رساله دلگشا: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'هها' به 'هها') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ه های ' به 'ه‌های ') |
||
| (۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
| تصویر =NUR16493J1.jpg | | تصویر =NUR16493J1.jpg | ||
| عنوان = رساله دلگشا | | عنوان = رساله دلگشا | ||
| عنوان‌های دیگر = | | عنوان‌های دیگر = رساله‌های تعریفات، صد پند و نوادر الامثال ** کلیات. برگزیده | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''رساله دلگشا، به‌انضمام رساله‌های تعریفات، صدپند و نوادر الامثال'''، مشتمل بر چهار رساله از جمله رساله دلگشا از متون کلاسیک ادب فارسی است که خواجه نظام‌الدین عبید زاکانی (متوفی 772ق)، در قرن هشتم هجری قمری آن را نوشته است. تصحیح، ترجمه و توضیح کتاب به قلم علی‌اصغر حلبی است. | '''رساله دلگشا، به‌انضمام رساله‌های تعریفات، صدپند و نوادر الامثال'''، مشتمل بر چهار رساله از جمله رساله دلگشا از متون کلاسیک ادب فارسی است که [[عبید زاکانی، عبیدالله|خواجه نظام‌الدین عبید زاکانی]] (متوفی 772ق)، در قرن هشتم هجری قمری آن را نوشته است. تصحیح، ترجمه و توضیح کتاب به قلم [[حلبی، علی‌اصغر|علی‌اصغر حلبی]] است. | ||
از عبید زاکانی دوازده اثر به‌جای مانده است که مشهورترین آنها «موش و گربه» به نظم و «رساله دلگشا» به نثر است. زاکانی از تأثیرگذارترین و نخستین کسانی است که با استفاده از فصاحت ادبی زبان طنز، به انتقاد از اوضاع اجتماعی پرداخته است. نثر او در «رساله دلگشا» مستحکم، منسجم و نزدیک به سبک نگارش سعدی در «گلستان» است. قدرت و مهارت عبید در نثر همچون سعدی، به شیوه سهل و ممتنع است. طنز در «رساله دلگشا»، طنزی ملایم و لطیف نیست. برخی طنزها، گاه بدون در نظر آوردن اصول اخلاقی به رکیک‌گویی، تندی و گزندگی می‌انجامد و خنده حاصل از آن از روی تمسخر یا جهالت رفتاری هریک از طرفین گفتگو بر لب خواننده بیرون از روایت طنز شکل می‌بندد<ref>ر.ک: جلالی، مریم، ص357</ref>. | از [[عبید زاکانی، عبیدالله|عبید زاکانی]] دوازده اثر به‌جای مانده است که مشهورترین آنها «موش و گربه» به نظم و «رساله دلگشا» به نثر است. [[عبید زاکانی، عبیدالله|زاکانی]] از تأثیرگذارترین و نخستین کسانی است که با استفاده از فصاحت ادبی زبان طنز، به انتقاد از اوضاع اجتماعی پرداخته است. نثر او در «رساله دلگشا» مستحکم، منسجم و نزدیک به سبک نگارش [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]] در «گلستان» است. قدرت و مهارت عبید در نثر همچون [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، به شیوه سهل و ممتنع است. طنز در «رساله دلگشا»، طنزی ملایم و لطیف نیست. برخی طنزها، گاه بدون در نظر آوردن اصول اخلاقی به رکیک‌گویی، تندی و گزندگی می‌انجامد و خنده حاصل از آن از روی تمسخر یا جهالت رفتاری هریک از طرفین گفتگو بر لب خواننده بیرون از روایت طنز شکل می‌بندد<ref>ر.ک: جلالی، مریم، ص357</ref>. | ||
«رساله دلگشا»، مشتمل بر 93 داستان تازی و 267 داستان فارسی است که غالب آنها از پیشینیان است. عبید داستان‌های عربی را با تردستی چنان به فارسی برگردانده که از اصل خود آنها بهتر شده و چنان جامه زیبایی بر آنها پوشانیده که مایه اعجاب است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص9</ref>. | «رساله دلگشا»، مشتمل بر 93 داستان تازی و 267 داستان فارسی است که غالب آنها از پیشینیان است. عبید داستان‌های عربی را با تردستی چنان به فارسی برگردانده که از اصل خود آنها بهتر شده و چنان جامه زیبایی بر آنها پوشانیده که مایه اعجاب است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص9</ref>. | ||
