روضه خلد: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'مقدمه نويس' به 'مقدمه‌نويس') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[مجد | [[مجد خوافی]] (نويسنده) قرن ۸ق. | ||
[[فرخ، محمود ]] (محقق) | [[فرخ، محمود]] (محقق) | ||
[[خدیوجم، حسین ]] ( مصحح) | [[خدیوجم، حسین]] (مصحح) | ||
[[فرخ، محمود]] ( مقدمه‌نويس) | [[فرخ، محمود]] (مقدمه‌نويس) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =PIR۵۶۰۷/ر۸،ف۴ | ||
| موضوع =نثر فارسی - قرن 8ق. - شعر فارسی - قرن 8ق. | | موضوع =نثر فارسی - قرن 8ق. - شعر فارسی - قرن 8ق. | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''روضه خلد'''، اثر مجد | '''روضه خلد'''، اثر [[مجد خوافی|مجد خوافی]]، کتابی است در تبعیت از [[گلستان|گلستان سعدی]] و به سبک آن، که با مقدمه و تحقیق [[فرخ، محمود|محمود فرخ]]، به کوشش [[خدیوجم، سید حسین|حسین خدیوجم]]، منتشر شده است. | ||
یکی از دلایل ارجمندی این کتاب، این است که اگرچه با الهام‌گیری از شاهکار سعدی و به سیاق آن، تصنیف شده است، ولی به استناد تصریح مؤلف و نیز با تأمل در محتوای حکایات و باب‌ها، درمی‌یابیم که جز یکی دو مورد - که خود شاعر نیز به آن اشاره کرده است - تمامی مطالب، حاصل تراوش ذوق و اندیشه مصنف است. خود وی در این‌باره می‌گوید: «نه در نظم وی متابع دیگری بوده‌ام و نه در نثر وی، مشایع سخنوری»<ref>ر.ک: مشهور، پروین‌دخت، ص174</ref>. | یکی از دلایل ارجمندی این کتاب، این است که اگرچه با الهام‌گیری از شاهکار [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]] و به سیاق آن، تصنیف شده است، ولی به استناد تصریح مؤلف و نیز با تأمل در محتوای حکایات و باب‌ها، درمی‌یابیم که جز یکی دو مورد - که خود شاعر نیز به آن اشاره کرده است - تمامی مطالب، حاصل تراوش ذوق و اندیشه مصنف است. خود وی در این‌باره می‌گوید: «نه در نظم وی متابع دیگری بوده‌ام و نه در نثر وی، مشایع سخنوری»<ref>ر.ک: مشهور، پروین‌دخت، ص174</ref>. | ||
کتاب دارای هجده باب، چهارصدوبیست حکایت و دوهزارویک‌صدوچهل بیت می‌باشد. هریک از باب‌های هجده‌گانه، با حدیثی از پیامبر(ص) آغاز می‌شود و سپس ابیاتی - که معمولا دو بیت است - از سروده‌های خود شاعر و متناسب با موضوع، آورده می‌شود. آنگاه به شرح حکایاتی متناسب با عنوان باب می‌پردازد<ref>ر.ک: همان</ref>. | کتاب دارای هجده باب، چهارصدوبیست حکایت و دوهزارویک‌صدوچهل بیت می‌باشد. هریک از باب‌های هجده‌گانه، با حدیثی از پیامبر(ص) آغاز می‌شود و سپس ابیاتی - که معمولا دو بیت است - از سروده‌های خود شاعر و متناسب با موضوع، آورده می‌شود. آنگاه به شرح حکایاتی متناسب با عنوان باب می‌پردازد<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
باب‌های دیگر نیز به‌ترتیب در موضوعات ذیل تصنیف شده‌اند: علم؛ عشق؛ عهد و پیمان؛ بی‌وفایی دنیا؛ کرامات اولیاءالله؛ ادب نفس؛ بیان صحبت و رفاقت؛ ریاضت و احوال فقر؛ نکاح و احوال زنان؛ کبر و حسد؛ ظلم و فساد آن؛ بخل و لئیمی؛ نوادر کلام؛ احوال طوایف؛ احسان با اهل فضل و دین و موعظت<ref>ر.ک: همان، ص175-178</ref>. | باب‌های دیگر نیز به‌ترتیب در موضوعات ذیل تصنیف شده‌اند: علم؛ عشق؛ عهد و پیمان؛ بی‌وفایی دنیا؛ کرامات اولیاءالله؛ ادب نفس؛ بیان صحبت و رفاقت؛ ریاضت و احوال فقر؛ نکاح و احوال زنان؛ کبر و حسد؛ ظلم و فساد آن؛ بخل و لئیمی؛ نوادر کلام؛ احوال طوایف؛ احسان با اهل فضل و دین و موعظت<ref>ر.ک: همان، ص175-178</ref>. | ||
