [[اقبال آشتیانی، عباس|عباس اقبال آشتيانى]] در قطع وزيرى با جلد شوميز در 136 صفحه براى بار نخست در سال 1376 ش، توسط انتشارات روزنه، تهران منتشر شده است. | ||
| خط ۸۵: | خط ۸۵: | ||
# اقبال آشتيانى، عباس؛ مقدمه كتاب. | # اقبال آشتيانى، عباس؛ مقدمه كتاب. | ||
# [[جعفریان، رسول]]؛ گزيده كتاب‌شناسى توصيفى فرق اسلامى، آينه پژوهش؛ خرداد و تير 1369؛ش 1. | # [[جعفریان، رسول]]؛ گزيده كتاب‌شناسى توصيفى فرق اسلامى، آينه پژوهش؛ خرداد و تير 1369؛ش 1. | ||
==وابسته‌ها== | |||
{{وابسته‌ها}} | |||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۲۴
| بیان الأدیان | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | اقبال آشتیانی، عباس (مصحح)
ابوالمعالی، محمد بن عبیدالله (نویسنده) دانش‌پژوه، محمدتقی (مصحح) دبیر سیاقی، محمد (اهتمام) |
| عنوان‌های دیگر | در شرح ادیان و مذاهب جاهلی و اسلامی |
| ناشر | روزنه |
| مکان نشر | تهران - ایران |
| سال نشر | 1376 ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 964-90133-1-8 |
| موضوع | ادیان - متون قدیمی تا قرن 14 اسلام - فرقه‌ها - متون قدیمی تا قرن 14 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP 236 /الف2ب9 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
بيان الأديان، ابوالمعالی محمد حسینی علوی، و کوشش سید محمد دبیرسیاقی، از کتاب‌هاى قديمىِ درباره اديان و مذاهب است. به سبب شهرتِ اين كتاب، مؤلفِ آن را با عنوان صاحب بيان الاديان ياد كرده‌اند. اين كتاب كه به نثر فصيح فارسی تأليف شده، احتمالاً قديم‌ترين كتابى است كه اكنون دربارۀ ملل و نحل به زبان فارسی در دست است، البته در بخشى از كتاب السوادالاعظم تأليف حكيم سمرقندى كه ترجمۀ فارسی آن مربوط به سدۀ 4ق است، سخن از 73فرقه به ميان آمده است.از اين‌رو متن مذكور را بايد مقدم بر بيان‌الاديان دانست، اما تمامى آن كتاب به ملل و نحل اختصاص ندارد.
غالباً ً در کتاب‌هاى ملل و نحل دو روش مشاهده می‌شود: يكى طرح آراى مختلف و گاه مخالف و سپس ردّ آن؛ ديگرى گزارشى مختصر از آراى گوناگون. بيان الاديان در دستۀ دوم می‌گنجد. ابوالمعالى، به تصريح خودش، در نقل مطالب به منابع مورد استفادۀ خود اشاره كرده است كه روش محققانۀ او را نشان می‌دهد.
ساختار و گزارش محتوا
اين كتاب به پنج باب تقسيم شده كه موضوعات آنها عبارت است از: اقرار به وجود صانع، مذاهب پيش از اسلام، حديث افتراق، مذاهب و فرقه‌هاى اسلامى، و بيان حكايات مدعیان نبوت.
باب اول
در باب اول، اعتقاداتِ عربها، پارسيان، فلاسفه و جز آنها دربارۀ خداوند و اقرار به وجود صانع به اختصار بيان شده است.
