۱٬۱۲۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - '== ساختار == ' به '== ساختار == ') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات کتاب | {{جعبه اطلاعات کتاب | ||
| تصویر =NUR10066J1.jpg | | تصویر =NUR10066J1.jpg | ||
| عنوان =سیرت | | عنوان =سیرت جلالالدین منکبرنی | ||
| عنوانهای دیگر = | | عنوانهای دیگر = | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[مترجم ناشناخته]] (مترجم) | [[مترجم ناشناخته]] (مترجم) | ||
[[نسوی، محمد بن احمد]] ( | [[نسوی، محمد بن احمد]] (نویسنده) | ||
[[مینوی، مجتبی]] (تصحيح و تعليق) | [[مینوی، مجتبی]] (تصحيح و تعليق) | ||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
ایران - تاریخ - خوارزم شاهیان، 470 - 628ق. | ایران - تاریخ - خوارزم شاهیان، 470 - 628ق. | ||
جلالالدین خوارزمشاه، شاه ایران، - 628ق. | |||
نثر فارسی - قرن 7ق. | نثر فارسی - قرن 7ق. | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| چاپ =3 | | چاپ =3 | ||
| شابک =964-445-634-3 | | شابک =964-445-634-3 | ||
| تعداد جلد =1 | |||
| کتابخانۀ دیجیتال نور =10066 | |||
| کتابخوان همراه نور =10066 | |||
| کد پدیدآور = | | کد پدیدآور = | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''سيرت جلالالدين | |||
'''سيرت جلالالدين منكبرنى'''، اثر [[نسوی، محمد بن احمد|محمد بن احمد نسوی]]، كتابى است به زبان فارسى در بيان سرگذشت جلالالدين منكبرنى پسر سلطان محمد خوارزمشاه. این اثر توسط مترجمی ناشناخته به فارسی برگردانده شده و به همت [[مینوی، مجتبی|مجتبی مینوی]] تصحیح شده است. | |||
انگيزههاى [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]] در نگارش كتاب سيرت جلالالدين خوارزمشاه را مىتوان به شرح زير بيان كرد: | انگيزههاى [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]] در نگارش كتاب سيرت جلالالدين خوارزمشاه را مىتوان به شرح زير بيان كرد: | ||
| خط ۴۵: | خط ۴۸: | ||
== گزارش محتوا == | == گزارش محتوا == | ||
«سيرت جلالالدين منكبرنى» مهمترين اثر [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]] است. [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]]، جوينى و جوزجانى، سه تن مورخى بودند كه در هنگام حمله مغول، در خراسان و ماوراءالنهر مىزيستند و بسيارى از وقايع اين دوران را شاهد بوده يا از افراد نزدیک به واقعه كسب اطلاع كردهاند. سيرت جلالالدين خوارزمشاه در حقيقت سرگذشت پسر سلطان محمد خوارزمشاه و شرح يازده سال از اين دوران؛ يعنى از آغاز حمله مغول تا مرگ سلطان جلالالدين، و خاطرات شخص [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]] از رويدادهاى اين دوران است. در اين ميان، مؤلف در مواردى به سابقه بعضى از وقايع در دورههاى پيش از آن؛ يعنى زمان حكمرانى سلطان محمد اشاره نموده و اطلاعات ارزشمندى در اين خصوص عرضه كرده است. دقت مؤلف در ضبط وقايع، نزدیکى او به دربار سلطان جلالالدين، ارزيابىاش از وقايع، ديد انتقادى و نيز قلت آثار درخصوص حكومت خوارزمشاهيان، سبب شده است كه اثر او جايگاهى خاص در ميان منابع اين دوران به دست آورد. | |||
«سيرت جلالالدين منكبرنى» مهمترين اثر [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]] است. [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]]، جوينى و جوزجانى، سه تن مورخى بودند كه در هنگام حمله مغول، در خراسان و ماوراءالنهر مىزيستند و بسيارى از وقايع اين دوران را شاهد بوده يا از افراد نزدیک | |||
