۱۰۲٬۵۶۲
ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ت های ' به 'تهای ') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ل هایی ' به 'لهایی ') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
وی همچنین در مورد دلیل انتخاب زندگینامه رضا داوری به عنوان کتاب نخست آورده است: همانطور که فلسفه امریکایی بین دو جنگ جهانی با آغوش باز به استقبال نظریه انتقادی رفت، فلسفه ایرانی نیز پس از انقلاب ۱۳۵۷، بر خلافِ چیزی که تصوّر میشود، به تدریج آغوش خود را به روی برداشت و یا حداقل تصوری از سکولاریسم گشوده است. از سوی دیگر در عصرِ جمهوری اسلامی، ایرانیان بیش از هر عصر دیگری به دنبال فیلسوفانی همه فن حریف بودهاند تا با امتیازِ جامعالاطرافی بودنشان، بتوانند در بحثهای عمومی وارد شوند و سخنسازِ وجدانِ عمومی ایرانیان در مواجهه با مسائل مختلف شوند. اختصاص نخستین کتاب مجموعه «داستانِ فیلسوفان» به [[داوری اردکانی، رضا|رضا داوری]] با مطمحنظر داشتن همین نگرش بوده است. داوری نه تنها بیش از هر فیلسوف معاصر ایرانی از تَر دامنی بیم به خویش راه نداده و در بحثهای حوزه عمومی مشارکت کرده است، بلکه دامنه مباحث او به مسائلی نظیر فوتبال نیز میرسد. او از این حیث، در اوج کُهنسالی، تصویر روزآمدی را از متفکری همه فن حریف عرضه کرده است. در تاریخِ فلسفه قرن بیستم این باور وجود دارد که ویتگنشتاین چنان مینویسد که انگار هیچ چیزی نخوانده و هایدگر چنان مینویسد که انگار همه چیز را خوانده است. بیآنکه خواسته باشیم این باور را به تاریخِ اندیشه ایرانِ معاصر ترجمه کنیم باید اذعان کنیم که [[داوری اردکانی، رضا|رضا داوری اردکانی]] از نثری بهره میبرد که اگر چه با شیوههای مرسوم نگارش در دپارتمانهای علوم انسانی دانشگاهها متفاوت است، اما یگانه نثری است که با اختیار کردن موضعی بینابین فلسفه و ژورنالیسم، عمیقترین تاملات مبتنی بر ایدههای فیلسوفانه و مهمتر از آن بحرانهای علوم انسانی و اجتماعی را روایت میکند. شاید به همین خاطر است که در میان فیلسوفان ایرانی اندک افرادی پیدا میشوند که آثارشان برای عامه مردم قابل فهم باشد و داوری از این بابت یک چهره متمایز محسوب میشود. چه اینکه او علیرغم اختیار کردن زبانی دشوار و یا حداقل دیرفهم، به این دلیل که نویسندهای خودآگاه است، نوشتههایش کم و بیش مورد استفاده عموم مردم قرار میگیرد.<ref> [http://rezadavari.ir/?p=3119 ر.ک: پایگاه شخصی رضاداوری] </ref> | وی همچنین در مورد دلیل انتخاب زندگینامه رضا داوری به عنوان کتاب نخست آورده است: همانطور که فلسفه امریکایی بین دو جنگ جهانی با آغوش باز به استقبال نظریه انتقادی رفت، فلسفه ایرانی نیز پس از انقلاب ۱۳۵۷، بر خلافِ چیزی که تصوّر میشود، به تدریج آغوش خود را به روی برداشت و یا حداقل تصوری از سکولاریسم گشوده است. از سوی دیگر در عصرِ جمهوری اسلامی، ایرانیان بیش از هر عصر دیگری به دنبال فیلسوفانی همه فن حریف بودهاند تا با امتیازِ جامعالاطرافی بودنشان، بتوانند در بحثهای عمومی وارد شوند و سخنسازِ وجدانِ عمومی ایرانیان در مواجهه با مسائل مختلف شوند. اختصاص نخستین کتاب مجموعه «داستانِ فیلسوفان» به [[داوری اردکانی، رضا|رضا داوری]] با مطمحنظر داشتن همین نگرش بوده است. داوری نه تنها