پایان سخن آنکه مجد خوافی در این کتاب، بیشتر در قالب‌های قطعه، رباعی، مثنوی، دوبیتی و غزل کوتاه، طبع‌آزمایی کرده و در هر مورد، به‌خوبی از عهده کار برآمده است. نکته بدیع و قابل توجهی که در قطعه‌های او دیده می‌شود، این است که برخلاف تعریف متداول قطعه و کاربرد رایج آن، این قالب شعری را برای بیان مضامین عاشقانه و عارفانه به خدمت گرفته و در این کار، بسیار موفق بوده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | پایان سخن آنکه [[مجد خوافی|مجد خوافی]] در این کتاب، بیشتر در قالب‌های قطعه، رباعی، مثنوی، دوبیتی و غزل کوتاه، طبع‌آزمایی کرده و در هر مورد، به‌خوبی از عهده کار برآمده است. نکته بدیع و قابل توجهی که در قطعه‌های او دیده می‌شود، این است که برخلاف تعریف متداول قطعه و کاربرد رایج آن، این قالب شعری را برای بیان مضامین عاشقانه و عارفانه به خدمت گرفته و در این کار، بسیار موفق بوده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
مشهور، پروین‌دخت، «مجد خوافی و کتاب روضه خلد»، پایگاه مجلات تخصصی نور، نامه پارسی، تابستان 1380- شماره | [[:noormags:659447|مشهور، پروین‌دخت، «مجد خوافی و کتاب روضه خلد»، پایگاه مجلات تخصصی نور، نامه پارسی، تابستان 1380- شماره 21]]. | ||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 بهمن 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۰۰
| روضه خلد | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مجد خوافی (نويسنده) قرن ۸ق.
فرخ، محمود (محقق) خدیوجم، حسین (مصحح) فرخ، محمود (مقدمه‌نويس) |
| سال نشر | 1345ش |
| چاپ | 0 |
| موضوع | نثر فارسی - قرن 8ق. - شعر فارسی - قرن 8ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR۵۶۰۷/ر۸،ف۴ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
روضه خلد، اثر مجد خوافی، کتابی است در تبعیت از گلستان سعدی و به سبک آن، که با مقدمه و تحقیق محمود فرخ، به کوشش حسین خدیوجم، منتشر شده است.
یکی از دلایل ارجمندی این کتاب، این است که اگرچه با الهام‌گیری از شاهکار سعدی و به سیاق آن، تصنیف شده است، ولی به استناد تصریح مؤلف و نیز با تأمل در محتوای حکایات و باب‌ها، درمی‌یابیم که جز یکی دو مورد - که خود شاعر نیز به آن اشاره کرده است - تمامی مطالب، حاصل تراوش ذوق و اندیشه مصنف است. خود وی در این‌باره می‌گوید: «نه در نظم وی متابع دیگری بوده‌ام و نه در نثر وی، مشایع سخنوری»[۱].
کتاب دارای هجده باب، چهارصدوبیست حکایت و دوهزارویک‌صدوچهل بیت می‌باشد. هریک از باب‌های هجده‌گانه، با حدیثی از پیامبر(ص) آغاز می‌شود و سپس ابیاتی - که معمولا دو بیت است - از سروده‌های خود شاعر و متناسب با موضوع، آورده می‌شود. آنگاه به شرح حکایاتی متناسب با عنوان باب می‌پردازد[۲].
باب نخست، «در صفات حکام» نوشته شده و باب دوم «در شفقت» است و با حدیث «الشفقة نصف الإيمان» آغاز شده است. این باب، بیست‌ویک حکایت دارد که جملگی در شرح شفقت، مهربانی، مهمان‌نوازی و محبت بزرگان دین و دنیاست[۳].
باب‌های دیگر نیز به‌ترتیب در موضوعات ذیل تصنیف شده‌اند: علم؛ عشق؛ عهد و پیمان؛ بی‌وفایی دنیا؛ کرامات اولیاءالله؛ ادب نفس؛ بیان صحبت و رفاقت؛ ریاضت و احوال فقر؛ نکاح و احوال زنان؛ کبر و حسد؛ ظلم و فساد آن؛ بخل و لئیمی؛ نوادر کلام؛ احوال طوایف؛ احسان با اهل فضل و دین و موعظت[۴].
پایان سخن آنکه مجد خوافی در این کتاب، بیشتر در قالب‌های قطعه، رباعی، مثنوی، دوبیتی و غزل کوتاه، طبع‌آزمایی کرده و در هر مورد، به‌خوبی از عهده کار برآمده است. نکته بدیع و قابل توجهی که در قطعه‌های او دیده می‌شود، این است که برخلاف تعریف متداول قطعه و کاربرد رایج آن، این قالب شعری را برای بیان مضامین عاشقانه و عارفانه به خدمت گرفته و در این کار، بسیار موفق بوده است[۵].
پانویس
منابع مقاله