کجج تبریزی، محمد بن ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
| اندازه تصویر = | | اندازه تصویر = | ||
| توضیح تصویر = | | توضیح تصویر = | ||
| نام کامل = | | نام کامل =خواجه غیاث‌الدین شیخ محمد بن ابراهیم کججانی (تبریزی) | ||
| نام‌های دیگر = | | نام‌های دیگر = | ||
| لقب = | | لقب =خواجه شیخ | ||
| تخلص = | | تخلص = | ||
| نسب = | | نسب = | ||
| نام پدر = | | نام پدر = ابراهیم | ||
| ولادت = | | ولادت = | ||
| محل تولد = | | محل تولد = | ||
| کشور تولد = | | کشور تولد = | ||
| محل زندگی = | | محل زندگی = | ||
| رحلت = | | رحلت =670ق | ||
| شهادت = | | شهادت = | ||
| مدفن = | | مدفن = | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
| خویشاوندان = | | خویشاوندان = | ||
| دین = | | دین = | ||
| مذهب = | | مذهب =اهل سنت | ||
| پیشه = | | پیشه =صوفی | ||
| منصب = | | منصب = | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
| علایق پژوهشی = | | علایق پژوهشی = | ||
| سبک نوشتاری = | | سبک نوشتاری = | ||
| آثار = | | آثار =[[دیوان غیاث‌الدین کججی]] | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
| امضا = | | امضا = | ||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
==شرح حال== | ==شرح حال== | ||
اندک شرح حالی که از وی در دو سه کتاب باقی است، نشان می‌دهد که او از صوفیان بنام اهل سنت در قرن هفتم است. | اندک شرح حالی که از وی در دو سه کتاب باقی است، نشان می‌دهد که او از صوفیان بنام اهل سنت در قرن هفتم است. [[مستوفی، حمدالله|حمدالله مستوفی]] (680-750ق) در «[[تاریخ گزیده]]» که اثری تقریباً معاصر با شیخ کججانی بشمار می‌رود، آنگاه که به شرح حال مشایخ صوفیه در عصر مغول می‌پردازد، درباره وی چنین می‌نویسد: | ||
«شیخ محمد کجوجانی، همان جا مدفون است و آن دهی است از ضیاع تبریز از طرف قبلی [قبله] شهر به یک فرسنگی افتاده؛ معاصر «ابقاخان» بود. وفاتش در سنه سبعین و ستمأئه [(670ق)]». شیخ محمود شبستری (687-740ق) نیز در همان زمان، در کتاب | |||
«شیخ محمد کجوجانی، همان جا مدفون است و آن دهی است از ضیاع تبریز از طرف قبلی [قبله] شهر به یک فرسنگی افتاده؛ معاصر «ابقاخان» بود. وفاتش در سنه سبعین و ستمأئه [(670ق)]». [[شبستری، محمود|شیخ محمود شبستری]] (687-740ق) نیز در همان زمان، در کتاب «[[گلشن راز]]»، مناظره عارفانه‌ای را با زبان نظم، درباره خواجه محمد کججانی آورده است. دیگر کتابی که مؤلف آن از شاگردان و مریدان شیخ کججانی بوده و توصیه‌های عرفانی او را جمع‌آوری کرده است، کتاب «[[تذکره خواجه محمد بن صدیق کججانی|تذکره خواجه محمد بن صدیق کججانى]]» می‌باشد. بالاخره چهارمین کتاب، «[[روضات الجنان و جنات الجنان (نسخه خطی)|روضات الجنان و جنات الجنان]]» است که 300 سال بعد از شیخ کججانی نوشته شده و به شرح حال عارفان و صوفیان مدفون در تبریز و روستاهای آن پرداخته است<ref>ر.ک: رهبری، حسن</ref>. | |||
==نسب‌شناسی== | ==نسب‌شناسی== | ||
سنگ قبر شیخ کججانی که اصلی‌ترین سندِ شناسایی اوست، وی را بدین‌گونه معرفی می‌کند: | سنگ قبر شیخ کججانی که اصلی‌ترین سندِ شناسایی اوست، وی را بدین‌گونه معرفی می‌کند: | ||
«هذا روضة الفقير إلی الله الكبير، محمد بن الحاج صدیق بن محمد، في ذي‌الحجة سنة سبع و سبعين و ستمأئة»<ref>ر.ک: همان</ref>. | «هذا روضة الفقير إلی الله الكبير، محمد بن الحاج صدیق بن محمد، في ذي‌الحجة سنة سبع و سبعين و ستمأئة»<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
