۱۱۸٬۶۸۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ه ای ' به 'ه‌ای '
جز (جایگزینی متن - '==وابسته‌ها== ' به '==وابسته‌ها== {{وابسته‌ها}} ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ه ای ' به 'ه‌ای ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
| چاپ =1 | | چاپ =1 | ||
| تعداد جلد =3 | | تعداد جلد =3 | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور =10405 | ||
| کتابخوان همراه نور =10405 | | کتابخوان همراه نور =10405 | ||
| کد پدیدآور = | | کد پدیدآور = | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
ابن عربی در ابتدای رساله «روح القدس» در نامهای که به ابومحمد عبدالعزیز قرشی (مقیم تونس) به عنوان ولی خود نگاشته، از اوضاع آشفته اهل تصوف و خانقاه مصر و قاهره شکوه کرده است. وی می‌گوید: وقتی به این بلاد رسیدم، نخست از اهل طریقت و سیر و سلوک آن دیار پرسیدم. گفتند که بلاد مغرب، اهل حقیقتند نه طریقت و ما اهل طریقتیم نه حقیقت و همین کلام بر گمراهی این جمع کافی است که هرگز بدون طریقت نمی‌توان به حقیقت رسید و به قول ابوسلیمان دارانی، این دسته از اصول؛ یعنی حقیقت با تضییع اصول؛ یعنی طریقت، خود را محروم ساختند. اینان کسانی از صوفیه هستند که تنها صوف و پشم آن را لباس تظاهر و ریا کرده‌اند و دنیا در قلوبشان عظیم گشته و حق در نفوسشان حقیر، حلال و حرام را تابع اهوای خود ساخته‌اند<ref>ر.ک: ایرانی، اکبر، ص307</ref> | ابن عربی در ابتدای رساله «روح القدس» در نامهای که به ابومحمد عبدالعزیز قرشی (مقیم تونس) به عنوان ولی خود نگاشته، از اوضاع آشفته اهل تصوف و خانقاه مصر و قاهره شکوه کرده است. وی می‌گوید: وقتی به این بلاد رسیدم، نخست از اهل طریقت و سیر و سلوک آن دیار پرسیدم. گفتند که بلاد مغرب، اهل حقیقتند نه طریقت و ما اهل طریقتیم نه حقیقت و همین کلام بر گمراهی این جمع کافی است که هرگز بدون طریقت نمی‌توان به حقیقت رسید و به قول ابوسلیمان دارانی، این دسته از اصول؛ یعنی حقیقت با تضییع اصول؛ یعنی طریقت، خود را محروم ساختند. اینان کسانی از صوفیه هستند که تنها صوف و پشم آن را لباس تظاهر و ریا کرده‌اند و دنیا در قلوبشان عظیم گشته و حق در نفوسشان حقیر، حلال و حرام را تابع اهوای خود ساخته‌اند<ref>ر.ک: ایرانی، اکبر، ص307</ref> | ||
خرقه پاره کردن، در اوج حالت جذبه و وجد نیز از آدابیبود که در رهبانیت مسیحی، ابتدا توسط دو کشیش به نامهای بوس و آنطون بدعت نهاده شد. مطابق عقیده آنها، وقتی مستمع (واجد و مجذوب) به اوج وجد می‌رسد، به حرکت | خرقه پاره کردن، در اوج حالت جذبه و وجد نیز از آدابیبود که در رهبانیت مسیحی، ابتدا توسط دو کشیش به نامهای بوس و آنطون بدعت نهاده شد. مطابق عقیده آنها، وقتی مستمع (واجد و مجذوب) به اوج وجد می‌رسد، به حرکت درمی‌آید و با حرکات (موزون یا مضطرب)، دستار یا ردایی که بر اوست بر زمین می‌افکند، قوال آن را برمی دارد و دیگران برای گرفتن تکه‌ای از آن با قوال به کشمکش می‌پردازند؛ چون معتقدند خداوند به شخص واجد، عنایت فرموده و ردای او بابرکت شده و دقیقاً این آداب با اختلاف اندکی در صوفیه مرسوم شد و البته مورد منع و نهی بزرگان عرفان واقع شد. ابن عربی در رساله روح القدس این گروه از متظاهرین صوفیه را به شدت مورد طعن و نکوهش قرار می‌دهد. سماعی که او مطرح می‌کند، خالی از هرگونه شائبه و آداب و رسوم است و بلکه تنها سماع حقیقی همان سماع کلام حق و قرآن کریم است<ref>ر.ک: همان، ص297</ref> | ||