«رساله تعریفات» که به سبک لغت‌نامه تدوین شده است، متضمن یک عده اصطلاحات زمان و مفاهیمی است که اهل دانش و بینش و آشنایان به اوضاع و احوال از آن درک می‌کرده‌اند. این رساله نیز از آثار بدیع و دلکش عبید است و چون در ده فصل ترتیب یافته، به «رساله ده‌فصل» نیز موسوم است. این رساله نیز در طعن و انتقاد از اوضاع اجتماعی است و عبید با بی‌رحمی، تمام طبقات اجتماع را با تازیانه انتقاد خود به زیر ضربت می‌گیرد و بااین‌همه یک‌‌دنیا لطف و ظرافت در آن نهفته است<ref>ر.ک: وامقی، ایرج، ص20</ref>. | «رساله تعریفات» که به سبک لغت‌نامه تدوین شده است، متضمن یک عده اصطلاحات زمان و مفاهیمی است که اهل دانش و بینش و آشنایان به اوضاع و احوال از آن درک می‌کرده‌اند. این رساله نیز از آثار بدیع و دلکش عبید است و چون در ده فصل ترتیب یافته، به «رساله ده‌فصل» نیز موسوم است. این رساله نیز در طعن و انتقاد از اوضاع اجتماعی است و [[عبید زاکانی، عبیدالله|عبید]] با بی‌رحمی، تمام طبقات اجتماع را با تازیانه انتقاد خود به زیر ضربت می‌گیرد و بااین‌همه یک‌‌دنیا لطف و ظرافت در آن نهفته است<ref>ر.ک: وامقی، ایرج، ص20</ref>. | ||
«صدپند» از دیگر رسالات هزلی و انتقادی عبید است. در این رساله، عبید دو دسته از مردمان زمان خود را هجود کرده است؛ یکی طبق معمول بزرگان، شیخان، واعظان و... خلاصه تمام آنهایی که به‌نحوی از انحا، خون مردم را به نام حکومت و دین و عدل و داد و انصاف می‌مکیدند و دیگر نویسندگان آن دوره یا دوره‌های پیش<ref>ر.ک: همان</ref>. | «صدپند» از دیگر رسالات هزلی و انتقادی [[عبید زاکانی، عبیدالله|عبید]] است. در این رساله، عبید دو دسته از مردمان زمان خود را هجود کرده است؛ یکی طبق معمول بزرگان، شیخان، واعظان و... خلاصه تمام آنهایی که به‌نحوی از انحا، خون مردم را به نام حکومت و دین و عدل و داد و انصاف می‌مکیدند و دیگر نویسندگان آن دوره یا دوره‌های پیش<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
رساله دیگر، «نوادر الامثال» از جمله آثار جدی او به زبان عربی و در پند و اندرز و داستان و حکم است که به علاء‌الدین محمد وزیر تقدیم شده است<ref>ر.ک: همان، ص22</ref>. | رساله دیگر، «نوادر الامثال» از جمله آثار جدی او به زبان عربی و در پند و اندرز و داستان و حکم است که به علاء‌الدین محمد وزیر تقدیم شده است<ref>ر.ک: همان، ص22</ref>. | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
# مقدمه محقق. | # مقدمه محقق. | ||
# جلالی، مریم، «وجوه ابهام نحوی در ساختار طنزهای رساله دلگشا با تکیه بر تئوری فوناژی»، پژوهش‌های زبان‌شناختی در زبان‌های خارجی، پاییز و زمستان 1396، دوره هفتم، شماره 2، ص 355 تا 376 | #[[:noormags:1306616| جلالی، مریم، «وجوه ابهام نحوی در ساختار طنزهای رساله دلگشا با تکیه بر تئوری فوناژی»، پژوهش‌های زبان‌شناختی در زبان‌های خارجی، پاییز و زمستان 1396، دوره هفتم، شماره 2، ص 355 تا 376]]. | ||
#[[:noormags:765775| وامقی، ایرج، «عبید زاکانی، لطیفه‌سرای قرن سکوت»، نگین، آبان 1344، شماره 6، ص17 تا 22]]. | |||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
| خط ۵۳: | خط ۵۱: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، زبان و ادبیات]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۲۸
| رساله دلگشا | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | عبید زاکانی، عبیدالله (نويسنده) حلبی، علی‌اصغر (مصحح) |
| عنوان‌های دیگر | رساله‌های تعریفات، صد پند و نوادر الامثال ** کلیات. برگزیده |
| ناشر | اساطير |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1387ش |
| چاپ | 2 |
| شابک | 978-964-331-142-1 |
| موضوع | طنز فارسی - قرن 8ق. - لطیفههای فارسی - قرن 8ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /آ19 5520 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
رساله دلگشا، به‌انضمام رساله‌های تعریفات، صدپند و نوادر الامثال، مشتمل بر چهار رساله از جمله رساله دلگشا از متون کلاسیک ادب فارسی است که خواجه نظام‌الدین عبید زاکانی (متوفی 772ق)، در قرن هشتم هجری قمری آن را نوشته است. تصحیح، ترجمه و توضیح کتاب به قلم علی‌اصغر حلبی است.
