حقيقة السنة و البدعة: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR80625J1.jpg | عنوان = حقيقة السنة و البدعة | عنوان‌های دیگر = الأمر بالإتباع و النهي عن الإبتداع | پدیدآورندگان | پدیدآوران = سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر (نويسنده) ابراهیم، خلیل (محقق) |زبان | زبان = عربی | کد کنگ...» ایجاد کرد)
     
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۲۵: خط ۲۵:
    | پیش از =  
    | پیش از =  
    }}
    }}
    '''حقيقة السنة و البدعة'''، این اثر منسوب به جلال‌الدین عبدالرحمن بن ابی‌بکر سیوطی شافعی (849-911ق) است. نویسنده، بدعت‌ها را به دو نوع «نیکو» و «نکوهیده» تقسیم می‌کند و نمونه‌هایی را برای هریک می‌آورد. خلیل ابراهیم پژوهش کتاب را انجام داده است.
    '''حقيقة السنة و البدعة'''، این اثر منسوب به [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|جلال‌الدین عبدالرحمن بن ابی‌بکر سیوطی شافعی]] (849-911ق) است. نویسنده، بدعت‌ها را به دو نوع «نیکو» و «نکوهیده» تقسیم می‌کند و نمونه‌هایی را برای هریک می‌آورد. [[خلیل ابراهیم]] پژوهش کتاب را انجام داده است.


    نویسنده درآمدی را برای شناخت اجمالی «بدعت» ارائه می‌کند؛ او با بهره‌گیری از آیه‌ها و حدیث‌ها، به هم‌گرایی دینی میان مسلمانان و پرهیز از دسته‌بندی‌ و جدایی‌ آنان تأکید می‌نماید و به نکوهش بدعت‌ها و هواها و جداسازی آن‌ها از سنت‌های درست می‌پردازد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص23-9</ref>‏.
    نویسنده درآمدی را برای شناخت اجمالی «بدعت» ارائه می‌کند؛ او با بهره‌گیری از آیه‌ها و حدیث‌ها، به هم‌گرایی دینی میان مسلمانان و پرهیز از دسته‌بندی‌ و جدایی‌ آنان تأکید می‌نماید و به نکوهش بدعت‌ها و هواها و جداسازی آن‌ها از سنت‌های درست می‌پردازد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص23-9</ref>‏.
    خط ۳۵: خط ۳۵:
    دومین قسمت، گفتارها و رفتارهایی است که بیشتر مردم، آن‌ها را عبادت و قربت و طاعت برمی‌شمارند، اما آن‌ها مشتبه بین مکروه و حرام و مباحند و همچنین، کارهایی است که ترکشان بهتر از انجامشان است؛ مانند کارهایی که برای هنگام خاصی توصیه شده است و یا ویژه شخص ممتازی مانند پیامبر(ص) است، ولی عابدان نادان به انجام آن‌ها حرص می‌ورزند<ref>ر.ک: همان، ص48</ref>‏. نویسنده شانزده مصداق را برای این قسمت آورده است که موردهایی مانند «ازدواج ‌نکردن»، «بدعت‌گذاری در خطبه‌ها»، «وقوف در کنار کوه عرفات» و «بازی با نرد و شطرنج» ازاین‌دست است<ref>ر.ک: همان، ص70، 86، 90 و 97</ref>‏.
    دومین قسمت، گفتارها و رفتارهایی است که بیشتر مردم، آن‌ها را عبادت و قربت و طاعت برمی‌شمارند، اما آن‌ها مشتبه بین مکروه و حرام و مباحند و همچنین، کارهایی است که ترکشان بهتر از انجامشان است؛ مانند کارهایی که برای هنگام خاصی توصیه شده است و یا ویژه شخص ممتازی مانند پیامبر(ص) است، ولی عابدان نادان به انجام آن‌ها حرص می‌ورزند<ref>ر.ک: همان، ص48</ref>‏. نویسنده شانزده مصداق را برای این قسمت آورده است که موردهایی مانند «ازدواج ‌نکردن»، «بدعت‌گذاری در خطبه‌ها»، «وقوف در کنار کوه عرفات» و «بازی با نرد و شطرنج» ازاین‌دست است<ref>ر.ک: همان، ص70، 86، 90 و 97</ref>‏.


