روابط دیپلماتیک ایران با انگلستان، عثمانی و روسیه (1830- 1815): تفاوت میان نسخه‌ها

| کد کنگره =‏

| موضوع =

'''روابط دیپلماتیک ایران با انگلستان، عثمانی و روسیه (1830- 1815)''' تألیف فریدون آدمیت؛ ترجمه علی‌رضا پلاسیّد؛ اثر پیش رو، رساله ی دکتری نویسنده است که به دوره ای از تاریخ ایران می پردازد. این دوره اهمیت سترگی در تاریخ روابط خارجی ایران، حتی تا روزگار کنونی دارد. در دوره ی تاریخی بررسی شده، ایران با نیروهایی به واقع مدرن در صحنه ی بین الملل رو به رو گردید و روندهایی در سیاست خارجی ایران پا گرفت که جایگاه این کشور را در صحنه ی بین الملل رقم زد. آن چنان که هنوز نیز سیاست خارجی ایران به آن به گونه ای دست به گریبان است. گزینش هوشمندانه ی این دوره برای پژوهش در زمینه ی تاریخ روابط خارجی ایران، نشان از بینشی معاصر دارد.

بخش نخست: این بخش به تحلیل سازوکار سیاست خارجی روابط ایران و انگلیس می پردازد. موضوع سه بخش دیگر روابط ایران با روسیه، عثمانی، و مسئله ی خلیج فارس در روابط ایران و انگلیس است.

فصل 6. بروزجنگ، مسئولیت آن و نگرش انگلستان

فصل 7. مذاکرات صلح و زمینه های آن، پیمان ترکمان چای، 22فوریه ی 1828

فصل 9. جنگ ایران و عثمانی و پیمان ارزروم، 28 ژوئیه ی 1823

فصل 10. لشکرکشی انگلستان در 1810، و مسئله ی جزیره ی قشم

فصل 11. مسئله ی جزیره ی بحرین و پیمان شیراز، 30 اوت 1822

اثر پیش رو، رساله ی دکتری فریدون آدمیت، تاریخ نگار نام آشنای ایران، به دوره ای از تاریخ ایران می پردازد که اهمیت سترگی در تاریخ روابط خارجی ایران، حتی تا روزگار کنونی دارد. در دوره ی تاریخی بررسی شده، ایران با نیروهایی به واقع مدرن در صحنه ی بین الملل رو به رو گردید و روندهایی در سیاست خارجی ایران پا گرفت که جایگاه این کشور را در صحنه ی بین الملل رقم زد. آن چنان که هنوز نیز سیاست خارجی ایران به آن به گونه ای دست به گریبان است. گزینش هوشمندانه ی این دوره برای پژوهش در زمینه ی تاریخ روابط خارجی ایران، نشان از بینشی معاصر دارد. تاریخ معاصر ایران، چه در گستره ی خارجی و چه داخلی، هنوز هم از پیامدهای رویدادهای این دوره متأثر است. از این رو، خواندن این بررسی که یکسره بر پایه ی اسناد است، برای تعیین دیدگاه نسبت به تبیین سیاست داخلی و خارجی ایران بسیار بایسته به نظر می رسد.

دوره ی بررسی شده در این کتاب از اهمیت برجسته ای در تاریخ معاصر ایران برخوردار است و پیامدهای دامنه دارش همچنان قابل ملاحظه است. روسیه برای تکمیل استیلای خود بر قفقاز می جنگید، انگلستان برای حفظ برتری اش در خلیج فارس می کوشید و ایران برای تضمین منافعش، بر آخرین نبردهای البته محکوم به شکست، می جنگید. در دهه ی 1820 تغییرات بنیادی در وضعیت قفقاز، دریای خزر و خلیج فارس رخ داد که به ترتیب ایالتی روسی و دریاچه ای روسی شدند و آخری به طور غیررسمی دریای اختصاصی انگلستان شد. به علاوه این دوره شاهد آخرین جنگ در رقابت میان ایران و عثمانی و از آن مهم تر نخستین تلاش برای از میان بردن علت های مناقشات پیشین بود؛ تلاشی که فصل تازه ای در روابط میان دو همسایه بر پایه ی درک متقابل بهتر گشود. به رغم اهمیت بسیار، پژوهش‌های علمی چندانی از منظر تاریخ دیپلماتیک درباره ی حوزه ی این بررسی انجام نپذیرفته است. در این اثر سعی بر بررسی روابط دیپلماتیک ایران در سال هایی بوده است که استیلای سیاسی، راهبردی و اقتصادی روسیه در شمال و برتری انگلستان در جنوب استقرار یافت و کار دشوار به پایان رساندن مناقشات دیرپا میان ایران و عثمان دورنمای نوید بخشی یافت. این کتاب در چهار بخش تنظیم شده است.<ref> [https://www.historylib.com/books/2252 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref>

[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]