[[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]] جلالالدين را گندمگون و كوتاه قد وصف كرده و او را به سبب شكيبايى، كم حرفى و دشنام ندادن ستوده است. [[ذهبى]]، به نقل از [[بغدادی، عبداللطیف|عبداللطيف بغدادى]]، او را گندمگون متمايل به زرد، لاغر و زشت وصف كرده است. به نوشته [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]]، او ترك زبانى بود كه گاهى به فارسى هم سخن مىگفت؛ اما [[خواندمیر، غیاثالدین بن همامالدین|خواندمير]] گفتهاست كه او حتى به فارسى شعر هم مىسرود. جلالالدين بسيار خوشگذران و ميگسار بود و حتى تا آخرين لحظاتِ حكومتِ خود اين رفتار را رها نكرد. برخى آن را يكى از عوامل سقوط وى دانستهاند. بر اساس رواياتى از [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]]، او رعيت دوست و به اجراى عدالت علاقهمند بود و از منافع توده مردم در برابر زياده خواهى سربازان و درباريانِ خشن خود حفاظت مىكرد. همچنين به عمران و آبادانى علاقهمند بود. او در پرورش اديبان و علما مىكوشيد و بدين منظور مدرسهاى در اصفهان بنا كرد. وى اگر چه فاقد شمّ سياسى قوى بود و توانِ برآوردِ صحيح نيروهاى خود و حريفان و استفاده از فرصتهاى مناسب سياسى را نداشت؛ اما بدون شك از مهارت و جسارت نظامى بسيارى برخوردار بود، چنانكه در بسيارى از نبردها با تهور خود مايه تقويت روحيه سپاه مىشد و نتيجه جنگ را به نفع خود تغيير مىداد. در ادبيات و تاريخ ايران، او را با صفاتى همچون دلاور، دلير، شير ميدان و جز آن ستودهاند. او با مبارزه در برابر مغولان، در دل مردم مأيوس ايران، اميد به وجود آورد؛ در نتيجه، در منابع او را به گونهاى ستودهاند و وصف كردهاند كه با واقع تفاوت دارد و برخى محققان، به درستى، ميان بُعد تاريخى و واقعى وجود جلالالدين با بُعدِ حماسى و آرمانى وى تفاوت قائل شدهاند. | [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]] جلالالدين را گندمگون و كوتاه قد وصف كرده و او را به سبب شكيبايى، كم حرفى و دشنام ندادن ستوده است. [[ذهبى]]، به نقل از [[بغدادی، عبداللطیف|عبداللطيف بغدادى]]، او را گندمگون متمايل به زرد، لاغر و زشت وصف كرده است. به نوشته [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]]، او ترك زبانى بود كه گاهى به فارسى هم سخن مىگفت؛ اما [[خواندمیر، غیاثالدین بن همامالدین|خواندمير]] گفتهاست كه او حتى به فارسى شعر هم مىسرود. جلالالدين بسيار خوشگذران و ميگسار بود و حتى تا آخرين لحظاتِ حكومتِ خود اين رفتار را رها نكرد. برخى آن را يكى از عوامل سقوط وى دانستهاند. بر اساس رواياتى از [[نسوی، محمد بن احمد|نسوى]]، او رعيت دوست و به اجراى عدالت علاقهمند بود و از منافع توده مردم در برابر زياده خواهى سربازان و درباريانِ خشن خود حفاظت مىكرد. همچنين به عمران و آبادانى علاقهمند بود. او در پرورش اديبان و علما مىكوشيد و بدين منظور مدرسهاى در اصفهان بنا كرد. وى اگر چه فاقد شمّ سياسى قوى بود و توانِ برآوردِ صحيح نيروهاى خود و حريفان و استفاده از فرصتهاى مناسب سياسى را نداشت؛ اما بدون شك از مهارت و جسارت نظامى بسيارى برخوردار بود، چنانكه در بسيارى از نبردها با تهور خود مايه تقويت روحيه سپاه مىشد و نتيجه جنگ را به نفع خود تغيير مىداد. در ادبيات و تاريخ ايران، او را با صفاتى همچون دلاور، دلير، شير ميدان و جز آن ستودهاند. او با مبارزه در برابر مغولان، در دل مردم مأيوس ايران، اميد به وجود آورد؛ در نتيجه، در منابع او را به گونهاى ستودهاند و وصف كردهاند كه با واقع تفاوت دارد و برخى محققان، به درستى، ميان بُعد تاريخى و واقعى وجود جلالالدين با بُعدِ حماسى و آرمانى وى تفاوت قائل شدهاند. | ||
| خط ۷۸: | خط ۷۹: | ||
#شرفى، محبوبه، دانشنامه جهان اسلام، ج10، ص503-510. | #شرفى، محبوبه، دانشنامه جهان اسلام، ج10، ص503-510. | ||
==وابستهها== | |||
{{وابستهها}} | |||
[[سیره جلالالدین یا تاریخ جلالی]] | |||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده: تاریخ]] | [[رده: تاریخ]] | ||
[[رده: تاریخ ایران]] | [[رده: تاریخ ایران]] | ||