از عبید زاکانی دوازده اثر به‌جای مانده است که مشهورترین آنها «موش و گربه» به نظم و «رساله دلگشا» به نثر است. زاکانی از تأثیرگذارترین و نخستین کسانی است که با استفاده از فصاحت ادبی زبان طنز، به انتقاد از اوضاع اجتماعی پرداخته است. نثر او در «رساله دلگشا» مستحکم، منسجم و نزدیک به سبک نگارش سعدی در «گلستان» است. قدرت و مهارت عبید در نثر همچون سعدی، به شیوه سهل و ممتنع است. طنز در «رساله دلگشا»، طنزی ملایم و لطیف نیست. برخی طنزها، گاه بدون در نظر آوردن اصول اخلاقی به رکیک‌گویی، تندی و گزندگی می‌انجامد و خنده حاصل از آن از روی تمسخر یا جهالت رفتاری هریک از طرفین گفتگو بر لب خواننده بیرون از روایت طنز شکل می‌بندد[۱].
«رساله دلگشا»، مشتمل بر 93 داستان تازی و 267 داستان فارسی است که غالب آنها از پیشینیان است. عبید داستان‌های عربی را با تردستی چنان به فارسی برگردانده که از اصل خود آنها بهتر شده و چنان جامه زیبایی بر آنها پوشانیده که مایه اعجاب است[۲].
«رساله تعریفات» که به سبک لغت‌نامه تدوین شده است، متضمن یک عده اصطلاحات زمان و مفاهیمی است که اهل دانش و بینش و آشنایان به اوضاع و احوال از آن درک می‌کرده‌اند. این رساله نیز از آثار بدیع و دلکش عبید است و چون در ده فصل ترتیب یافته، به «رساله ده‌فصل» نیز موسوم است. این رساله نیز در طعن و انتقاد از اوضاع اجتماعی است و عبید با بی‌رحمی، تمام طبقات اجتماع را با تازیانه انتقاد خود به زیر ضربت می‌گیرد و بااین‌همه یک‌‌دنیا لطف و ظرافت در آن نهفته است[۳].
«صدپند» از دیگر رسالات هزلی و انتقادی عبید است. در این رساله، عبید دو دسته از مردمان زمان خود را هجود کرده است؛ یکی طبق معمول بزرگان، شیخان، واعظان و... خلاصه تمام آنهایی که به‌نحوی از انحا، خون مردم را به نام حکومت و دین و عدل و داد و انصاف می‌مکیدند و دیگر نویسندگان آن دوره یا دوره‌های پیش[۴].
رساله دیگر، «نوادر الامثال» از جمله آثار جدی او به زبان عربی و در پند و اندرز و داستان و حکم است که به علاء‌الدین محمد وزیر تقدیم شده است[۵].
محقق کتاب آن‌گونه که خود در مقدمه گفته آنچه را از مطالب رساله‌ها مبهم یافته شرح کرده است[۶].
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه محقق.
- جلالی، مریم، «وجوه ابهام نحوی در ساختار طنزهای رساله دلگشا با تکیه بر تئوری فوناژی»، پژوهش‌های زبان‌شناختی در زبان‌های خارجی، پاییز و زمستان 1396، دوره هفتم، شماره 2، ص 355 تا 376.
- وامقی، ایرج، «عبید زاکانی، لطیفه‌سرای قرن سکوت»، نگین، آبان 1344، شماره 6، ص17 تا 22.