در بخشی از این جلد کتاب وصیت ابن عربی به یکی از فرزندانش از یک نسخه خطی نقل شده است. عبدالرحمن حسن محمود، ارجاعات و تحقیق و پاورقی‌های آن را انجام داده است. ابن عربی در ابتدای این وصیت شیوه خود را مبتنی بر کتاب و سنت دانسته است. او تصوف را مبتنی بر هشت خصلت می‌داند و هریک را به پیامبری نسبت می‌دهد<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص619-616</ref> | در بخشی از این جلد کتاب وصیت ابن عربی به یکی از فرزندانش از یک نسخه خطی نقل شده است. عبدالرحمن حسن محمود، ارجاعات و تحقیق و پاورقی‌های آن را انجام داده است. ابن عربی در ابتدای این وصیت شیوه خود را مبتنی بر کتاب و سنت دانسته است. او تصوف را مبتنی بر هشت خصلت می‌داند و هریک را به پیامبری نسبت می‌دهد<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص619-616</ref> | ||
| خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
«العبادلة»، دومین رساله مطرح شده در جلد سوم است. عبادله، طبق تعریف شیخ کاشانی، به صاحبان تجلیات اسمایی اطلاق می‌گردد که به حقیقت اسمی از اسمای الهی نایل آمده و به صفتی که حقیقت آن اسم باشد، نسبت عبودیت یافته‌اند؛ لذا به یکی «عبدالرزاق» و به دیگری «عبدالعزیز» و «عبدالحمید»... گفته می‌شود<ref>ر.ک: امامی، علی اشرف، ص268</ref> | «العبادلة»، دومین رساله مطرح شده در جلد سوم است. عبادله، طبق تعریف شیخ کاشانی، به صاحبان تجلیات اسمایی اطلاق می‌گردد که به حقیقت اسمی از اسمای الهی نایل آمده و به صفتی که حقیقت آن اسم باشد، نسبت عبودیت یافته‌اند؛ لذا به یکی «عبدالرزاق» و به دیگری «عبدالعزیز» و «عبدالحمید»... گفته می‌شود<ref>ر.ک: امامی، علی اشرف، ص268</ref> | ||
بر این رساله، | بر این رساله، مقدمه‌ای به قلم عبدالقادر احمد عطا نوشته شده که در آن شرح حال، آثار، معرفی کتاب العبادلة و تاریخ تألیف آن ذکر شده است. وی با بررسی زندگانی ابن عربی به این نتیجه می‌رسد که این اثر پس از 600ق و حدود 55 سالگی مؤلف نوشته است<ref>ر.ک: متن کتاب، ج3، ص92</ref> | ||
این رساله در دو قسم تنظیم شده است. قسم اول پنج جزء و هر جزء مشتمل بر اسامی تعدادی از عبادله است؛ مثلاً در جزء اول نام [[ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله|ابن عبدالبر]]، ابن عبدالحق، ابن عبدالرحمن و ابن عبدالباری ذکر شده است و درباره هر شخصیت تنها به برخی از سخنان آنان اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، ص97</ref>در قسم دوم نیز به سخنان پنجاه تن دیگر اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، ص193</ref> | این رساله در دو قسم تنظیم شده است. قسم اول پنج جزء و هر جزء مشتمل بر اسامی تعدادی از عبادله است؛ مثلاً در جزء اول نام [[ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله|ابن عبدالبر]]، ابن عبدالحق، ابن عبدالرحمن و ابن عبدالباری ذکر شده است و درباره هر شخصیت تنها به برخی از سخنان آنان اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، ص97</ref>در قسم دوم نیز به سخنان پنجاه تن دیگر اشاره شده است<ref>ر.ک: همان، ص193</ref> | ||
| خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
#[[:noormags:742179|سپهری، مهدی، «اندیشه ختم ولایت نزد ترمذی و ابن عربی در گذر از گفتمان صدق به گفتمان ولایت»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله پژوهشنامه عرفان، بهار و تابستان 1389، شماره 2، صفحه 63 تا 86]]. | #[[:noormags:742179|سپهری، مهدی، «اندیشه ختم ولایت نزد ترمذی و ابن عربی در گذر از گفتمان صدق به گفتمان ولایت»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله پژوهشنامه عرفان، بهار و تابستان 1389، شماره 2، صفحه 63 تا 86]]. | ||
#[[:noormags:34282|شجاری، مرتضی، «امامت و ختم ولایت از دیدگاه ابن عربی و پیروان او»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله علامه، دوره اول، زمستان 1381، شماره 3، صفحه 175 تا 191]]. | #[[:noormags:34282|شجاری، مرتضی، «امامت و ختم ولایت از دیدگاه ابن عربی و پیروان او»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله علامه، دوره اول، زمستان 1381، شماره 3، صفحه 175 تا 191]]. | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[غيث المواهب العلية في شرح الحكم العطائية]] | |||
[[شرح فصوص الحكم لابن عربي (بالی‌زاده حنفی)]] | |||
[[آفاق معرفت (تبصرة المبتدي و تذكرة المنتهي)]] | |||
[[جامع الأسرار و منبع الأنوار]] | |||
[[زبدة الحقایق]] | |||
[[المقدمات من كتاب نص النصوص في شرح فصوص الحكم]] | |||
[[مجموعه رسائل و مصنفات]] | |||
[[انوار الحقيقة و اطوار الطريق و اسرار الشريعة]] | |||
[[مرموزات اسدی در مزمورات داودی]] | |||
[[المصباح في التصوف (جديد)]] | |||
[[ترجمه و متن مرآة العارفين و مظهر الكاملين في ملتمس زبدة العابدين]] | |||
[[رساله حق الیقین]] | |||
[[زبدة الحقایق]] | |||
[[مصنفات فارسی علاءالدوله سمنانی]] | |||
[[مقالات شمس تبریزی]] | |||
[[مجموعه رسائل عوارف المعارف]] | |||
[[لوائح الحق و لوامع العشق]] | |||
[[زبدة الحقایق]] | |||
[[عنقا مغرب في ختم الأولياء و شمس المغرب]] | |||
[[شرح فصوص الحكم (ابن تركه)]] | |||
[[ترجمه و شرح مصباح الانس(ناییجی)]] | |||
[[المقدمات من كتاب نص النصوص في شرح فصوص الحكم]] | |||
[[رسائل دهدار]] | |||
[[ساحت ربوبی]] | |||
[[شرح فصوص الحكم (خوارزمی)]] | |||
[[منارات السائرين إلی حضرة الله جل جلاله و مقامات الطائرين]] | |||
[[معارف؛ مجموعه مواعظ و سخنان سلطان العلما بهاءالدین محمد بن حسین خطیبی بلخی مشهور به بهاءولد]] | |||
[[المصباح في التصوف (جديد)]] | |||
[[آفاق معرفت (تبصرة المبتدي و تذكرة المنتهي)]] | |||
[[مجموعه رسائل عوارف المعارف]] | |||
[[شرح فصوص الحكم ابن عربي (قاساني)]] | |||
[[لوامع و لوایح در شرح قصیده خمریه ابن فارض و در بیان معارف و معانی عرفانی (سه رساله در تصوف)]] | |||
[[مرصاد العباد]] | |||
[[شرح فصوص الحكم داود القيصري (حسن‌زاده آملی)]] | |||
[[مصنفات فارسی علاءالدوله سمنانی]] | |||
[[شرح فصوص الحكم ابن عربی (پارسا)]] | |||
[[المصباح في التصوف (جديد)]] | |||
[[شرح فصوص الحكم داود القيصري (حسن‌زاده آملی)]] | |||
[[ممد الهمم در شرح فصوص الحكم]] | |||
[[فصوص الحكم (تعليقات ابوالعلاء عفيفي)]] | |||