باب دوم
ابوالمعالى در باب دوم، عقايد مختلفِ پيش از پيامبر صلّى اللّه عليه وآله وسلّم را كه در قرآن به آنها اشاره شده، توضيح داده است. او، به اغراق، برخى از اشخاص پيش از زمان پيامبر اكرم را مسلمان دانسته است. وى بنى غسّان و بنى تَغلِب را از ترسايان و بنى تميم و بنى عَبْس را از مُغان می‌داند. همچنين، عقايد فلاسفه را در كنار ديگر اديان و مذاهب ذكر، و دربارۀ اصول اخلاقى ايشان بحث مى‌كند. بعلاوه، عقايد وآداب و سنن مغان، زردشت، مزدك، مانى، ثنويان، صابئين، سوفسطائيان و هندوان را به اختصار گزارش مى‌كند. او هندوان را در علم طب و نجوم و حساب سرآمد می‌شمارد و، جالب توجه است كه مذهب قرامطه و خرم دينان را جزو مذاهب پيش از اسلام ذكر مى‌كند.
باب سوم
در باب سوم نيز، حديث افتراق را به همراه ترجمۀ فارسی آن می‌آورد.
باب چهارم
ابوالمعالى در باب چهارم، فرقه‌ها را به هشت فرقۀ عمده تقسيم مى‌كند: اهل سنت و جماعت، معتزله، شيعه، خوارج، مجبّره، مشبهه، صوفيه و مرجئه. وى - برخلاف روش عبدالقاهر بغدادى (متوفى 429) در الفرق بين الفرق كه ميان مذاهب فقهى و فرقه‌هاى كلامى تمايز قائل شده است - مذاهب فقهى اهل سنت را به عنوان فرقه ذكر مى‌كند و اشاعره را نيز جزو اين مذاهب می‌داند، و در معرفى آنها به همين قناعت مى‌كند كه ايشان پيرو ابوالحسن اشعرى‌اند اما در مورد معتزله شيوه‌اى ديگر در پيش می‌گیرد و به طرح اهمّ عقايد آنان می‌پردازد. احتمالاً تا آن زمان در اين ناحيه اصول و مبانى نظرى اشاعره به قدر كافى قوت و اقتدار نداشته است. او در معرفى شيعه می‌نويسد كه ايشان در عبادت با مذهب شافعى، و در اصول با مذهب معتزله برابرند. در ميان فرقه‌هاى پنجگانۀ شيعه، به اماميۀ اثناعشرى بيشتر نظر دارد و آن را بزرگترين گروه شيعى باقى مانده در عراق و خراسان می‌داند. در ميان فرقه‌هاى شيعه، ابوالمعالى به شفيعيه اشاره مى‌كند كه احتمالاً صورت تصحيف شدۀ سبعيه (قائلين به هفت امام يعنى اسماعيليه) است، و دو فرقۀ ناصريه و صبّاحيه را جزو آن ذكر مى‌كند. ابوالمعالى از معاصران ناصرخسرو بوده و بيان الاديان نزدیک ترين منبع از نظر زمانى در معرفى عقايد ناصرخسرو است. با توجه به مخالفت آشكار مؤلف در گزارش عقايد ناصرخسرو و از آنجا كه خاندان وى مقيم بلخ بوده‌اند، احتمالاً خود او يا كسانش در اخراج ناصرخسرو از آن شهر دخالت داشته‌اند.. وى فرقه‌هاى صوفيه را جزو فرقه‌هاى كلامى ذكر كرده و آنان را به دو فرقۀ نوريه و حلوليه تقسيم كرده است. او گروهى از صوفيه را اهل رياضت، برخى را اهل ملامت و گروهى ديگر را در سماع و حيرت دانسته، و بعضى را همچون ابوسعيد ابوالخير و حسین بن منصور حلاّ ج شوقى و كاهل پيشه خوانده است.
باب پنجم
در باب پنجم، حكايات و نوادر مدعیان نبوت ذكرشده و مؤلف علم به اين موضوع را، براى جداساختن حد معجزه از خوارق عادات و شعبده، واجب می‌داند. در اين ميان، به بيان حكمت نبوت و هدايت انسه‌گانها می‌پردازد ومعجزه را موكِّد دعوت پيامبران برمی‌شمارد و از جملۀ افراد مدعى نبوت به شرح حال مُسَيلَمه، طُلَيحة بن خُوَيلد، سَجاح بنت سُوَيد، مختار ثَقَفى، بَيان بن سَمْعان و بابك خرم دين می‌پردازد.