وی از درویشان پرآوازه در سلک صوفیان است که در زمان‌های معاصر خود، نه کسی او و خاندان او را سید خوانده و نه کسی انساب برایش نوشته است و معاصران او، همگی او را شیخ می‌شناسانند نه سید؛ اما 300 سال بعد از وی، | وی از درویشان پرآوازه در سلک صوفیان است که در زمان‌های معاصر خود، نه کسی او و خاندان او را سید خوانده و نه کسی انساب برایش نوشته است و معاصران او، همگی او را شیخ می‌شناسانند نه سید؛ اما 300 سال بعد از وی، «[[ابن کربلایی، حافظ حسین|حافظ حسین کربلایی]]» در کتاب «[[روضات الجنان و جنات الجنان (نسخه خطی)|روضات الجنان و جنات الجنان]]» او را سید معرفی کرده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
| خط ۶۴: | خط ۶۶: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
رهبری، حسن، «شیخ محمد کججانی از تسنن و تصوف تا امامزادگی»، پایگاه خبری وقت‌نیوز، کد خبر: 1021371، تاریخ انتشار: 2 مرداد | [http://www.vaghtnews.com/news/21371.aspx رهبری، حسن، «شیخ محمد کججانی از تسنن و تصوف تا امامزادگی»، پایگاه خبری وقت‌نیوز، کد خبر: 1021371، تاریخ انتشار: 2 مرداد 1397] | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
| خط ۷۴: | خط ۷۴: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 اسفند 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ بهمن 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ بهمن 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ بهمن 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ بهمن 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۵۵
| کجج تبریزی، م‍ح‍م‍دب‍ن ابراهیم | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | خواجه غیاث‌الدین شیخ محمد بن ابراهیم کججانی (تبریزی) |
| لقب | خواجه شیخ |
| نام پدر | ابراهیم |
| رحلت | 670ق |
| مذهب | اهل سنت |
| پیشه | صوفی |
| اطلاعات علمی | |
| برخی آثار | دیوان غیاث‌الدین کججی |
خواجه غیاث‌الدین شیخ محمد بن ابراهیم کججانی (تبریزی) (متوفی 670ق)، مشهور به خواجه شیخ، از صوفیان بنام اهل سنت در قرن هفتم است.
شرح حال
اندک شرح حالی که از وی در دو سه کتاب باقی است، نشان می‌دهد که او از صوفیان بنام اهل سنت در قرن هفتم است. حمدالله مستوفی (680-750ق) در «تاریخ گزیده» که اثری تقریباً معاصر با شیخ کججانی بشمار می‌رود، آنگاه که به شرح حال مشایخ صوفیه در عصر مغول می‌پردازد، درباره وی چنین می‌نویسد:
«شیخ محمد کجوجانی، همان جا مدفون است و آن دهی است از ضیاع تبریز از طرف قبلی [قبله] شهر به یک فرسنگی افتاده؛ معاصر «ابقاخان» بود. وفاتش در سنه سبعین و ستمأئه [(670ق)]». شیخ محمود شبستری (687-740ق) نیز در همان زمان، در کتاب «گلشن راز»، مناظره عارفانه‌ای را با زبان نظم، درباره خواجه محمد کججانی آورده است. دیگر کتابی که مؤلف آن از شاگردان و مریدان شیخ کججانی بوده و توصیه‌های عرفانی او را جمع‌آوری کرده است، کتاب «تذکره خواجه محمد بن صدیق کججانى» می‌باشد. بالاخره چهارمین کتاب، «روضات الجنان و جنات الجنان» است که 300 سال بعد از شیخ کججانی نوشته شده و به شرح حال عارفان و صوفیان مدفون در تبریز و روستاهای آن پرداخته است[۱].
نسب‌شناسی
سنگ قبر شیخ کججانی که اصلی‌ترین سندِ شناسایی اوست، وی را بدین‌گونه معرفی می‌کند:
«هذا روضة الفقير إلی الله الكبير، محمد بن الحاج صدیق بن محمد، في ذي‌الحجة سنة سبع و سبعين و ستمأئة»[۲].
وی از درویشان پرآوازه در سلک صوفیان است که در زمان‌های معاصر خود، نه کسی او و خاندان او را سید خوانده و نه کسی انساب برایش نوشته است و معاصران او، همگی او را شیخ می‌شناسانند نه سید؛ اما 300 سال بعد از وی، «حافظ حسین کربلایی» در کتاب «روضات الجنان و جنات الجنان» او را سید معرفی کرده است[۳].
وفات
تاریخ وفات وی، 670ق، ذکر شده است[۴].
آثار
دیوان اشعاری از وی برجای مانده است که با مقدمه، تصحیح و تعلیقات مسعود راستی‌پور و احسان پورابریشم، منتشر شده است.