    در درستی نسبت کتاب «حقيقة السنة و البدعة» به سیوطی تردیدهایی شده است؛ گفته می‌شود که سیوطی نامی از این کتاب در دو اثر دیگرش «التحدث بنعمة الله» و «حسن المحاضرة في أخبار مصر و القاهرة»، که در آن‌ها نوشتجات خود را برشمرده است، نمی‌آورد. دو تن از شاگردان او به نام‌های «عبدالقادر بن محمد بن احمد شافعی شاذلی» در کتاب «بهجة العابدين بترجمة حافظ العصر جلال‌الدين» و «شهاب‌الدین حمصی انصاری» (درگذشته 934ق) و نیز، سه تن از پژوهشگران معاصر به نام‌های «دکتر سمیر الدروبی»، «دکتر طاهر سلیمان حموده» و «عبدالحی کتانی» نامی از این کتاب در فهرست آثار سیوطی نیاورده‌اند.
    در درستی نسبت کتاب «حقيقة السنة و البدعة» به [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] تردیدهایی شده است؛ گفته می‌شود که [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] نامی از این کتاب در دو اثر دیگرش «[[التحدث بنعمة الله]]» و «[[حسن المحاضرة في أخبار مصر و القاهرة]]»، که در آن‌ها نوشتجات خود را برشمرده است، نمی‌آورد. دو تن از شاگردان او به نام‌های «عبدالقادر بن محمد بن احمد شافعی شاذلی» در کتاب «بهجة العابدين بترجمة حافظ العصر جلال‌الدين» و «شهاب‌الدین حمصی انصاری» (درگذشته 934ق) و نیز، سه تن از پژوهشگران معاصر به نام‌های «دکتر سمیر الدروبی»، «دکتر طاهر سلیمان حموده» و «[[کتانی، محمد عبدالحی بن عبدالکبیر|عبدالحی کتانی]]» نامی از این کتاب در فهرست آثار [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] نیاورده‌اند.


    از سوی دیگر، اندیشه‌ای که در این کتاب بیان می‌شود، با اندیشه و روشی که سیوطی در آثارش برگرفته است، سازش ندارد. این ناسازگاری را می‌توان در بحث‌های‌ «تبرک به قبور»، «توسل و شفاعت»، «برتری قبر پیامبر(ص) از کعبه»، «نذر برای قبور» و «بدعت نبودن نماز لیلة الرغائب» دید. در واقع، عمده این مباحث از کتاب‌های «اقتضاء الصراط المستقيم لمخالفة أصحاب الجحيم» ابن تیمیه، «تلبيس إبلیس» ابن جوزی و «الباعث علی إنكار البدع و الحوادث» ابوشامه مقدسی برگرفته شده‌اند و با اندیشه‌های وهابیان سازگاری دارند<ref>ر.ک: عبدالله‌زاده، سید مصطفی</ref>‏.
    از سوی دیگر، اندیشه‌ای که در این کتاب بیان می‌شود، با اندیشه و روشی که سیوطی در آثارش برگرفته است، سازش ندارد. این ناسازگاری را می‌توان در بحث‌های‌ «تبرک به قبور»، «توسل و شفاعت»، «برتری قبر پیامبر(ص) از کعبه»، «نذر برای قبور» و «بدعت نبودن نماز لیلة الرغائب» دید. در واقع، عمده این مباحث از کتاب‌های «اقتضاء الصراط المستقيم لمخالفة أصحاب الجحيم» [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]]، «[[تلبيس إبليس|تلبيس إبلیس]]» [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]] و «[[الباعث علی إنكار البدع و الحوادث]]» [[ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل|ابوشامه مقدسی]] برگرفته شده‌اند و با اندیشه‌های وهابیان سازگاری دارند<ref>ر.ک: عبدالله‌زاده، سید مصطفی</ref>‏.


    ==پانویس ==
    ==پانویس ==

    نسخهٔ ‏۲۹ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۴

    حقيقة السنة و البدعة
    حقيقة السنة و البدعة
    پدیدآورانسیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر (نويسنده) ابراهیم، خلیل (محقق)
    عنوان‌های دیگرالأمر بالإتباع و النهي عن الإبتداع
    ناشردار الفکر اللبناني
    مکان نشرلبنان - بیروت
    سال نشر1992م
    چاپ1
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    /س9ح7 225/4 BP
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    حقيقة السنة و البدعة، این اثر منسوب به جلال‌الدین عبدالرحمن بن ابی‌بکر سیوطی شافعی (849-911ق) است. نویسنده، بدعت‌ها را به دو نوع «نیکو» و «نکوهیده» تقسیم می‌کند و نمونه‌هایی را برای هریک می‌آورد. خلیل ابراهیم پژوهش کتاب را انجام داده است.

    نویسنده درآمدی را برای شناخت اجمالی «بدعت» ارائه می‌کند؛ او با بهره‌گیری از آیه‌ها و حدیث‌ها، به هم‌گرایی دینی میان مسلمانان و پرهیز از دسته‌بندی‌ و جدایی‌ آنان تأکید می‌نماید و به نکوهش بدعت‌ها و هواها و جداسازی آن‌ها از سنت‌های درست می‌پردازد[۱]‏.

    در نگاه نویسنده، رخدادها با نسبتی که به «سنّت» می‌یابند، به دو نوع بدعت نیکو (مستحسن) و نکوهیده (مذموم) بخش می‌شوند[۲]‏. بدعت نیکو را همگان روا دانسته‌اند؛ زیرا با شریعت سازگار است و با انجام آن محذور شرعی پیش نمی‌آید؛ کارهایی مانند ساختن منبر و مدرسه از این دست است[۳]‏.