تاريخ تألیف كتاب
ابوالمعالى خود تاريخ تأليف كتاب را 230 سال پس از ولادت امام دوازدهم شيعه گزارش كرده و باتوجه به اينكه سال ولادت آن امام را 255ق مى‌داند، بيان‌الاديان مى‌بايست در 485ق تأليف شده باشد.
ویژگی‌ها
از ویژگی‌هاى بيان‌الاديان اطلاعات و گزارشهایى است كه مؤلف از برخى وقايع زمان خود به دست داده است.ابوالمعالى كه معاصر ناصرخسرو بوده، از وى و فعاليتها و آثارش با دشمنى ياد مى‌كند.بيان‌الاديان اولين اثرى است كه در آن از ناصرخسرو و فرقۀ ناصريه سخن به ميان مى‌آيد و اطلاعاتى كه مؤلف در اين باره مى‌دهد، با گزارشهاى خود ناصرخسرو هماهنگى دارد. وى همچنين از حسن صباح و فرقۀ صباحيه سخن به ميان مى‌آورد، اما از قلعۀ الموت ذكرى نمى‌كند.تأثير گزارشهاى ابوالمعالى دربارۀ دو فرقۀ ناصريه و صباحيه را در منابع پس از او مى‌توان مشاهده كرد.
ابوالمعالى آشكارا به مخالفت با اسماعيليه مى‌پردازد و در معرفى آنان، در مواردى تحت تأثير منابع ضداسماعيلى است و در مواردى از كتب خود اسماعيليان بدون اينكه صريحاً متذكر شود، بهره مى‌گيرد.در اين باب وى به خصوص آثار ناصرخسرو را مورد توجه قرار داده است؛ به عنوان مثال در مورد تفسير آيۀ شريفۀ«والتين والزيتون»،.
نسخه شناسى
نسخۀ ناقصى از بيان‌الاديان را كه فاقد باب پنجم بود، نخستين بار شارل شفر در 1883م در مجموعۀ «منتخبات فارسی1»چاپ كرد.سپس در 1312ش، عباس اقبال با مقدمه و تعليقاتى، آن را از روى نسخۀ ناقص شفر در تهران به چاپ رسانيد.«باب پنجم» کتاب را محمدتقى دانش‌پژوه يافت و در مجلۀ فرهنگ ایران زمين منتشر كرد، و سرانجام در 1342ش، هاشم رضى هر 5باب كتاب را يكجا چاپ كرد.نسخه‌هاى كاملى از بيان‌الاديان نيز در دست است كه با نسخۀ به چاپ رسيده، تفاوتهایى دارد در اين ميان نسخۀ وحيد قريشى در شهر لاهور از اعتبار بيشترى برخوردار است.از اين كتاب ترجمه‌هایى به زبان فرانسه توسط هانرى ماسه و به زبان عربى توسط يحيى خشاب صورت گرفته است.
نسخه حاضر در برنامه به كوشش آقاى دكتر سيد محمد دبیر سیاقی و با مقدمه‌اى از مرحوم عباس اقبال آشتيانى در قطع وزيرى با جلد شوميز در 136 صفحه براى بار نخست در سال 1376 ش، توسط انتشارات روزنه، تهران منتشر شده است.
منابع مقاله
- دائرةالمعارف بزرگ اسلامى، جلد ششم.
- هوشنگى، ليلا؛ دانشنامه جهان اسلام؛ مدخل:ب.
- اقبال آشتيانى، عباس؛ مقدمه كتاب.
- جعفریان، رسول؛ گزيده كتاب‌شناسى توصيفى فرق اسلامى، آينه پژوهش؛ خرداد و تير 1369؛ش 1.