بیش از هر فیلسوف معاصر ایرانی از تَر دامنی بیم به خویش راه نداده و در بحثهای حوزه عمومی مشارکت کرده است، بلکه دامنه مباحث او به مسائلی نظیر فوتبال نیز میرسد. او از این حیث، در اوج کُهنسالی، تصویر روزآمدی را از متفکری همه فن حریف عرضه کرده است. در تاریخِ فلسفه قرن بیستم این باور وجود دارد که ویتگنشتاین چنان مینویسد که انگار هیچ چیزی نخوانده و هایدگر چنان مینویسد که انگار همه چیز را خوانده است. بیآنکه خواسته باشیم این باور را به تاریخِ اندیشه ایرانِ معاصر ترجمه کنیم باید اذعان کنیم که [[داوری اردکانی، رضا|رضا داوری اردکانی]] از نثری بهره میبرد که اگر چه با شیوههای مرسوم نگارش در دپارتمانهای علوم انسانی دانشگاهها متفاوت است، اما یگانه نثری است که با اختیار کردن موضعی بینابین فلسفه و ژورنالیسم، عمیقترین تاملات مبتنی بر ایدههای فیلسوفانه و مهمتر از آن بحرانهای علوم انسانی و اجتماعی را روایت میکند. شاید به همین خاطر است که در میان فیلسوفان ایرانی اندک افرادی پیدا میشوند که آثارشان برای عامه مردم قابل فهم باشد و داوری از این بابت یک چهره متمایز محسوب میشود. چه اینکه او علیرغم اختیار کردن زبانی دشوار و یا حداقل دیرفهم، به این دلیل که نویسندهای خودآگاه است، نوشتههایش کم و بیش مورد استفاده عموم مردم قرار میگیرد.<ref> [http://rezadavari.ir/?p=3119 ر.ک: پایگاه شخصی رضاداوری] </ref> | ||
این کتاب شامل وقایع نگاری فرهنگی و فکری هشتادونه سال زندگی [[داوری اردکانی، رضا|رضا داوری اردکانی]]، فیلسوف ایرانی است. بدیهی است به دلیل مواجهات و مباحثات داوری با چهرههای پرشماری از تاریخ اندیشه معاصر ایران از دهه چهل خورشیدی تا به امروز، این کتاب را می توان در بردارنده داستان روشنفکران و فیلسوفان ایرانی در قرن گذشته نامید. داستانی که اگر چه داوری در آن نقش اول را بر عهده دارد، اما روایت گر شخصیت فردیت و موقعیتهای مهم فرهنگی و فکری در دهههای گذشته است. | این کتاب شامل وقایع نگاری فرهنگی و فکری هشتادونه سال زندگی [[داوری اردکانی، رضا|رضا داوری اردکانی]]، فیلسوف ایرانی است. بدیهی است به دلیل مواجهات و مباحثات داوری با چهرههای پرشماری از تاریخ اندیشه معاصر ایران از دهه چهل خورشیدی تا به امروز، این کتاب را می توان در بردارنده داستان روشنفکران و فیلسوفان ایرانی در قرن گذشته نامید. داستانی که اگر چه داوری در آن نقش اول را بر عهده دارد، اما روایت گر شخصیت فردیت و موقعیتهای مهم فرهنگی و فکری در دهههای گذشته است. سالهایی که [[آل احمد، جلال|جلال آل احمد]] و [[فردید، سید احمد|احمد فردید]] روشنفکرش، [[نصر، سید حسین|حسین نصر]] و [[شایگان، داریوش|داریوش شایگان]]، آکادمیسینش، [[بقایی، مظفر|مظفر بقایی]] و [[صدیقی، غلامحسین|غلامحسین صدیقی]] سیاستمدارش، [[رحیمی، مصطفی|مصطفی رحیمی]] و [[ساعدی، غلامحسین|غلامحسین ساعدی]] نویسنده اش و [[شریعتی، علی|علی شریعتی]] و [[سروش، عبدالکریم|عبدالکریم سروش]] سخن سرایش بوده اند. «دوران داوری» ناداستانی برای یک درک روایت است: روایت مواجهه و چه بسا مبارزه روشنفکران با خرد فلسفی.<ref> [https://www.historylib.com/books/2760 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref> | ||
==پانويس == | ==پانويس == |