    نویسنده بدعت‌های نکوهیده (البدعة المستقيمة) را به دو نوع بخش می‌کند: یکی باورهایی است که به زیان و گمراهی می‌انجامند و پیروان اسلام را به هفتادودو فرقه رسانده‌اند[۴]‏؛ دیگری، کارهای مذمومی است که خود به دو نوع قسمت می‌شوند: نخستین قسمت، نوعی از بدعت‌های حرام و مکروه است که مردم (از عوام و خواص) آن‌ها را می‌شناسند. این نوع بدعت در میان مردم عامی و نادان رواج دارد؛ اینان اسلام و پیروی از بزرگان دین را کنار نهاده‌اند و در «فقر ایمانی» به سر می‌برند که نمونه‌ای از آن در رفتار مردانشان با زنان نامحرم که مانند رفتار با محارم است، دیده می‌شود[۵]. نویسنده کارهایی چون همنشینی با پسران نوجوان (اَمرَدان)، لهو و غنا، تقدس‌ بخشیدن به اشیاء و مشابهت با کفار در اعیاد و عادت‌های آنان را از این قسم برشمرده است‏[۶]‏.

    دومین قسمت، گفتارها و رفتارهایی است که بیشتر مردم، آن‌ها را عبادت و قربت و طاعت برمی‌شمارند، اما آن‌ها مشتبه بین مکروه و حرام و مباحند و همچنین، کارهایی است که ترکشان بهتر از انجامشان است؛ مانند کارهایی که برای هنگام خاصی توصیه شده است و یا ویژه شخص ممتازی مانند پیامبر(ص) است، ولی عابدان نادان به انجام آن‌ها حرص می‌ورزند[۷]‏. نویسنده شانزده مصداق را برای این قسمت آورده است که موردهایی مانند «ازدواج ‌نکردن»، «بدعت‌گذاری در خطبه‌ها»، «وقوف در کنار کوه عرفات» و «بازی با نرد و شطرنج» ازاین‌دست است[۸]‏.

    در درستی نسبت کتاب «حقيقة السنة و البدعة» به سیوطی تردیدهایی شده است؛ گفته می‌شود که سیوطی نامی از این کتاب در دو اثر دیگرش «التحدث بنعمة الله» و «حسن المحاضرة في أخبار مصر و القاهرة»، که در آن‌ها نوشتجات خود را برشمرده است، نمی‌آورد. دو تن از شاگردان او به نام‌های «عبدالقادر بن محمد بن احمد شافعی شاذلی» در کتاب «بهجة العابدين بترجمة حافظ العصر جلال‌الدين» و «شهاب‌الدین حمصی انصاری» (درگذشته 934ق) و نیز، سه تن از پژوهشگران معاصر به نام‌های «دکتر سمیر الدروبی»، «دکتر طاهر سلیمان حموده» و «عبدالحی کتانی» نامی از این کتاب در فهرست آثار سیوطی نیاورده‌اند.

    از سوی دیگر، اندیشه‌ای که در این کتاب بیان می‌شود، با اندیشه و روشی که سیوطی در آثارش برگرفته است، سازش ندارد. این ناسازگاری را می‌توان در بحث‌های‌ «تبرک به قبور»، «توسل و شفاعت»، «برتری قبر پیامبر(ص) از کعبه»، «نذر برای قبور» و «بدعت نبودن نماز لیلة الرغائب» دید. در واقع، عمده این مباحث از کتاب‌های «اقتضاء الصراط المستقيم لمخالفة أصحاب الجحيم» ابن تیمیه، «تلبيس إبلیس» ابن جوزی و «الباعث علی إنكار البدع و الحوادث» ابوشامه مقدسی برگرفته شده‌اند و با اندیشه‌های وهابیان سازگاری دارند[۹]‏.

    پانویس

    1. ر.ک: متن کتاب، ص23-9
    2. ر.ک: همان، ص24
    3. ر.ک: همان، ص25
    4. ر.ک: همان، ص26
    5. ر.ک: همان، ص27
    6. ر.ک: همان، ص47-28
    7. ر.ک: همان، ص48
    8. ر.ک: همان، ص70، 86، 90 و 97
    9. ر.ک: عبدالله‌زاده، سید مصطفی

    منابع مقاله

    1. مقدمه و متن متن کتاب.
    2. عبدالله‌زاده، سید مصطفی، « آیا کتاب السنة و البدعة که مورد استناد وهابیت می‌باشد، از آن سیوطی است؟»، پایگاه تخصصی وهابیت‌پژوهی و جریان‌های تکفیری:

    https://www.alwahabiyah.com/fa/questionview/4962


    وابسته‌ها